Το... δάκτυλο Καμμένου απευθυνόταν σε όλους μας!

Όταν πιάνουμε ως θέμα την πολιτική, πάντα θα υπάρξει η αντίδραση ενός η περισσότερων αναγνωστών. "Μείνετε στα αθλητικά, δεν μας ενδιαφέρουν τα πολιτικά" και άλλα τέτοια σχόλια που συνθέτουν τη γενικότερη αντιμετώπιση του κόσμου στους δύο χώρους. Πολιτική και αθλητισμός. Τα διαχωρίζουν. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

Βέβαια, όταν προκύπτει ένας Τσίπρας για το οφσάιντ του ΠΑΟΚ ή ένας Ζουράρις ή ένας Καμμένος, τότε μια χαρά κολλάει η πολιτική. Μια χαρά μας (σας) συμφέρει. Ειδικά αν κάποιος από τους κυβερνώντες αγγίξει τον υπέροχο, πύρινο λαό μας.

Επειδή μπορεί να σας κούρασα με την παραπάνω μπουρδολογία, θα σας πω το απλό. Η κίνηση του Πάνου Καμμένου προς τον κόσμο του Ολυμπιακού πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που ίσως να έπαιρνε αν έλεγε, για παράδειγμα, πως συμφωνεί με τις περικοπές στις συντάξεις ή ότι πρέπει να γίνουν κι άλλες. Κι αυτό κ@λοδάχτυλο δεν είναι; Το ένα προς τον κόσμο του Ολυμπιακού, το άλλο προς τον Έλληνα πολίτη.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως ο κ. Καμμένος έδειξε το χαρακτηριστικό μεσαίο δάχτυλο σε όλο τον κόσμο, δεν περιορίστηκε στο κολυμβητήριο της Βουλιαγμένης. Ενταση της στιγμής, λέει. Δεν άντεξε να βρίζουν συγγενικά του πρόσωπα και ξέσπασε. Ανθρώπινη στιγμή, θα πει κάποιος. Χαρακτηριστική κίνηση που υποδαυλίζει τη βία, θα πει άλλος. Η ζυγαριά γέρνει στο δεύτερο. Εννοείται.

Και επειδή η ζυγαριά γέρνει στο δεύτερο, γι' αυτό ακριβώς η κίνηση του υπουργού ήταν προς όλους τους Έλληνες και δεν περιορίστηκε στις εξέδρες. Ήταν η κλασική κίνηση που ο μέσος κάφρος θα την εκλάβει ως "αφού το έκανε αυτός, γιατί όχι εγώ;" Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Όλα αυτά έγιναν χωρίς να έχει περάσει καλά-καλά μία εβδομάδα από τα επεισόδια του τελικού του Βόλου και το ξύλο στην περίφημη αερογέφυρα.

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΕΤΡΟ

Σχεδόν μία εβδομάδα μετά όπου ουδείς παραιτήθηκε. Και που η ειρωνεία είναι πως αν ο Πάνος Καμμένος ήταν υπουργός προστασίας του Πολίτη θα είχε μοιράσει "καμπάνες" όπως έχει κάνει στο παρελθόν, έμπλεος στρατοϊκανοποίησης (για να μη πω το άλλο), φορώντας χακί.

Με λίγα λόγια, είναι να τρελαίνεσαι. Κανένα μέτρο, καμία αυτοσυγκράτηση, καμία συναίσθηση του αξιώματος ή της δημόσιας εικόνας. Και ναι, συμφωνώ με αυτούς που τονίζουν και την αντίπερα όχθη και στέκονται στο ντου των οπαδών του Ολυμπιακού στο κολυμβητήριο. Συμφωνώ και με αυτούς που γνωρίζουν καλύτερα από εμένα το συγκεκριμένο κολυμβητήριο, το οποίο στο παρελθόν έχει γίνει ουκ ολίγες φορές Ριζούπολη... πριν από τη Ριζούπολη.

Αυτοσυγκράτηση, όμως, υπάρχει; Γιατί αν βλέπουμε τραμπουκισμούς από τον (κατά δήλωσή του) θεματοφύλακα των πατριωτικών και ορθόδοξων αξιών, ή για να το πάω πιο γενικά, τον υπουργό Αμύνης, τότε δεν χρειάζεται να μας σοκάρουν τα όσα είδαμε το περασμένο Σάββατο στο Βόλο. Η αερογέφυρα επεκτείνεται και στην κοινωνία.

Βέβαια, το ότι η κίνηση του κ. Καμμένου έγινε αντικείμενο σχολιασμού και κριτικής σε υψηλούς τόνους από άλλους βουλευτές, δεν χρειάζεται να αξιολογηθεί ή να καταγραφεί ως κάτι σημαντικό. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το αυτό χτενίζεται, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός.

Για επιμύθιο δύο πράγματα: α) μαγκιά του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού η ανακοίνωση μετά τον τελικό με τον ΠΑΟΚ στην Κυψέλη, μαγκιά θα ήταν και μια ανακοίνωση για αυτούς που μπούκαραν την Πέμπτη στο κολυμβητήριο και "έλουσαν" με χυδαίες βρισιές την αντίπαλη προπονήτρια. β) αν η αντίδραση όταν κάποιος "θέλει να κάνει κακό στην ομάδα μας" ήταν ίδια και γιια τα προβλήματα της κοινωνίας τότε θα είχαμε αποκτήσει μηχανισμούς άμυνας σε κάθε μορφής δάχτυλο.