Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε…

Το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό ήταν κάκιστο από πλευράς θεάματος. Ίσως να φάνηκε οικτρό στα μάτια όσων είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν εκείνο της Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα το Σάββατο και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Τσέλσι την Κυριακή. Φυσικά δεν υπάρχει σύγκριση του ισπανικού και του αγγλικού πρωταθλήματος με το ελληνικό, αλλά λέμε τώρα.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες που δεν μπορεί ο απλός φίλαθλος, να ασχοληθεί και να συζητήσει πόσο και γιατί ήταν τόσο κακό το συγκεκριμένο ματς.

Κατευθύνεται σε ζητήματα, εικόνες, δηλώσεις και θέματα, που έχει ζήσει και βιώσει πολλές φορές σε τέτοια ντέρμπι. Σε σημείο που να σκέφτεται: "εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε, το έργο το έχουμε ξαναδεί και δεν αρέσει".

Έχουμε ξαναδεί τα ντέρμπι να διακόπτονται κατ’ επανάληψη ή να αργούν να αρχίσουν από τις "θερμές" εκδηλώσεις των οπαδών. Ενίοτε και να διακόπτονται οριστικά.

Έχουμε δει να ξεκινάει η κουβέντα για τη διαιτησία μέρες πριν, να συνεχίζεται στον αγώνα και να κορυφώνεται μετά από αυτόν.

Έχουμε δει την "επικοινωνία" και την "πολιτική" των ΠΑΕ, να υπερισχύουν του αγωνιστικού μέρους.

Έχουμε δει και ακούσει ηγετικά στελέχη να απευθύνονται στην… Κυβέρνηση της χώρας. Το είχε κάνει ο Άγγελος Φιλιππίδης που είχε ζητήσει ευθύνες από τον πρωθυπουργό μετά από ντέρμπι στη Λεωφόρο, το έκανε ο Βαγγέλης Μαρινάκης με το "έγκλημα κατά της Ελλάδας" για ματς στο... "Κλεάνθης Βικελίδης" και το ξανάκανε ο Γιάννης Αλαφούζος που στην ουσία ζήτησε ευθύνες από την Κυβέρνηση για... καθυστέρηση στη δικαστική έρευνα.

Το γεγονός πως χιλιάδες θεατές και τηλεθεατές είδαν κάτι σαν πραγματικό ποδόσφαιρο, δεν απασχολεί κανέναν.

Ωστόσο υπάρχει τροφή για σκέψη. Για όσους θέλουν να επεξεργαστούν γεγονότα και καταστάσεις με βάση το λόγο που αυτό το σπορ υπάρχει και λογίζεται ως δημόσιο θέαμα, που δημιουργεί όμορφες εικόνες και έντονα συναισθήματα.

Τροφή για σκέψη

Είδαμε να παρακολουθεί τον αγώνα ο Ομοσπονδιακός προπονητής Κλαούντιο Ρανιέρι με το επιτελείο του. Το τι συμπέρανε είναι δικό του θέμα.

Είναι γεγονός όμως πως στο κορυφαίο ντέρμπι της χώρας, είδε να αγωνίζονται μόλις τρεις (3), Έλληνες διεθνείς παίκτες ήτοι οι παλιότεροι, στην Εθνική, Μανιάτης και Μήτρογλου, καθώς και ο "φρέσκος" Καρέλλης. Μπορεί για κάποιους αυτό να μην λέει και τίποτα. Για την "ετικέτα Ελληνικό ποδόσφαιρο" όμως, κάτι λέει. Όχι μόνον επειδή πριν λίγα μόλις χρόνια οι μισοί από του 22-23 που καλούσαν οι Ομοσπονδιακοί τεχνικοί ήταν παίκτες των "αιωνίων", αλλά και για το γεγονός πως όποιος... καλός βρίσκει την ευκαιρία την... κάνει για άλλες χώρες και άλλα πρωταθλήματα.

Είδαμε έναν ικανό νέο Έλληνα προπονητή να αποφασίζει να "θυσιαστεί", εκτελώντας καθήκοντα "κυβερνητικού εκπροσώπου". Δεν είναι δική του δουλειά να μεταφέρει στο γήπεδο τη "γραμμή" της διοίκησης για το "σύστημα" και τη "διαιτησία". Αυτή είναι δουλειά της διοίκησης να το επικοινωνήσει όπως νομίζει, είτε έχει δίκιο, είτε όχι. Και το χειρότερο είναι πως η "γραμμή" έχει περάσει και στους παίκτες, ακόμα και στους μικρούς – όποιος θέλει μπορεί να δει ή να διαβάσει τις δηλώσεις ενός εκ των νεαρών, που έλεγε "είδατε τι έγινε σήμερα...".

Είδαμε...

Είδαμε την απόδοση των ομάδων και την απόδοση ενός εκάστου των αγωνισθέντων, που είναι το ζήτημα που πρέπει πρωτίστως να απασχολεί τους μεν και τους δε.

Είδαμε και έναν διαιτητή, που προορίζεται να γίνει διεθνής, φοβισμένο και αγχωμένο. Επειδή τον παρακολουθούσε ο Χιου Ντάλας; Επειδή τα είχε κάνει "ρόιδο" σε ανάλογης έντασης ματς, όπως το περσινό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ;

Όταν ένας διαιτητής προσπαθεί να κρατήσει το παιχνίδι με κάρτες, φοβάται.

Όταν δεν μπορεί να μετρήσει τον πραγματικό χρόνο του αγώνα, έχει καταστροφικό, γι’ αυτόν άγχος.

Όταν αρχίζει να σκέφτεται "μην τυχόν και καθίσει η στραβή", κάνει λάθη όπως αυτά στο κοντρόλ του Πέτριτς.

Η φάση και το πέναλτι

Η αλήθεια είναι πως η φάση του 92', που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε προφανή ευκαιρία για γκολ, είναι αυτή για την οποία έχει βάση η όποια διαμαρτυρία των "πράσινων". Είναι και το... γαμώτο της ιστορίας, ότι μια ευκαιρία για γκολ πήγε να βγάλει σε όλο το ματς ο Παναθηναϊκός και την "έκοψε" ο Καλογερόπουλος.

Υπάρχει όμως και το άλλο. Ότι ο Αναστασίου αποβλήθηκε για "ανάρμοστη συμπεριφορά" σε λάθος φάση, αν όντως ισχύει ότι η έκρηξή του προήλθε με αφορμή το πέναλτι. Αν έμενε στον αγώνα μέχρι τέλους θα είχε δίκιο να παραπονεθεί για το ανύπαρκτο "χέρι" του Πέτριτς.

Στο ρητορικό ερώτημα αν θα ζητούσε πέναλτι σε περίπτωση που η ανατροπή γινόταν εις βάρος δικού του παίκτη, η απάντηση είναι "ναι" - προσωπική εκτίμηση.

Δείτε αυτό το βίντεο και επικεντρώστε στο 2.40’.

Είναι από τον αγώνα Παναθηναϊκού – Γιουβέντους 3-1 για το Τσάμπιονς Λιγκ. Οι "πράσινοι" έφτασαν στο 2-1 με πέναλτι, που καταλογίστηκε σε ανατροπή του Λυμπερόπουλου, από τον γκολκίπερ Φαν ντε Σααρ, ο οποίος αποβλήθηκε.

Την επόμενη μέρα στην "κουβέντα" Παναθηναϊκών και Ολυμπιακών, η συγκεκριμένη φάση έγινε μείζον θέμα. Οι μεν υποστήριζαν ότι ήταν "πεναλτάρα" και κόκκινη στον τερματοφύλακα και οι δε ότι ο Λυμπερόπουλος άρχισε να πέφτει πριν πάει πάνω του ο Ολλανδός, άρα το πέναλτι και η κόκκινη ήταν "μούφα".

Την επόμενη μέρα του ελληνικού... classico, οι μεν και οι δε, έχουν αλλάξει ρόλους και σκεπτικό, για τη φάση του Μήτρογλου με τον Στιλ.

Γίνεται και "έτσι και γιουβέτσι;". Όπως αποδεικνύεται, γίνεται, ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών που φοράει ο καθένας.

Και το "ωραίο" της ιστορίας είναι πως ο άτολμος και "θαλασσωμένος" Καλογερόπουλος ήταν σωστός στο χρώμα της κάρτας. Ήταν κίτρινη.

Ισχύει όμως πως δεν υπάρχει "έργο" που δεν το έχουμε ξαναδεί.

Γι αυτό κάποια στιγμή ο... σκασμένος άνθρωπος δικαιούται να πει: "εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε".