Τι δημοσιογραφία τελικά θέλουμε;

Ένας χαμός σε social media, εφημερίδες, sites ακόμα και στο ραδιοτηλεοπτικό τομέα ξέσπασε με αφορμή τα σχόλια για τους Ολυμπιονίκες και την προβολή τους. Τόσο από τους ίδιους όσο κυρίως από τον απλό πολίτη που τα ξέρει όλα και εκ του ασφαλούς κάνει το σχολιαστή κουνώντας το δάχτυλο.

Ο κόσμος τι θέλει;

Στο μεγάλο ερώτημα όμως ουδείς απαντάει. Τι δημοσιογραφία θέλουμε τελικά; Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που ως επί το πλείστον έχει σχέση με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Τι θέλει ο κόσμος;

Θέλει δημοσιογραφία και Μέσα που να υπηρετούν την αγαπημένη του ομάδα; Ν' ανήκουν σε κέντρα εξουσίας και να εκτελούν "υπηρεσίες"; Θέλει οπαδική δημοσιογραφία;

Τι θέλει να διαβάζει; Ποια Μέσα θα διαβάσουν και θα επιλέξουν και με τι κριτήρια; Όταν δεν έχουμε αθλητική παιδεία στην Ελλάδα θέλουμε και υψηλή δημοσιογραφία στον αθλητικό χώρο;

ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ

Μάλλον είμαστε εκτός τόπου και χρόνου όλοι μας. Απλά το ξέσπασμα της Κορακάκη, της μητέρας του Πετρούνια, της Στεφανίδη και μερικών ακόμα παιδιών ήταν η αφορμή ν' αναδυθεί το θέμα στην επιφάνεια. Και ξάφνου έγινε χαμός. Από τα ίδια τα Μέσα που κάποια μέσω συναδέλφων υπερασπίστηκαν τη δουλειά τους λέγοντας πως είναι κοντά και στο στίβο και στα μικρότερα αθλήματα.

Νομίζω έχουμε χάσει όλοι την μπάλα. Η αλήθεια είναι μια και δεν αλλάζει: αν δεν είσαι ακριβοπληρωμένος σταρ, δεν παίζεις ποδόσφαιρο ή μπάσκετ και μάλιστα σε λαοφιλή ομάδα, αν δεν έχεις 3-4 εκκεντρικά τατού, αν δεν έχεις διάσημη γκόμενα, δεν πουλάς και δεν ασχολείται σχεδόν κανείς μαζί σου στα ΜΜΕ. Γιατί και ο κόσμος αυτούς θέλει να βλέπει και γι' αυτούς θέλει να διαβάζει.

ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΕΙΑ

Εδώ ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου θέλει να διαβάζει για γκόμενες και περίεργους τύπους μαθαίνοντας για τη ζωή τους. Όχι για επιστήμονες που σώζουν ζωές, για ανθρώπους που προσπαθούν να ταΐσουν τους αστέγους και για παιδιά που διάβαζαν για να περάσουν πρώτα στις Πανελλαδικές ή φοιτητές που έλαβαν μεγάλες υποτροφίες και είχαν παγκόσμιες διακρίσεις.

Άρα, όταν δεν έχουμε παιδεία συνολικά ως λαός, ασχέτως αν υπάρχει και μια πολύ σοβαρή και μορφωμένη μερίδα στην πατρίδα μας χωρίς η μόρφωση να είναι το απόλυτο κριτήριο, και ζούμε μια κρίση αξιών πώς μας ενόχλησε η έλλειψη αθλητικής παιδείας που είναι επακόλουθο;

ΜΗΝ ΧΑΣΟΥΝ ΤΗ ΦΡΑΠΕΔΙΑ

Εδώ γέμιζε ένα ΣΕΦ όταν είχαμε διακρίσεις στο βόλεϊ και στην άρση βαρών και μετά δεν πήγαιναν στα Πανελλήνια πρωταθλήματα ούτε οι συγγενείς και φίλοι για να μην χάσουν τη φραπεδιά!

Οι πολιτικοί είναι βασικά για τη λεζάντα. Γνωστά πράματα. Δεν περιμένεις κάτι άλλο ειδικά στο κομμάτι της προβολής παρά μόνο στη στήριξη. Οι ομοσπονδίες θα τα ρίξουν στην Πολιτεία, όπως και οι ομάδες, καθώς καμία δεν έχει πείσει ή έχει θέσει θέμα αντί μιας ποδοσφαιρικής μεταγραφής τα χρήματα να καταλήξουν στο στίβο ή σε άλλα τμήματα.

Κάποιες έχουν κάνει ορισμένες μικρές κινήσεις όπως π.χ ο Ολυμπιακός, αλλά και πάλι δεν είναι επαρκής -για μένα- η προσπάθεια.

ΜΙΑ ΖΕΣΤΑΣΙΑ, ΜΙΑ ΧΟΡΗΓΙΑ

Κακά τα ψέματα ο αθλητής δεν ψάχνει την προβολή ειδικά σε ατομικά αθλήματα για τη μόστρα, αλλά για να νιώσει ζεστασιά, να "φτιαχτεί" ψυχολογικά και μαζί να κερδίσει δικαίως χορηγίες που θα του επιτρέψουν να συνεχίσει το πρόγραμμά του. Τα παιδιά στα ατομικά αθλήματα με μηδέν σχεδόν οικονομική στήριξη περιμένουν τους χορηγούς.

Πόσο όμως να επενδύσουν και αυτοί σε ένα πρόσωπο που δεν βλέπει ούτε το όνομά του στα Μέσα; Πού το θυμούνται σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, εφόσον έχει επιτυχία; Εδώ τη Στεφανίδη, αν δεν πάρει χρυσό, ακόμα δεν θα τη δούμε ούτε σε συνέντευξη.

Και συγγνώμη που θα διαφωνήσω με συναδέλφους αλλά δεν λέει κάτι ένα θεματάκι πριν από μια μεγάλη διοργάνωση και ένας χαμός θεματολογίας μέχρι το τι έτρωγε στα 10, σε ποιο Λούνα Παρκ πήγαινε και τι γκόμενο-α είχε όταν φέρουν μετάλλιο!

Δικαίως όλα αυτά τα παιδιά θέλουν μια στήριξη, να νιώσουν τον Τύπο και τα Media δίπλα τους. Όχι κάθε μέρα, δεν έχουν απαίτηση ασφαλώς να έχουν κάθε μέρα δική τους σελίδα ή συνέντευξη στο ράδιο και στην τηλεόραση. Αλλά όχι και κάθε 4 χρόνια.

ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΝΕ

Βεβαίως εδώ έρχεται ακόμα ένα ζήτημα και οδηγούμαστε σε φαύλο κύκλο. Πολλοί δημοσιογράφοι θέλουν να φτιάξουν δισέλιδα με τα παιδιά αυτά σε άσχετο -από πλευράς διοργανώσεων- χρονικό σημείο, θέλουν να τα φέρουν στα ραδιοτηλεοπτικά studios, θέλουν να τα κάνουν μεγάλο θέμα στα sites.

Ωστόσο ο αρχισυντάκτης θα πει "ποια εκπομπή; Είστε τρελοί; Δεν πουλάνε αυτά".

Και ακόμα και σε μεγάλες ιστοσελίδες -ευτυχώς η 24 Media έχει τη σωστή πολιτική στο θέμα δίνοντας βήμα όσο περισσότερο μπορεί στα παιδιά αυτά- τα θέματα δεν ελκύουν αναγνώσεις.

ΛΕΖΑΝΤΑΡΧΕΣ

Στην Ιταλία ή στη Γαλλία, που είναι επίσης Μεσόγειοι, εφημερίδες των 300.000 φύλλων καθημερινά βγαίνουν με πρωτοσέλιδο για το ποδήλατο και το κολύμπι και πουλάνε και παραπάνω ασχέτως αν υπάρχει Μίλαν, Ιντερ, Ρόμα, Παρί κτλ. Μην γελιόμαστε όμως, υπάρχει άλλη αθλητική παιδεία αυτές οι χώρες. Εμείς έχουμε παντού οπαδούς και λεζαντάρχες από τον... θυρωρό της πολυκατοικίας μέχρι τον πολιτικάντη!

Στο χρυσό, στον τελικό, όλοι και θέλουν να είναι εκεί για να πανηγυρίσουν σαν κλασικοί πανηγυριτζήδες όπως και στο πολιτικό στίβο. Δεν πηγαίνουν για το άθλημα, δεν είναι οι περισσότεροι φίλαθλοι, αλλά οπαδοί.

Συνεπώς τι περιμένουμε; Ανάλογα θα διαβάσουν, ανάλογα θα αγοράσουν την εφημερίδα, σε ανάλογη ιστοσελίδα θα μπουν, ανάλογες εκπομπές θα ακούσουν και θα δουν.

Ανάλογα και τα media, που θέλουν αναγνωσιμότητα και ακροαματικότητα ή τηλεθεάσεις, όταν δουν ότι παρά τη διάθεση η ανταπόκριση είναι μικρή, θα οπισθοχωρήσουν. Γιατί και αυτά οφείλουν να πουλήσουν στους διαφημιστές ότι πουλάει για να πάρουν τη διαφήμιση και να επιζήσουν.

ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ

Γι' αυτό λέω όλα είναι φαύλος κύκλος.

Εδώ το πόλο που είναι ίσως το εθνικό σπορ και σε βάθος επιτυχιών, το θυμούνται όλοι μόνο όταν έχουμε τελικό! Μετά δεν υπάρχει! Και ας ταιριάζει τόσο στην ιδιοσυγκρασία μας!

Τι ψάχνουμε λοιπόν; Η αίσθησή μου είναι ότι όλοι μας στο χώρο από τον μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο σε θέση και ηλικία, είμαστε υποχρεωμένοι να οδηγήσουμε, και με κόστος αν χρειαστεί, τον κόσμο να αποκτήσει αθλητική παιδεία με ό,τι αυτό συνεπάγεται και να βάλουμε στη ζωή μας ενθυμούμενοι έστω κάθε μήνα τι στο καλό κάνουν οι Ολυμπιονίκες μας, οι πρωταθλητές μας, όλα τα αθλήματα, τι προβλήματα έχουν, πώς κυλάει η καθημερινότητα.

Αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα και ένα πρώτο κέρδος για όλους ακόμα και για εμάς συνολικά στα Media που πρέπει μην ξεχνάμε να βλέπουμε το επάγγελμα σαν λειτούργημα. Υπό αυτές τις συνθήκες όλοι έχουν θέση στην προβολή και στην αναφορά και όχι μόνο όποιος πουλάει περισσότερο και όποιος είναι αγαπημένος μας επειδή είμαστε οπαδοί ή είναι φιλαράκι μας.