Τα λεφτά σε κάνουν 2ο, η διοίκηση πρώτο!

Τα χρήμα δεν φέρνει αναγκαστικά την ευτυχία, φέρνει όμως την επιτυχία. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ξόδεψαν, έκαναν λάθη και έμαθαν. Επένδυσαν σε Έλληνες, έβαλαν σωστή ιεραρχία και έφτιαξαν μία ομάδα-οικογένεια που σαρώνει τα τελευταία χρόνια. Ο Μάκης Δρόσος αναλύει τον Ευρωπαίο Ολυμπιακό.

EUROLEAGUE / ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ FINAL-4 ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (LATO KLODIAN / Eurokinissi Sports)
aggelopouloi sfairopoulos EUROKINISSI SPORTS

Ο θυμόσοφος λαός λέει ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Η αλήθεια είναι ότι σε ένα βαθμό έχει δίκιο βουνό… Αλλά πέρα από την ευτυχία ισχύει το ίδιο με την επιτυχία; Μάλλον όχι. Τις τελευταίες δεκαετίες στον αθλητισμό, έχουμε συνηθίσει οι ομάδες που «λαϊκά» τα χώνουν χοντρά για να διαμορφώσουν τα ρόστερ τους, να είναι και εκείνες οι οποίες κατακτούν και τους τίτλους. Είτε στις εγχώριες διοργανώσεις τους, είτε στις ευρωπαϊκές. Τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο μπάσκετ. Από τον κανόνα αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε και τα ατομικά αθλήματα.

Μπορούμε να καταλήξουμε λοιπόν, σχεδόν στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι στον ομαδικό αθλητισμό, το χρήμα φέρνει την επιτυχία, συνεπώς και την ευτυχία. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν αποτελεί εξαίρεση, είτε αφορά τις λίγκες, είτε τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και δη την κορυφαία διασυλλογική, την Ευρωλίγκα. Ασφαλώς υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας θαρρώ ότι είναι ο προαναφερόμενος.

ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣ...

Αν κάτι λατρεύω από την δουλειά αυτή, είναι η δυνατότητα που μου δίνεται για τις μπασκετοκουβέντες. Όχι τις καφενειακού επιπέδου, έχουν και αυτές την χάρη τους δεν λέω, αλλά προτιμώ αυτές με τους επαγγελματίες. Αυτούς που ζουν από το μπάσκετ, που ο βιοπορισμός τους εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα τους και την επιτυχία των ομάδων τους. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους, αυτή είναι άλλωστε η μαγεία της συζήτησης, του διαλόγου. Σημασία έχει ότι έχεις την ευκαιρία να ακούσεις φιλοσοφίες, να «ρουφήξεις» σαν σφουγγάρι εμπειρίες ετών, ούτως ώστε στην συνέχεια να έχεις την δυνατότητα να κατανοήσεις και να κρίνεις.

Κατά την διάρκεια των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, είχα μία τέτοια. Μπασκετοκουβέντα δηλαδή. Με έναν καλό φίλο και άριστο γνώστη του αθλήματος. Τον Γιάννη (Τζανή) Αδάμ. Για τον συγκεκριμένο προπονητή-τύπο, θα έχω την ευκαιρία να γράψω στο άμεσο μέλλον και γιατί θεωρώ ότι πρέπει να είναι σε πάγκο της Α1, τουλάχιστον σαν βοηθός. Στο σημερινό κείμενο έπαιξε σημαντικό ρόλο, μία κουβέντα του, που ήρθε μέσα από τις εμπειρίες του και με έβαλε να κάνω σκέψεις και να δω κάποια πράγματα από μία άλλη οπτική. Τι μου είπε λοιπόν ο Αδάμ. Κάτι που θεωρητικά δεν συμφέρει κανέναν προπονητή ή παίκτη να το λέει. « Οι ομάδες από μόνες τους μπορεί να φτάσουν μέχρι δεύτερες, οι διοικήσεις τους είναι αυτές που τις κάνουν πρωταθλήτριες..» Το ανέπτυξε ελάχιστα ακόμα, τον άκουσα, με «αιφνιδίασε» με την τοποθέτηση του και όταν τελείωσε, δεν έδωσα συνέχεια, κράτησα ό,τι είπε και συνεχίσαμε την κουβέντα μας.

Την Τρίτη μετά το τέλος της αναμέτρησης του Ολυμπιακού με την Εφές άκουσα τις δηλώσεις των αδερφών Αγγελόπουλων, με τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο να λέει: « Παίζετε σε μια ομάδα που γράφει ιστορία, είναι η έκτη πρόκριση σε Final Four τα τελευταία εννέα χρόνια. Ίσως μόνο η ΤΣΣΚΑ Μόσχας τα έχει καταφέρει, αλλά εμείς περνάμε γιατί είμαστε οικογένεια και ομάδα, μιας και έχουμε μικρότερο μπάτζετ. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταφέρει να μπολιάσουμε τους ξένους με τη νοοτροπία ποιοι είμαστε. Δεν το βάζουμε ποτέ κάτω. Παλεύουμε. »

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ….

Η διοίκηση είναι αυτή που επιλέγει τον προπονητή της ομάδας. Η επιλογή της γίνεται με βάση τα θέλω, τις επιθυμίες της, την φιλοσοφία της και τις δυνατότητες της. Για παράδειγμα αν επιθυμεί να παίζει η ομάδα επιθετικό και γρήγορο μπάσκετ, δεν παίρνει ποτέ για προπονητή τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Αν θέλει να παίζει καλή άμυνα, πιο σκεπτόμενο μπάσκετ, να είναι σκληροτράχηλη, φυσικά δεν προσλαμβάνει τον Πίνι Γκέρσον.

Σε μεγάλο βαθμό η διοίκηση είναι αυτή η οποία διαμορφώνει και το ρόστερ της ομάδας και την μορφολογία του. Πρωτίστως με την φιλοσοφία της. Αν για παράδειγμα θέλει να υπάρχει έντονο το γηγενές στοιχείο, προσδοκώντας σε μεγαλύτερο «δέσιμο» με τον κόσμο της ομάδας, ο προπονητής είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει. Οι γηγενείς παίκτες σημαίνουν και στεγανά στα αποδυτήρια, παίκτες που αφουγκράζονται τις αγωνίες του κόσμου καλύτερα και που ενσωματώνουν πιο εύκολα, τους κοινοτικούς δευτερευόντως και πρωτίστως τους Αμερικάνους.

Και φυσικά οι διοικούντες καθορίζουν και το μπάτζετ. Άλλο είναι να έχεις ένα μπάτζετ 10 εκατομμύρια ευρώ και άλλο 30 ή 40. Νομίζω ότι είναι εύκολα αντιληπτό ότι σε μία ομάδα με λιγότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ οι επιλογές παικτών από το πάνω ράφι, που ακούμε και διαβάζουμε συχνά, μπορεί να είναι από μία ή καμία, άρα υπάρχει και μεγαλύτερο ρίσκο για το αν θα σου βγουν αρκετοί παίκτες.

Η διοίκηση είναι επίσης αυτή η οποία οριοθετεί τους στόχους της ομάδας και δημιουργεί τις προσδοκίες στους οπαδούς της. Είναι αυτή που φροντίζει για τις σχέσεις με τον κόσμο, αυτή που δίνει το όραμα, αυτή που πρέπει να φροντίσει τις δημόσιες σχέσεις, ακόμα και σε επίπεδο διαιτητών. Δεν αναφερόμαστε σε τίποτα περίεργο και σε δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι. Τουναντίον. Το πως σε αντιμετωπίζουν οι διαιτητές έχει να κάνει με την δημόσια εικόνα σου, το βάρος της φανέλας, το κύρος που εμπνέεις σαν σύλλογος και σαν παράγοντας, τις σχέσεις σου με την διοργανώτρια αρχή και φυσικά με τα πόσα ξοδεύεις και ποιον προπονητή και ποιους παίκτες έχεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο ιδιοκτήτης είναι επίσης αυτός που καλείται να κάνει υπερβάσεις για να καλυφθούν αρχικές αστοχίες στις επιλογές κάποιων παικτών, να καλύψει κενά που δημιουργούνται από τραυματισμούς. Από τις αποφάσεις του σε τέτοιες περιπτώσεις και το πόσο βαθιά θα βάλει το χέρι στην τσέπη εξαρτάται και η επιτυχία της ομάδας. Είναι αυτός που διατηρεί την ηρεμία, όντας συνεπής και φερέγγυος στις πληρωμές, επεμβαίνοντας όταν χρειάζεται σε θέματα πειθαρχικής φύσεως και πάνω από όλα οι δικές του ανοχές στην αποτυχία και στους τριγμούς από άσχημα αποτελέσματα επιτρέπουν στον προπονητή και το ρόστερ να δουλέψουν υπό πίεση μεν αλλά γνωρίζοντας ότι ένα φιλικό χέρι είναι εκεί να τους χτυπήσει στην πλάτη και να τους κάνει ένα νεύμα να συνεχίζουν, όταν έρθουν οι στραβές. Και οι στραβές στην Ευρωλίγκα καραδοκούν και είδαμε φέτος ότι με τον νέο τρόπο διεξαγωγής, είναι κάμποσες.

Τουλάχιστον τα παραπάνω με έπεισαν σε μεγάλο βαθμό ότι μάλλον η διοίκηση είναι αυτή που κάνει τις ομάδες να πετυχαίνουν ή να αποτυγχάνουν φυσικά. Αν χρεώνονται το πρώτο ή το δεύτερο στο βαθμό που τους αναλογεί, είναι μία άλλη κουβέντα που θα την κάνουμε κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον.

ΤΟ ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Ο Ολυμπιακός είναι πρωτίστως ομάδα των αδερφών Αγγελόπουλων. Δική τους ομάδα ήταν η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη, με τον Τσίλντρες, τον Παπαλουκά, τον Τεόντοσιτς, τον Κλέιζα, των πολλών εκατομμυρίων ευρώ που έφτασε μεν σε δυο Final Four, με ένα τελικό στο Παρίσι, αλλά δεν κατάφερε να φέρει το τρόπαιο.

Όπως συμβαίνει με όλους τους παράγοντες, για να μάθουν έπρεπε να ξοδέψουν, να χάσουν λεφτά και να φάνε «στραπάτσα». Δεν αποτέλεσαν εξαίρεση. Ξόδεψαν και μάλιστα αρκετά. Δεν ξεχνάμε ότι είχαν φτάσει αρκετά κοντά στο να τα παρατήσουν, το είχαν ανακοινώσει μάλιστα το 2011. Το ταμείο είχε μπει μέσα αρκετά, χωρίς αντίκρισμα, με την κρίση να έχει χτυπήσει προ πολλού την πόρτα της χώρας.

Οι Αγγελόπουλοι ήταν αναγκασμένοι να σχεδιάσουν νέα στρατηγική προκειμένου να πετύχουν τα θέλω τους και να ικανοποιήσουν τα θέλω του απαιτητικού κόσμου της ομάδας. Με μειωμένο μπάτζετ, κατάλαβαν, δεν είχαν και εναλλακτικές άλλωστε, ότι πρέπει να λειτουργήσουν σαν επιχειρηματίες πρωτίστως και όχι σαν αθλητικοί παράγοντες. Υπήρχε ένα πετυχημένο μοντέλο στην Ελλάδα, όπως αυτό του Παναθηναϊκού, το οποίο θα μπορούσε με παραλλαγές να αποτελέσει οδηγό προς την επιτυχία.

Επένδυσαν αρχικά σε έναν προπονητή με εμπειρία και επιτυχίες, ο οποίος δούλευε με νέους παίκτες. Στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Αγόρασαν έναν ηγέτη, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, αποδυναμώνοντας και τον «αιώνιο» αντίπαλο τους. Ενώ κέρδισαν παράλληλα σε επικοινωνιακό επίπεδο, δημιουργώντας συνάμα πιο ισχυρούς δεσμούς με τους φιλάθλους. Ο λόγος για τον Βασίλη Σπανούλη, για τον οποίο μάλλον και οι ίδιοι δεν περίμεναν ότι θα κάνει τέτοια απόσβεση, που έχει κάνει μέχρι στιγμής. Όχι τόσο σε οικονομικό επίπεδο, αμφιβάλλω αν έχει γίνει απόσβεση σε αυτό το τομέα, όσο στην εκπλήρωση των προσδοκιών τους, όταν ολοκλήρωναν την συγκεκριμένη μεταγραφή. Ίσως το πιο σημαντικό από όλα, είναι πως είχαν πάρει την απόφαση να στηρίξουν ένα κορμό Ελλήνων παικτών με οποιοδήποτε ίσως κόστος. Έχοντας την πεποίθηση ότι αν η ομάδα δεν είχε έναν ισχυρό πυρήνα Ελλήνων δεν θα μπορούσε με συνέπεια να κοντράρει και να σπάσει την πρωτοκαθεδρία του Παναθηναϊκού.

Ο Ολυμπιακός ήταν αναγκασμένος παράλληλα να αναπτύξει περισσότερο το σκάουτινγκ και να κινηθεί μέσα από διαφορετικές διαδικασίες και διαύλους για τους Αμερικάνους, αφού το μπάτζετ έπρεπε να μειωθεί δραματικά. Η επιλογή τους ωστόσο ήταν κομβικής σημασίας για να πετύχει το εγχείρημα. Νομίζω ότι θα συμφωνήσουν άπαντες ότι η συμβολή των Έισι Λο και Καρλ Χάινς ήταν καθοριστική για την αρχή της επιτυχίας του. Ο πρώτος ήταν το τέλειο συμπλήρωμα του Σπανούλη και ο δεύτερος ήταν αυτός που έκανε πολλούς προπονητές στην Ευρώπη να ψάχνουν τρόπο να βρουν έναν «σέντερ τσέπης» σαν και δαύτον και να παίζουν με το περίφημο small ball σχήμα.

Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΡΙΣΚΑ ΕΥΝΟΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΛΜΗΡΟΥΣ

Δεν γνωρίζω αν η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, δεν γνωρίζω αν υπάρχει καν αυτό που ορίζουμε σαν τύχη. Πιθανότατα την επικαλούμαστε επειδή δεν μπορούμε να την ερμηνεύσουμε με την λογική. Συγκυρία θα το αποκαλέσω εγώ. Ο Ολυμπιακός ευτύχησε να κατακτήσει την Ευρωλίγκα στην Κωνσταντινούπολη το 2012. Υποθέσεις δεν μπορώ να κάνω αν η πορεία του την επόμενη 5ετία θα ήταν η ίδια, αλλά αναμφίβολα αποτέλεσε κομβικό σημείο και πρωτίστως δικαίωση των επιλογών των Αγγελόπουλων. Πλέον είχαν αποτινάξει από πάνω τους το βαρύ φορτίο του άγχους της κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τίτλου και ο κόσμος τους έβλεπε πλέον με άλλο μάτι.

Φυσικά μετά το θρίαμβο στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης, δικό τους ήταν το ρίσκο να μην συνεχίσουν με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο, όταν σύμφωνα με τον μύθο ο Σέρβος τεχνικός τους είπε ότι με ανάλογο μπάτζετ της προηγούμενης σεζόν, θα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί σε αντίστοιχο ανταγωνιστικό επίπεδο στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα αποφάσισαν ως γνωστό πέρα από την στήριξη στον ελληνικό κορμό που είχε δημιουργηθεί, να τον ενισχύσουν με επιλογές Ελλήνων προπονητών. Φυσικά αυτό ήταν συνάρτηση και του μπάτζετ και της φιλοσοφίας που πλέον είχαν. Με τον Μπαρτζώκα πρωτίστως, αλλά και με τον νυν προπονητή της ομάδας, Γιάννη Σφαιρόπουλο, όλα συγκλίνουν στο ότι έχουν δικαιωθεί.

Έχουν αποφασίσει συνειδητά δε να μην πληρώνουν υπεραξίες παικτών που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Οι Χάινς, Ντάντσον, Χάντερ, Τεόντοσιτς, πιθανότατα και ο Λοτζέσκι φέτος αποτελούν τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αντιθέτως κάνουν την υπέρβαση τους για τους Έλληνες. Διότι υπέρβαση ήταν και η περσινή ανανέωση στο συμβόλαιο του Βασίλη Σπανούλη. Πιθανότατα το ίδιο θα κάνουν και με τον Πρίντεζη φέτος. Έδειξαν πως επιθυμούσαν να κρατήσουν και τον Σλούκα, για τον οποίο είχαν αυξήσει την οικονομική προσφορά τους. Ωστόσο είχαν επιλέξει ότι ο Σπανούλης θα είναι ο ηγέτης της ομάδας για όσο καιρό θα βρισκόταν σε αυτή. Διοικητή επιλογή εκ νέου, που τους βγαίνει, τουλάχιστον προς το παρόν και με βάση τα αποτέλεσματα.

Θα σταθώ σε μία πρόταση του Π. Αγγελόπουλου στις δηλώσεις του μετά το τέλος της αναμέτρησης με την Εφές. « Γιατί είμαστε οικογένεια και ομάδα, μιας και έχουμε μικρότερο μπάτζετ.»

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ - ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Αντιλαμβάνομαι ότι οικογένεια δεν θα μπορούσε να είναι ο Ολυμπιακός, αν δεν είχε τον ελληνικό κορμό. Οι ξένοι που έρχονται στην ομάδα αντιλαμβάνονται εξ αρχής, ότι το ελληνικό στοιχείο έχει το «κουμάντο» τόσο στα αποδυτήρια, όσο και στο παρκέ. Γίνεται εύκολα αντιληπτό πόσο σημαντικό είναι κάτι τέτοιο για την εύρυθμη λειτουργία μιας ομάδα σε τέτοιο επίπεδο. Με τους Σπανούλη και Πρίντεζη το ρητό « αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» ισχύει στο ακέραιο.

Ομάδα, διότι ως καλύτερη ομάδα προκρίθηκε ο Ολυμπιακός και όχι ως ποιοτικότερου ρόστερ από κάμποσες ομάδες που έμειναν εκτός Final Four. Και για να δημιουργηθεί μία ομάδα είναι ανάγκη να υπάρχει ιεραρχία και διακριτοί ρόλοι.

Αντιλαμβάνομαι ότι σε κάμποσους παίκτες του Ολυμπιακού δεν αρέσει η αγωνιστική φιλοσοφία του Σφαιρόπουλου. Μην γελιόμαστε, δεν είναι και το καλύτερο του παίκτη να πρέπει να παίζει άμυνα, να θεωρείται αναλώσιμος και να αγωνίζεται μέσα σε αυστηρά «καλούπια». Αλλά άπαξ και Σπανούλης και Πρίντεζης συμμορφώνονται στα θέλω του Σφαιρόπουλου, για τους υπόλοιπους δεν υπάρχουν επιλογές. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι παίκτες όπως ο Γκριν για παράδειγμα, θεωρούν ότι πρέπει να έχουν περισσότερο χρόνο και πιο ενεργό ρόλο στην ομάδα ή ακόμα και ηγετικό. Αλλά τόσο ο Γκριν όσο και οι υπόλοιποι έχουν αντιληφθεί ότι μπορεί να παίρνουν ότι τους δίνει ο προπονητής τους και οτιδήποτε παραπάνω πρέπει να το κερδίζουν, καθημερινά και σε κάθε παιχνίδι. Ο τρόπος λειτουργίας έρχεται άνωθεν, όταν άπαντες γνωρίζουν ότι δεν χωρούν εξαιρέσεις, τότε η δουλειά του προπονητή είναι και πιο εύκολη.

Εξίσου σημαντικό είναι το ότι γίνεται στην ομάδα, μένει σε αυτήν και το λύνει. Δεν θυμάμαι να έχουν υπάρξει διαρροές για οτιδήποτε, γιατί δεν μπορεί να μην υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις, καθυστερήσεις πληρωμών, ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες τα συναντάμε. Αποδεικνύεται όμως ότι εφαρμόζεται η ομερτά. Σε παράφραση της ιταλικής παροιμίας « Όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια», στον Ολυμπιακό « Όποιος ακούει, βλέπει και δεν μιλάει, έχει θέση στην ομάδα...»

Στο φετινό Final Four ο Ολυμπιακός είναι η εξαίρεση του κανόνα που αναφέραμε στην εισαγωγή μας. Είναι η ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ από αυτές που θα βρεθούν στην Κωνσταντινούπολη. Η ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη έχει ένα μπάτζετ στα 35 εκατομμύρια ευρώ, η Ρεάλ Μαδρίτης ακολουθεί με 30 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η Φενέρ του Ομπράντοβιτς είναι στα 25 εκατομμύρια ευρώ.

Το μπάτζετ του Ολυμπιακού φέτος κυμαίνεται ανάμεσα στα 12-13 εκατομμύρια ευρώ με την εφορία πληρωμένη. Αν τα νούμερα λένε την αλήθεια και τα μπάτζετ παίζουν μπάσκετ, τότε έρχεται τέταρτος και καταϊδρωμένος στην μάχη για την φετινή Ευρωλίγκα. Αλλά είπαμε ότι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όποιος του δώσει λιγότερο από 25% πιθανότητες για τον τίτλο θα έχει κάνει το λάθος να τον υποτιμήσει. Ένα λάθος που δεν συγχωρούν οι ερυθρόλευκοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Αγγελόπουλοι αισθάνονται δικαιωμένοι. Το μοντέλο διοίκησης τους, έφερε την ομάδα τους σε ένα ακόμα Final Four, δεν είναι μικρό πράγμα να καταφέρνεις κάτι με τα μισά χρήματα και βάλε από ότι χρειάζονται οι υπόλοιποι.

Για τους ερυθρόλευκους το ότι βρίσκονται εκεί είναι επιτυχία, η παρουσία τους στον τελικό θα είναι μεγάλη υπέρβαση και ένας τίτλος, θα είναι έπος, ακόμα μεγαλύτερο και από αυτό του 2012.

News 24/7

24MEDIA NETWORK