Ταμείο

Πάει αυτό ήταν και για φέτος. Άδοξα, τελείως άδοξα, τελείωσε η πορεία των ομάδων μας στον σημαντικότερο διασυλλογικό θεσμό. Ο μεν Ολυμπιακός κατόρθωσε το ακατόρθωτο και αποκλείστηκε με 10 βαθμούς και μόλις 4 λεπτά πριν το τέλος των ομίλων, ενώ ο δε Παναθηναϊκός έμεινε και αυτός έξω με υψηλή βαθμολογική συγκομιδή.

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε ένα μόλις βήμα πριν την πρόκριση. Ένα βήμα όμως που δεν το έκανε ποτέ. Στο Λίβερπουλ έπαιξε (στο δεύτερο και αποφασιστικό ημίχρονο) όπως έπαιζαν οι ελληνικές ομάδες πριν από καμιά 20 χρόνια στην Ευρώπη. Όλοι πίσω και ο Θεός βοηθός. Μόνο που ούτε ο Θεός δεν ήθελε να προκριθεί μέσα από έναν αγώνα νοκ-άουτ η ομάδα που έπαιζε αντιποδόσφαιρο. Βέβαια καλό θα ήταν – όσο δύσκολο και να είναι – να προσπαθήσει κανείς να κρίνει την πορεία του Ολυμπιακού συνολικά και όχι μόνο βάσει του τελευταίου αγώνα.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε φέτος να κάνει πάρα πολύ καλές εμφανίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τρεις εντός έδρας νίκες με 1-0, πνίγοντας τους αντιπάλους του και παίζοντας πραγματικά καταπληκτικά όσον αφορά τον αμυντικό τομέα. Εκτός έδρας έπαιξε πολύ καλά στο Ριαθόρ, αλλά ατύχησε που βρήκε την Λα Κορούνια αντίπαλο στην πρώτη αγωνιστική με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει το τι καφενείο θα αποδειχτεί και έτσι να μείνει ευχαριστημένος με την ισοπαλία. Στο Μονακό παρουσίασε τα γνωστά σύνδρομα, αλλά έστω και στο δεύτερο ημίχρονο έσωσε την παρτίδα. Όμως στο Λίβερπουλ 45 λεπτά έφταναν να φέρουν τα πάνω κάτω. Με πολύ μέτριους τους περισσότερους παίχτες του και με αντίπαλο ένα διψασμένο όνομα (και όχι ομάδα) που έπαιζε για την ιστορία του, γνώρισε μια τραγική ήττα.

Πάντως συνολικά, ο Ολυμπιακός τα πήγε πάρα πολύ καλά. Έχασε την πρόκριση στις λεπτομέρειες και φανέρωσε πολύ θετικά στοιχεία. Όμως επειδή μιλάμε για Ελλάδα και ελληνικό ποδόσφαιρο, πολύ φοβάμαι ότι ακόμα και αυτή η επιτυχημένη χρονιά θα πρέπει να καταλήξει στο να βρούμε ποια είναι τα εξιλαστήρια θύματα-φταίχτες του αποκλεισμού. Θα είναι ο Ζιοβάνι, θα είναι ο Μπάγεβιτς, θα είναι ο Τζόρτζεβιτς, δεν ξέρω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι αν δεν υπήρχαν αυτοί ο Ολυμπιακός δεν θα είχε την πολυτέλεια να μιλάει για τους 10 βαθμούς που μάζεψε. Ψυχραιμία.

Ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε και αποκλείστηκε από την επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Με 9 βαθμούς κατάφερε να αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση στους φιλάθλους του, μια και μπορεί να αποκλείστηκε, αλλά με την συγκομιδή του απέδειξε ότι θα μπορούσε και να έχει πάρει κάτι καλύτερο από την πρόκριση στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ σε έναν όμιλο που είχε την ατυχία να βρεθεί ανάμεσα σε δύο καλές ομάδες και σε μια ομάδα μετριότατη που είχε ελάχιστη βαθμολογική συγκομιδή με αποτέλεσμα να παιχτεί η πρόκριση ανάμεσα σε 3 και όχι σε 4 ομάδες (όπως ακριβώς και ο όμιλος του Ολυμπιακού). Κατά την άποψή μου, ο αποκλεισμός οφείλεται περισσότερο στην ήττα στο Αιντχόφεν, παρά στην ισοπαλία στο Τρόντχαιμ.

Στο παιχνίδι της Ολλανδίας ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε πολύ κακός, τόσο κακός, που ακόμα και οι οπαδοί του θεώρησαν το γκολ της Αιντχόφεν ως θεία δίκη σε μια άθλια εμφάνιση της ομάδας τους. Σε εκείνο το παιχνίδι (βασικός λόγος για τον οποίο απολύθηκε και ο Σουμ) ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία σχέση με τα άλλα του παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αντίθετα μπορεί να μην κέρδισε στην Νορβηγία, μπορεί να έκανε παιδιαρώδη λάθη και να ισοφαρίστηκε 2 φορές, αλλά τουλάχιστον το πάλεψε. Το χειρότερο ίσως που συνέβη στον Παναθηναϊκό ήταν ότι άλλαξε προπονητή κατά τη διάρκεια των αγώνων του ομίλου του. Και δεν άλλαξε μόνο προπονητή, άλλαξε και νοοτροπία. Από την κλασσική αμυντική νοοτροπία του Σουμ στην περισσότερο επιθετικογεννή νοοτροπία του Σκάζνι (που πάντως την ξέχασε στον αγώνα με τον Ολυμπιακό). Αν ο Παναθηναϊκός είχε τον ίδιο προπονητή από την αρχή μέχρι το τέλος, και άρα την ίδια νοοτροπία θα μπορούσε να τον κρίνει κανείς καλύτερα.

Όμως από ότι φάνηκε η αλήθεια βρισκόταν κάπου στην μέση. Ούτε στην στείρα αγωνιστική παρουσία του Αιντχόφεν, ούτε στην απρόσεχτη παρουσία στο Τρόντχαιμ. Μέχρι μάλιστα να αποφασίσει ο Παναθηναϊκός τι από τα δύο του ταιριάζει περισσότερο ή τι από τα δύο θα αποδώσει περισσότερο μακροπρόθεσμα, χάθηκε η χρονιά στο Τσάμπιονς Λίγκ. Αν πάντως κάποιος κρίνει την πορεία του Παναθηναϊκός με ελληνικά κριτήρια, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο αποκλεισμός ισοδυναμεί με αποτυχία. Αν από την άλλη την κρίνει με ευρωπαϊκά κριτήρια, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μπορεί κάτι να έλειψε από την προσπάθεια, αλλά πρέπει κανείς να είναι ευχαριστημένος. Προσωπικά, συμφωνώ με την δεύτερη άποψη.

Πάντως, όπως και να το δει κανείς, το σίγουρο είναι ότι οι 9 βαθμοί αποδεικνύουν ότι ο Παναθηναϊκός ξανάδειξε το ευρωπαϊκό του πρόσωπο και πως με λίγη περισσότερη τύχη και προσοχή θα μπορούσε να βρίσκεται τώρα στην φάση των 16.