Παππάς 2017 ή Καλάθης του 2011;

Η σοβαρότητα του Παναθηναϊκού εδώ και 20 ημέρες είναι υποδειγματική και κοιτώντας το χάλι της Μακάμπι για μία ακόμα τρίτη σεζόν μετά το ανέλπιστο ευρωπαϊκό του 2014, καταλαβαίνει κανείς μέσα σε μία 10ετία, πόσο διαφέρουν δύο μεγάλοι σύλλογοι.

Ο αγώνας της Πέμπτης η διαφορά από το 24 ως το 40, η διαφορά ποιότητας, συνοχής, θέλησης για την νίκη καταδεικνύει την φετινή απόσταση δύο ομάδων οι οποίες επένδυσαν πολλά και διαθέτουν το ανάλογο μέγεθος. Μόνο που ο ελληνικός σύλλογος επιβεβαίωσε πόσο απέχει από τους Ισραηλινούς σε τεχνογνωσία και νοοτροπία.

Κλείνοντας την πρώτη φάση της καινούργιας Ευρωλίγκας ο Παναθηναϊκός που άλλαξε τα πάντα φέτος και συνέχισε να προχωρά σε αλλαγές μεσούσης της περιόδου, έχει και άλλα ευχάριστα πριν φτάσει στην κορύφωση της βραδιάς. ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, ομάδες που όρισαν την νέα εποχή από το 2000, πέρασαν τα τελευταία χρόνια ή και φέτος πιο πρόσφατα, μία κατηφορική σεζόν.

Η πίεση που ασκήθηκε σε όλα τα επίπεδα στην μετά Ομπράντοβιτς εποχή με τους προϋπολογισμούς που κινήθηκαν ακόμα και στο 1/5, κράτησε την φλόγα τόσο ζεστή για να φτάσει στην Πέμπτη, όπου για πρώτη φορά από το 2012, οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης, θα έχουν πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ.

ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ

Αυτή είναι η κορύφωση της ευρωπαϊκής τους προσπάθειας φέτος αλλά δεν είναι και η κορυφή διότι υπάρχει κάτι ακόμα πιο ψηλά: η πρόκριση στο φάιναλ φορ. Αυτό που λείπει την τελευταία τετραετία και φέτος για πρώτη φορά το έχει είναι το πλεονέκτημα έδρας αλλά και ποσότητα σε ταλέντο ώστε να την διατηρήσει αλώβητη.

Το παιχνίδι στο Τελ Αβίβ περιελάμβανε όλα τα στοιχεία ενός συνόλου με τεράστια πίστη πια στον εαυτό του, παίκτες οι οποίοι φαίνονται έτοιμοι να σηκώσουν το μεγάλο βάρος της φανέλας που φορούν κι έναν προπονητή ο οποίος έχει καταλήξει σε όσα θα τον πάνε όσο πιο μακριά γίνεται.

Αυτό είναι η σκληρή άμυνα, τα χαμηλά σχήματα, η πιεστική άμυνα Καλάθη και πλέον Παππά (θυμιζει …Καλάθη το 2011 με ρόλο και ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιείται λίγο διαφορετικά από το ταλέντο του), το ατομικό ταλέντο των Αμερικανών και των Τζέιμς.

Ο Σίγκλετον κάνει τα πάντα, σε άμυνα κι επίθεση, ο Ρίβερς έχει ρυθμό, ο Γκιστ είναι καλά πια, όμως ο Πασκουάλ έχει ποντάρει όλα τα χρήματα στον Τζέιμς.

Αυτός είναι ο ορισμός του… πατάω το κουμπί. Όπερ κι εγένετο στο Ισραήλ, όπερ κι εγένετο όλο αυτό το διάστημα. Το παιχνίδι του, ο ενθουσιασμός του, η υπερβολή του, αλλάζουν τα πάντα. Ανεβάζει και κατεβάζει την ομάδα του. Έβαλε 13 πόντους σε πέντε λεπτά, συμμετείχε στις άμυνες, πήρε κρεμασμένα σουτ, εκτέλεσε σε αιφνιδιασμό, άλλαξε όλο το μομέντουμ. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία.

ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΣ

Ο Ισπανός βλέποντας πως πρέπει να έχει μία κατεύθυνση, στηρίζει πια πάρα πολλά στον οίστρο του Τζέιμς ο οποίος υπηρετεί με το ζειν επικινδύνως, αλλά ως τώρα επιβιώνει και με το παραπάνω.

Αυτό είναι και το θέμα που προκύπτει ενόψει πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται πολύ στον απρόβλεπτο Τζέιμς αλλά αυτό τον καθιστά και προβλέψιμο ώστε ομάδες με προπονητές που μπορούν να διαβάσουν τον αντίπαλο, να ψάξουν για αμυντικές λύσεις.

Δεν γίνεται κάτι διαφορετικό διότι η δημιουργία είναι κάπως περιορισμένη αλλά αφού με αυτό τον τρόπο ήρθε το καλύτερο πλασάρισμα των τελευταίων ετών, δεν γίνεται να αλλάξει τώρα.

Ο Παναθηναϊκός κλείνει αυτή την καινούργια Ευρωλίγκα στέλνοντας ένα μήνυμα: Το ατομικό ταλέντο, οι σωστές επιλογές ξένων, ένας έμπειρος προπονητής κι ένας σύλλογος με τεχνογνωσία, κόσμος που ασκεί πίεση για την νίκη σε κάθε παιχνίδι, αρκούν για να πετύχεις. Τουλάχιστον να πετύχεις ως το πρώτο μισό της διαδρομής για το φάιναλ φορ.

Αξίζουν όμως όλοι να χαρούν για την επιτυχία τους, μέχρι να μπουν στο ακόμα πιο σοβαρό σκέλος της δοκιμασίας.