Το μπάσκετ μας απέτυχε... Νο2

Πέρασαν πέντε χρόνια από την πρώτη μεγάλη αποτυχία της εθνικής η οποία έφερε τους θριάμβους του 2005 και του 2006. Μία εθνική η οποία ξεκίνησε τον κύκλο της το 2004 και τον έκλεισε το 2015. Μία εθνική η οποία διαλύθηκε πολύ νωρίς και αντί να δίνει τον τελευταίο χορό της στην Λιλ κόντρα στους αντιπάλους της Ισπανούς και Γάλλους σταμάτησε να πετύχαινε. Έχουν συμβεί πολλά από το 2007 στην πρώτη μη επιτυχία και την πρώτη συνολικά μέτρια παρουσία της δευτεραθλήτριας κόσμου άσχετα αν μας βολεύει να μιλάμε για την σπουδαία προσπάθεια του ημιτελικού.

Ελάχιστα χρήσιμοι

Είδατε, πάλι χαθήκαμε. Ως λαός άλλωστε λατρεύουμε την παρελθοντολογία κι έχουμε πάντα φοβερές ιστορίες να διηγηθούμε. Η αλήθεια είναι πως αυτή η δεκαετία είχε πολλά ενδιαφέροντα κι έχουμε δημοσιοποιήσει μόνο λίγα. Στο Contra.gr ασχέτως προσώπων από το 2005 έχουμε φωτίσει αρκετές πλευρές σε επιτυχίες και αποτυχίες της εθνικής. Την δουλειά μας κάναμε. Δεν την κάναμε άριστα, αλλά προσπαθήσαμε να μην είμαστε ενεργοί μόνο στα πανηγύρια.

Υπήρξαμε όμως ελάχιστα χρήσιμοι τελικά διότι για κάποιο λόγο κάναμε τις λάθος ερωτήσεις. Γιατί η αναφορά ξεκινά από το 2010; Διότι από εκείνη την χρονιά ξεκινάει ο μεγάλος εσωτερικός πόλεμος για την θέση του προπονητή. Η μισή ΕΟΚ κι ένας μέρος της αυλής προσπαθεί να επαναφέρει τον Δράκο ενώ οι αμιγώς προεδρικοί πιστεύουν πως δύο φορές είναι αρκετές. Βεβαίως κανείς δεν ρώτησε τον ίδιο τον Γιαννάκη που πάντα με αξιοπρέπεια μένει εκτός, αλλά εμφανίζονται κατά καιρούς πολλοί να μιλούν εκ μέρους του. Με την διαφορά πως ο ίδιος δεν διαβάζει Τύπο ούτε και παρακολουθεί τις διάφορες υπόγειες διαδρομές.

Οι... γύρω του Γιαννάκη

Τώρα έρχεται η ώρα να κριθεί ο Κατσικάρης και είναι άγνωστο ακόμα αν θα συνεχίσει μέχρι το προολυμπιακό. Ήδη έχει ξεκινήσει το lobbying για τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Λίγες ώρες μετά την ήττα από την Ισπανία άνθρωποι που υποστηρίζουν πως ανήκουν στο περιβάλλον του πρώην ομοσπονδιακού τεχνικού δημόσια και λιγότερο δημόσια, τονίζουν την ανάγκη μίας τρίτης επιστροφής. Δίκιο ή άδικο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως την ίδια ώρα όσοι έβλεπαν τον Γιαννάκη στην Γαλλία μιλούσαν για έναν άνθρωπο που δεν έβγαζε λέξη από την στεναχώρια για την ήττα. Γι αυτό είναι ο Γιαννάκης.

Τώρα λοιπόν; Τώρα όπως θα καταλάβατε παρασυρθήκαμε πάλι. Ποιος θα είναι προπονητής; Μετρά για το προολυμπιακό αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έγινε κακός κόουτς ο Κατσικάρης(με τα λάθη του που ήταν πολλά). Από την άλλη έχουμε μία σειρά εξαιρετικών Ελλήνων προπονητών που θα μπορούσε να πάρει την θέση. Το ζήτημά μας είναι αυτό ή επιτέλους, να πιάσουμε την σωστή κουβέντα;

Ποια είναι η σχολή μας;

Ποιο είναι το μπάσκετ μας; Γιατί μας λείπει πάντα, μα πάντα ακόμα και στους θριάμβους, το σουτ; Πολλοί ισχυρίζονται πως η σχολή μας είναι η άμυνα και το διάβασμα του παιχνιδιού αλλά αυτό ακριβώς πώς μεταφράζεται στην ανάπτυξη του ίδιου του σπορ; Είναι τυχαίο πως φέτος είδαμε όλες τις εθνικές μας, σε όλες τις ηλικίες και άπασες εμφάνιζαν τα ίδια χαρακτηριστικά: παίκτες σωματικά δυνατούς, με καθαρό μυαλό και αποστολή πρώτα να καταστρέψουν μετά να δημιουργήσουν. Τα κατάφερε μόνο η χρυσή εθνική εφήβων στον Βόλο, αλλά πάλι τα τελευταία χρόνια όποτε διοργανώνουμε σε αυτές τις ηλικίες τουρνουά, το κατακτάμε.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία επένδυσε κι επενδύει τεράστια ποσά στο μπάσκετ ανάλογα με χώρα όπως η Γαλλία ή η Ισπανία και πολλαπλάσια από την Λιθουανία και την Σερβία. Είμαστε ευχαριστημένοι από αυτό που βλέπουμε; Ως μπάσκετ. Είναι τελικά καλά τα αποτελέσματά μας αναλογικά με την προσοχή που δείχνουμε στο μπάσκετ; Διότι από το 1992 οι Λιθουανοί για παράδειγμα μετρούν εννέα μετάλλια, τα τρία ολυμπιακά.

Μια χαρά τα πήγαμε κι εμείς αλλά πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Η ευκαιρία της εξαετούς ανομβρίας, επιτρέπει να δούμε λίγο πιο βαθιά. Είναι αδιαμφισβήτητο πως οι Έλληνες παίκτες διαθέτουν πηγαίο ταλέντο διότι το μπάσκετ μας ταιριάζει. Κολλάει πολύ στο τρόπο που λειτουργούμε ως άνθρωποι διότι είναι ταυτόχρονα ομαδικό αλλά και πολύ ατομικό.

Αυτή την στιγμή θα έπρεπε να συζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσουμε του άθλημα σε όλη την Ελλάδα. Το περίφημο αναπτυξιακό της ομοσπονδίας παραμένει μία καλή ιδέα αλλά δεν είναι αναπτυξιακό. Απλά επιλέγει τους καλύτερους που θα βρει σε κάθε περιοχή. Από εκεί και πέρα τους βάζει στις εθνικές και περιμένει αποτελέσματα.

Επιστροφή στο παρελθόν

Είναι η ώρα να υπάρξει μία κεντρική συζήτηση για το πώς οι σύλλογοι αναπτύσσουν το ταλέντο και πώς το αξιολογεί μετά η ομοσπονδία. Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, παράγουμε περισσότερους παίκτες σε σχέση με τα 80ς ή τα 90ς, αλλά (συνολικά) με περισσότερες αδυναμίες. Τότε το ζήτημα ήταν μόνο το αθλητικό σκέλος για τους μπασκετμπολίστες. Τώρα Μιλάμε για το σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, την ευστοχία στις βολές, την πάσα. Ένα παράδειγμα; ο πιο επιτυχημένος παίκτης των 90ηδων, ο Κώστας Παπανικολάου προσπαθεί στα 25 του να δουλέψει σε ντρίπλα και σουτ έχοντας ήδη επιτυχίες και διαδρομή που ζηλεύουν σούπερ σταρ.

Από το 2007 στην Ισπανία και μετά την νίκη επί της Σλοβενίας, τονίστηκε με πάθος πως η σχολή μας πρέπει να επικεντρωθεί στην άμυνα. Μόνο που όπως πάντα πήγαμε στο άλλο άκρο. Διότι η Λιθουανία έφτασε στον τελικό παίζοντας εκπληκτική άμυνα. Το ίδιο και η Ισπανία. Δεν έμπαιναν όμως στα παιχνίδια κυνηγώντας να καταστρέψουν τον αντίπαλο, να του κατεβάσουν το σκορ και να πάνε σε λίγες επιθέσεις.

Το έπραξαν έχοντας μία ισορροπία ξεκινώντας από τον ρυθμό τους. Δεν είναι τυχαίο πως είναι οι δύο ευρωπαϊκές σχολές οι οποίες υπηρετούν την ανάγκη ταχύτητας και δικαιώνονται.

Ο Καζλάουσκας, για να γυρίσουμε στο 2009 πίστευε πως η Ελλάδα όφειλε να βάλει στο στυλ της την ταχύτητα στην επίθεση. Δέχθηκε απίστευτες επιθέσεις στην Πολωνία, έγιναν πράγματα πρωτοφανή ακόμα και για την Ελλάδα, με όλους τους ανθρώπους της ομοσπονδίας και τον Τύπο να προσπαθούν να τον πείσουν να αλλάξει στυλ. Έκανε κάποιες παραχωρήσεις τότε και τις μεγάλες τις έκανε το 2010. Απολύθηκε.

Καλή άμυνα ή αργό μπάσκετ;

Πιστεύουμε πως το το 60-57 σημαίνει πως παίξαμε καλύτερη άμυνα από το 80-78. Αν δούμε με προσοχή ένα παιχνίδι ίσως τελικά ακόμα και με το 24" να έγιναν πολύ λιγότερες επιθέσεις και οι μισές από αυτές εντός ρακέτας. Ακόμα και τώρα αναζητάμε το σταθερό σουτ του Φώτση ως η μοναδική ασφαλής επιλογή ενώ διαφωνούμε για το κατά πόσο θα έπρεπε να καλείται ο τελευταίος Έλληνας σουτέρ, ο Κώστας Βασιλειάδης.

Δεν είναι το σουτ το ζήτημα αλλά η συνολική προσέγγιση γύρω από τα βασικά. Ακόμα και στην άμυνα, δεν διδάσκονται πια οι ζώνες ως μια εναλλακτική λύση. Κοινώς μοιάζει η δουλειά να επικεντρώνεται στην άμεση επιτυχία από τις μικρές ηλικίες χωρίς να καταλαβαίνουν οι ίδιοι οι σύλλογοι και οι εθνικές πως είναι οι μεγάλοι χαμένοι μακροπρόθεσμα.

Μαζί με την συζήτηση για τον εθνικό προπονητή , άπαντες οφείλουμε να συζητήσουμε και να ζητήσουμε ένα πανελλαδικό αναπτυξιακό μοντέλο που δεν θα αποτελεί κάτι καινοφανές αλλά θα πιάνει το νήμα από την αρχή. Από τα βασικά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: επειδή είναι μεγάλη και βαριά κουβέντα η "αγάπη για την εθνική". Η απάντηση βρίσκεται στον Ναβάρο που ήταν στις εξέδρες στην Λιλ ή παλαιότερα τον Γκασόλ ο οποίος όταν οι Λέικερς του απαγόρευαν την συμμετοχή, φρόντιζε να ακολουθεί την ομάδα ως σχολιαστής. Ή πόσοι Σέρβοι θρύλοι του παρελθόντος ήταν στις εξέδρες ως απλοί φίλαθλοι. Αυτά.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: το κείμενο αυτό αποτελεί μία συνέχεια ενός αντίστοιχου το 2010 με τίτλο: δεν απέτυχε η εθνική, απέτυχε το μπάσκετ μας. Τότε ο Σπύρος Μάλλης ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ, έλεγε πως θα έπρεπε να επιμείνουμε σε αυτή την συζήτηση και να μην σταθούμε στον διάδοχο του Καζλαουσκας. Κοιτώντας απέξω πίστευε πως το πρόβλημα είναι στο μπάσκετ και όχι στα πρόσωπα. Μάλλον είχε δίκιο. Ραντεβού σε πέντε χρόνια.

Διαβάστε ακόμη:

Τάσος Μαγουλάς: Ισπανοί: Οι καλύτεροι της ιστορίας;

ΕΟΚ: "Συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας αναστάτωσης"