Τέλος εποχής

Πριν από τον αγώνα στην Κοπεγχάγη ξέραμε ότι το έργο της Εθνικής Ελλάδας ήταν δύσκολο, η νίκη ισοδυναμούσε με θαύμα. Ηττηθήκαμε με ένα γκολ που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει, όμως το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι συζητήσεις για το ποιος θα μπορούσε να έπαιζε δεν έχουν σημασία, άλλωστε καλύτερος παίχτης είναι πάντα αυτός που δεν παίζει.

Η φουρνιά αυτών των ποδοσφαιριστών ότι είχε να δώσει το έδωσε και μάλιστα με το παραπάνω. Τους αξίζει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τις συγκινήσεις που μας χάρισαν. Το ίδιο και στον Ότο Ρεχάγκελ. Στο χέρι του Γερμανού εκλέκτορα είναι να «χτίσει»τη νέα ομάδα. Να διατηρήσει από το σημερινό ρόστερ, όσους πιστεύει ότι είναι σε θέση να βοηθήσουν στο μέλλον και να τους συνδυάσει με τους νέους ποδοσφαιριστές της χώρας μας.

Δεν ήρθε η καταστροφή με έναν αποκλεισμό, το μέλλον θα δείξει ότι ήμαστε σε θέση να διαχειριστούμε σωστά την επιτυχία της κατάκτησης του Euro στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Η καταστροφολογία μακριά, δεν αξίζει σε νικητές και βέβαια μακριά να μείνουν τα «κοράκια» που θα εμφανιστούν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Σχολιάζουν αυτοί που δεν έχουν προπονήσει ούτε έναν σοβαρό σύλλογο.

Την Τετάρτη το Καραϊσκάκη πρέπει να είναι γεμάτο, όλοι μας να χειροκροτήσουμε τους Πρωταθλητές Ευρώπης και να τους πούμε ένα ονειρικό «αντίο». Το αξίζουν όλοι τους και εκεί πρέπει να είναι και όλα τα μέλη της ομάδας της Πορτογαλίας. Να αποθεωθούν και να «φύγουν»με τις καλύτερες αναμνήσεις σαν κι αυτές που έχουμε στην καρδιά μας.