Ακόμα και στα 37 "Κάρα" είναι μόνο ένας

Αλίμονο αν σε δύο συμμετοχές σε Παγκόσμιο Κυπέλλου τα είχαμε κάνει όλα. Δεν είχαμε φέρει ποτέ ισοπαλία, δεν είχαμε δει ποτέ παίκτη να αποβάλλεται, δεν είχαμε κρατήσει ανέπαφη την εστία μας, δεν είχαμε φέρει 0-0. Ήρθε η ώρα και γι’αυτά, που τα ζήσαμε κόντρα στην Ιαπωνία και μας φέρνουν σε κάτι πολύ σημαντικό: για τρίτη συνεχόμενη διοργάνωση (Μουντιάλ 2010, Euro 2012 και τώρα) είμαστε ζωντανοί στο τρίτο ματς. Ναι, με λίγες πιθανότητες, ως αουτσάιντερ, αλλά στη μάχη. Όχι αποκλεισμένοι, για διαδικαστικό αγώνα και για το γκολ/βαθμό της τιμής, όπως το 1994 και το 2008.

Νομίζω πως ο αγώνας με την Ιαπωνία δεν επιδέχεται πολλών διαφωνιών όσον αφορά την εικόνα του. Παίξαμε απ’το 38’ με δέκα παίκτες και αμυνθήκαμε μαζικά και στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεσματικά, βοηθούμενοι και απ’την κακή επιθετική εικόνα της Ιαπωνίας στην παραγωγή. Δεν καταφέραμε πολλά με την μπάλα στην κανονική ροή του αγώνα και η αλήθεια είναι πως γι’αυτό δεν μπορούμε να τα ρίξουμε στην αποβολή: ίσχυε και πριν απ’αυτήν.

Πάμε να δούμε τι μάθαμε απ’αυτό το 0-0.

1. Δεν αντέχουμε την πίεση στην μπάλα

Και δεν φταίει το αριθμητικό μειονέκτημα γι’αυτό. Από πριν ξέραμε πως ένα απ’τα ατού της Ιαπωνίας είναι η πίεση μόλις χάνουν την κατοχή, τα τρεξίματα πάνω σ’αυτόν που έχει την μπάλα και στους κοντινούς παίκτες ώστε να δυσκολευτεί η πάσα. Ακόμα κι όταν είχαμε έντεκα παίκτες στο χορτάρι, δεν καταφέραμε ποτέ να πασάρουμε με ασφάλεια. Η “λύση” των μακρινών μπαλιών και των ατομικών προσπαθειών χωρίς πολλούς συνδυασμούς δεν ήρθε μετά την αποβολή του Κατσουράνη, ήταν εκεί απ’την αρχή. Τα γραφήματα το δείχνουν, με την ομάδα να επιτίθεται απ’τα δεξιά προς τα αριστερά.

Μόλις 53/78 πάσες είχαμε μέχρι την αποβολή, 57/76 είχαμε στο υπόλοιπο διάστημα. Το σύνολο μας έφερε στις μόλις 110 επιτυχημένες, το χαμηλότερο νούμερο που έχει σημειωθεί στο τουρνουά μέχρι στιγμής.

2. Όταν θες κάτι που δεν μπορείς

Αργός, περιπατητής, παλαίμαχος, βαδιστής. Μη νομίζετε πως ο Κατσουράνης δεν ξέρει αυτά που λέγονται και γράφονται γι’αυτόν. Τα ξέρει και γνωρίζει πως δεν τα άλλαξαν τα νούμερα που έλεγαν πως ήταν ο κορυφαίος σε πάσες κόντρα στην Κολομβία, είχε 4/5 τάκλινγκ και 5 κλεψίματα. Στο μυαλό του δεν είμαι, αλλά νομίζω πως φάνηκε πως μπήκε στο ματς με διάθεση να κάνει ακόμα περισσότερα.

Δεν μπορώ αλλιώς να εξηγήσω πως ένας τόσο έμπειρος παίκτης, που αγωνιζόταν με ωριμότητα στις αποφάσεις του μέσα στον αγώνα ακόμα και πριν από δέκα χρόνια, αποβλήθηκε μ’αυτόν τον τρόπο. Με δύο καθυστερημένα, μα πάνω απ’όλα αχρείαστα τάκλινγκ, πολύ ψηλά στο γήπεδο. Η μόνη απλή εξήγηση πως είναι πάντα κακό να θες να κάνεις κάτι που το σώμα σου δεν είναι πια σε θέση να υπηρετήσει, όταν το μυαλό θολώνει από αχρείαστα “πρέπει”.

3. Η άμυνα στο κουτί

Η αλήθεια είναι πως στις δύο τελευταίες διοργανώσεις δεν ξεκινάμε καλά αμυντικά. Δεν πατούσαμε καθόλου καλά στα δύο πρώτα ματς του Euro το 2012, το επαναλάβαμε και στην πρεμιέρα με την Κολομβία. Όταν το αποφασίζουμε όμως και μας βοηθάει και η έλλειψη πολλών ιδεών απ’τον αντίπαλο, τότε ακόμα και με δέκα μπορούμε να αμυνθούμε με σχετική ασφάλεια.

Κόντρα στην Ιαπωνία ο Χολέμπας δεν απέφυγε πάλι κάποιες κακές τοποθετήσεις. Πήγε καλύτερα, όμως, γιατί αμύνθηκε πολύ χαμηλά (ειδικά μετά την αποβολή) και είχε (αφού οι συνθήκες το επέβαλαν) και τη βοήθεια του Σαμαρά. Ο Γιώργος “ξύπνησε” σ’αυτό το κομμάτι και φαίνεται εύκολα απ’τα 4/7 κερδισμένα τάκλινγκ.

Κι αφού η είσοδος του Καραγκούνη μας έκανε ακόμα πιο μαχητικούς στο κέντρο, αφού ο Μανιάτης επανέλαβε το πολύ καλό ματς της πρεμιέρας και Κονέ-Σαμαράς έδιναν ο,τι είχαν στα άκρα, η άμυνα δεν θα μας πρόδιδε. Το έργο με τα γεμίσματα στην περιοχή μας το έχουμε δει πολλές φορές και για μία ακόμη είδαμε τους παίκτες μας να βγαίνουν πρώτοι και να καθαρίζουν. Όπως “πάντα”.

4. Ακόμα και στα 37, ο Κάρα είναι ένας

Ο Καραγκούνης δεν έδωσε το δικαίωμα στον Σάντος να τον “αγνοήσει” με την εικόνα του στα φιλικά. Μας βελτίωσε και μας “έδεσε” όταν μπήκε στο 2ο ημίχρονο με την Πορτογαλία, ήταν εξαιρετικός στα πρώτα 45’ που αγωνίστηκε κόντρα στην Νιγηρία. Παρόλα αυτά, ο Σάντος ήθελε τον Κονέ και δεν θα του κάνω δα και πόλεμο γι’αυτό.

Ο Πορτογάλος ήθελε αυτά που προσφέρει ο Κονέ: απειλητικά μέτρα με την μπάλα, πατήματα κοντά και μέσα στην αντίπαλη περιοχή, επικίνδυνα τελειώματα. Καλώς τα ζήτησε και ο Κονέ του τα έδωσε, αυτό είναι μεγάλο κέρδος για εμάς και δεν αλλάζει. Όμως, υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Το έγραφα και στο κείμενο μετά την πρεμιέρα, ο Κονέ αγωνίστηκε 78’ χωρίς να επιχειρήσει τάκλινγκ και χωρίς να κάνει κλέψιμο (με την Ιαπωνία είχε 1/2 τάκλινγκ και μπήκε πολύ περισσότερο στις μάχες).

Ούτε κακίζω τον Κονέ, ούτε υποτιμώ την προσφορά του, ούτε λέω να μην παίξει στο 3ο ματς. Κάθε άλλο, τον χειροκροτώ για όσα έχει δώσει και τον θέλω κόντρα στην ομάδα του Ντρογκμπά.

Λέω πως όπως ο Κονέ δίνει πράγματα που δεν έχουν οι άλλοι μέσοι μας, έτσι δίνει πράγματα που λείπουν ο Καραγκούνης. Ο Παναγιώτης είναι το μέλλον, ο Κάρα σύντομα θα είναι το παρελθόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει πράγματα να δώσει. Πράγματα που δεν θα δώσουν άλλοι, και δεν μιλάω μόνο για την ηγετική παρουσία και στην εμπειρία. Είναι και η διαρκής παρουσία κοντά στην μπάλα, τα τάκλινγκ, τα κλεψίματα, τα κερδισμένα φάουλ, το κουβάλημα, αλλά και τα στημένα, που κόντρα στην Ιαπωνία μας έφεραν τις τρεις απ’τις τέσσερις καλές ευκαιρίες μας.

Αμφότεροι δίνουν πράγματα που δεν παίρνουμε από άλλους, γι’αυτό και δεν περισσεύει κανείς: τους θέλουμε και τους δύο, πόσω μάλλον όταν έχουμε να δώσουμε μια πολύ δύσκολη μάχη για την πρόκριση. Κι όταν θα πλησιάζει η ώρα, θα συζητήσουμε το πως θα γίνει αυτό και πως θα πρέπει να πάμε σ’αυτόν τον αγώνα. Στα μάτια μου, ένα ακόμα είναι σίγουρο: πως δεν πρέπει να πάμε χωρίς φορ. Θα το δούμε κι αυτό τις επόμενες μέρες.