Απ'το false nine, στο no nine

Τους Ισπανούς μάθαμε στο προηγούμενο Euro να παίζουν χωρίς φορ, τελικά εμείς είμαστε η ομάδα που κατέβηκε χωρίς φορ στη διοργάνωση. Πήγαμε στη Βραζιλία με τους Μήτρογλου-Γκέκα σε κακή-αμφίβολη κατάσταση. Συμβαίνει. Μόνο που κανείς δεν πηγαίνει σε τουρνουά μόνο με δύο επιθετικούς κορυφής. Ακόμα και οι Ισπανοί πήγαν με Κόστα, Τόρες, Βίγια.

Ο Σάντος επέλεξε μόνο δύο, γιατί υπολόγιζε πως εκεί μπορούμε να έχουμε Σαμαρά-Σαλπιγγίδη. Σε κάθε live chat που έχουμε κάνει στο Contra.gr αναρωτιέμαι διαρκώς το ίδιο πράγμα: γιατί κανείς εκ των δύο δεν έπαιξε στην κορυφή (έστω για 15’) στα φιλικά και γιατί έχουμε μπλέξει στο δίλημμα Μήτρογλου ή Γκέκας, που τελικά δεν οδηγεί πουθενά;

Ο Μήτρογλου βαρύς ήταν στα φιλικά, βαρύς παραμένει. Ο Γκέκας δεν είναι βαρύς, είναι αυτό που ήταν πάντα: παρών μόνο στο τελείωμα της φάσης. Μπορεί να την τελειώσει με γκολ, μπορεί και όχι. Αυτό που δεν αλλάζει είναι πως δεν θα συμμετάσχει στο παιχνίδι, δεν θα φτιάξει φάση για τον εαυτό του, δεν θα έρθει σε πολλές επαφές με την μπάλα, δεν θα κερδίσει φάουλ, κτλ.

Κανείς τους δεν έχει καταφέρει να δεχθεί την μπάλα πάνω από εννιά φορές στο διάστημα που έχει αγωνιστεί στα δύο πρώτα. Δεν έχω προλάβει να κοιτάξω τα στοιχεία όλων των αγώνων, αλλά δεν υπάρχουν πολλοί φορ που να έχουν παίξει στο Μουντιάλ για πάνω από μία ώρα χωρίς να έχουν κάνει διψήφιο αριθμό επαφών. Η Ελβετία είχε τον Νρμιτς να δέχεται κι αυτός μόνο εννιά πάσες, αλλά έπαιξε μόνο στο πρώτο ματς.

Ναι, φταίμε κι εμείς, που δεν είμαστε δα και η πιο επιθετική ομάδα κυριαρχίας, που θα έχει τον επιθετικό διαρκώς αποδέκτη φάσεων. Όμως, αυτοί είμαστε, ειδικά στα παιχνίδια τόσο υψηλού επιπέδου. Δεν παίζουμε με τη Λετονία, δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε, είτε ένα φορ που είναι βαρύς, είτε έναν που μπορεί να είναι αποτελεσματικός μόνο αν τον ταϊσουμε σωστά στην περιοχή.

Μάχες δίνουμε, ματώνουμε, κάνουμε ο,τι μπορούμε, με αυτά που έχουμε. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τις δίνουμε με παίκτη λιγότερο. Ιδανικοί φορ της Εθνικής είναι ο υγιής, φορμαρισμένος all-around Μήτρογλου και πίσω του ως δεύτερη επιλογή ο one-touch Αθανασιάδης. Στη Βραζιλία δεν έχουμε κανέναν απ’τους δύο. Είναι καιρός να σκεφτούμε ποιον άλλον πρέπει να στείλουμε στην κορυφή κόντρα στη Ακτή Ελαφαντοστού. Όχι γιατί θα είναι ιδανικός, αλλά απλώς για να παλέψουμε με έντεκα.

Την ώρα που γράφονταν τα παραπάνω, προέκυψαν τα ρεπορτάζ απ'την Κυριακάτικη προπόνηση της Εθνικής. Δοκιμές του Σάντος με τον Λάζαρο στα αριστερά και τον Σαμαρά στην κορυφή της επίθεσης. Μου μοιάζει απολύτως λογικό και με βάση τα όσα έχουμε ήδη συζητήσει, το θεωρώ και κάπως καθυστερημένο. Απ'την άλλη, η Ακτή θα έχει πολύ αργό δίδυμο στόπερ, οπότε θα καταλάβω τον πειρασμό του Σάντος να βάλει τον Γκέκα, έστω και μόνο για το πέταγμα που μπορεί να προσφέρει.

Πολλά περισσότερα για την ομάδα του Τουρέ θα πούμε αύριο, σε μια ανάλυση του τρόπου παιχνιδιού τους και των αδυναμιών που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Το έργο μας είναι εξ ορισμού δύσκολο, αλλά το καλό είναι πως η Ακτή μας έχει δείξει που και πως μπορούμε να την χτυπήσουμε.