Τι σημαίνει fair play;
Πριν από μερικά χρόνια η UEFA αποφάσισε να δώσει έναν τόνο ήθους στο ποδόσφαιρο και εισήγαγε το fair play.
Πριν από μερικά χρόνια η UEFA αποφάσισε να δώσει έναν τόνο ήθους στο ποδόσφαιρο και εισήγαγε το fair play. Ήταν αρκετά τα παραδείγματα μέχρι τότε που ενώ κάποιος ποδοσφαιριστής βρισκόταν τραυματισμένος στον αγωνιστικό χώρο, οι ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας συνέχιζαν να παίζουν, να αποκτούν με αυτό τον τρόπο αριθμητικό πλεονέκτημα και να προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν σκοράροντας.
Η UEFA δε μπόρεσε ποτέ να θεσμοθετήσει το fair play με την έννοια ότι καμία ομάδα δεν τιμωρείται αν δεν τηρήσει το fair play, αλλά με τον τρόπο της (δίνοντας βραβεία, επικροτώντας τέτοιου είδους ενέργειες και προβάλλοντας τους παίχτες που τηρούσαν το fair play) το επέβαλε στον χώρο του ποδοσφαίρου. Με τα χρόνια όμως η κατάσταση έχει «στραβώσει». Για να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος δεν αναφέρομαι τόσο στα παιχνίδια των ευρωπαϊκών αγώνων, όσο στα παιχνίδια στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα έχουμε όμως δύο φαινόμενα. Το πρώτο έχει να κάνει με τον τραυματία και το δεύτερο με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που βγάζουν την μπάλα πλάγιο άουτ για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες στον αντίπαλο. Στην αρχή λοιπόν και στην Ελλάδα όλα έβαιναν καλώς με το νέο αυτό ευρωπαϊκό φρούτο που λέγεται fair play. Όντας το fair play στη μόδα και αποφέροντας και αρκετό χειροκρότημα και κολακευτικά σχόλια από τα ΜΜΕ, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές το τηρούσαν.
Στην συνέχεια όμως, όταν το fair play έγινε συνήθεια, άρχισαν οι γνωστές κουτοπονηριές. Πρώτοι ξεκίνησαν οι δήθεν «τραυματίες». Ξέρετε αυτοί που στην Ελλάδα (και σε άλλες κυρίως μεσογειακές χώρες) έχουν αναγάγει την κωλοτούμπα και τους μορφασμούς πόνου σε επιστήμη. Έχοντας καταλάβει πλέον οι Έλληνες ποδοσφαιριστές ότι οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές θα αναγκαστούν να βγάλουν την μπάλα πλάγιο άουτ σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού, άρχισαν σε δύσκολες στιγμές (όταν ήθελαν να κρατήσουν κάποιο αποτέλεσμα ή όταν ήθελαν να ανακόψουν μια πολύ επικίνδυνη προσπάθεια των αντιπάλων) να προσποιούνται τον τραυματία, να πέφτουν εντός αγωνιστικού χώρου, να καθυστερούν να βγουν εκτός αγωνιστικού χώρου και με αυτό τον τρόπο να εκμεταλλεύονται το fair play.
Από την άλλη πλευρά, οι ποδοσφαιριστές της αντιπάλου ομάδας, καταλαβαίνοντας ότι ο αντίπαλος προσποιείται τον τραυματία (άλλωστε και οι ίδιοι αυτό θα έκαναν στην θέση του συναδέλφου τους) άρχισαν με τον καιρό να ανταποδίδουν το «fair play» και να μην το τηρούν κατά έννοια αλλά κατά γράμμα. Με λίγα λόγια το fair play έχει νόημα όταν η ομάδα που είχε έβγαλε την μπάλα πλάγιο άουτ για να προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες σε ποδοσφαιριστή της αντιπάλου ομάδας επανακτά το πλεονέκτημα που είχε.
Βέβαια, είναι από πολύ δύσκολο ως αδύνατο να ξαναβρεθούν οι ποδοσφαιριστές στην ίδια θέση όπως πριν βγει η μπάλα πλάγιο άουτ, αλλά αυτό που συμβαίνει πλέον έχει καταντήσει αηδία. Οι ποδοσφαιριστές αντί να δώσουν την μπάλα στον αντίπαλο έστω και κοντά στο σημείο από το οποίο ο αντίπαλος την έβγαλε πλάγιο, αυτοί πλέον την στέλνουν όσο πιο κοντά στην περιοχή του αντιπάλου γίνεται και μετά έχουν και το θράσος να πιέσουν τους αντιπάλους τους στην επαναφορά. Δηλαδή με λίγα λόγια αντί να τηρήσουν το fair play, κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Μόλις οι Έλληνες ποδοσφαιριστές πηγαίνουν στην Ευρώπη (είτε για να αγωνιστούν σε ξένη ομάδα είτε απλά για αγώνα ευρωπαϊκών διοργανώσεων) είτε αλλάζουν συμπεριφορά γιατί ξέρουν ότι εκεί η αποδοκιμασία πάει σύννεφο, είτε αν κάνουν τα ίδια αντιμετωπίζονται ανάλογα από διαιτητές και ΜΜΕ.
Στον ελληνικό όμως χώρο η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το fair play έχει καταντήσει αστείο και κανείς δεν το σέβεται. Βέβαια μπροστά σε όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η κακή τήρηση του fair play είναι πταίσμα, αλλά καλό είναι να το προσέξει κανείς (δεν μιλάω βέβαια για την ΕΠΟ ή την ΕΠΑΕ), αλλά για καμία ένωση ΠΣΑΠ ή έστω την UEFA (που σίγουρα θα έχει παρόμοια φαινόμενα και σε άλλες χώρες) και να κάνει κάτι.
