Το χρέος μας

Σε λιγότερο από μια εβδομάδα θα γνωρίζουμε την νέα κυρίαρχο της Ευρώπης. Τέσσερις χώρες, μεταξύ των οποίων και η δικής μας, θα διεκδικήσουν το στέμμα και ταυτόχρονα μια θέση στην ιστορία.

Για την ελληνική ομάδα, και μόνο η είσοδός της στα σαλόνια των ημιτελικών αποτελεί άθλο ισάξιο της κατάκτησης του τροπαίου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μας κόπηκε και η όρεξη). Ποιος θα το περίμενε πριν από λίγες εβδομάδες ότι θα έχουμε φτάσει στα ημιτελικά της διοργάνωσης και ακόμα θα παραμένουν επί πορτογαλικού εδάφους οι έλληνες ποδοσφαιριστές!

Εν τω μεταξύ έχει ξεκινήσει (και σίγουρα θα κορυφωθεί μετά την Κυριακή) η κουβέντα για το κατά πόσο μπορεί αυτό το γεγονός να βοηθήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να βελτιωθεί και να ανέβει και αυτό με τη σειρά του ένα σκαλί ψηλότερα. Το βέβαιο είναι ότι μεγάλο μερίδιο στην επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα παίξουν όλοι αυτοί που το διοικούν, από την πολιτεία μέχρι τον τελευταίο παράγοντα της κάθε ομάδας. Όμως, το μεγαλύτερο μερίδιο το έχουμε εμείς οι ίδιοι, οι φίλαθλοι ή ακόμα και οπαδοί της κάθε ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας.

Ένας σημαντικός αριθμός ελλήνων φιλάθλων είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά το τι συμβαίνει στην Πορτογαλία. Με την ευκαιρία της απλής συμμετοχής της ελληνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο, πολλοί έσπευσαν να βρεθούν στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Όμως ευκαιρίας δοθείσης (με την είσοδο της Εθνικής στα προημιτελικά και τώρα στα ημιτελικά), ακόμα περισσότεροι Έλληνες πήραν το πρώτο αεροπλάνο και έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους διεθνείς μας.

Ελπίζω όταν καταλαγιάσει λιγάκι ο απόηχος της ξέφρενης πορείας μας, να κάτσουν και να αναρωτηθούν όλοι αυτοί οι φίλαθλοι τι τους έμεινε από την παρουσία τους στα πορτογαλικά γήπεδα (πέρα βέβαια από τις αναμνήσεις της Εθνικής Ελλάδας). Αυτό που ελπίζω να έμεινε σε όλους είναι η καταπληκτική ατμόσφαιρα εντός και εκτός γηπέδων. Μια ατμόσφαιρα που για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε από κοντά αγώνες ξένων πρωταθλημάτων αποτελεί απλά μια καθημερινότητα για τους ευρωπαίους εταίρους μας (ή για την συντριπτική πλειοψηφία τους).

Όταν λοιπόν με το καλό επιστρέψουν όλοι αυτοί από την Πορτογαλία θα πρέπει να αναρωτηθούν αν πραγματικά θέλουν να βιώνουν τέτοια ατμόσφαιρα και εντός των ελληνικών τειχών ή όχι. Γιατί καλά είναι να κατηγορούμε συνέχεια τους έχοντες στα χέρια τους την εξουσία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και αυτοί κάπου πατάνε και κρατάνε το ελληνικό ποδόσφαιρο κολλημένο στις μικρότητες του. Και πατάνε πάνω σε όλους εμάς που δεν λέμε να δούμε λίγο μακρύτερα και προτιμούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα όπως και να ΄ναι, να δούμε τους συνδιεκδικητές του τίτλου να έχουν χειρότερη πορεία από τη δική μας ομάδα στην Ευρώπη και που το μόνο που μας νοιάζει είναι ο εαυτούλης μας.

Στην Πορτογαλία είχανε την ευκαιρία πολλοί από εμάς να καταλάβουνε μια άλλη πραγματικότητα. Παντού, το οπαδικό συναίσθημα μπορεί να κυριαρχεί, αλλά πάνω από όλα μπαίνει το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι που μας δίνει χαρά να το παρακολουθούμε και τίποτα άλλο. Άραγε το αντιληφθήκαμε αυτό στην Πορτογαλία; Θα απαιτήσουμε και από τα δικά μας γήπεδα να παρουσιάζουν εικόνα ανάλογη με τα πορτογαλικά; Θα μάθουμε να χειροκροτούμε και τον αντίπαλο; Θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε στις ίδιες κερκίδες με οπαδούς της αντίπαλης ομάδας; Ή το μόνο που θα κάνουμε είναι να μείνουμε ίδιοι και να κατηγορούμε τους παράγοντες ότι φταίνε για όλα; Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να βοηθήσουμε πρώτοι εμείς το ποδόσφαιρό μας.