Το παιχνίδι της συγνώμης
Sorry στον κόουτς Σουμ. Κυρίως για όσα άκουσε πριν ακόμη αναλάβει, αλλά και για όσα του έσουραν μετά τις πρώτες αποτυχίες (πεντάρα στο Ολντ Τράφορντ, ήττα από Αιγάλεω). Μπορεί να μην έπαιξε το εντυπωσιακό επιθετικό ποδόσφαιρο που υποσχέθηκε στις προγραμματικές του δηλώσεις, αλλά έδειξε ευελιξία στις επιλογές του αφού δεν δίστασε να αλλάξει σχεδόν τα 2/3 της ομάδας όταν είδε πως η συνταγή δεν του βγαίνει, αξιοποίησε στο έπακρο το έμψυχο δυναμικό και κυρίως έφερε αποτελέσματα από τα οποία άλλωστε όλοι κρίνονται στην Ελλάδα.
Μπορεί να μην μας χόρτασε ωραίο ποδόσφαιρο, αλλά κατάφερε να μετατρέψει τη Βαβέλ του πρώτου τριμήνου σε ομάδα και να πετύχει 16 νίκες και μία ισοπαλία σε συνεχόμενους αγώνες από τον Δεκέμβριο και μετά. Οπως είπε και ο ίδιος, ρεκόρ που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι προπονητές του κόσμου. Ακόμη κι ο Μαρκαριάν. Εφτιαξε ένα πειθαρχημένο σύνολο, αρκετό για να καθαρίσει τις χαμηλού επιπέδου ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος και να μην αντιμετωπίσει σπουδαία προβλήματα από τον βελτιωμένο αλλά με χαμηλό ταβάνι ΠΑΟΚ, την διαλυμένη ΑΕΚ και τον χειρότερο Ολυμπιακό της τελευταίας δεκαετίας.
Δεν υποτιμώ το έργο του. Ακριβώς με την ίδια συνταγή πήρε τα δύο προηγούμενα πρωταθλήματα και ο Ολυμπιακός. Αλλωστε ο τελευταίος που ευθύνεται για τα "εγκλήματα" και την κατάντια των αντιπάλων του είναι ο ίδιος. Αξιος και δίκαια κέρδισε την παραμονή του στον πάγκο και για την επόμενη σεζόν.
Sorry από τον Ζάετς, τον Λιβαθηνό και όποιον άλλο έκανε τις επιλογές, για όσα άκουσαν το καλοκαίρι. Οχι γιατί δικαιώθηκαν 100%, αλλά γιατί κάποιες από αυτές αποδείχθηκαν καλύτερες κι από ότι οι ίδιοι περίμεναν, σε αντίθεση με κάποιες άλλες που ήταν πολύ κατώτερες από τις προσδοκίες τους. Μάριτς, Ζουτάουτας και Επαλέ προορίζονταν για βασικοί, αλλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ο Σανμαρτεάν αποκτήθηκε ως ηγέτης, αλλά παρά το πλούσιο ταλέντο του και τις στιγμές μαγείας, έβγαλε την περισσότερη χρονιά στο κρεβάτι του φυσιοθεραπευτή.
Αντίθετα ο Παπαδόπουλος ήρθε κοψοχρονιά ως επένδυση για το μέλλον ή για ρεζέρβα του Κωνσταντίνου και του Ολισαντέμπε αλλά τελικά ήταν ο MVP της ομάδας. Ο Μινχ που ήρθε για να υπάρχει ένας παίκτης για καλύψει το κενό σε ενδεχόμενη αποχώρηση του Φύσσα και χλευάστηκε όσο λίγοι παίκτες το πρώτο τετράμηνο που βρισκόταν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, δικαιούται να μοιραστεί με τον Ζιοβάνι τον τίτλο του κορυφαίου ξένου παίκτη της χρονιάς. Ο Μόρις αποκτήθηκε για back up του Χένρικσεν, αλλά πολύ σύντομα έγινε αναντικατάστατος.
Ο μοναδικός που έκανε ακριβώς αυτό για το οποίο ήρθε στην Ελλάδα ήταν ο Εκι Γκονζάλες. Δεν έχει τη φαντασία του Σανμαρτεάν, τα πνευμόνια του Μπασινά ή την ταχύτητα του Σεϊταρίδη, αλλά πέτυχε καθοριστικά γκολ και κυρίως είχε τις μπαλιές που χρειάζονταν οι επιθετικοί για να μην αισθάνονται εγκλωβσμένοι στις κλειστές άμυνες που παραδοσιακά δημιουργούσαν πονοκέφαλο στον Παναθηναϊκό.
Τώρα που απολογήθηκα εκ μέρος των επικριτών, είναι ώρα να διορθώσει και η διοίκηση του Παναθηναϊκού τα δικά της λάθη. Αφού δεν μπορεί με τον Φύσσα, τον Καραγκούνη και τον Λυμπερόπουλο, ας το κάνει τουλάχιστον στη φιέστα με τον Νικοπολίδη και τον Βαζέχα. Οχι με μιά ανούσια πλακέτα, αλλά με μία δήλωση αναγνώρισης της αξίας και της προσφοράς τους στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. Κυρίως όταν είσαι καβάλα στ' άλογο, αναγνωρίζεται περισσότερο.
