Το βασίλειο αναζητά νέο πρίγκιπα
Εάν το καλοκαίρι του 2004 έλεγε κάποιος ότι ο Ολυμπιακός με τον Μπάγεβιτς στον πάγκο θα έπαιρνε το νταμπλ, θα έφτανε τους 10 βαθμούς στο Champions League και θα αποκλειόταν για ένα γκολ από την μέλλουσα πρωταθλήτρια Ευρώπης, τότε οι φίλοι του Ολυμπιακού θα ήταν ευχαριστημένοι.
Όμως όλη τη χρονιά - κυρίως μετά τον αποκλεισμό από την Λίβερπουλ - η ατμόσφαιρα στο «Καραϊσκάκη» έδειχνε άρρωστη. Με το παραμικρό ακουγόταν μουρμούρα κατά του Σέρβου «που δεν βάζει τους λάτιν», «που αφήνει στον πάγκο τον Σούρερ», «που επιμένει στον Οκκά», «που δήλωσε τον Ιανουάριο ότι ο Ολυμπιακός είναι πλήρης», άσχετα εάν για το τελευταίο έχει ευθύνη και η διοίκηση.
Οι ερυθρόλευκοι έδειχναν σημάδια διάλυσης και η τοποθέτηση του κ. Θεοδωρίδη στο ποδοσφαιρικό τμήμα, σε συνδυασμό με τις ηγετικές ικανότητες του Ριβάλντο έφεραν το νταμπλ στον Πειραιά. Σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία έχει και ο Μπάγεβιτς γιατί άλλος στη θέση του ίσως είχε «σπάσει» με αποτέλεσμα να διαλυθεί η ομάδα.
Επίσης ο Ντούσκο αποτελεί μοναδική εγχώρια λύση για τους ερυθρόλευκους. Η Θύρα 7 στην ανακοίνωση της, το τονίζει πετώντας το μπαλάκι στον Σωκράτη Κόκκαλη. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έχει το καρπούζι, έχει και το μαχαίρι. Εκείνος ευθύνεται που από τον Μπάγεβιτς το 1999, κατέληξε το 2004 και πάλι στον Ντούσκο.
Ο Σερβοέλληνας προπονητής περίμενε να ανάψει το φως… Είτε πράσινο που θα σήμαινε στήριξη σε όλους τους τομείς ώστε να μπορεί να κάνει απερίσπαστος τη δουλειά του, είτε κόκκινο που θα μεταφραζόταν στην απόλυση του. Ουσιαστικά είδε το δεύτερο, μόνο που απέμενε αντί να παίξει κρυφτούλι, να πάρει ο ίδιος το σακάκι του και να φύγει. Και το έκανε.
Όμως, όπως φάνηκε ο διοικητικός ηγέτης των ερυθρολεύκων διατήρησε μία στάση παθητική μεν, ουσιαστική δε. Απόφυγε να στηρίξει ή να τελειώσει τον Μπάγεβιτς, κίνηση που οδήγησε στην παραίτηση του Ντούσκο. Οι λόγοι άγνωστοι (οικονομικοί και μη) και σίγουρα δεν τιμούν έναν σύλλογο σαν τον Ολυμπιακό. Γιατί θα έπρεπε να βγει κάποιος και να αναλάβει την ευθύνη για την αποπομπή του νταμπλούχου προπονητή σε συνδυασμό με την μεγάλη οικονομική αποζημίωση.
Λύσεις τύπου Αλέφαντου, Μπιγκόν και σία είναι αστείες για το μέγεθος του συλλόγου. Όπως είναι αστείο να περιμένει κάποιος τον Μπενίτεθ ή τον Καπέλο (βάλτε όποιο όνομα θέλετε) να έρθει στη χώρα μας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αρσέν Βενγκέρ όταν τον είχε φέρει για να συζητήσει ο Ολυμπιακός.
Θα μπορούσε υπό σωστές προϋποθέσεις να βρεθεί ένας τεχνικός από προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα όπως ο Ρεχάγκελ, ο οποίος θα είχε τον χρόνο και την στήριξη να δείξει το έργο του. Αλλά ξέχασα εδώ και τον Ότο μετά την πεντάρα από την Φινλανδία οι εφημερίδες του κρέμασαν κουδούνια (ο κόσμος, τότε, έτσι κι αλλιώς είχε γραμμένη την Εθνική).
Εάν παρέμενε ο Ντούσκο στο λιμάνι - λογικό βάσει του νταμπλ - η κατάσταση στις εξέδρες κάποια στιγμή θα ξέφευγε και σίγουρα δεν θα μπορούσε να δοθεί συνέχεια σε μια ιστορία που δεν ευνοεί τον σύλλογο.
Το νέο ξεκίνημα που ονειρεύονται όλοι θα πρέπει να γίνει σε σωστές βάσεις. Ο άνθρωπος που θα πάρει το χρίσμα θα πρέπει παράλληλα να πάρει και τα κλειδιά του ποδοσφαιρικού τμήματος. Να είναι το απόλυτο αφεντικό, να μη φοβάται να πει την άποψη του υπό τον φόβο να φύγει σαν τον Κάτανετς. Γιατί ο ξένος τεχνικός σωστά δεν αντιλαμβάνεται την «ψύχωση», σωστά δεν θα τρελαθεί (όπως ο Μαλεζάνι) εάν χάσει το πρωτάθλημα, σωστά θα ζητήσει να γίνουν μεταγραφές και σίγουρα θα χρειαστεί χρόνο να προσαρμοστεί.
Το μεγάλο όνομα στον πάγκο δεν αποτελεί εχέγγυο για την μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία. Το 1996 ο Παναθηναϊκός έφτασε με τον Ρότσα στα ημιτελικά του Champions League, έναν προπονητή που η αρχή και το τέλος της καριέρας του στους πάγκους ήταν εκείνη η πορεία.
