Του Οτο γεννάν και τα κοκκόρια του

Και καλά οι Αγγλοι. Αυτοί δεν έχουν κατακτήσει ούτε κούπα του… καφέ από το 1966 και τον «έφαγαν» στεγνά τον… Σβένι.
Δεν πέρασαν ούτε τρία επίσημα ματς και άρχισαν να αναπολούν κιόλας τον Σουηδό πρώην προπονητή της εθνικής ομάδας τους. Να αναπολούν τα αποτελέσματά του στα προκριματικά, όπου τα κατάφερνε περίφημα. Ακόμη και όταν παρέλαβε την ομάδα στα προκριματικά του Μουντιάλ 2002 μετά την εντός έδρας ήττα (0-1) από τη Γερμανία, κατάφερε να ανατρέψει το σκηνικό με το εντυπωσιακό 1-5 στο Μόναχο και να πάρει άνετα το εισιτήριο για τα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Ενώ τώρα ο αγαπημένος Στιβ ΜακΛάρεν τα έχει κάνει ήδη θάλασσα. Ισοπαλία με τους μυστήριους Σκοπιανούς και ήττα στο καπάκι με κατεβασμένα τα χέρια από τους Κροάτες παίζοντας με το απαρχαιωμένο σύστημα 5-3-2, στο οποίο δεν μπόρεσαν να αλλάξουν ούτε τέταρτη διαδοχική πάσα.
Τι μας νοιάζουν οι Αγγλοι, θα αναρωτηθεί κάποιος και πολύ σωστά θα κάνει. Απλώς εμείς θα θυμίσουμε την Οτο-θηρία που είχε πιάσει τον ελληνικό Τύπο πριν από μερικές ημέρες. Πριν τη νίκη με τη Νορβηγία και αυτή με τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη. Αλλά ο Γερμανός αποδεικνύεται πιο αξιόπιστος ακόμη κι απ’ τα καλύτερα ηλεκτρονικά της πατρίδας του και σαν φωτορυθμικό παλιάς ντισκοτέκ χορεύει τους πάντες ανάλογα με τα δικά του κέφια.
Αφού δέχτηκε την επίθεση για τις τωρινές και τις παλιές επιλογές του, τώρα θα δεχτεί την αποθέωση. Εδώ όμως, δεν ίδρωσε τ’ αυτί του μετά το Euro 2004, θα ιδρώσει τώρα; Το ευτύχημα είναι ότι οι Ελληνες διεθνείς έχουν αρχίσει να μπαίνουν στην λογική του Οτο.
«Η εθνική ήταν κακή μέχρι το 80’. Γιατί;» ρώτησε Ελληνας δημοσιογράφος τον Αγγελο Χαριστέα μετά το ματς, για να πάρει την πληρωμένη… αντ-ερώτηση: «Τι θέλετε ρε παιδιά; 4-0 κερδίσαμε!» Αλήθεια, τελικά τι θέλουμε; Να γίνουμε Βραζιλία; Αλλά ποια ακριβώς Βραζιλία θέλουμε να γίνουμε; Αυτή που πήρε το Μουντιάλ το 1994 και το 2002 κερδίζοντας τα περισσότερα ματς με ένα γκολ διαφορά; Η’ αυτή τη Βραζιλία που μοίραζε 4άρες και 5άρες, αλλά από «κούπες» τζίφος;
Η προ – Ρεχάγκελ εθνική Ελλάδας ήταν μια μίζερη ομάδα που με εξαίρεση το 1980 και το 1994 κατάφερε να φτάσει σε τελική φάση σημαντικής διοργάνωσης, όπου πήγε, είδε και απήλθε. Το ελληνικό ποδόσφαιρο εκφράζεται κυρίως από τις ελληνικές ομάδες. Αυτές που διασύρονται κατά συρροή στην Ευρώπη και ψάχνουν νίκη με το κιάλι.
Η εθνική Ελλάδας είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και οδεύει για δεύτερη συνεχόμενη φορά σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος παίζοντας αυτό το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει. Δεν έχουμε Ροναλντίνιο, αλλά έχουμε Καραγκούνη. Δεν έχουμε Ζε Ρομπέρτο, αλλά έχουμε Μπασινά. Δεν έχουμε Καφού, αλλά έχουμε Σεϊταρίδη και Πατσατζόγλου. Ναι, τον τραυματία Πατσατζόγλου που ίσα – ίσα πρόλαβε να παίξει ένα ματς με τον Ολυμπιακό και το «κολλητάρι» του ο Οτο τον ξανακάλεσε στην εθνική για να δικαιωθεί βλέποντάς τον να πετυχαίνει το 0-2 «καθαρίζοντας» το ματς μια και καλή.
Αυτοί ήμασταν και αυτοί είμαστε και ο Οτο που το κατάλαβε πρώτος απ’ όλους έφτιαξε μια ομάδα που παίρνει το καλύτερο δυνατό από τους ποδοσφαιριστές του. Είμαι σίγουρος ότι αν έπαιζε ο Καψής, κάτι καλό θα έκανε κι αυτός… Του Οτο γεννάν και τα κοκκόρια του και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του. Ειδάλλως μπορούμε να μιμηθούμε τους Αγγλους και μετά από λίγο καιρό να αναπολούμε τον Γερμανό…