Τσούκου τσούκου... Σουμ
Φευ, αυτό δεν έγινε ποτέ, ο Πορτογάλος εκδιώχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και η περσινή σεζόν τελείωσε με τον γνωστό τοις πάσι τρόπο και τον Σέρχιο Μαρκαριάν στο τιμόνι.
Η τρέχουσα περίοδος, άρχισε με τον Γιτζάκ Σουμ προπονητή. Οι αντιρρήσεις πολλές, ακόμη περισσότερες οι αποδοκιμασίες προς τους διοικούντες και λιγότερο προς το πρόσωπο του Ισραηλινού. Με την έλευσή του, ο τέως τεχνικός της Μακάμπι τόνισε πως ήρθε στην χώρα μας για να εφαρμόσει τις επιθετικές τακτικές του...
Τρανή απόδειξη του ότι υπήρχε η "φαγούρα" προκειμένου ο Παναθηναϊκός να πετάξει από πάνω του την αγωνιστική ταυτότητα της τελευταίας επταετίας, αυτή που δεν έφερε τίτλο, πλην όμως πήγε την ομάδα στα καλύτερα ευρωπαϊκά "στέκια".
Ως τοποθέτηση, άρεσε στον πολύ κόσμο. Το περιβόητο "τσούκου – τσούκου ball", θα έδινε την θέση του σε ένα μοντέρνο τρόπο παιχνιδιού, "εύπεπτο" για τους ποδοσφαιριστές, ελκυστικό για το φιλοθεάμον κοινό. Τα προαναφερθέντα, στην σφαίρα του ιδεατού. Με την ουσία, τι γίνεται;
Οι "πράσινοι" κατόρθωσαν να πάρουν πανάξια τον τίτλο του Κυπέλλου, ενώ προ των πυλών βρίσκεται και το πρωτάθλημα, ώστε να κατακτηθεί το νταμπλ και ο Σουμ να βάλει το όνομά του δίπλα σε αυτά των Λάκη Πετρόπουλο (1969), Κάζιμιρ Γκόρσκι (1977), Γιάτσεκ Γκμοχ (1984), Πιέτρ Πάρκετ (1986), Βασίλη Δανιήλ (1991) και Χουάν Ρότσα (1995).
Ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάρει τον δεύτερο τη τάξει εγχώριο θεσμό αλλά και να πορευτεί προς την προοπτική του νταμπλ, όμως, είναι ταυτόσημος με αυτόν του "πρόσφατου DNA" του "τριφυλλιού". Θωράκιση των μετόπισθεν στα λίγα αλλά σημαντικά δύσκολα παιχνίδια, προσοχή στην ανάπτυξη, σίγουρες μεταβιβάσεις και έφεση στην αντεπίθεση. Όλα αυτά, από έναν προπονητή ο οποίος άσχετος δεν είναι, έχει την ικανότητα να απορροφά τους πάσης φύσεως κραδασμούς, ωστόσο είναι αναγκασμένος να αποδεικνύει συνεχώς.
Επειδή μάλιστα ο Σουμ δεν είναι... Φάμπιο Καπέλο, κατά τα λεγόμενά του, χρειάστηκαν και μερικές "σφαλιάρες" σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όταν οι "πράσινοι" πίστευαν πως θα πάρουν αποτέλεσμα στο "Ολντ Τράφορντ" ή το "Γκότλεμπ Ντάιμλερ", διαθέτοντας μία τετράδα μέσων ευρισκόμενη σε νηπιακό στάδιο ομοιογένειας.
Εύλογα, προκύπτει το συμπέρασμα πως "πολύ κακό για το τίποτα". Σε σχέση με τις θητείες του Σέρχιο Μαρκαριάν, η ομάδα έχει χάσει σε τακτική αλλά τα... κουκιά βγαίνουν τα ίδια – ίσως και κατά τι περισσότερα – επειδή ανέβηκε ο πήχης του ταλέντου. Πλέον, υπάρχει πληθώρα επιλογών στο ρόστερ αλλά και μονάδες υψηλής αξίας όπως αυτές των Μόρις, Μινχ, Παπαδόπουλου, Γκονζάλες, οι οποίες πλαισίωσαν αρμονικά τους εναπομείναντες.
Εν κατακλείδι, το πολλά υποσχόμενο αγωνιστικό οικοδόμημα, σε συνδυασμό με την διαρκή πτώση του Ολυμπιακού, φέρνουν την αύρα μίας εποχής. Μίας εποχής, η οποία όμως θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα χρόνια πριν, αρκεί να γινόταν η διαπίστωση πως τα πράγματα μέσα στο γήπεδο ήταν αυτά που έπαιζαν και τον πιο επουσιώδη ρόλο. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ανάγκη καλύτερων παικτών για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Επειδή, ευτυχώς ή δυστυχώς, ζούμε και λειτουργούμε στην Ελλάδα, το να μην είναι – τουλάχιστον εχθρικά – διακείμενοι εξωγενείς παράγοντες, φτάνει και περισσεύει για να φέρει χαμόγελα. Αυτό συμβαίνει εφέτος και βέβαια το ότι συνοδεύεται από ένα δυναμικό το οποίο με λιγοστές προσθήκες είναι ικανό για αρκετά πράγματα, είναι καλοδεχούμενο.
