X-0
Ο κόσμος γυρίζει στα γήπεδα, στο μέτρο του δυνατού. Οι συνθήκες, γίνονται καλύτερες τόσο για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, όσο και για τον θεατή. Γυναίκες και παιδιά καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στις εξέδρες. Τα εισιτήρια παρουσιάζουν αλματώδη άνοδο. Ωραία. Ακόμη ωραιότερα, ίσως, όταν έρθει και η 18η αγωνιστική, η οποία φαντάζει ως η πιο πιθανή για ρεκόρ (Ολυμπιακός – Ξάνθη, Παναθηναϊκός – Καλαμαριά, Άρης – Εργοτέλης, Ηρακλής – ΠΑΟΚ, Πανιώνιος - ΑΕΚ).
Με αυτό που βλέπουμε μέσα στο γρασίδι, τι γίνεται; Στην πρεμιέρα, έγιναν οκτώ παιχνίδια, για να σκοράρουν μόλις στα τρία αμφότερες οι ομάδες. Με την δεύτερη αγωνιστική, είναι για να σε πιάνουν τα γέλια. Μόνο η Ξάνθη κατάφερε να μη νικήσει αλλά να σκοράρει. Άπαντες υπόλοιποι, άκλαυτοι. Πέντε φιλοξενούμενοι και δύο γηπεδούχοι (ΟΦΗ και Άρης).
Πολλοί λένε πως γι αυτό οφείλονται οι διαφορές μεταξύ των ομάδων, τα ταξίδια, οι ειδικές συνθήκες σε κάθε γήπεδο που καθιστούν την έννοια έδρα ακόμη βαρύτερη. Μήπως όμως φταίει τις περισσότερες το κακό κεφάλι των περισσότερων Ελλήνων προπονητών και –πολύ περισσότερο- όλων μας;
«Σκοπός μας ήταν να κρατήσουμε σφικτά στην άμυνα, ώστε αν μας δοθεί η ευκαιρία να ψάξουμε για το γκολ». Η προαναφερθείσα ατάκα θα μπορούσε να έχει γίνει άπειρες φορές πλατινένια αν μπορούσε κάποιος να μας πει πόσες φορές έχει ακουστεί ή γραφεί. «Αν μας δοθεί η ευκαιρία», την στιγμή που ο στόχος στο ποδόσφαιρο είναι το να μπει η μπάλα στα δίχτυα, έστω και αν η αυξημένη προσοχή στα μετόπισθεν είναι κάτι παραπάνω από σεβαστή.
Πως λοιπόν θα δούμε καλύτερη μπάλα από τη στιγμή που το πρωτάθλημα δεν είναι καν υπόθεση ΠΟΚ όπως συνηθιζόταν να είναι, την ίδια ώρα που πλην των τριών (άντε τεσσάρων) πρώτων της περσινής βαθμολογίας, οι υπόλοιπες ομάδες, αλλάζουν άρδην την τακτική και τον τρόπο παιχνιδιού τους ανάλογα με το αν αγωνίζονται μέσα ή έξω. Όχι μόνο σε τρία – τέσσερα εξαιρετικά δύσκολα ματς, αλλά σε… 17 με 18.
Λύση στον ορίζοντα δεν φαίνεται, σε ένα πρόβλημα που δεν είναι καθαρά ελληνικό (κάτι είναι και αυτό). Ας κοιτάξουν όμως οι υπεύθυνοι τι γίνεται για παράδειγμα στο Αιγάλεω, όπου το κλειστό μεν, 4-4-2 δε, έχει γίνει σύνθημα στο στόμα στα αυτιά και στη πράξη, ανάλογο με το προ τριετίας «Ψωμάς – Μεϊδάνης - Αντονετί». Ή στην Ξάνθη, της οποίας οι τέσσερις (και όχι παραπάνω) της άμυνας κινούνταν σαν στρατιωτάκια στη Λεωφόρο, ακόμη και όταν το σκορ, για λίγα λεπτά, ήταν στο 0-1.
Μακάρι επιτέλους η κάθε ομάδα να φτιάξει το δικό της μοτίβο, βάση του οποίου θα αγωνίζεται, θα κάνει μεταγραφές, θα χρησιμοποιεί τα όπλα της και θα πλάθει τα αστέρια του μέλλοντος. Έτσι, ώστε ο προπονητής να ξέρει πως θα αρχίσει την προετοιμασία με συγκεκριμένη τακτική και σύστημα, χωρίς ένας τραυματισμός να αλλάξει τα δεδομένα, αφού θα υπάρχει ο αντικαταστάτης.
.jpg)
