Ζητείται ελπίς

Δύο μόλις χρόνια μετά από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική μας ομάδα -την κορυφαία δηλαδή στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου- το ποδόσφαιρό μας κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Αντί να δείξει σημάδια βελτίωσης, οδηγείται στην απόλυτη απαξίωση.

Η Ελλάδα κατάφερε να κατρακυλήσει στην 17η θέση στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ και εύχεται πλέον να ανέβει στην 16η! Η απόλυτη αποτυχία των ομάδων μας αποτυπώθηκε την Πέμπτη στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Σε ένα θεσμό που οι συμμετέχοντες δεν αποτελούν ποδοσφαιρικά μεγαθήρια (όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ), οι ελληνικές ομάδες απέδειξαν το γιατί βρισκόμαστε στην 17η θέση.

Ο Παναθηναϊκός παραλίγο να μην καταφέρει τα αυτονόητα και προκρίθηκε υποφέροντας στη πόλη της Ζαπορίζιε έχοντας ως κορυφαίους τους αμυντικούς του. Ο Ηρακλής που είχε κάνει την υπέρβαση στην Πολωνία, αποκλείστηκε με δραματικό τρόπο από μια ομάδα που η χώρα της βρίσκεται πιο κάτω και από την Ελλάδα στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Η Ξάνθη αποτέλεσε την πιο τρανή απόδειξη γιατί το ρουμανικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ραγδαία άνοδο (7η θέση!), ενώ ο Ατρόμητος είναι ο μόνος από τον οποίο δεν έχουμε παράπονο μια και αντιμετώπισε την κάτοχο του τροπαίου.

Με αυτές τις εμφανίσεις οι ελληνικές ομάδες έδειξαν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος να αμφισβητούμε την ορθότητα της ειδικής βαθμολογίας. Ομάδες μετριότατες χωρίς φιλοδοξίες και μέλλον που ευτυχώς για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θα μειωθούν τα επόμενα χρόνια. Μια ματιά στις 40 ομάδες που προκρίθηκαν στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (συμπεριλαμβανομένου του Παναθηναϊκού) μας κάνει να απορούμε πως ο Παναθηναϊκός της Πέμπτης έχει σκαρφαλώσει στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας.

Αμφιβάλλω πάρα μα πάρα πολύ αν ο Παναθηναϊκός θα μπορέσει να έχει μακρύ μέλλον σε αυτή τη διοργάνωση. Πρέπει δυστυχώς να το πάρουμε απόφαση. Δεν εννοώ φυσικά ότι το ποδόσφαιρό μας είναι κατώτατου επιπέδου, αλλά ότι δεν πρόκειται σύντομα να βελτιωθεί. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με το ελληνικό ποδόσφαιρο και να μην φέρει ευθύνη για αυτή τη δυσοίωνη πρόβλεψη. Ο καθένας έχει το μερίδιό του.

Πρώτα από όλα οι παράγοντες, που αδιαφορούν για την ποιότητα του ποδοσφαίρου μας και ενδιαφέρονται μόνο για πόσα λεφτά θα βάλουν στην τσέπη ή για το πόσο θα ανέβει η αναγνωσιμότητα τους. Όταν σε πολύ λίγα πλέον χρόνια, ούτε καν ο πρωταθλητής της χώρας δεν θα έχει σίγουρα τα λεφτουδάκια του Τσάμπιονς Λιγκ, τότε θα αρχίσουν να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά και πως θα αλλάξει η ιστορία.

Στη συνέχεια οι ποδοσφαιριστές. Παίκτες που είτε έχασαν τις φιλοδοξίες τους (η συντριπτική πλειοψηφεία των παιχτών που κατέκτησαν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα), είτε το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι πρώτοι στο χωριό (Ελλάδα) και να μην τολμούν να δοκιμαστούν στην πόλη (Ευρώπη)- βαρέθηκα πλέον να ακούω αυτό το αστείο ότι ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν μεταγράφεται σε μια μικρομεσαία ομάδα των ανεπτυγμένων ποδοσφαιρικά πρωταθλημάτων, γιατί προτιμά να κυνηγά τίτλους (τι τίτλους, εγχώριους;) με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ.

Μεγάλη ευθύνη φέρουν και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Θέλοντας να πουλήσουν περισσότερα φύλλα, ασχολούνται με οτιδήποτε ασήμαντο απασχολεί το ελληνικό πρωτάθλημα, αντί να απαξιώνουν τις ομάδες μας και να ασχολούνται με το πραγματικό ποδόσφαιρο.

Τέλος τεράστια ευθύνη έχουμε δυστυχώς και όλοι εμείς που είμαστε απλοί φίλαθλοι. Αν δεν αλλάξουμε εμείς συμπεριφορά, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η δύναμη που έχουμε στα χέρια μας είναι τεράστια αρκεί να το αντιληφθούμε.

Πώς; Να ανοίξουμε τα μάτια μας και το μυαλό μας, να δούμε τι ποδόσφαιρο παίζεται στην Ευρώπη κάθε Σαββατοκύριακο, να αλλάζουμε κανάλι όταν μας προσφέρουν αυτό το άθλιο ελληνικό πρωτάθλημα, να σταματήσουμε να παίρνουμε τηλέφωνο στα ραδιόφωνα και να σχολιάζουμε ασήμαντα γεγονότα, να μην αγοράζουμε εφημερίδες που μας πουλάνε οπαδιλίκι, να μην πηγαίνουμε στα γήπεδα (άλλωστε και στα τοπικά πρωταθλήματα το θέαμα πάνω κάτω το ίδιο είναι) και να δούμε τότε για πότε θα αρχίσουν όλοι να ενδιαφέρονται για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μέχρι να γίνουν όμως όλα αυτά, ας μην παραπονιόμαστε για τα χάλια μας.