Γιατί ο Τσόλο Σιμεόνε δεν το κουνάει απο την Ατλέτικο Μαδρίτης

Το ημερολόγιο έδειχνε 7 Ιανουαρίου του 2012 όταν ο Ντιέγο Σιμεόνε κάθισε για πρώτη φορά στον πάγκο της Ατλέτικο Μαδρίτης σε επίσημο παιχνίδι (με αντίπαλο τη Μάλαγα για την ισπανική Λίγκα). Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 27 Δεκεμβρίου του 2011, ο Τσόλο είχε παρουσιαστεί επίσημα από τον πρόεδρο των "ροχιμπλάνκος", Ενρίκε Θερέθο, ως ο νέος προπονητής της ομάδας, διαδεχόμενος τον Γρεγόριο Μανθάνο. Από τότε πέρασαν σχεδόν οχτώ χρόνια και ο Αργεντίνος διανύει πλέον την ένατη σεζόν του στον σύλλογο της ισπανικής πρωτεύουσας, όντας ο μακροβιότερος τεχνικός των "κολτσονέρος" σε συνεχόμενη παρουσία στον πάγκο (τον ξεπερνάει μόνο ο Λουίς Αραγονές, με σχεδόν 14 χρόνια παρουσίας, αλλά σε επτά διαφορετικές περιόδους). Η σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στον Σιμεόνε και τους "κολτσονέρος", είναι τέτοια που πλέον μπορούμε να μιλάμε για ταύτιση προπονητή και συλλόγου.

Η σχέση αυτή πηγαίνει αρκετά πιο πίσω, αφού ο Τσόλο αγωνίστηκε ως παίκτης με τα χρώματα της Ατλέτικο για συνολικά πέντε χρόνια, σε δυο περάσματα, πρώτα την τριετία 1994-97 και κατόπιν τη διετία 2003-05. Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της κατάκτησης του νταμπλ της σεζόν 1995/96 και δεν είναι τυχαίο ότι η Ατλέτικο ξαναείδε εγχώριο τίτλο 17 χρόνια μετά, με το Κύπελλο του 2013 και 18 χρόνια μετά, με το πρωτάθλημα του 2014, αμφότερα με τον Σιμεόνε στον πάγκο της. Αν συνυπολογίσουμε ότι στη διάρκεια αυτής της τελευταίας οκταετίας, η Ατλέτικο έχει κατακτήσει συνολικά επτά τίτλους σε Ισπανία και Ευρώπη και πως αυτοί οι τίτλοι είναι οι μοναδικοί στο παλμαρέ του συλλόγου από το 1996 και μετά (εξαιρώντας το Europa League και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ του 2010 με τον Κίκε Σάντσεθ Φλόρες), τότε εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Τσόλο είναι ο μεγάλος αναμορφωτής των "ροχιμπλάνκος".

Ο ΤΣΟΛΟ ΣΙΜΕΟΝΕ, ΠΑΙΚΤΗΣ ΤΗΣ ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Ας ξεκινήσουμε όμως από το καλοκαίρι του 1994, τότε που ο Τσόλο άφησε τη Σεβίγια (είχαν προηγηθεί η Βέλες Σάρσφιλντ την τριετία 1987-90 και η Πίζα τη διετία 1990-92) και πήρε μεταγραφή για την Ατλέτικο του Χεσούς Χιλ με προπονητή τον Φρανσίσκο Ματουράνα. Ο Κολομβιανός προπονητής μπορεί να άντεξε μόλις τέσσερις μήνες στον πάγκο, όμως ο Σιμεόνε έγινε αμέσως βασικός και αναντικατάστατος σε μια ομάδα που τη σεζόν 1994/95 μπορεί να άλλαξε τέσσερις τεχνικούς (Ματουράνα, Ντ' Αλεσάνδρο, Μπασίλε & Σάντσεθ Αγκιάρ) και να πάλεψε για την παραμονή (σώθηκε μόλις για έναν βαθμό), όμως ήταν προορισμένη για μεγάλα πράγματα, κάτι που φάνηκε την επόμενη χρονιά (1995/96) με τον Ράντομιρ Άντιτς ως νέο προπονητή. Η μαγιά υπήρχε και ήταν εντυπωσιακή: Κίκο, Καμινέρο, Πένεφ, Μολίνα, Μπιθκαΐνο, Τζέλι, Σάντι, Σολοθάμπαλ κλπ, με τον "δικό μας" Μιλίνκο Πάντιτς να συμπληρώνει το παζλ.

Η σεζόν 1995/96 μπορεί να ξεκίνησε επιφυλακτικά, ολοκληρώθηκε όμως με τον απόλυτο θρίαμβο. Η Ατλέτικο κατέκτησε πρώτα το Κύπελλο (10/4/1996, 1-0 την Μπαρτσελόνα) και ένα μήνα αργότερα το πρωτάθλημα, φτάνοντας έτσι στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας της. Ο Σιμεόνε - όπως και όλοι οι "ροχιμπλάνκος" - έζησε μαγικές στιγμές, απολαμβάνοντας τη λατρεία των φιλάθλων και το ρόλο του ηγέτη μαζί με το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Στα τρία χρόνια που ο Τσόλο παρέμεινε στη Μαδρίτη, συμπλήρωσε 126 συμμετοχές και πέτυχε 27 τέρματα. Το καλοκαίρι του 1997 έφυγε για την Ιταλία, όπου έπαιξε μια διετία στην Ίντερ (1997-1999) και μια τετραετία στη Λάτσιο (1999-2003), για να επιστρέψει στη Μαδρίτη και την αγαπημένη του Ατλέτικο, όπου έμεινε ενάμισι χρόνο με 47 επίσημα παιχνίδια και 3 γκολ.

Στις 14 Δεκεμβρίου του 2004, έδωσε την τελευταία του συνέντευξη Τύπου ως παίκτης των "ροχιμπλάνκος", ανακοινώνοντας το τέλος της συνεργασίας του με την ομάδα και την επιστροφή του στην Αργεντινή: "Αφήνω την Ατλέτι, γιατί στα 34 μου χρόνια, ο ποδοσφαιριστής που έχω μέσα μου, μού ζητάει να παίξω μπάλα. Είναι δύσκολο, είχα μέσα μου μια μάχη ανάμεσα στο κεφάλι και την καρδιά και τελικά νίκησε η δεύτερη. Δε θέλω συναισθηματισμούς, είναι πολλά όλα αυτά που θα αφήσω πίσω. Ποτέ δεν έφυγα από εδώ και ποτέ δε θα φύγω από εδώ", είχε ολοκληρώσει συγκινημένος τις δηλώσεις του. Στη συνέχεια ο Τσόλο έπαιξε για ένα χρόνο στη Ράσινγκ της Αβεγιανέδα, όπου κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Αμέσως μετά, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από τον πάγκο της Ράσινγκ (2006) και λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε στην Εστουδιάντες, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Apertura (2006).

Ακολούθησε η Ρίβερ Πλέιτ και ο τίτλος της Clausura το 2008, η Σαν Λορένσο (2009-10), η Κατάνια στο πρώτο εξάμηνο του 2011 και ξανά η Ράσινγκ στο δεύτερο εξάμηνο της ίδιας χρονιάς. Για να φτάσουμε στον Δεκέμβριο, όταν και έγινε γνωστό ότι θα επέστρεφε στη Μαδρίτη, αυτή τη φορά για να αναλάβει το πόστο του προπονητή στην Ατλέτικο. Όταν έφτασε στον Μανθανάρες, ο Τσόλο βρήκε μια ομάδα, η οποία παρά την κατάκτηση του Europa League ενάμισι χρόνο νωρίτερα, ήταν βυθισμένη στη μετριότητα. Οι "ροχιμπλάνκος" βρίσκονταν μετά από 17 αγωνιστικές, στην ενδέκατη θέση της Λίγκας, ενώ είχαν αποκλειστεί στο Κύπελλο από την Αλμπαθέτε, που τότε αγωνιζόταν στη Segunda B! Ο Τσόλο "θωράκισε" το τιμ του με συνεργάτες όπως ο Μόνο Μπούργος, ο Πρόφε Ορτέγα και ο Μπιθκαΐνο και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά.

7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012, ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΗΣ ΑΤΛΕΤΙ

Σε εκείνο το πρώτο του παιχνίδι με αντίπαλο τη Μάλαγα, ο Σιμεόνε έριξε στο γήπεδο τους Κουρτουά, Περέα, Γοδίν, Ντομίνγκεθ, Φιλίπε, Τιάγκο, Γκάμπι, Χουάνφραν, Σάλβιο, Ντιέγο και Φαλκάο. Το αποτέλεσμα ήταν λευκή ισοπαλία και από εκεί και μετά, ο Αργεντίνος πέρασε μια νέα φιλοσοφία στους παίκτες του. Το δόγμα "βλέπουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά" έγινε νόμος στην Ατλέτικο, ένας νόμος που συνεχίζει να ισχύει μέχρι σήμερα. Στην πρώτη του σεζόν, ο Τσόλο πήρε την ομάδα με μόλις 22 βαθμούς στα πρώτα 17 ματς του πρωταθλήματος και χωρίς νίκη μακριά από το "Βιθέντε Καλντερόν". Η Ατλέτικο τερμάτισε τελικά στην 5η θέση με 56 βαθμούς (το καλύτερο πλασάρισμα μετά τη σεζόν 2008/09), έχασε το Champions League μόλις για δυο βαθμούς και κατέκτησε το Europa League με το θριαμβευτικό 3-0 επί της Αθλέτικ του Μπιλμπάο! Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ένα πράγμα όμως δεν άλλαξε: Ατλέτικο και Σιμεόνε έγιναν - και παραμένουν - συνώνυμα.

Ο Τσόλο έχει οδηγήσει την Ατλέτι από τον πάγκο σε 443 παιχνίδια μέχρι σήμερα, ο δεύτερος στην ιστορία του συλλόγου, πίσω μόνο από τα 612 του Λουίς Αραγονές. Σε αυτές τις 443 επίσημες αναμετρήσεις σε όλες τις διοργανώσεις, οι "ροχιμπλάνκος" μετράνε 271 νίκες (ποσοστό 61%), 99 ισοπαλίες και μόλις 73 ήττες με 756 τέρματα υπέρ και 334 κατά, κάτι που σημαίνει ότι δέχονται μόλις 0,75 γκολ ανά παιχνίδι, αριθμός οπωσδήποτε εντυπωσιακός, αλλά και απόλυτα χαρακτηριστικός του DNA της ομάδας που δημιούργησε ο Σιμεόνε. Στη δεύτερη σεζόν του στους "κολτσονέρος", την πρώτη που βρέθηκε στον πάγκο από το ξεκίνημά της (2012/13), φάνηκαν τα "όπλα" με τα οποία σχεδίαζε να αλλάξει τη ρότα της ομάδας του και μαζί την ίδια της τη μοίρα. Σκληρή προετοιμασία, σφιχτή άμυνα, συνεχείς αλληλοκαλύψεις και βοήθειες, προσοχή στα ατομικά μαρκαρίσματα αλλά και στην ομαδική λειτουργία σε πίεση και κλεψίματα, έξυπνες και γρήγορες αντεπιθέσεις.

ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΑ CHAMPIONS LEAGUE

Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Η Ατλέτι πήρε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, "σκορπίζοντας" την Τσέλσι με το εντυπωσιακό 4-1, κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας νικώντας 2-1 στον τελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο "Μπερναμπέου" (βάζοντας τέλος σε ένα αρνητικό σερί 14 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων οι "ροχιμπλάνκος" δεν είχαν κερδίσει τη "βασίλισσα") και τερμάτισε τρίτη στη Λίγκα έχοντας την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα (31 τέρματα παθητικό για τον "Θαμόρα" Κουρτουά, ο οποίος κράτησε ανέπαφη την εστία του στο "Βιθέντε Καλντερόν" για 820 αγωνιστικά λεπτά). Έναν χρόνο αργότερα (2013/14), η Ατλέτικο ανέβασε ακόμα ψηλότερα τον πήχη, κατακτώντας την πρώτη της Λίγκα μετά από 18 ολόκληρα χρόνια και μάλιστα μέσα στην έδρα της έτερης διεκδικήτριας, Μπαρτσελόνα. Η ισοπαλία 1-1 στο "Καμπ Νόου" με το γκολ του Ντιέγο Γοδίν, έστειλε τους "ίντιος" στο συντριβάνι του Ποσειδώνα, όπου γιόρτασαν τον τίτλο, αποθεώνοντας τον Σιμεόνε.

Η θριαμβευτική εκείνη σεζόν, λίγο έλειψε να ολοκληρωθεί με έναν μαγικό τρόπο, όμως ο Σέρχιο Ράμος ήταν εκείνος που σταμάτησε το ντελίριο των φίλων της Ατλέτικο, λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του τελικού του Champions League στη Λισαβόνα. Οι "ροχιμπλάνκος", πραγματοποιώντας μια εκπληκτική πορεία στη διοργάνωση, απέκλεισαν κατά σειρά τις Μίλαν, Μπαρτσελόνα και Τσέλσι, για να φτάσουν μια ανάσα πριν την κατάκτηση του τροπαίου για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Ο Γοδίν - για μια ακόμα φορά - τους έβαλε μπροστά στο σκορ, απέναντι στην "αιώνια" αντίπαλο και συμπολίτισά τους, Ρεάλ, αλλά ενώ όλοι οι φίλαθλοι της Ατλέτι ετοιμάζονταν για τη λήξη, ο Ράμος ισοφάρισε στο 93' και οι "μερένγκες" στέρησαν στην παράταση από την ομάδα του Τσόλο την "primera", φτάνοντας στη δική τους "décima". Στην επόμενη σεζόν (2014/15), είχαμε σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ, αφού έφυγαν οι Κουρτουά, Ντιέγκο Κόστα, Φιλίπε, Αντιάν και Αλντερβάιρελντ.

Η ομάδα συμπλήρωσε επτά σερί ντέρμπι madrileños χωρίς να ηττηθεί από τη Ρεάλ, με ένα 4-0 ανάμεσα σε αυτά για το πρωτάθλημα και τερμάτισε τρίτη στη Λίγκα, φτάνοντας μέχρι τους "8" του Champions League. Εμφανίστηκαν παίκτες όπως ο Όμπλακ, ο Χιμένες, ο Σαούλ και ο Γκριεζμάν. Ένα χρόνο μετά (2015/16) ήταν η Ρεάλ, εκείνη που σταμάτησε και πάλι το όνειρο των "ροχιμπλάνκος" για την κορυφή της Ευρώπης, αυτή τη φορά στο "Σαν Σίρο" του Μιλάνου. Η Ατλέτι απέκλεισε Μπαρτσελόνα και Μπάγερν, έμεινε στο 1-1 με τους "μερένγκες" στα 120 λεπτά του τελικού του Champions League και υπέκυψε στα πέναλτι με τον "μοιραίο" Χουάνφραν (5-3). Στο πρωτάθλημα ήρθε μια ακόμη τιμητική τρίτη θέση, μόλις τρεις βαθμούς πίσω από Μπάρτσα και έναν από Ρεάλ (91, 90, 88), ενώ ο Όμπλακ ολοκλήρωσε τη σεζόν ως ο κορυφαίος "Θαμόρα" στην ιστορία (μαζί με τον Λιάνιο της Ντεπορτίβο από το 1993/94), με μόλις 18 τέρματα παθητικό σε 38 ματς!

Ακολούθησε μια ακόμη τρίτη θέση στην επόμενη χρονιά (2016/17) και ένας αποκλεισμός στα ημιτελικά του Champions League από τη Ρεάλ Μαδρίτης, με τις εικόνες στο τελευταίο ευρωπαϊκό ματς της Ατλέτικο στο "Βιθέντε Καλντερόν" να είναι συγκλονιστικές κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Ο Όμπλακ ξανακέρδισε τον τίτλο του καλύτερου τερματοφύλακα (Θαμόρα), ενώ το ρόστερ γέμισε από παίκτες μεγαλωμένους στις ακαδημίες της ομάδας, όπως οι Γκάμπι, Κόκε, Σαούλ, Φερνάντο Τόρες, Λούκας και Τόμας, μαζί με άλλους που ταυτίστηκαν τόσο πολύ με τον σύλλογο, σαν να προέρχονταν από αυτόν, όπως οι Γοδίν, Χουάνφραν, Χιμένες και Ραούλ Γκαρθία. Η αβεβαιότητα του Σιμεόνε μετά τον δεύτερο χαμένο τελικό στο ChL, για το αν έπρεπε να συνεχίσει στην ομάδα της καρδιάς του, είχε γίνει ξανά σιγουριά και πίστη για νέες επιτυχίες.

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΣΙΜΕΟΝΕ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΤΛΕΤΙΚΟ

Η Ατλέτικο συνέχισε με δυο ισάριθμες δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα τις δυο προηγούμενες σεζόν (2017/18 & 2018/19), πίσω από Μπαρτσελόνα και μπροστά από Ρεάλ Μαδρίτης. Στην πρώτη από αυτές, μπορεί να μην τα πήγε καλά στο ChL, όμως συνέχισε στο Europa League, απέκλεισε την Άρσεναλ στον ημιτελικό και πρόσθεσε ένα ακόμα ευρωπαϊκό τρόπαιο στη συλλογή της, νικώντας στον τελικό 3-0 τη Μαρσέιγ. Στη δεύτερη, πέρυσι, νίκησε 2-0 τη Γιούβε στη φάση των "16" του ChL, όμως έχασε 3-0 στον επαναληπτικό και αποκλείστηκε. Φέτος, η ομάδα, σε μια μεταβατική σεζόν, αφού έφυγαν πολλοί ιστορικοί παίκτες κλείνοντας ουσιαστικά έναν κύκλο (Γοδίν, Γκριεζμάν, Χουάνφραν, Φιλίπε Λουίς), βρίσκεται στην τέταρτη θέση με 20 βαθμούς ύστερα από 11 αγωνιστικές, με αρκετά στραβοπατήματα (5 ισοπαλίες και 1 ήττα), ενώ στο ChL ισοβαθμεί στην πρώτη θέση του ομίλου της, μαζί με τη Γιουβέντους.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η πορεία του Τσόλο αυτή την οκταετία στον πάγκο των "ίντιος". Η Ατλέτικο ξαναμπήκε στον ισπανικό χάρτη, με την έννοια ότι πλέον έχει μόνιμη θέση στην πρώτη τριάδα της Λίγκας και είναι η μόνη που την τελευταία δεκαπενταετία μπόρεσε να σπάσει το δίπολο Μπάρτσα και Ρεάλ, φτάνοντας στην κατάκτηση του τίτλου. Επίσης μπήκε για πρώτη φορά τόσο δυνατά στον ευρωπαϊκό χάρτη, κατακτώντας δυο Europa League και παίζοντας δυο τελικούς Champions League, χάνοντας το τρόπαιο είτε στα "χασομέρια", είτε στις λεπτομέρειες. Όμως η επιρροή του Σιμεόνε στην "ανάσταση" της Ατλέτικο, δεν περιορίστηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα. Όταν ο Τσόλο συμπλήρωσε το 2013 έναν χρόνο στον πάγκο των "ροχιμπλάνκος", ο σύλλογος αριθμούσε 60.000 μέλη. Το 2015 τα μέλη έφτασαν τις 78.000, το 2017 τις 105.000 και σήμερα ξεπερνούν τον αριθμό ρεκόρ των 120.000, που σημαίνει ότι επί εποχής Σιμεόνε, η αύξηση ξεπέρασε το 100%!

Αλλά και στα οικονομικά, τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Όταν ο Σιμεόνε πήγε στη Μαδρίτη, το χρέος της Ατλέτικο ανερχόταν στα 200 εκατομμύρια ευρώ, σήμερα όμως έχει σβηστεί εξ ολοκλήρου. Η επένδυση της Wanda, που αγόρασε το 20% των μετοχών του συλλόγου, απέφερε 45 εκ. ευρώ. Παράλληλα, ο Τσόλο δημιούργησε υπεραξία σε αρκετούς παίκτες, με αποτέλεσμα να εισρεύσουν ακόμα περισσότερα χρήματα στα ταμεία. Ιδού μερικά παραδείγματα: Ο Ντιέγκο Κόστα, με αξία στην αγορά στα 6 εκ., πωλήθηκε 35. Ο Αρντά Τουράν, με αξία στα 15 όταν ξεκίνησε να προπονείται με τον Σιμεόνε, πωλήθηκε 35 στην Μπαρτσελόνα. Ο Γκριεζμάν αποκτήθηκε έναντι 30 εκ. και κόστισε στη Μπαρτσελόνα 120 εκ. Συνυπολογίστε και τους Ρόντρι (70 εκ. στη Σίτι) και Λούκας (80 εκ. στη Μπάγερν) και έχετε μια σαφή εικόνα για το πώς οι πωλήσεις βοήθησαν στο να μειωθεί και να εξαφανιστεί το χρέος, αλλά και για το πώς η ομάδα έχει πλέον την άνεση να κάνει πανάκριβες μεταγραφές, όπως αυτές του Λεμάρ (70 εκ. ευρώ) και του Ζοάο Φέλιξ (127 εκ.).

Άλλη σημαντική πηγή εσόδων είναι οι τουρνέ που κάνει κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια η ομάδα, είτε στην Ασία, είτε στην Αμερική, κάτι που επίσης ξεκίνησε επί Σιμεόνε. Όμως εκεί που αποτυπώνεται ξεκάθαρα η επανάσταση που έφερε ο Αργεντίνος στην Ατλέτικο, είναι η δεύτερη θέση που καταλαμβάνουν οι "κολτσονέρος" στον συντελεστή της UEFA (ο οποίος βγαίνει από τις επιδόσεις στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις την τελευταία πενταετία), με 114.000 βαθμούς, πίσω μόνο από τη Ρεάλ Μαδρίτης (124.000) και μπροστά από όλα τα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου! Για να κάνετε τη σύγκριση, όταν ο Τσόλο ανέλαβε την Ατλέτι, η ομάδα βρισκόταν στην 23η θέση του ranking! Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Σιμεόνε είναι συνολικά αναμορφωτής του μαδριλένικου συλλόγου, έχοντας συμβάλλει τα μέγιστα εντός και εκτός γηπέδου, σε όλους τους πιθανούς τομείς.

ΤΣΟΛΟ ΣΙΜΕΟΝΕ & ΑΤΛΕΤΙΚΟ ΜΑΔΡΙΤΗΣ, ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ

Είναι προφανές ότι ο Σιμεόνε λατρεύει την Ατλέτικο και λατρεύεται από αυτή. Η σχέση αγάπης είναι αμφίδρομη και δοκιμασμένη μέσα από επιτυχίες, αποτυχίες, μεγάλες αλλά και δύσκολες στιγμές. Το πάθος του Τσόλο για το ποδόσφαιρο είναι και το πάθος του για τον σύλλογο της Μαδρίτης. Η άφιξή του εκεί άλλαξε την ιστορία των "ροχιμπλάνκος" για πάντα. Ο ίδιος "δεσμεύεται" με συμβόλαιο μέχρι το 2022, όμως η δική του δέσμευση απέναντι στην ομάδα της καρδιάς του δεν σταματάει σε μια υπογραφή. Θυμηθείτε ότι τον Σεπτέμβριο του 2016 και ενώ είχε συμβόλαιο μέχρι το 2020, ζήτησε να μειωθεί η διάρκεια στο 2018, για να μην είναι "δέσμιος" ο σύλλογος για μια ολόκληρη τετραετία. Έναν χρόνο αργότερα ανανέωσε και πάλι μέχρι το 2020 και φέτος τον Φεβρουάριο υπέγραψε μέχρι το 2022. Για τον ίδιο, το σημαντικό είναι να παράγει έργο και να νιώθει χρήσιμος στην Ατλέτικο.

Έχει κατηγορηθεί πολλές φορές ότι είναι συντηρητικός, αμυντικογενής, λάτρης του 1-0. Ότι ζει και πεθαίνει με την άμυνα και για την άμυνα. Ότι δεν ξέρει να παίξει κάτι άλλο, πέραν αυτού που μας δείχνει τόσα χρόνια με την Ατλέτικο. Ότι καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου, ακριβώς επειδή ο ίδιος και η ομάδα του δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Από την άλλη όμως, αν το καλοσκεφτούμε, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δε γίνεται να παίρνεις πρωτάθλημα στην Ισπανία, να κατακτάς δυο Europa League και να παίζεις σε δυο τελικούς - και έναν ημιτελικό - του Champions League, αν δεν ξέρεις ποδόσφαιρο και δεν διαθέτεις χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ο Τσόλο Σιμεόνε τα διαθέτει και τα τρία και έχει φροντίσει να τα διδάξει και στους παίκτες του, κυρίως δε τα δυο τελευταία.

Ο ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ "CHOLISMO"

Αν ανατρέξουμε στις δέκα βασικές αρχές του "cholismo", της ποδοσφαιρικής δηλαδή φιλοσοφίας του Τσόλο Σιμεόνε, θα βρούμε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τον Αργεντίνο ως παίκτη και - πολύ περισσότερο - ως προπονητή. Οι δέκα αυτές "εντολές" είναι οι εξής: 1. Βλέπουμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. 2. Η συνεχής προσπάθεια δεν είναι διαπραγματεύσιμη. 3. Ποτέ μη σταματάς να πιστεύεις. 4. Παίζε κάθε παιχνίδι σα να είναι το τελευταίο. 5. Να είσαι αφοσιωμένος στην ομάδα. 6. Να δείχνεις πάντα ένταση στην προσπάθειά σου. 7. Να "ενοχλείς", να μπαίνεις πάντα σφήνα ανάμεσα στους μεγάλους. 8. Να έχεις καρδιά όταν παίζεις. 9. Η ομάδα είναι πάνω από όλους. 10. Απαγορεύεται να παραδίνεσαι. Για να είμαστε ειλικρινείς, όποια ομάδα συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά, δύσκολα χάνει και ακόμα πιο δύσκολα δεν πετυχαίνει τον στόχο της. Απόδειξη; Μα η ίδια η Ατλέτικο!

Κλείνοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα στον Σιμεόνε, είναι πραγματικά ξεχωριστό το πώς ο Αργεντίνος άλλαξε την ιδιοσυγκρασία αυτής της ομάδας, κάνοντάς την παράδειγμα εργατικότητας, αφοσίωσης και αποτελεσματικότητας. Οι διάσημες πλέον φράσεις του, "se juega como se vive" (παίζουμε όπως ζούμε) και "nunca dejes de creer" (ποτέ μη χάνεις την πίστη σου), βρίσκονται βαθιά μέσα στο DNA της Ατλέτικο. Ο Τσόλο άλλαξε την πορεία, τη μοίρα και την ιστορία των "ίντιος", κάνοντάς τους μαχητές, πολεμιστές, ακόμα και αντάρτες όπου χρειάστηκε. Συνεπής όσο ελάχιστοι στις αρχές του, συνεχίζει επί οκτώ χρόνια να οδηγεί την αγαπημένη του ομάδα στις επιτυχίες. Ένας κύκλος που άνοιξε τον Δεκέμβριο του 2011 και δείχνει να μην έχει τέλος. Όπως είπε και ο ίδιος στις 14 Φεβρουαρίου του 2019, όταν ανανέωσε το συμβόλαιό του μέχρι το 2022, "ξέρω ότι αν τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού συνεχίσουν δυνατά και σταθερά, όπως στάθηκαν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, τότε και εμείς θα συνεχίσουμε στην ίδια γραμμή. Φίλαθλοι, παίκτες, διοίκηση και προπονητής".

* Photo credits: AP Images

* Πηγές: as.com, marca.com, elgrafico.com, bbc.com, coachesvoice.com, notimerica.com, espn.com