Δεν είναι ντροπή, για το ελληνικό ποδόσφαιρο, η τρίτη ταχύτητα της UEFA

Το ελληνικό ποδόσφαιρο πήγε οριστικά εκεί που ανήκει. Στην τρίτη ταχύτητα της Ευρώπης. Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο φανταζόμαστε. Ίσως μάλιστα να είναι μια ευκαιρία πραγματικής ανάκαμψης.

Αν είχε σκοράρει ο Χασάν στο Μολινό, ίσως το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε σώσει τη μεθεπόμενη χρονιά
Αν είχε σκοράρει ο Χασάν στο Μολινό, ίσως το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε σώσει τη μεθεπόμενη χρονιά EUROKINISSI SPORTS

Παρότι ο Ολυμπιακός έφτασε ένα βήμα πριν από την οκτάδα του Europa League, η συνολική συγκομιδή των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης ήταν τόσο πενιχρή που από την μεθεπόμενη σεζόν ο πρωταθλητής θ' αρχίσει από τον πρώτο προκριματικό γύρο (εκεί στα τέλη Ιουνίου) του Champions League. Άρα θα έχει ένα μικρό μαραθώνιο, αν θέλει να προκριθεί στους ομίλους. Όσο για τις υπόλοιπες τρεις ομάδες δεν θα βγαίνουν στο Europa League, αλλά στη νέα διοργάνωση της UEFA, η οποία μοιάζει να φιλοξενεί τις ομάδες της 'τρίτης' ταχύτητας.

Η Ελλάδα, που σίγουρα πέφτει κάτω από την 16η θέση, θα συμμετέχει (από τη σεζόν 2021-22) σε αυτή τη νέα διοργάνωση με 3 ομάδες. Όπως δηλαδή η Κύπρος, η Σερβία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Βουλγαρία και βέβαια όλες οι υπόλοιπες χώρες μέχρι το νο55 της κατάταξης της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Σε αυτό το Europa League no 2, θα παίζει και ο... πρωταθλητής, αν αποκλείεται από τον πρώτο γύρο των προκριματικών (σχετικά δύσκολο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις).

Και επίσημα, λοιπόν, το ελληνικό ποδόσφαιρο μπαίνει στην τρίτη βαθμίδα. Η ελεύθερη πτώση συνεχίστηκε, αφού μεσολάβησε η οικονομική κρίση, αλλά και η εσωτερική διάλυση του όποιου οικοδομήματος υπήρχε, αν υπήρξε βέβαια ποτέ κάτι τέτοιο και δεν ήταν μια σειρά από συγκυρίες, που ενίοτε έφερναν μια αγωνιστική επιτυχία. Καθώς η κάνουλα έκλεισε, η πίτα μίκρυνε, η διέξοδος για τη δημιουργία ενός πραγματικού ανταγωνιστικού πρωταθλήματος, άρα και δυνατότητα διεκδίκησης καλύτερων αποτελεσμάτων στην Ευρώπη, δεν ήρθε ποτέ.

Ακόμη και η επιχείρηση μέσω της Πολιτικής να δοθεί λύση στο ποδοσφαιρικό αδιέξοδο έγινε με ολότελα στρεβλό τρόπο και ήταν μια από τις χειρότερες στιγμές της προηγούμενης κυβέρνησης. Η προσπάθεια ήταν και άγαρμπη και αναποτελεσματική, αφού με χρησιμοποιημένα υλικά, με ανακυκλούμενες μεθόδους (άλωση της ΕΠΟ, έλεγχο της διαιτησίας) υποτίθεται ότι θα... σάρωνε το υπάρχον 'σάπιο' σύστημα. Επί της ουσίας οι ίδιοι άνθρωποι πουλούσαν σε άλλους τις υπηρεσίες τους, όπως κάνουν άλλωστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έτσι 'αλλάζουν τα κόζια' στο ποδόσφαιρο, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες.

Όσοι πιστεύουν ότι λόγω της διεθνούς εποπτείας ή τους ξένους διαιτητές θα λύνονταν όλα τα προβλήματα αξιοπιστίας του πρωταθλήματος και του σπορ γενικότερα, απλά ήταν αφελείς ή δεν ήξεραν που ακριβώς έμπλεκαν. Με τη νέα κυβέρνηση να έχει ακόμη μεγαλύτερη σύνδεση με το 'επιχειρείν' στην Ελλάδα, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα και η '0μάχη του παρασκηνίου' έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τα τεκταινόμενα στο γήπεδο.

Σε όλα αυτά προσθέστε την κοντόφθαλμη λογική 'καλύτερα πρώτος στο χωριό' και θα συνειδητοποιήσετε πως σταδιακά με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο φετινός Ολυμπιακός, στον βωμό των εγχώριων τίτλων, θυσιαζόταν πολύ εύκολα μια ευρωπαϊκή πορεία. Υπήρξε επίσης και για πολλά χρόνια η παρανόηση της πραγματικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για ένα αδιόρατο λόγο η αντίληψη 'μόνο το Champions League μετράει'. Η συνέχεια στο Europa League έμοιαζε με απαξίωση επειδή εμείς, γενικώς, είμαστε γεννημένοι για τα σαλόνια, τον ανταγωνισμό και τα λεφτά της κορυφαίας διοργάνωσης.

Σε αντίθεση, ας πούμε... ομαδίτσες όπως η Σεβίλλη, κερδίζουν, σχεδόν κάθε χρόνο, το Europa League και το θεωρούν μάλιστα πολύ μεγάλη επιτυχία. Αλλά που να ξέρουν οι Σεβιλιάνοι και γενικώς οι Ισπανοί από ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Άλλωστε αν μια ομάδα μας κληρωθεί να παίξει με την Σεβίλλη, μπορεί να θεωρηθεί ότι είχε και ευνοϊκή μεταχείριση από την κληρωτίδα!

Την ίδια ώρα η αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος από την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή (μια από τις ευτυχείς συγκυρίες που λέγαμε πριν ήταν η διαδοχή από τον Πορτογάλο της δουλειάς του Ρεχάγκελ) σηματοδότησε το φινάλε της Εθνικής Ομάδας, όπως την ξέραμε περίπου για δέκα χρόνια. Η τρομακτική αστοχία της ΕΠΟ στις επιλογές του επόμενου ομοσπονδιακού προπονητή, η συνολική ανικανότητα των ανθρώπων της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας έφερε την απόλυτη κατρακύλα και του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Μια ΕΠΟ που τα τελευταία χρόνια δίνει κι άλλο ρεσιτάλ. Προσπαθεί κάθε χρόνο να ξεπεράσει τον εαυτό της στη διοργάνωση του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος. Αν υπάρχει κάτι χειρότερο απ' αυτό τον αγώνα, είναι ο αντίστοιχος στο μπάσκετ με τις αντίστοιχες παλινωδίες της ομοσπονδίας μπάσκετ.

Εκεί ανήκουμε, εκεί πρέπει να παίξουμε

Η βαθμολογία της UEFA είναι αμείλικτη. Δεν σηκώνει ούτε κουβέντες ούτε αμφισβήτηση. Στο κάτω-κάτω το ελληνικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο δεν ανέβηκε ποτέ πάνω από την τρίτη βαθμίδα. Από το 1960 και μετά όταν πρωτόπαιξαν οι ομάδες μας στα Κύπελλα Ευρώπης υπήρξε μόνο μια συμμετοχή σε τελικό και τίποτε άλλο. Τα ελληνικά κλαμπ δεν ήταν ποτέ μέσα στην λεγόμενη ελίτ του σπορ, άρα ας μην μας κακοφαίνεται τόσο, που από του χρόνου οι περισσότεροι εκπρόσωποι μας θα παίζουν στην τρίτη τη τάξει διοργάνωση.

Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία βλέποντας πως εξελίσσεται η κατάσταση, σκέφτηκε σωστά ότι μια τρίτη διοργάνωση θα δώσει και κίνητρο και κατ' επέκταση χρήματα στις ομάδες μικρότερου βεληνεκούς, που δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουν στην κατάκτηση του Champions και του Europa League.  Αν οι ελληνικές ομάδες σκεφτούν με βάση την πραγματικότητα και το που ακριβώς βρίσκονται στον ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό χάρτη, οφείλουν να προσπαθήσουν με όλες τις δυνάμεις τους για να διακριθούν κι ας μην τους δοθεί η ευκαιρία να παίξουν κανά με την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Δεν είναι ίσως τόσο τραγικά τα πράγματα όσο φανταζόμαστε. Αντίθετα, ένας εξορθολογισμός όπως αυτός, ενδεχομένως να είναι και μια ευκαιρία συνολικής ανάκαμψης. Αν βέβαια υπάρχει κάποιο σχέδιο!



News 24/7

24MEDIA NETWORK