Ο Γκαρσία δούλεψε για τον Παναθηναϊκό και βάζει σε κίνδυνο τον ΠΑΟΚ

Ο αγώνας της Λεωφόρου, την περασμένη Κυριακή, τέλειωσε στο 67’. Ο Πάμπλο Γκαρσία παρασύρεται από το αναλλοίωτο 1-0 του Παναθηναϊκού και βιάζεται να επέμβει στον τρόπο που ο ΠΑΟΚ αναζητά την ισοφάριση, τουλάχιστον. Ως τα 2/3 της αναμέτρησης ο 'Δικέφαλος' κρατά τα ηνία. Πιέζει σωστά, ανακτά κατοχές, κυκλοφορεί την μπάλα, βρίσκει διαδρόμους, πατά περιοχή, ενίοτε απειλεί. Ο Ουρουγουανός προπονητής κρίνει επιβεβλημένη την παρουσία δεύτερου φορ περιοχής.

Πιστεύει, προφανώς, ότι η ομάδα του έχει ανάγκη από άλλη μια οντότητα αποσταθεροποίησης στην αντίπαλη περιοχή για ν’ απεγκλωβιστεί ο Σβιντέρσκι και ν’ ανοίξουν οι χώροι. Υποπίπτει σε μοιραίο λάθος. Βγάζει τον Ουάρντα και πηγαίνει σε 4-4-2 χωρίς κινητήριο μοχλό. Πετά εκτός αγώνα τον μοναδικό ποδοσφαιριστή που αφενός έδινε και μήκος (με κάθετο παιχνίδι) και πλάτος (με υποστήριξη στο πλάι) στην ανάπτυξη του ΠΑΟΚ, κινούμενος ελεύθερα στο χώρο, αφετέρου ασκούσε πίεση, έμπαινε με τσαγανό στις μονομαχίες, κέρδιζε πολλές μπάλες, χαμηλά ή ψηλά, και αποτελούσε συνδετικό κρίκο των υπόλοιπων πέντε. Χωρίς παράλληλα ν’ αφήνει χώρο στον Αγιούμπ ή στον Βιγιαφάνιες, και κρατώντας σε χαμηλά μέτρα τον Μαουρίτσιο. Όντως δεν απειλούσε, αλλά έκανε όλα τ’ άλλα.

Στο μυαλό του Γκαρσία επιλέχθηκε να ‘ναι αυτός που θα θυσιαστεί για να μείνει στο γήπεδο είτε ο ελ Καντουρί και ο Σβαμπ είτε ο (νευρικός) Τζόλης, που εν τω μεταξύ είχε βρει κακό μπελά από τον Μολό. Ο Γκαρσία ήθελε να ρισκάρει. Δικαιολογημένα θα σκεφτείς όταν η ομάδα σου χάνει και απομένει μισό ημίχρονο. Το έκανε παρορμητικά, επιπόλαια, άγαρμπα. Δεν επέλεξε φερ’ ειπείν να πορευτεί με δεύτερο επιθετικό τον Τζόλη, μήπως τον απελευθέρωσει από τα δεσμά του. Δεν έφερε κάποιον άλλον χαφ από τον πάγκο. Προτίμησε ν’ αφήσει το ποιοτικό στην κατοχή πλην βραδυκίνητο στην κάλυψη χώρων δίδυμο των Σβαμπ - ελ Καντουρί και ν’ αφαιρέσει από την εξίσωση τον πιο δραστήριο παίκτη του.

Αργά πόδια, καθυστερημένες αντιδράσεις, πεδίο δράσης στον αντίπαλο. Θα ‘ταν ισόποσο ρίσκο να παίξει μ’ έναν εκ των δύο μπροστά από την άμυνα σ’ ένα 4-1-3-2, αλλά πιθανόν θα μπορούσε να προβλέψει ότι ο Ουάρντα θα οπισθοχωρούσε, θα γυρνούσε να βοηθήσει, θα του εγγυόταν μια συνέπεια στο επικίνδυνο 'πράσινο' τρανζίσιον. Η απουσία του κατέστρεψε όποια απόπειρα επιθετικότητας του ΠΑΟΚ είχε κατά νου ο Γκαρσία και συνολικά την ισορροπία μεταξύ των γραμμών. Μαζί χάρισε τη δυνατότητα στον Αγιούμπ και στον Βιγιαφάνιες να συνεργαστούν καλύτερα, να αλλάζουν πάσες σε μικρούς χώρους, άνευ αντιπάλου, και να κρατούν μπάλες.

Ο εντελώς ακίνδυνος Παναθηναϊκός ανέπνευσε και δεν ήταν συμπτωματικό. Μέχρι τότε υπέφερε σε μακρά διαστήματα, δεν άλλαζε δυο-τρεις μπαλιές, ξόδευε επιθέσεις με βαθιά γεμίσματα, ήταν μια αναπόσπαστη συνέχεια του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αυτομάτως κέρδισε μέτρα και σχετικά γρήγορα βρήκε το δεύτερο γκολ της νίκης με φάση που άρχισε από το χώρο ευθύνης που σε άλλη περίπτωση θα κάλυπτε ο Ουάρντα. Ναι ο ΠΑΟΚ βρήκε γκολ από τον φορ που ήρθε από τον πάγκο, άρα φαινομενικά δικαιώθηκε ο Γκαρσία. Μην ξεχνάμε βέβαια πως το τέρμα ήρθε από λανθασμένη εκτίμηση του Διούδη και τίποτα περισσότερο δεν συνέβη έκτοτε.

Οι Σένκεφελντ - Πούγγουρας είχαν χρεωθεί τους δύο αντίπαλους φορ, ο Νιας βοηθούσε, και χωρίς 'ασπρόμαυρη' δημιουργία από πίσω τους, η δουλειά της άμυνας του 'τριφυλλιού' ήταν σχεδόν άκοπη. Αρκούσαν οι ορθές τοποθετήσεις και οι απομακρύνσεις στο σωστό timing για να προστατευτεί το 2-1. Στο τετ α τετ που είχαν στο φινάλε ο Μπόλονι δεν αποκλείεται να ευχαρίστησε τον Γκαρσία για την παράτολμη επιλογή του ενόσω ο ΠΑΟΚ είχε τον έλεγχο της κατάστασης παρά το εις βάρος του σκορ.

Οι δυο τους συνυπήρξαν στην Τούμπα και επί Ρουμάνου μάλιστα ο 'Κομαντάντε' είχε μια άκρως παραγωγική σεζόν (2 γκολ, 6 ασίστ). Σαν να του γύρισε πίσω ό,τι του χρωστούσε για την εμπιστοσύνη που του είχε δείξει. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι αληθές πως ο Ουρουγουανός έχει φυλακιστεί στη δέσμευσή του να αποκολληθεί από το συντηρητικό μοντέλο του Αμπέλ Φερέιρα με τους τρεις πίσω για ασφάλεια και να παρουσίασει ένα σύνολο με επιθετική προσέγγιση που θα παράγει ελκυστικό ποδόσφαιρο μέσα από συνεργασίες και πολλές τελικές.

Σε αυτό το εμμονικό κατασκεύασμα του μυαλού πέφτει διαρκώς στο ίδιο λάθος. Αμελεί την αμυντική θωράκιση που στα πλέι οφ (ή στα ημιτελικά του κυπέλλου) θα ‘ναι κομβικής σημασίας για να μην τεθεί σε αμφισβήτηση και ακολούθως χαθεί το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Θα πρόκειται φυσικά για ένα καταστροφικό σενάριο τόσο για τον ίδιο ως προπονητή όσο και τον ΠΑΟΚ ως οργανισμό. Τον ΠΑΟΚ που πριν από δυο σεζόν έπαιρνε αήττητος το νταμπλ επειδή δεν έτρωγε γκολ όχι γιατί το κυνηγούσε ασύδοτα...