Η Σεβίλλη κάνει σαμποτάζ στον εαυτό της που θα το γράψει η ιστορία

Αν από την ανθολογία της Σεβίλλης υπήρχε περίπτωση να σταχυολογηθούν 5 παιχνίδια από το 2005 κι έπειτα, το ένα σίγουρα θα ήταν εκείνο το 'διπλό' στο 'Ολντ Τράφορντ' επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Ζοζέ Μουρίνιο, το 2-1 για τη ρεβάνς στη φάση των 16 του Champions League τη σεζόν 2017-2018. Ένα άλλο θα ήταν το αμέσως επόμενο εκτός έδρας, για τους προημιτελικούς της ίδιας διοργάνωσης, με την Μπάγερν στο Μόναχο. Μία αληθινή μάχη, στη ρεβάνς του 1-2 στο 'Σάντσεθ Πιθχουάν'. Ένα 3ο θα ήταν μία επικράτηση επί της Ρεάλ στην έδρα της, ακόμα και το 4-3 υπέρ της στο 'Σαντιάγκο Μπερναμπέου' στις 7 Δεκεμβρίου του 2008. Απομένουν δύο για το άτυπο top-5, που θα μπορούσαν, υποθετικά, να είναι από το Europa League, πάλαι ποτέ Κύπελλο UEFA, είτε πρόκειται για την πιο πρόσφατη επιτυχία της, το 3-2 επί της Ίντερ στην Κολονία, είτε για τον τελικό με την Εσπανιόλ το 2007, 2-2 με δύο τέρματα σημειωμένα στην παράταση και 3-1 στα πέναλτι, ο οποίος, στην τελική, γέννησε την ανταρσία του Ντάνιελ Άλβες να πάει στην Μπαρτσελόνα και έφερε τον Ερνέστο Βαλβέρδε, προπονητή τότε της καταλανικής ομάδας, ένα βήμα κοντύτερα στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Η Σεβίλλη κατέκτησε το 6ο Κύπελλο UEFA της σε 15 χρόνια, ένα τρομερό επίτευγμα, που αντανακλά την ανδαλουσιανή πόλη και τους οπαδούς της. Αφορά στον μύθο της, τον μεγάλο Χεσούς Νάβας. Είναι η ομάδα της πραγματικής ζωής. Διόλου τυχαία, δεν έχει φτάσει ποτέ στα ημιτελικά του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η Ντεπορτίβο λα Κορούνια κι η Βαλένθια της πρώτης τη τάξει διασυλλογικής διοργάνωσης πρόκειται να μνημονεύονται περισσότερο στη λαϊκή συνείδηση, έστω και δίχως το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά στην κατοχή τους. Διότι οι ιστορίες τους διέπονται από το υλικό του παραμυθιού, που είναι απαραίτητο για τη θεατρικότητα.

Αισθάνεσαι, εν πάση περιπτώσει, εκτός κι αν είναι τελείως η ιδέα του υπογράφοντος, ότι ακόμα κι αν έτσι πρέπει να λειτουργεί ένα κλαμπ τέτοιου βεληνεκούς, υπάρχει ένα όριο στις ικανότητες και σε αυτό που μπορεί να γίνει. Το σχετικό ανεκδοτάκι, ένα κρύο αστείο πιθανότητα, μεταξύ ποδοσφαιρόφιλων, στους ομίλους του Champions League που συμμετέχει η Σεβίλλη, είναι ότι η 3η θέση στον όμιλό της, η οποία οδηγεί στους '32' της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, είναι καλυμμένη.

Με όλα αυτά στο τραπέζι, η νίκη της Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα το 1989, εκείνη της Πόρτο του Μουρίνιο το 2003, αυτή της Γκέτεμποργκ το 1982, τα δύο διαδοχικά της Ρεάλ το 1985 και το 1986, του Άγιαξ το 1992, της Ίντερ το 1998, της Ατλέτικο το 2012 και το 2018, μοιάζουν πιο σημαντικές από αυτές της Σεβίλλης. Είτε πρόκειται για ποδοσφαιριστές-θρύλους όπως ο 'Πελούσα' και ο, ασύγκριτος και ασυγκράτητος στον τελικό με τη Λάτσιο φορ των 'νερατζούρι', Ρονάλντο είτε για ομάδες που άφησαν κάποιο αποτύπωμα επειδή έγιναν τα σύνολα των προπονητών τους.

Η αίσθηση με τη Σεβίλλη είναι ότι στην ιδιωτική συζήτηση, εκείνη που έχει κάνει το ποδόσφαιρο αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή μία μηχανή που είναι χρήμα, εξαντλείται πολύ γρήγορα. Δεν έχεις να πεις πολλά, παρά τους αρκετά θεαματικούς τελικούς. Αντιθέτως, για τον 'Τσόλο' Σιμεόνε, τη Λίβερπουλ, που ήταν φιναλίστ το 2017, την Πόρτο του back-to-back σε Κύπελλο UEFA και Champions League, ο κόσμος έχει να πει πολλά περισσότερα. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να προηγείται στον ημιτελικό, ακόμα και με το σπουδαίο Ντιέγο Γοδίν να ισοφαρίζει στον τελικό, βιάστηκαν να προεξοφλήσουν την πρόκριση ή την τελική επικράτηση του σπουδαίου ονόματος, απέναντι σε μία ομάδα που ο θεσμός της ανήκει και γι' αυτό (ο θεσμός) μοιάζει να έχει χάσει την αξία του.

Είναι άγνωστο πώς η Σεβίλλη θα αποτυπωθεί στην ιστορία, αλλά είναι σίγουρο ότι οι περιγραφές των παππούδων στα διψασμένα εγγόνια για εκείνα που συνέβαιναν στο ποδόσφαιρο στις μέρες τους, δεν θα την περιέχουν. Όπως κι οι περιγραφές, ετεροχρονισμένα, υπαλλήλων που δούλευαν σε μία ιδανική εταιρεία, η οποία περίμενε να πάρει πίσω όσα με φειδώ είχε προσφέρει, θα την ανέφεραν.

Η Ίντερ των 3 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, 25 χρόνια να έπαιζαν, δεν θα νικούσε σε αυτό το ματς. Θα σε βασάνιζε λίγο, με τον Αντόνιο Κόντε στον πάγκο, μήπως η Σεβίλλη έβρισκε απροσδόκητα την ιταλική Νέμεση. Αλλά ήταν λες κι ο κάτοικος ενός σπιτιού ζητούσε από τον επισκέπτη του, για πρώτη φορά, να του βρει ένα καρυδάκι για να ξεβιδώσει μία πολύ αντικοινωνική βίδα από το ταμπλό των διακοπτών. Καμία τύχη. Και πάλι, αυτό που θα συνέβαινε μέσα στο σπίτι δεν θα ήταν μεταφερόμενο προς τα έξω, τουλάχιστον με τη μορφή μίας συναρπαστικής ιστορίας. Ουδείς θα χλεύαζε τον επισκέπτη και, το κυριότερο, ουδείς θα δόξαζε φλύαρα το μεγαλείο του κατοίκου. Η Σεβίλλη δεν έκανε κάτι άλλο από το να σύρει τον αντίπαλο στο 'σπίτι' της και να του δώσει ένα πρόβλημα που αποκλειόταν να λύσει σε 1,5 ώρα.

Γι' αυτό και, ακόμα κι αν πρόθεση δεν είναι ο μηδενισμός, θα είναι δύσκολο να δεις την ίδια την Ιστορία να της δίνει τα πρέποντα. Από την άλλη, 6 φορές σε 15 χρόνια είναι πάρα πολλές. Είναι δεκάδες διπλά ζευγάρια και μπόλικα νοκ άουτ παιχνίδια, είναι ψυχραιμία, σύνεση, έλλειψη απογοήτευσης σε καταστάσεις πανικού, για να φτάσεις κάπου που δεν είναι η κορυφή των γερμανικών Άλπεων, αλλά που είναι ζηλευτό για τα περισσότερα κλαμπ του πλανήτη. Όμως, η Σεβίλλη δεν είναι κάτι άλλο από το πιο ταιριαστό παράδειγμα της συντριπτικής πλειονότητας των θεατών που την είδαν να νικά την Ίντερ και να κατακτά ξανά το Europa League. Κάνε τη δουλειά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δήλωσε το 'παρών' στην καταγραφή και άσ' το να αβγατίζει. ΟΚ, δεν είναι το Έβερεστ, είναι τα Πυρηναία.