Ο Βιεϊρίνια φτιάχνει τους αδικημένους του μέλλοντός μας

Η ομιλία του Πορτογάλου στην Κ12 του ΠΑΟΚ θα ήταν εφικτό να παίξει το ρόλο του εργαλείου ώθησης. Αντιθέτως, πιθανώς έδωσε σε πιτσιρίκια, τα οποία συμβολίζουν πάντα το άσπιλο και την ελπίδα, ένα κληροδότημα που η χρήση του στο μέλλον δεν θα είναι ακριβώς ταιριαστή για τον κόσμο που θέλουμε να φτιάξουν.

Υπάρχει, ασφαλώς, εμπορική έκφανση, όπως συμβαίνει στους αγνότερους των χώρων, όμως στην ανατροφή των παιδιών έχει δοθεί μεγάλη σημασία. Οι γονείς, πια, έχουν έναν μπούσουλα και τους απασχολεί να είναι ευγενικοί, να μην τσακώνονται μεταξύ τους (κάτι αναπόφευκτο) όταν το παιδί είναι μπροστά, να προσπαθούν να το κάνουν πιο πλήρη άνθρωπο από ό,τι οι ίδιοι ήταν. Το κυριότερο, τουλάχιστον από την πλευρά του σπιτιού, όταν μεγαλώσει να έχει όσο λιγότερα απωθημένα γίνεται.

Υπάρχουν οι γονείς και οι πνευματικοί γονείς. Το αλεξάνδρειο ‘ευ ζην’ που επιδαψίλευσε ο αήττητος στρατηγός στον Αριστοτέλη. Για τους ποδοσφαιριστές, γονείς είναι οι προπονητές τους. Μπορεί να είναι και τα ποδοσφαιρικά είδωλά τους. Όταν φτάνει ο Αντελίνο Βιεϊρίνια να μιλήσει στην ομάδα Κ12, τότε είναι δεδομένο ότι τα πιτσιρίκια κοιτάζουν με θαυμασμό τον αρχηγό του ΠΑΟΚ που κατέκτησε αήττητος και κάνοντας περίπατο το πρωτάθλημα του 2019.

Αυτό το δέος εισπράττεται και διοχετεύεται σε ό,τι αποδίδεται ως συμβουλευτικός χαρακτήρας. Ο Βιεϊρίνια, πράγματι, είπε διάφορα ωραία στα παιδιά μιλώντας για το δικό τους μέλλον σε σύγκριση με το δικό του, ήταν αρκετά σεμνός ώστε τουλάχιστον να μην αυτοαποκληθεί ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες που έχουν περάσει από την ομάδα, παραδέχθηκε τα προνόμια που φέρνει το επάγγελμα του προπονητή και...

Και τους είπε ότι του έκλεψαν το πρωτάθλημα του 2018. Σε παιδιά γεννημένα, στην καλύτερη περίπτωση, το 2008. Ότι του το έκλεψαν!

Ειρήσθω εν παρόδω, έκανε και το ντεμπούτο του τη φετινή σεζόν, μια και ο Πάμπλο Γκαρσία, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας τον ψυχισμό, τον χρησιμοποίησε στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον ΠΑΣ Γιάννινα (2-1), για την 9η αγωνιστική της Super League Interwetten, που κρίθηκε με το έξυπνο γυριστό του Ομάρ ελ Καντουρί στις καθυστερήσεις. Ο Πορτογάλος, που έπαιξε στην αριστερή πλευρά ως τύποις φουλ μπακ, είχε το κόρνερ στην ευκαιρία του Άντερσον Εσίτι και μία εντυπωσιακή κούρσα που κατέληξε σε τελική του Κάρολ Σβιντέρσκι.

Στο ‘Αγριεμένοι Ανάπηροι’ ο Τομ Ρόμπινς, ένας από τους πραγματικούς σκληροπυρηνικούς της συγγραφής, με παρομοιώσεις που τρυπούσαν τα νεφρά οποιασδήποτε σοβαροφανούς κίνησης, έγραφε για τη μαύρη τρύπα που τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία ξεκινούν να νιώθουν ότι δημιουργείται. Ως τότε, ο κόσμος είναι ένας πραγματικός παιδότοπος. Σε εκείνο το σημείο ενδεχομένως έρχεται η πρώτη προειδοποίηση για τον αληθινό κόσμο, που ο Τζακ Κέρουακ θα περιέγραφε ως full of shit.

Ο Βιεϊρίνια έχει, επιχειρηματολογώντας και μη, κάθε λόγο να νιώθει αδικημένος. Είτε όντως έκλεψαν στον ΠΑΟΚ εκείνο το πρωτάθλημα είτε όχι, είτε είχε δύσκολες διαιτησίες στην πρώτη θητεία του είτε όχι, δεν είναι ακριβώς διδακτική η προσέγγιση όταν έχεις να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώμη σου σε παιδιά που αυτήν τη στιγμή απλώς αγαπούν το ποδόσφαιρο και θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να μην τους πάρουν την μπάλα οι γονείς τους. Πόσω μάλλον αν, στην έφοδο των παραγόντων του ΠΑΟΚ σε εκείνο το μυθολογικής αξίας παιχνίδι με την ΑΕΚ, είσαι εκείνος, ο μόνος, που με κινήσεις τους θερμοπαρακαλείς να βγουν έξω από το γήπεδο επειδή υπάρχει ακόμη ελπίδα.

Πώς γίνεται να λέει κάποιος σε παιδιά ότι του έκλεψαν ένα πρωτάθλημα; Με τι γνώμονα θα σκέφτεται αυτό το σύνολο των επίδοξων αθλητών μελλοντικά, ομαδόν και κατά μόνας, ότι θα ζήσει σε μία κοινωνία που επιβραβεύει εκείνον που προσπαθεί με αξιοκρατικά κριτήρια, όταν κάποιος ο οποίος είναι ένας από τους θρύλους μίας ολόκληρης πόλης επικαλείται παράνομα μέσα για να δικαιολογήσει μία απώλεια;

Είναι άσχετο αν έκλεψαν το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ το 2018, στις 11 Μαρτίου, αν το γκολ του Μαουρίσιο ήταν κανονικό, αν το παιχνίδι που δεν έγινε με τον Ολυμπιακό ήταν προβοκάτσια των φιλοξενούμενων σε αυτήν την πολύ συγκεκριμένη περίπτωση, που περιτριγυρίζεσαι από αγνότητα και ένα βαθύ αίσθημα άδολης αγάπης. Ακόμα κι αν ισχύουν όλα, η επιλογή των λέξεων φτιάχνει έναν κλοιό γύρω από την αδικία, την παρουσιάζει, δείχνει την ύπαρξή της και, στο μυαλό του παιδιού, την καθιστά αναπόφευκτη.

Ότι θα συμβεί -και μάλιστα ότι θα γίνει επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι στην πραγματικότητα ένα καθεστώς που δεν επιδέχεται παραλλαγών και διαφορών. Το ‘έκλεψαν’ δεν είναι προσωπική εξομολόγηση τόσο όσο τρόπος συμπεριφοράς. Κάποιοι φταίνε. Κάποιοι μου έκαναν κακό. Κάποιοι, αν συνεχίσετε να παίζεται ποδόσφαιρο, θα κάνουν και σε εσάς κακό.

Το παιδί που θα σηκωθεί ύστερα από τη συμβουλή σου θα πρέπει να θέλει να κάνει 1.000 γκελάκια, να προσπαθεί μέχρι να νυχτώσει να βρει το φάλτσο στη στημένη μπάλα και να κάνει πρόβες στη ραμπόνα του. Δεν θα πρέπει να βάλει κατά του κατεστημένου των Αθηνών ή οποιασδήποτε άλλης εξωτερικής δύναμης την οποία ήδη νιώθει αδύναμο να ελέγξει.

Όταν φτάσει στη θέση να κρίνει μία δύσκολη απόφαση εναντίον του, θα ξεσηκώσει ό,τι ήταν σημαντικό για αυτόν σε παιδική ηλικία, κι αυτό θα είναι ένα εύκολο ‘με έκλεψαν’, δίχως να έχει την κριτική σκέψη να αναλύσει και να καταλήξει αν αυτό έγινε, εν τέλει, με δόλο ή από λάθος, αν όντως έγινε, αν έκανε εκείνο ό,τι μπορούσε. Ο ανορθόδοξος αφορισμός, άλλωστε, είναι αφοπλιστικός: “Σε καταστάσεις πανικού, χαμογελάει εκείνος που έχει βρει το φταίχτη’’.

Ο Βιεϊρίνια, στο γήπεδο από εκείνους τους ποδοσφαιριστές που μπορείς να βασιστείς για την προαγωγή του ποδοσφαίρου ως παιχνιδιού, χρησιμοποίησε, υπό μία έννοια, τις πιο ακατάλληλες λέξεις για να δώσει μία ομιλία που εκείνος ήδη έχει ξεχάσει, αλλά που για τους ακροατές του ήταν μακράν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής τους. Αν δεν το έκανε, προφανώς άθελά του προσέθεσε υλικό ώστε να διαιωνιστεί το είδος του εν δυνάμει αδικημένου, που είναι ούτως ή άλλως η περιγραφή του Έλληνα που τρώγεται με τα ρούχα του.

Το έκανε σε μία ομάδα με ισχυρά γονίδια, με ιδιαίτερη προσωπικότητα, με κόσμο που έχει τη δική του ταυτότητα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το δώσιμο και το δέσιμο με την ομάδα του, αλλά και την εφευρετικότητα, το αυθεντικό και το αυθόρμητο. Έδωσε έναν μπούσουλα στους παίκτες, τους μαθητές, τους φοιτητές και τους εργαζόμενους του αύριο, για το πώς μπορούν να νιώσουν αν κάπου δεν τα καταφέρουν. Κι αυτό συνέβη, ανεξαρτήτως αν είχε δίκιο ή άδικο. Σε αυτήν τη συνθήκη, η συγκεκριμένη διάσταση δεν τίθεται καν επί τάπητος.