Ο Αμπέλ Φερέιρα χρεώνεται τουλάχιστον την αφέλεια

Χωρίς να είναι ανάγκη να προεξοφληθεί η αποτυχία του εγχειρήματος 'Αμπέλ Φερέιρα' για τον ψυχισμό ΠΑΟΚ, είναι σαφές τούτο: το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού με τον Μαντί Καμαρά είναι μνημείο αφελείας. Κι αν δεν είναι απόδειξη, είναι ασφαλής ένδειξη ότι ο 'δικέφαλος' δεν πήγε στη μάχη με τον ίδιο τρόπο που το έκανε τις προηγούμενες χρονιές, δηλαδή την εποχή του Ραζβάν Λουτσέσκου. Αυτό, βεβαίως, μοιάζει με γνώση που αποκτάται. Ο Ρουμάνος κατόρθωνε να κρατήσει τους παίκτες του ενωμένους με τον στόχο της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Ο Φερέιρα, αν και δεν μοιάζει να έχει 'χάσει' τελείως τους ποδοσφαιριστές του (όπως και δεν εκπορεύεται από τα ρεπορτάζ της ομάδας κάποια έντονη δυσαρέσκεια), δεν τους έχει εμφυσήσει την επιθυμία της στόχευσης αν και πέρυσι έκαναν το νταμπλ. Διότι η συγκεκριμένη επιτυχία, πρωτόγνωρη για τον σπουδαίο ελληνικό σύλλογο, είναι ταβάνι.

Για να γίνουν λιανά τα περί αφέλειας, στον ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η πασούλα στον χώρο του κέντρου, με έναν παίκτη του Ολυμπιακού στην πλάτη του αποδέκτη, να περιμένει να μπει στο τερέν. Δεν πρόκειται για την πάσα ως πράξη, αλλά για όλο το μονόπρακτο: τη στάση των σωμάτων των δύο ποδοσφαιριστών που ενεπλάκησαν στη φάση, δηλαδή την κίνηση του Μαουρίσιο να κάνει την πάσα στον Δημήτρη Γιαννούλη και το πώς ο τελευταίος ήταν έτοιμος να την υποδεχθεί, με το κορμί στητό. Δεν γίνεται να αποδειχθεί, αλλά η αίσθηση ότι πέρυσι ο Βραζιλιάνος δεν θα έκανε αυτήν την πάσα ή ότι, αν την έκανε, ο διεθνής ακραίος αμυντικός θα πήγαινε προς την μπάλα αντί να περιμένει εκείνη να πάει προς αυτόν, δεν γίνεται να χαρακτηριστεί ακραία ή παράλογη. Αυτή η ανθυπολεπτομέρεια, που οδήγησε στο γκολ πια επειδή ο Καμαρά έχει δουλέψει τόσο πολύ που έχει αποκτήσει την ικανότητα να κρατήσει την μπάλα στο τζαρτζάρισμα και, ταυτοχρόνως, να κάνει ένα τίμιο σουτ, είναι ένα κεκτημένο των προπονήσεων.

Όπως και να 'χει, ο Λουτσέσκου, αντιλαμβανόμενος από πάρα πολύ νωρίς ότι εργάζεται σε μία προεδροκεντρική ομάδα (δεν θέλει άλλο από τις μάσκες στον τελικό κυπέλλου του 2018), πέρυσι έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά για να πετύχει τον στόχο του. Η συμπεριφορά του εξαρχής είχε πολεμικό χαρακτήρα. Κάθισε στο εδώλιο του αθλητικού δικαστή για να απολογηθεί για δηλώσεις οι οποίες ήταν άμεσες κι έκαναν λόγο για ένα κλεμμένο πρωτάθλημα, μίλησε για καθεστώς και κατεστημένο και εμμέσως δημιούργησε ένα... φανατιστικό κλίμα, το οποίο πέρασε στους παίκτες χωρίς να χρειαστεί -ή, εν πάση περιπτώσει, χωρίς να είναι βέβαιο ότι χρειάστηκε- να κοινωνήσει τη συγκρουσιακή λογική μέσα από τις προπονήσεις και να διακινδυνεύσει ατομικές πράξεις που θα ξεσήκωναν τη μήνη του κόσμου και που θα δημιουργούσαν τα προβλήματα της σεζόν 2017-2018 στην ομάδα. Κι όσο κι αν τελικώς στη φάση που έφερε το 2ο γκολ ο Φερέιρα διαμαρτυρήθηκε και ο Χρήστος Καρυπίδης αποβλήθηκε, έγιναν όλα τόσο νομότυπα όσο και γρήγορα, εκτός ίσως της απόφασης του διαιτητή Μπιερν Κάιπερς να δώσει το "ΟΚ" στον Κώστα Φορτούνη για να μπει στον αγωνιστικό χώρο, ενώ ήταν σε αυτό το σημείο η μπάλα. Τουλάχιστον, στην ηθική πλευρά της κατάστασης, είναι αμφίβολο αν ο Πορτογάλος, ως προπονητής του ΠΑΟΚ σε κάθε περίσταση, θα μπορούσε να βγάλει από τους παίκτες αυτού του είδους την ψύχωση, το αίσθημα της αδικίας και την εξαγωγή της ενέργειας απέναντι στο κατεστημένο με το συμπαγές της ομάδας.

Φυσικά, σε αυτόν το 2ο ημιτελικό, ο ΠΑΟΚ πήγε χωρίς τον Γιόσιπ Μίσιτς και τον Βιεϊρίνια, όμως δεν ήταν ένας αντίπαλος που θα έχασκε απέναντι στον επερχόμενο πρωταθλητή Ελλάδος. Ο Πέδρο Μαρτίνς είχε τη δική του απουσία, με τον Ματιέ Βαλμπουένα, αλλά ο Πορτογάλος δεν στάθηκε στο ότι ο Γάλλος ενδεχομένως να ήταν δυνατόν να παίξει, ίσως θέλοντας να δείξει ότι η εμπιστοσύνη του δεν αφορά μόνο σε παίκτες οι οποίοι τη φετινή χρονιά λογίζονται ως αναντικατάστατοι. Κέρδισε το καλύτερο παιχνίδι του Φορτούνη φέτος. Αυτήν τη λογική, που ο Φερέιρα τη θέλει, ο ιδιος καταστρατήγησε ξανά, κάνοντας 5 αλλαγές σε 12 λεπτά, σχεδόν πανομοιότυπα με το ματς της Τούμπας, και ουσιαστικά δοκιμάζοντας ξανά τον εξ ορισμού εύθραυστο ψυχισμό των παικτών, που νιώθουν την έλλειψη εμπιστοσύνης να αποτυπώνεται ομαδόν και όχι κατά μόνας. Η αίσθηση είναι ότι αν είχε 10 αλλαγές, δεν θα άφηνε κάποιον από τους βασικούς στο παιχνίδι.

Ο Πορτογάλος, έτσι, σε αυτά τα δύο παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, την πρεμιέρα των playoffs της Super League 1 και τον 2ο ημιτελικό του κυπέλλου, αδίκησε συνολικά τη θητεία του, κατά την οποία υπήρξαν γόνιμα διαστήματα, που έστυψε το μυαλό του, απαρνήθηκε τη λογική του, έψαξε λύσεις ανάγκης, εγκατέλειψε την κυκλοφορία για να παίξει με σέντρες, βρέθηκε μέχρι και να ευλογεί το παιχνίδι με τις μεταβιβάσεις με τη μία από την άμυνα στην επίθεση. Μοιάζει, όμως, δεδομένο ότι μετά την έλλειψη δράσης, οι ποδοσφαιριστές του δεν βρέθηκαν σε εγρήγορση ούτε απέκτησαν τον χαρακτήρα εκείνων που αναγνωρίζουν το κατεπείγον, πηγαίνοντας πνευματικά ανέτοιμοι στο παιχνίδι της χρονιάς, ώστε να φτάσουν στον τελικό του μόνου στόχου που τους έχει απομείνει (αν αναλογιστούμε το αρνητικό δεδικασμένο που έχει ο ΠΑΟΚ στα προκριματικά του Champions League και ότι η πρόσφατη μνήμη τον έφερνε κυρίαρχο στο πρωτάθλημα και όχι να αγωνίζεται για τη 2η θέση).

Όλα θα ήταν διαφορετικά με την κεφαλιά του Φερνάντο Βαρέλα ή το φάουλ του Μαουρίσιο να βρίσκει στόχο, οπότε η συγκεκριμένη προσέγγιση επηρεάζεται, όπως πάντα, από ό,τι έγινε. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και με αντίπαλο τον συγκεκριμένο Ολυμπιακό, μία ομάδα γαλουχημένη και πεπερασμένη από την τριβή που απαιτείται, ώστε πια να νιώθει την αυτοπεποίθηση που βγάζει στο τερέν, ο θεατής ξέρει ότι η περυσινή ομάδα θα προσπαθούσε να πάει το ματς αυτό στο αντάρτικο, με το σκορ του 1ου ματς στο 3-2. Βεβαίως, η περυσινή ομάδα δεν θα είχε νικήσει το πρώτο παιχνίδι 3-2.

Ο Φερέιρα είναι ένας κανονικός προπονητής, με συγκεκριμένη λογική, επαγγελματίας, όχι παπατζής, και το να του φαίνονται κάποια πράγματα... ελληνικά είναι πολύ λογικό. Τα εργαλεία της δουλειάς δεν είναι παντού ίδια και το να είσαι απλώς ρεαλιστής δεν σε διασφαλίζει. Το έγκυρον των δημοσιευμάτων για πρόταση από ΤΣΣΚΑ Μόσχας τού δίνει την ευχέρεια να μην αγωνιά για την επόμενη δουλειά του. Αλλά, βέβαια, στον ΠΑΟΚ, ο οποίος για πρώτη φορά από το 2016 δεν θα βρίσκεται στο τελευταίο ματς κυπέλλου, πέφτει λόγος. Είναι και δική του απόφαση αν θα θέλει να συνεχίσει με τον ίδιο προπονητή, δείχνοντας την πεποίθησή του ότι το ποδόσφαιρο και ο καλός καγαθός ποδοσφαιράνθρωπος υπερτερούν, αλλά ρισκάροντας αναταραχές από την έναρξη της επόμενης σεζόν, ή αν θα ψάξει να βρει κάποιον που θα έχει ως προσόν την προσαρμοστικότητα στις λεπτές αποχρώσεις αυτής της, όπως και να το κάνουμε, ιδιαίτερης δουλειάς.