Μπαρτομέου, Σετιέν, Σαράβια: διαγωνισμός ανεπάρκειας στην Μπαρτσελόνα

Όσο και αν μια ομάδα κρίνεται πρωτίστως από τα αποτελέσματά της στον αγωνιστικό χώρο, προφανώς δεν είναι αυτό το μοναδικό κριτήριο για να τη χαρακτηρίσουμε σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αν δηλαδή είναι πετυχημένη ή όχι, αν βρίσκεται σε φόρμα, σε μια μέτρια κατάσταση ή σε κρίση. Συνήθως η αγωνιστική κατάσταση εξαρτάται άμεσα από όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους που μπορούν να διαμορφώσουν το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ένας σύλλογος: οι ενέργειες της διοίκησης, η διαχείριση του υλικού από το προπονητικό τιμ, ο σχεδιασμός - βραχυπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος - από τους υπεύθυνους της ομάδας, τα οικονομικά, οι διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στο τρίπτυχο παικτών, προπονητών και παραγόντων, η στήριξη από τους φίλαθλους, όλα αυτά και πολλά ακόμα.

Από όποια πλευρά και αν προσπαθήσει κανείς να εξετάσει την περίπτωση της φετινής Μπαρτσελόνα, καταλήγει εύκολα σε αδιέξοδο. Και όσο και αν οι περισσότεροι μπορεί να ρίχνουν την ευθύνη στις τρεις μαζεμένες ισοπαλίες των "μπλαουγκράνα" στην 30η, 32η και 33η αγωνιστική (με Σεβίγια, Θέλτα και Ατλέτικο), οι οποίες όχι μόνο έριξαν τους Καταλανούς από την κορυφή (όταν επανεκκίνησε η Λίγκα, είχαν πλεονέκτημα δυο βαθμών από τη Ρεάλ), αλλά τελικά τους στέρησαν και τον τίτλο, με "κερασάκι" στην τούρτα το 1-2 από την Οσασούνα πριν λίγες μέρες μέσα στο "Καμπ Νόου", οι αιτίες της πτώσης είναι οπωσδήποτε περισσότερες και βαθύτερες και δεν περιορίζονται στην απόδοση των παικτών μέσα στο γήπεδο.

Ο ΜΠΑΡΤΟΜΕΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΙΠΟΛΑΙΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΕΤΙΕΝ

Ο τίτλος του κειμένου, πέρα από τα ονόματα των Μπαρτομέου, Σετιέν και Σαράβια, θα μπορούσε να περιλαμβάνει και αρκετά άλλα, κυρίως μέσα από τη διοίκηση, ας περιοριστούμε όμως σε αυτά τα τρία, αφού έτσι κι αλλιώς, κατά γενική παραδοχή, πρόκειται για τους "πρωταγωνιστές" των τελευταίων μηνών. Ο πρόεδρος λοιπόν και οι δυο προπονητές, πρώτος και δεύτερος, φαίνεται να τα έχουν κάνει όλα ρόιδο μέσα στην ομάδα. Και είναι τέτοιο το χάλι, που δεν ξέρει κανείς από πού να το πρωτοπιάσει. Για τον Μπαρτομέου τα έχουμε γράψει αρκετές φορές, με πιο πρόσφατη εκείνη του περασμένου Ιανουαρίου και τίτλο "Μπαρτσελόνα, més que una φάρσα". Το πηγάδι όμως, όπως φαίνεται, δεν έχει πάτο και οι γκάφες του ανώτατου διοικητικού παράγοντα των culés συνεχίζονται με ανησυχητική συχνότητα.

Πιο πολύ από τη συχνότητα, αυτό που προβληματίζει, είναι η σοβαρότητα των σφαλμάτων του Μπαρτομέου, που μοιάζει σα να έχει αποφασίσει να ολοκληρώσει τη θητεία του με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ας ξεκινήσουμε με την επιλογή του Κίκε Σετιέν, ως διαδόχου του Ερνέστο Βαλβέρδε. Να πω μόνο εδώ ότι ο Txingurri ήταν μόλις ο πέμπτος προπονητής της Μπάρσα που απολύθηκε μεσούσης της σεζόν και μόλις ο τέταρτος σε ολόκληρη την ιστορία της Πριμέρα Ντιβισιόν (και πρώτος στην ιστορία των "μπλαουγκράνα") που απομακρύνθηκε από τη θέση του έχοντας την ομάδα στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο "Βάσκος" - μην το ξεχνάμε - είχε τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των παικτών του.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η απόφαση για το διαζύγιο με τον Βαλβέρδε ήταν σωστή, ο τρόπος με τον οποίο ο Μπαρτομέου διαχειρίστηκε το όλο θέμα, ήταν επιεικώς απαράδεκτος. Ακόμα όμως πιο απαράδεκτος, ήταν ο χειρισμός της επιλογής του Σετιέν. Μετά τα ψέμματα του Αμπιντάλ περί χαλαρότητας των παικτών επί Txingurri και την "πληρωμένη" απάντηση που δέχτηκε από τον ίδιο τον Μέσι, μετά το φιάσκο με τη διαπραγμάτευση με τον Τσάβι και την αρνητική απάντηση που εισέπραξε ο Άμπι (που για μια ακόμα φορά τα έκανε θάλασσα, με τον Μπαρτομέου να έχει όλη την ευθύνη για το πώς εξελίχθηκε όλη εκείνη η γελοιότητα), μετά και τη χυλόπιτα από τον Κούμαν, ο πρόεδρος βρέθηκε μπροστά σε γενικό αδιέξοδο.

Η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε η επιλογή του "διαδόχου", αποδείχτηκε από δυο πράγματα. Το πρώτο, ότι οι όποιες κινήσεις έγιναν, δεν προηγήθηκαν της απόλυσης του Βαλβέρδε, αλλά συνέβησαν όταν ήταν πλέον γνωστό ότι ο Ερνέστο δε θα συνέχιζε στον πάγκο των "μπλαουγκράνα". Και το δεύτερο, ότι αυτές οι κινήσεις πραγματοποιήθηκαν φόρα παρτίδα, χωρίς καμία μυστικότητα αλλά και χωρίς κανένα προγραμματισμό. Όταν η "σιγουριά" για το "ναι" είτε του Τσάβι, είτε του Κούμαν, ναυάγησε, ο Μπαρτομέου είχε μείνει ουσιαστικά χωρίς επιλογές. Το πάνω ράφι ήταν άδειο, οπότε έμενε μόνο το κάτω, αλλά και αυτό χωρίς κάποια πραγματικά σοβαρή εναλλακτική λύση. Έτσι λοιπόν, ο Μπαρτομέου κατέληξε στον Κίκε Σετιέν.

ΚΙΚΕ ΣΕΤΙΕΝ, ΕΝΑΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΩ ΡΑΦΙ

Γιατί όμως τοποθετώ τον Σετιέν στο κάτω ράφι και μάλιστα ως μη σοβαρή εναλλακτική λύση; Πολύ απλά, γιατί το να αυτοχαρακτηρίζεται κάποιος "κρουιφίστα" (να θαυμάζει δηλαδή ή/και να ακολουθεί τις διδαχές του Γιόχαν Κρόιφ), δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό για να κουμαντάρει ένα καράβι σαν την Μπαρτσελόνα. "Πρέπει να 'σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα" και αυτό δύσκολα γίνεται όταν είσαι 61 ετών και έχεις προπονήσει ομάδα της Πριμέρα Ντιβισιόν για πρώτη φορά στα 56 σου χρόνια. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό πράγμα να κάθεσαι στον πάγκο της Λας Πάλμας ή σε αυτόν της Μπέτις και τελείως διαφορετικό να κάθεσαι σε εκείνον της Μπάρσα. Δε γίνεται να οδηγείς ένα Φιατάκι ή ένα Όπελ και ξαφνικά να σου λένε να κουμαντάρεις μια Φεράρι.

Προσοχή, μη βάλετε στην εξίσωση ούτε τον Γουαρδιόλα, ούτε τον Τσάβι, ούτε καν τον Λουίς Ενρίκε. Μπορεί κανείς από τους τρεις να μην είχε μια τέτοια πορεία στην προπονητική που να "δικαιολογούσε" (ή να δικαιολογεί στην περίπτωση του Τσάβι) την πρόσληψή τους από τον καταλανικό σύλλογο, όμως εκεί τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Γιατί και οι τρεις έχουν αγωνιστεί/πρωταγωνιστήσει ως παίκτες στην ομάδα για πολλά χρόνια, εμποτίστηκαν με το περίφημο DNA Barca, γνωρίζουν τα πάντα για τη λειτουργία του συλλόγου και τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον Πεπ και τον Λούτσο, αμφότεροι ξεκίνησαν από την Barca B, πριν περάσουν στην πρώτη ομάδα. Στην περίπτωση και των δυο, ο σύλλογος πήρε ρίσκο, το οποίο όμως ήταν σαφώς "ελεγχόμενο".

Το ίδιο θα ισχύσει και με τον Τσάβι, και εκεί θα "ρισκάρει" η Μπαρτσελόνα, όμως είναι από τα ρίσκα που τα θέλουν 100% όλες οι πλευρές: και η διοίκηση και οι φίλαθλοι και οι παίκτες. Και μετά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την παράμετρο της ηλικίας. Ο Πεπ ανέλαβε την πρώτη ομάδα στα 37 του, ο Λουίς Ενρίκε στα 44 του και ο Τσάβι αν το κάνει φέτος, θα είναι 40, αλλιώς 41 του χρόνου. Κάτι που σημαίνει ότι και οι τρεις ήταν νέοι, γεμάτοι φιλοδοξίες για την προπονητική τους καριέρα, αποφασισμένοι, με αντοχές σωματικές και κυρίως ψυχολογικές, ώστε να ανταπεξέλθουν στις απίστευτα υψηλές απαιτήσεις της συγκεκριμένης θέσης. Όλα τα παραπάνω ίσχυαν και για τον Τίτο Βιλανόβα, ο οποίος όμως δυστυχώς δεν πρόλαβε να δείξει όσα θα ήθελε, λόγω του πρόωρου θανάτου του.

Αυτή η "φιλοσοφία" της Μπαρτσελόνα των "hombres de la casa", δηλαδή των "ανθρώπων του σπιτιού", δεν εφαρμόστηκε μόλις δυο φορές από το 2003 και μετά. Η πρώτη ήταν τη σεζόν 2013/14 με τον Τάτα Μαρτίνο και ολοκληρώθηκε μέσα σε γενική αποτυχία, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Αργεντίνου. Η δεύτερη είναι η τωρινή, με τον Κίκε Σετιέν, αφού και ο Βαλβέρδε ήταν "hombre de la casa", αν και σε μικρότερη κλίμακα από την τετράδα των Πεπ, Τίτο, Λούτσο και Τσάβι. Η μεγάλη όμως διαφορά του Txingurri με τον Σετιέν, έγκειται στην "προϋπηρεσία" των δυο στους πάγκους. Ο "Βάσκος" έχτισε με υπομονή - και απόλυτη επιτυχία - τη φήμη του, φέρνοντας αποτελέσματα, επιτυχίες ή/και τίτλους σε όλες σχεδόν τις ομάδες στις οποίες εργάστηκε.

Ο ΣΕΤΙΕΝ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΜΠΕΤΙΣ

Η δική του πορεία ήταν συνεχώς ανοδική, η αναγνώριση για τη δουλειά του ήταν καθολική, φαινόταν ήδη από το 2008 ότι αργά ή γρήγορα θα κατέληγε στην Μπαρτσελόνα, άλλωστε ήταν ο ίδιος ο Κρόιφ εκείνος που είχε πρωτομιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον Txingurri. Ο Ερνέστο δε βιάστηκε, ανέβηκε ένα-ένα τα σκαλοπάτια, ισχυροποίησε την υποψηφιότητά του και τελικά πήρε το χρίσμα το καλοκαίρι του 2017, όχι χωρίς επιφυλάξεις από τη μεριά του, αφού γνώριζε πολύ καλά πού ακριβώς πήγαινε να "μπλέξει". Αντίθετα, ο Σετιέν δε χρειάστηκε να "δουλέψει" τη συγκεκριμένη προοπτική. Οι φιλοδοξίες του - ίσως και η αξία του - αποδείχτηκαν περιορισμένες, με την έννοια ότι στα πρώτα 14 χρόνια της προπονητικής του καριέρας δεν ανέβηκε ποτέ πάνω από τη Σεγούντα Ντιβισιόν.

Στην Πριμέρα βρίσκεται μόνο την τελευταία πενταετία, με τα διετή περάσματά του από τη Λας Πάλμας και την Μπέτις, όπου ομολογουμένως έκανε καλή δουλειά, αλλά για το επίπεδο μικρών ή μεσαίων ομάδων. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τους "βερδιμπλάνκος" άγγιξε το ταβάνι του, όμως ο Μπαρτομέου είχε άλλα σχέδια, "φορτώνοντας" στον 60χρονο μια τεράστια ευθύνη. Να κουμαντάρει ένα τελείως ασυνήθιστο για εκείνον καράβι, να το διατηρήσει στην κορυφή της Λίγκας, να διεκδικήσει το Κύπελλο και να προσπαθήσει να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται στο Champions League. Ένα εξάμηνο μετά, η ομάδα έχει αποκλειστεί από το Κύπελλο, έχει χάσει το πρωτάθλημα και παρά το θετικό 1-1 μέσα στη Νάπολη για τα προημιτελικά του ChL, ελάχιστοι πιστεύουν στο θαύμα της κατάκτησης της διοργάνωσης.

ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΚΡΟΪΦ ΜΕΝ, ΚΑΚΙΣΤΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΔΕ

Ο Σετιέν πήγε στη Βαρκελώνη μιλώντας συνεχώς για τον Κρόιφ, κάτι που ξύπνησε στο θυμικό των culés τη νοσταλγία, αλλά και την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να δουν την ομάδα να γυρίζει στις βασικές αρχές της εποχής του Γιόχαν και εκείνης του Πεπ. Όμως όλα αυτά αποδείχτηκαν "καπνός" και το χειρότερο για τον προπονητή, δεν είναι ότι δεν κατάφερε να μεταδώσει στους παίκτες του αυτά που θα ήθελε να εφαρμοστούν στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ότι τελικά φάνηκε πως δεν έχει την ικανότητα ούτε καν να τους διαχειριστεί. Τα επεισόδια σε αυτό το σίριαλ δεν είναι λίγα, όπως εκείνο με τον Γκριεζμάν, από τα πλέον χαρακτηριστικά. Το να κρατήσεις στον πάγκο ένα από τα "αστέρια" σου, δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα.

Το να τον σηκώνεις όμως για ζέσταμα στο 50' και να τον περνάς ως αλλαγή στο γήπεδο στο 90', αυτό δείχνει οπωσδήποτε "τρικυμία εν κρανίω". Και επιβεβαιώνει όλους όσους υποστηρίζουν ότι πάνω απ' όλα αυτό που χρειάζεται η Μπαρτσελόνα είναι ένας σωστός διαχειριστής, κάτι που δυστυχώς δε διαθέτει με τον Σετιέν στον πάγκο της. Δε συζητώ για την ανύπαρκτη παρεμβατικότητά του στο ματς με την Ατλέτικο, όπου πέρασε τον Φατί στο 85' και τον Γάλλο για τις καθυστερήσεις, επικεντρώνομαι όμως στον "τρόπο". Γιατί ο μεν Φατί μπορεί να είναι πιτσιρικάς και να απολαμβάνει το κάθε λεπτό συμμετοχής του στο παιχνίδι, όμως δε γίνεται, δεν επιτρέπεται να φέρεσαι έτσι σε έναν καταξιωμένο παίκτη, σε έναν σταρ της ομάδας σου, σε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή.

Το πρόβλημα του Σετιέν δεν είναι ότι ο Γάλλος δεν αποδίδει, ούτε ότι τον ξεκινάει πλέον σχεδόν μόνιμα από τον πάγκο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει βρει τον τρόπο να "τσιγκλίσει" τον παίκτη του, να τον αγγίξει στο φιλότιμο, να τον "φτιάξει", να του δείξει ότι τον πιστεύει και να τον "υποχρεώσει" να αντιδράσει, ανεβάζοντας την απόδοσή του και δίνοντας τις δικές του απαντήσεις. Αντί για όλα αυτά, με την κίνησή του να τον περάσει στο ματς στο 90', μάλλον κατέστρεψε κάθε ελπίδα να τον ξανακερδίσει. Νομίζω πως θα συμφωνήσετε ότι είναι αρχή του ποδοσφαίρου: αν οι παίκτες δεν παίζουν και για τον προπονητή τους, τότε αυτός δεν έχει μέλλον στην ομάδα. Ήταν προφανές, ότι ο Μέσι και η παρέα του έπαιζαν και για τον Βαλβέρδε, δεν το κάνουν όμως για τον Σετιέν.

Κάτι που σημαίνει ότι ο τωρινός τεχνικός των "μπλαουγκράνα" δεν μπόρεσε να βρει σημεία επαφής με το ρόστερ του, δεν κατάφερε να δώσει ώθηση στην ομάδα, δεν πέτυχε στο να εμπνεύσει παίκτες και φίλαθλους. Η ευθύνη προφανώς και δεν είναι αποκλειστικά δική του, ανήκει σε μεγάλο βαθμό και σε εκείνον που τον πρότεινε (Αμπιντάλ), αλλά και σε εκείνον που τον επέλεξε (Μπαρτομέου). Η ανεπάρκεια όμως του Σετιέν, δεν περιορίζεται εκεί, αλλά επεκτείνεται και στις δηλώσεις. Δε γίνεται να λες σε συνέντευξη Τύπου ότι δε βάζεις μέσα τους "μικρούς", γιατί αν χάσεις, θα σε απολύσουν και κάθε φορά που παίζουν ο Φατί και ο Πουτς, να σε εκθέτουν. Ούτε γίνεται να δικαιολογείς την αλλαγή του Γκριεζμάν, λέγοντας ότι δε γίνεται να παίζει, επειδή Μέσι και Σουάρες έχουν καπαρωμένη θέση στην ενδεκάδα.

Ο ίδιος ο Σετιέν είχε δηλώσει ότι οι αιτίες για την αποτυχημένη - όπως τουλάχιστον προδιαγράφεται μέχρι τώρα - σεζόν, θα πρέπει να αναλυθούν όταν ολοκληρωθεί η αγωνιστική περίοδος. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά, ειδικά για τον ίδιο τον προπονητή, που κανείς δεν γνωρίζει αν θα βρίσκεται μέχρι τότε στο πόστο του. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο το τηλεφώνημα που έγινε στον Τσάβι Γκαρθία Πιμιέντα, τεχνικό της Μπαρτσελόνα Β, το βράδυ της Δευτέρας 29 Ιουνίου (μια ημέρα πριν το ματς με την Ατλέτικο), για να είναι έτοιμος στην περίπτωση που θα χρειάζονταν οι υπηρεσίες του. Ο Μπαρτομέου βέβαια, έχει πει δημόσια ότι υπολογίζει τον Σετιέν και για την επόμενη σεζόν, ενώ και ο ίδιος ο προπονητής λέει σε κάθε ευκαιρία πως επιθυμεί να συνεχίσει και του χρόνου.

Το θέμα είναι ότι οι γκάφες του Σετιέν δεν έχουν τέλος. Θα προσπεράσουμε το γεγονός ότι άφησε την Μπαρτσελόνα Β χωρίς τρία από τα βασικότερα στελέχη της (Φατί, Πουτς και Αραούχο) στη σημαντική μάχη που δίνει στα πλέι-οφ ανόδου στη Σεγούντα Ντιβισιόν, προκαλώντας την οργή του Γκαρθία Πιμιέντα, ο οποίος ήταν εκνευρισμένος και για το ότι δεν ενημερώθηκε απευθείας από τον Σετιέν αλλά πληροφορήθηκε την απόφαση του τεχνικού της πρώτης ομάδας από τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο τελευταίος μετά την ήττα από την Οσασούνα. Ο Σετιέν δικαιολόγησε την απόφασή του, λέγοντας ότι η Μπάρσα είχε πολλές απουσίες (κάτι που ισχύει), όμως σε ένα τελείως αδιάφορο ματς με την Αλαβές, αντί για τη "χρυσή" τριάδα της Β' ομάδας, θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει παίκτες της θυγατρικής που ο Πιμιέντα είχε αποκλείσει από τον αγώνα με τη Βαγιαδολίδ Προμέσας.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό και ας πάμε στα πραγματικά σοβαρά. Οι δηλώσεις του Σετιέν βγάζουν κάθε φορά "είδηση", αφού η μια είναι πιο ατυχής από την άλλη. Το να λέει για παράδειγμα, ότι ο ίδιος είναι καλύτερος από κάποιους παίκτες του στο "κορόιδο", ή το να μιλάει για τα νούμερα του Μέσι αφήνοντας κάποιες μικρές, έστω και αδιόρατες αιχμές, ή το να αμφισβητεί τον επαγγελματισμό του Αρτούρ, όλα αυτά μεγαλώνουν τις ρωγμές που έχουν δημιουργηθεί μέσα στα αποδυτήρια. Το ξέσπασμα του Λέο μετά την ήττα με την Οσασούνα, νομίζω, τα λέει όλα: "Από τον Ιανουάριο και μετά, όλα μας πήγαν στραβά". Και μόνο αυτή η φράση είναι αρκετή για να καταδείξει το πώς νιώθει όχι μόνο ο Αργεντίνος, αλλά ολόκληρο το ρόστερ απέναντι στον Σετιέν.

Έγραφε προ ημερών ο Χόρχε Βαλντάνο στην El País, σε ένα άρθρο του, ότι "αν κάτι μάθαμε στη διάρκεια αυτής της πανδημίας, είναι ότι η καρδιά του ποδοσφαίρου δε χτυπάει σε άδεια γήπεδα και πως η τεχνητή αναπνοή που το κρατάει στη ζωή, δηλαδή η τηλεόραση, δεν είναι αρκετή". Ας περιοριστούμε στο πρώτο μισό της σκέψης του, αυτό με τα άδεια γήπεδα και ας σκεφτούμε τί είδους ψυχολογική προετοιμασία χρειάζονταν οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ώστε να ανταπεξέλθουν πρώτον, σε μια καινούργια πραγματικότητα (κερκίδες χωρίς κόσμο, άρα κανένα πλεονέκτημα έδρας) και δεύτερον, σε συνεχόμενα παιχνίδια, 11 σε 35 ημέρες, που απαιτούσαν την ανάλογη ετοιμότητα, συγκέντρωση και αντοχή, ψυχική και σωματική.

Δείτε λοιπόν πώς παρουσιάστηκε η Μπαρτσελόνα και κάντε τη σύγκριση με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι μεν "μπλαουγκράνα" υπήρχαν παιχνίδια στα οποία πραγματικά πελαγοδρομούσαν, ενώ οι "μερένγκες" έδειχναν μια τελείως διαφορετική εικόνα στην ένταση, στην ταχύτητα, στο πείσμα, στην αποφασιστικότητα, στην αποτελεσματικότητα. Ο ίδιος ο Μέσι δε δίστασε να πει ότι "εκείνοι (η Ρεάλ) έκαναν ό,τι έπρεπε, αλλά τους βοηθήσαμε κι εμείς". Για να συμπληρώσει ένα ακόμα καρφί στον προπονητή του: "Το είχα πει ότι αν συνεχίσουμε να  παίζουμε έτσι, δε θα είναι αρκετό για να προχωρήσουμε στο Champions League και τελικά δεν έφτασε ούτε για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Και αν δεν αντιδράσουμε, δεν πρόκειται να νικήσουμε ούτε καν τη Νάπολη".

Το θέμα είναι ότι ο Μπαρτομέου πρέπει να πάρει μια απόφαση και μάλιστα γρήγορα, αφού απομένουν μόνο 18 ημέρες μέχρι τη ρεβάνς με τους "παρτενοπέι". Μια απόφαση βέβαια που δεν είναι καθόλου εύκολη. Με τις σχέσεις ανάμεσα στους παίκτες και τον Σετιέν ανύπαρκτες, κανείς δεν πιστεύει ότι αυτή η ομάδα μπορεί να κατακτήσει το ChL. Με κάποιο άλλο προπονητή θα ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολο, αλλά με τον τωρινό μοιάζει αδύνατο. Ο Γκαρθία Πιμιέντα, όπως γράψαμε και παραπάνω, είναι έτοιμος να αναλάβει το πόστο ανά πάσα στιγμή. Από την άλλη, υπάρχουν δημοσιεύματα της Mundo Deportivo που μιλάνε για τον Πάτρικ Κλάιφερτ. Ο Ολλανδός αγωνίστηκε μια εξαετία στην Μπάρσα (1998-2004) και από πέρυσι είναι ο διευθυντής της Μασία. Ο κλοιός γύρω από τον Σετιέν δείχνει να στενεύει...

ΕΝΤΕΡ ΣΑΡΑΒΙΑ, ΕΝΑΣ ΒΑΣΚΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΙΛΑΕΙ "ΓΑΛΛΙΚΑ"

Η αλήθεια είναι ότι ο προπονητής της Μπάρσα έχει έναν ακόμα πονοκέφαλο να αντιμετωπίσει, τον ίδιο τον βοηθό του, Έντερ Σαράβια, γιο του παλιού παίκτη της Αθλέτικ, Μάνου Σαράβια, με τον οποίο ο Σετιέν υπήρξε συμπαίκτης στη Λογρονιές. Ήταν τότε που ο Σετιέν γνώρισε τον Έντερ και αρκετά χρόνια αργότερα, όταν προσελήφθη από τη Λας Πάλμας (2015), τον κάλεσε να γίνει βοηθός του. Από το 2015 μέχρι και σήμερα, οι δυο τους πορεύονται μαζί, πρώτα στα Κανάρια, μετά στη Σεβίλλη και την Μπέτις και τώρα στη Βαρκελώνη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο χαρακτήρας και το ταμπεραμέντο του 39χρονου Βάσκου, που έχει δημιουργήσει ουκ ολίγες εκρηκτικές καταστάσεις μέσα στην ομάδα με τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις του.

Το πρώτο "χοντρό" επεισόδιο συνέβη στη διάρκεια του clásico της 1ης Μαρτίου, στην ήττα της Μπαρτσελόνα με 2-0 από τη Ρεάλ στο "Μπερναμπέου", όταν ο Σαράβια χρησιμοποίησε πολύ σκληρές εκφράσεις απευθυνόμενος στους παίκτες της ομάδας. Οι κάμερες τον έπιασαν να λέει διάφορα "γαλλικά", όπως για παράδειγμα στον Γκριεζμάν μετά από μια χαμένη ευκαιρία: "Βάλτο Αντουάν, γαμώ τη μάνα μου, απαλά, όχι έτσι" ή λίγο αργότερα, σε μια άλλη φάση και πάλι στον Γάλλο: "Σούταρε, τι περιμένεις, γαμώ το Θεό μου". Ήταν ο ίδιος ο Σετιέν που αναγκάστηκε να κάνει δημόσια δηλώσεις, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: "Ο Έντερ είναι εκρηκτικός, αλλά θα πρέπει να μάθει να ελέγχει τον εαυτό του. Είναι κάτι που προσπαθεί να διορθώσει, δεν πρέπει να ξεχνάει ότι εκπροσωπεί έναν σύλλογο. Ζήτησε συγνώμη από αυτούς που έπρεπε να το κάνει".

Το θέμα ξεπεράστηκε, αλλά δεν ξεχάστηκε και οι τριβές συνεχίστηκαν, αφού ο Έντερ ούτε συνετίστηκε, ούτε διόρθωσε τους τρόπους του. Τα προβλήματα επανήλθαν με την επανεκκίνηση της Λίγκας, κυρίως ύστερα από το ισόπαλο 2-2 στο "Μπαλαΐδος" με τη Θέλτα, όταν οι παίκτες εξέφρασαν ανοιχτά τις διαφωνίες τους με τις προπονητικές αποφάσεις, τόσο για το στήσιμο της ομάδας, όσο και για τις αλλαγές που έγιναν. Είχε προηγηθεί η άρνηση του Μέσι να δεχτεί κάποια εντολή από τον Σαράβια, σε ένα διάλειμμα του ματς για να δροσιστούν οι παίκτες, γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη του στον Βάσκο. Ο Σαράβια αιφνιδιάστηκε από την αντίδραση του Λέο, προσπάθησε να τον ξαναπλησιάσει, όμως ο Αργεντίνος δεν του έδωσε την παραμικρή σημασία, κάτω από το αυστηρό βλέμμα του Σετιέν.

Στο ίδιο παιχνίδι, η κάμερα έπιασε και τον Σουάρες - αφού είχε γίνει αλλαγή - να απευθύνεται εκνευρισμένος στον Σαράβια, ενώ μετά τη λήξη, όταν ερωτήθηκε για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στα εκτός έδρας παιχνίδια, απάντησε: "Τι συμβαίνει όταν φεύγουμε από τη Βαρκελώνη; Για κάποιο λόγο υπάρχουν οι προπονητές, έτσι δεν είναι;". Τα πράγματα ξέφυγαν τελείως στα αποδυτήρια, με τον Σαράβια να γίνεται και πάλι αρνητικός πρωταγωνιστής. Η λεκτική του αντιπαράθεση κυρίως με τα "βαρέα βάρη" της ομάδας, έκανε ακόμα χειρότερο το κλίμα. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή η σχέση των παικτών με το προπονητικό τιμ είναι ανύπαρκτη και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για την άμεση - και μοναδική πλέον - προοπτική των "μπλαουγκράνα", το Champions League.

ΣΕΤΙΕΝ & ΣΑΡΑΒΙΑ, ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Και μιλάω για την άμεση προοπτική, αφού όπως όλα δείχνουν, μακροπρόθεσμη προοπτική πολύ δύσκολα θα υπάρξει. Ο Σετιέν δεν είναι κακός επαγγελματίας, κάθε άλλο. Είναι όμως ανεπαρκής για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Ο δε Σαράβια θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι ανεπαρκής για οποιονδήποτε πάγκο, τουλάχιστον όσο διατηρεί αυτό το προφίλ και επιμένει στην αχαρακτήριστη συμπεριφορά του. Σε αυτό βέβαια, μερίδιο ευθύνης πέφτει και στον Σετιέν, που θα μπορούσε να έχει συνετίσει τον βοηθό του και οπωσδήποτε να μην του επιτρέπει να απευθύνεται στους παίκτες την ώρα του αγώνα. Το γεγονός ότι όλο αυτό διαιωνίζεται, δείχνει σαφώς μια αδυναμία του πρώτου να επιβληθεί στον δεύτερο, κάτι που δεν μπορεί να περάσει έτσι εύκολα απαρατήρητο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Σετιέν-Σαράβια, είναι ότι εκτός από τους παίκτες, πλέον και η ίδια η διοίκηση - που τους επέλεξε τον περασμένο Ιανουάριο - έχει αρχίσει να αμφιβάλλει και σιγά-σιγά αποσύρει την εμπιστοσύνη της από το προπονητικό δίδυμο. Ο Μπαρτομέου βλέπει ότι κινδυνεύει σοβαρά και ο τελευταίος στόχος για να σωθεί η σεζόν, δηλαδή το ChL. Γνωρίζει ότι αυτή τη στιγμή η μόνη λύση θα ήταν να αποκατασταθεί η ηρεμία στα αποδυτήρια, κάτι πάντως απίθανο να επιτευχθεί. Δεν μπορεί να παίξει το χαρτί της συμφιλίωσης, ξέροντας ότι ο τωρινός τεχνικός δεν έχει το "βάρος" που διέθετε ο Λουίς Ενρίκε στον οργανισμό της Μπαρτσελόνα, όταν είχε συγκρουστεί με τον Μέσι. Εκείνη η σεζόν (2014/15) είχε καταλήξει με το τρεμπλ, η φετινή όμως πάει για "τραγωδία".

Ο ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΤΟΜΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ

Και επειδή όλα είναι κύκλος, επιστρέφουμε στον "πρωτομάστορα" αυτού του σχεδόν χάους που επικρατεί στο στρατόπεδο των "μπλαουγκράνα". Προφανώς και αναφερόμαστε στον Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου, ο οποίος πέραν του Σετιέν, έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα ακόμα. Ο πρόεδρος του συλλόγου, δείχνει να έχει χάσει το παιχνίδι προ πολλού. Αντί όμως να σοβαρευτεί, να μάθει από τα - πολλά - λάθη του και να αλλάξει ρότα, εκείνος φαίνεται "αποφασισμένος" να συνεχίσει στον ίδιο ακατανόητο ρυθμό. Πλαισιωμένος από επίσης ανεπαρκείς συνεργάτες, ο Μπαρτομέου δεν κόβει πλέον ούτε με βαλέ. Σα να μην του έφταναν όσα έχει ήδη στο κεφάλι του, ήρθε και η αποκάλυψη πριν μερικές εβδομάδες ότι σταμάτησαν οι διαπραγματεύσεις για την ανανέωση του Μέσι, για να δέσει το γλυκό.

Αυτό προφανώς και δεν είναι το αντίο του Αργεντίνου στον σύλλογο, είναι όμως μια "βασιλική" μπανανόφλουδα στο δρόμο του Μπαρτομέου, που είχε εναποθέσει τις ελπίδες του για μια μεγάλη επιτυχία στο τέλος της θητείας του, ακριβώς σε αυτό, δηλαδή την ανανέωση του Λέο. Με αυτή του την απόφαση, ο Μέσι έδειξε ξεκάθαρα τη δυσαρέσκειά του προς τη διοίκηση και ειδικότερα προς το πρόσωπο του προέδρου, ενώ όπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε άρθρο της η As, "έβαλε και το τελευταίο καρφί για να σφραγίσει τη μη παραμονή του Σετιέν στον πάγκο την επόμενη σεζόν". Όπως είδαμε πριν λίγες μέρες, με την ανταλλαγή Πιάνιτς-Αρτούρ, ο Μπαρτομέου έχει μπει σε μια καινούργια λογική. Προσπαθεί να μαζέψει έτοιμους παίκτες για να πλαισιώσουν τον Μέσι, σε μια προσπάθεια να κατακτηθεί τουλάχιστον ένα ακόμα Champions League, όσο ο Αργεντίνος θα αγωνίζεται στην ομάδα.

Προτίμησε δηλαδή να δώσει έναν 23χρονο παίκτη που αποκτήθηκε πριν δυο χρόνια, με προοπτική και κατά γενική παραδοχή με πολλά στοιχεία από το DNA Barca, για να αποκτήσει τον 30χρονο Πιάνιτς. Ο χρόνος θα δείξει αν θα του βγει αυτή η κίνηση, το θέμα όμως είναι ότι προστέθηκε στο ρόστερ ένας ακόμα τριαντάρης στους ήδη πολλούς υπάρχοντες (Πικέ, Σουάρες, Μπουσκέτς, Άλμπα, Βιδάλ, Ράκιτιτς και βέβαια ο Μέσι). Ο Μπαρτομέου, γνωρίζοντας ότι στις εκλογές του 2021 δεν μπορεί να κατέβει ως υποψήφιος, κατάφερε να τα "σπάσει" ακόμα και με τον άνθρωπο που προωθούσε ως διάδοχό του, τον μέχρι πριν λίγους μήνες αντιπρόεδρό του, Εμίλι Ρουσό! Έτσι, όπως όλα δείχνουν, τα μεγάλα φαβορί για την προεδρία είναι οι Βίκτορ Φοντ και Τζουάν Λαπόρτα, που ήδη έχουν ανακοινώσει τις υποψηφιότητές τους.

Ο "Μπάρτο" τη γλύτωσε στις εκλογές του 2015, ξεπερνώντας "ύφαλους" όπως το σκάνδαλο Νεϊμάρ ή η χορηγία του Κατάρ στις φανέλες, όμως τότε η ομάδα είχε πετύχει το τρεμπλ και ο ίδιος ήταν "φρέσκος" στον προεδρικό θώκο, μόλις ενάμισι χρόνο, οπότε μπόρεσε να κάνει την ανατροπή. Τώρα, βλέποντας ότι η θητεία του βρίσκεται πλέον στην αντίστροφη μέτρηση, προσπαθεί απελπισμένα να σώσει την υστεροφημία του και να αφήσει μια κάποια, οποιαδήποτε παρακαταθήκη. Δυστυχώς για τον ίδιο και πολύ περισσότερο για την ίδια την Μπαρτσελόνα, οι συνεργάτες του είναι εξίσου ανεπαρκείς, ο ένας χειρότερος από τον άλλο: Ερίκ Αμπιντάλ, Όσκαρ Γκράου, Χαβιέρ Μπόρδας, για να μην αναφέρουμε και τους προηγούμενους, όπως τον αχαρακτήριστο Πεπ Σεγούρα, τον Τζόρντι Μέστρε, ή τον Αριέντο Μπράιντα. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Όπως τελειωμό δεν έχουν οι γκάφες της διοίκησης, η οποία κυριολεκτικά δεν ξέρει ούτε πού πηγαίνει ούτε τί θέλει. Κανένα σχέδιο, κανένας σοβαρός προγραμματισμός, καμία επιλογή που να αφήνει έστω κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας για το άμεσο μέλλον, με αποτέλεσμα όλοι οι φίλαθλοι να μετρούν ανάποδα για τις εκλογές το καλοκαίρι του 2021 και με την κρυφή ελπίδα, ο Μπαρτομέου να αναγκαστεί σύντομα να τις διεξάγει πρόωρα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό της διοικητικής αλλά και προπονητικής ανεπάρκειας, η ομάδα δε θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Το πρωτάθλημα ήδη αναπαύεται στην Πλάθα δε Θιβέλες της Μαδρίτης, ενώ το πιο σημαντικό - και μοναδικό πλέον - ραντεβού, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, είναι αυτό της 8ης Αυγούστου με τη Νάπολι στο "Καμπ Νόου". Και από εκεί και μετά - αν έρθει η πρόκριση - ο Θεός βοηθός...

* Πηγές: as.com, marca.com, bleacherreport.com, goal.com, barcauniversal.com, dailymail.co.uk, elpais.com, mundodeportivo.com, sport.es