Μπαρτσελόνα 1899-2006: Εκατόν επτά χρόνια ιστορίας

Η αγγελία του Ελβετού πρώην ποδοσφαιριστή βρήκε αντίκρισμα και στις 29 Νοεμβρίου, στο ξενοδοχείο «Gimnasio Sole», παρουσιάστηκαν έντεκα ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θα δημιουργούσαν την ομάδα με την επωνυμία Foot-Ball Club Barcelona.

Η Μπαρτσελόνα, η οποία με τον καιρό θα αναλάμβανε το φορτίο της εκπροσώπησης ενός ολόκληρου λαού, “γεννήθηκε” και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βρει τον δρόμο της. Πρώτα το Copa Macaya το 1901, κύπελλο στην περιοχή της Καταλονίας, και στη συνέχεια η συμμετοχή στον τελικό του κυπέλλου της Ισπανίας το 1902 (όπου ηττήθηκε) καθιέρωσαν την Μπαρτσελόνα στις κορυφαίες ομάδες της χώρας.

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και οι οικονομικές δυσχέρειες απειλούσαν τον σύλλογο ακόμα και με διάλυση. Ο Τζοάν Γκάμπερ ανέλαβε την προεδρία το 1908 και οργάνωσε την ομάδα. Το 1909, μάλιστα, μετακόμισε στο στάδιο «Carrer Industria», χωρητικότητας 6.000 φιλάθλων, ενώ παράλληλα άρχισε η διαδικασία εγγραφής μελών. Το 1922, η ομάδα μετρούσε ήδη 10.000 μέλη, με αποτέλεσμα η νέα μετακόμιση να κριθεί απαραίτητη.

Το «Les Corts» των 20.000 αρχικώς και των 60.000 μετά την εντυπωσιακή επέκταση έγινε ο πρώτος χώρος των μεγάλων επιτυχιών της ομάδας. Εντεκα πρωταθλήματα Καταλονίας, έξι κύπελλα Ισπανίας, τέσσερα κύπελλα Πυρηναίων στα μία πρώτη «χρυσή» εποχή με ηγέτη τον Παουλίνο Αλκαντάρα, τον πρώτο σκόρερ της ομάδας όλων των εποχών με 356 γκολ. Ρικάρντο Θαμόρα, Γιοσέπ Σαμιτιέρ και Φρανς Πλάτκο ορισμένοι μεγάλοι άσοι των… εφηβικών χρόνων της Μπαρτσελόνα.

Η αντιπαλότητα με την Ρεάλ Μαδρίτης

Παράλληλα με τη δυναμική της Μπαρτσελόνα, αναπτυσσόταν και η αντιπαλότητα με την Ρεάλ Μαδρίτης. Ηεγκαθίδρυση της δικτατορίας του Φράνκο το 1939 σήμανε την έναρξης μίας «μαύρης» περιόδου στην χώρα, η οποία έβρισκε διέξοδο και στο ποδόσφαιρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης, ως η μεγαλύτερη ομάδα της άρχουσας Καστίλλης, δέχθηκε την εύνοια του δικτάτορα, τη στιγμή που η μεγαλύτερη ομάδα της Καταλονίας, Μπαρτσελόνα, εκ των πραγμάτων ζούσε στη σκιά των αντιπάλων της.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έστρεψε τους «μπλαουγκράνα» ακόμα περισσότερο ενάντια στο καθεστώς του Φράνκο, το οποίο είχε δολοφονήσει τον τότε πρόεδρο της ομάδας, Γιόζεπ Σανιόλ, τοποθετώντας στη θέση του τον στενό συνεργάτη του δικτάτορα Ενρίκ Πινιέρο.

Η ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης στον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου με 11-1 το 1943, με τους παίκτες της Μπαρτσελόνανα αποκαλύπτουν εκβιασμό ακόμα και για τη ζωή τους, η περίπτωση της μεταγραφής του Αλφρέδο ντι Στέφανο και μερικά ακόμα περιστατικά, παγίωσαν το εχθρικό κλίμα μεταξύ των δύο ομάδων, που ούτως ή άλλως, είναι οι δύο μεγαλύτεροι σύλλογοι της Ισπανίας.

Συλλογή τροπαίων

Η Μπαρτσελόνα τη δεκαετία του ’50, με τον Ούγγρο Λαντισλάο Κουμπάλα στις τάξεις της, ίσως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στην ιστορία της (μέχρι το… 2003), κατάφερνε να σπάει το μονοπώλιο της Ρεάλ στους εγχώριους τίτλους.

Το «Les Corts» δεν μπορούσε να στεγάσει πλέον τις προσπάθειες του Κουμπάλα, αφού οι θέσεις στο γήπεδο δεν ήταν επαρκείς. Το «Camp Nou» των 90.000 θέσεων εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1957 και ήταν το κατάλληλο γήπεδο για να στεγάσει την ομάδα του Χελένιο Χερέρα, ο οποίος πλαισίωσε τον Κουμπάλα με τους συμπατριώτες του, Σάντορ Κότσις και Ζόλταν Τσίμπορ, με αποτέλεσμα το 1959 να κερδίσει το νταμπλ και το 1960 το πρωτάθλημα και το κύπελλο Εκθέσεων. Το 1961, στον πρώτο γύρο του κυπέλλου Πρωταθλητριών, η Μπαρτσελόνα έγινε η πρώτη ομάδα που κέρδισε την Ρεάλ Μαδρίτης στον θεσμό, αφού οι «μερέγκες» μετρούσαν ήδη πέντε συνεχόμενους τίτλους.

Η δεκαετία του ’60 δεν ήταν τόσο πετυχημένη για την ομάδα, αφού εκτός από το καθεστώς, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τα οικονομικά προβλήματα που προήλθαν από το μεγάλο κόστος της κατασκευής του αχανούς «Camp Nou».

Το ’70, όμως, ένας… ιπτάμενος Ολλανδός, ο Γιόχαν Κρόιφ έφερε την… επανάσταση. Το 1973 ο Κρόιφ αποκτήθηκε από τους Καταλανούς ως το μεγάλο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και με τη συμβολή του στο 5-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου», έγραψε το όνομά του μονομιάς με «χρυσά γράμματα» στην ιστορία της Μπαρτσελόνα.

Η εποχή των επιτυχιών

Η εκλογή του Γιόζεπ Γιουίς Νούνιεθ στην προεδρία της ομάδας το 1978, έφερε την απαιτούμενη οικονομική σταθερότητα ώστε να μπουν οι βάσεις για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες. Αυτές μεταφράστηκαν γρήγορα σε δύο κύπελλα κυπελλούχων το 1979 και το 1982, αλλά και στην απόκτηση του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το 1982, που αποτέλεσε την ακριβότερη μεταγραφή στον κόσμο εκείνη την εποχή.

Το 1986, οι «μπλαουγκράνα» έφτασαν μία ανάσα από την πλέον ιστορική στιγμή της πορείας τους, αφού στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών με την Στεάουα Βουκουρεστίου ήταν το φαβορί. Ο εκπληκτικός τερματοφύλακας Ντουκαντάμ στέρησε στη διαδικασία των πέναλτι με τις αποκρούσεις του το τρόπαιο, το οποίο, όμως, ήρθε λίγο αργότερα.

Το 1988 ο Γιόχαν Κρόιφ επέστρεψε στην ομάδα αλλά σε θέση προπονητή και δημιούργησε τους «galacticos», μία ομάδα με μεγάλα αστέρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ρομάριο, Στόιτσκοφ, Κούμαν, Γκουαρντιόλα και άλλοι κατέκτησαν τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1991 μέχρι το 1994, ωστόσο το επιστέγασμα ήρθε το 1992, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε στον τελικό την Σαμπντόρια και κατέκτησε τον κορυφαίο διασυλλογικό τίτλο. Τους Ιταλούς, πάντως, τους είχε κερδίσει και το 1989 στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων.

Τα έντεκα τρόπαια της εποχής του Κρόιφ ως προπονητής ήταν η πιο πετυχημένη στην ιστορία της ομάδας, ωστόσο όλα τα καλά έχουν ένα τέλος. Το 1996 άρχισε η μετά-Κρόιφ εποχή, η οποία δεν ήταν και η πιο πετυχημένη. Η«ψαλίδα» της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης είχε ανοίξει τόσο που οι τίτλοι και οι διακρίσεις συνέχισαν να έρχονται.

Το 1998 και το 1999, με τους Ριβάλντο και Φίγκο στο ρόστερ τους, οι Καταλανοί κατέκτησαν δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ παρουσίασαν μία από τις πιο θεαματικές ομάδες των τελευταίων ετών. Ο νυν άσος του Ολυμπιακού, μάλιστα, έγινε ο τέταρτος παίκτης της ομάδας που κατακτά τον τίτλο του Ευρωπαίου Παίκτη της χρονιάς.

Η κάμψη πριν την αναγέννηση

Η κυριαρχία της Ρεάλ Μαδρίτης, όμως, στο Τσάμπιονς Λιγκ,την αναβάθμιση του κυπέλλου Πρωταθλητριών, αύξησε τις απαιτήσεις. Οι εγχώριοι τίτλοι δεν ήταν αρκετοί για να ικανοποιήσουν τογενικό αίσθημα και κάθε προσπάθεια γινόταν με γνώμονα την ευρωπαϊκή καταξίωση.

Μία τριετία (2000-03) του Τζοάν Γκασπάρτ στην προεδρία της ομάδας είχε ως πιο αξιομνημόνευτο συμβάν την πώληση του Λουίς Φίγκο στην Ρεάλ Μαδρίτης. Στο αγωνιστικό σκέλος, η ομάδα δεν μπορούσε να ξαναβρεί την πρόσφατη αίγλη της, έστω και αν εμπιστεύτηκε προπονητή που είχε στα τέλη του ’90, τον Λουίς φαν Χάαλ.

Η σύγχρονη επανάσταση

Το 2003, ο Τζουάν Λαπόρτα κέρδισε τις εκλογές και η Μπαρτσελόνα πέρασε σε άλλη εποχή. Αρχικώς οικονομική, αφού ο τεχνοκράτης πρόεδρός της έβαλε μία τάξη στην ομάδα, η οποία χρωστούσε υπέρογκα ποσά, χωρίς σχέδιο αποπληρωμής. Ο Γιόχαν Κρόιφ, έστω και χωρίς επίσημη θέση, βοήθησε την ομάδα στην εξεύρεση προπονητή στο πρόσωπο του Φρανκ Ράικαρντ, ενώ στην ομάδα έφτασαν και καλοί παίκτες, με προοπτικές.

Το καλοκαίρι του 2003, ο Ροναλντίνιο αποκτήθηκε αντί του Ντέιβιντ Μπέκαμ, την προεκλογική υπόσχεση του Λαπόρτα, αλλά αυτή η… παρασπονδία μόνο σε καλό βγήκε στην ομάδα. Το επόμενο καλοκαίρι ο Βραζιλιάνος άσος βρήκε δίπλα του τους Ετό, Ντέκο, Ζιουλί και άλλες χρήσιμες μονάδες που αποκτήθηκαν και η Μπαρτσελόνα βρήκε και πάλι τη θέση που της αναλογεί στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό προσκήνιο.

Η επιστροφή στα πρωταθλήματα σημειώθηκε το 2005, ενώ την επόμενη χρονιά, ο τίτλος του πρωταθλήματος ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Αυτό γιατί τον Μάιο του 2006, στο «Σταντ ντε Φρανς», η Μπαρτσελόνα βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης επικρατώντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της Αρσεναλ και κατακτώντας το βαρύτιμο τρόπαιο.

Η νέα σεζόν βρίσκει τους Καταλανούς ακόμα περισσότερο ενισχυμένους και πρώτο φαβορί τόσο για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου της Ισπανίας, όσο και για την διατήρηση των σκήπτρων στην Ευρώπη.

Ο Τζοάν Γκάμπερ, όσο αισιόδοξος και να ήταν, σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι το 1899, στις 29 Νοεμβρίου, μαζί με τα άτομα που απάντησαν στην αγγελία του, θα διαμόρφωνε ένα μεγάλο κομμάτι της ποδοσφαιρικής Ισπανίας και της Ευρώπης…