Δεν υπάρχει η πίστη και τα κουράγια…

Μετά το παιχνίδι με τη Χάποελ μιλήσαμε για κάποια σημάδια βελτίωσης αλλά για μία ακόμη φορά φάνηκε πως
τα μυαλά κάποιων πήραν πολύ αέρα. Ο Παναθηναϊκός με διάλειμμα ενός μόνο αγώνα, εμφάνισε τις ίδιες
ανίατες ασθένειες που τον ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια, αποκαρδιώνοντας τους φίλους του που κάποιες στιγμές πιστεύουν ότι τα δεδομένα ανατράπηκαν.

Ο Παναθηναϊκός για 90 λεπτά προφανώς επέστρεψε στη δεκαετία ’80 τότε που κυνηγούσε με σέντρες το κεφάλι των Χαραλαμπίδη και Ντόκεν, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά έψαχνε το κεφάλι των Παπαδόπουλου και Σαλπιγγίδη.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Οσοι δεν παρακολούθησαν τον αγώνα από την τηλεόραση, αλλά ήταν στο γήπεδο την Δευτέρα, και ήταν πάρα πολλοί αυτοί, έβλεπαν ότι σε κάθε φάση που οι «πράσινοι» ξεκινούσαν να αναπτύσσονται, δύο μόλις παίκτες βρίσκονταν μετά τη γραμμή του κέντρου. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν σαν σε ριπλέι να περάσουν μπροστά. Αυτό βεβαίως είχε σαν αποτέλεσμα πως ακόμα κι όταν ο Παπαδόπουλος και ο Σαλπιγγίδης αδυνατούσαν να πάρουν την μπάλα κόντρα σε αντίπαλους δύο κεφάλια ψηλότερους, ουδείς συμπαίκτης τους βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη των 20 μέτρων για να κερδίσει τουλάχιστον το ριμπάουντ. Κι όλα αυτά σε έναν Παναθηναϊκό που όλοι μας ακούγοντας την αρχική ενδεκάδα με Χάποελ και ΑΕΚ αναρωτηθήκαμε ποιος θα μαρκάρει με 5 φουλ επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές στο αρχικό σχήμα.

Από σήμερα πιθανότατα θα συζητάμε και πάλι για την προβληματική φυσική κατάσταση, την ανεπαρκή αμυντική λειτουργία, την κατάρα να απογοητεύεται ο κόσμος κάθε φορά που επιστρέφει στο πλευρό της ομάδας και για μία ακόμη φορά θα χάνουμε κάτι πολύ ουσιώδες.

Ότι οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού δεν έχουν ούτε την πίστη, ούτε την αυτοπεποίθηση, ούτε και τα κουράγια για να γυρίσουν ένα παιχνίδι. Τώρα πια μάλιστα, δεν αρκεί να βρεθούν πίσω στο σκορ. Φτάνει απλά να ισοφαριστούν.