Desperate Housewives

Σε μια δουλειά όπου το 70% των ανθρώπων γύρω μου είναι άνδρες,λίγες μέρες πριν από το ντέρμπι
Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού (ή το ανάποδο, δεν ξέρω σε τίνος την έδρα παίζουν) και να θέλω, δεν μπορώ να αποφύγω τις συζητήσεις επί του θέματος.

Κι αφού δεν μπορώ να τις αποφύγω, αποφασίζω να κάτσω να ακούσω για να δω τι καλό μπορώ να βγάλω απο αυτές τις κουβέντες, καθώς έτσι κι αλλιώς στην αντίθετη περίπτωση θα με φάει η βαρεμάρα.

Από όλα αυτά που άκουσα, θυμάμαι μόνο αυτό που με βολεύει, ότι δηλαδή δεν είναι και τόσο μεγάλο ντέρμπι, αφού ο Ολυμπιακός είναι αρκετούς (δε θυμάμαι πόσους ακριβώς) πόντους μπροστά από τον Παναθηναϊκό. Και πάνω που είμαι έτοιμη να το χρησιμοποιήσω σαν επιχείρημα για να πείσω αυτούς που χρειάζεται να φύγουμε από την Αθήνα το Σαβ/κο αντί να δουν το παιχνίδι, κάνω την εξής τρελή σκέψη.

Πώς θα ήταν αν οι άνδρες δεν έβλεπαν ποδόσφαιρο σαν μανιακοί, αν μιλούσαν συνέχεια για ρούχα και μόδα (όχι για μοντέλα), αν ήταν ανασφαλείς για το σώμα τους, πήγαιναν συχνά κομμωτήριο και έκαναν μανικιούρ και πεντικιούρ;

Κατευθείαν με πιάνει μια ανατριχίλα στη σκέψη ότι ο φανταστικός αυτός τύπος άνδρα που θυμίζει τόσο πολύ γυναίκα, μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα. Μου φαίνεται τόσο ξένο σαν ιδέα, όσο και το να μπει στο δωμάτιο ένας ροζ ελέφαντας.

Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι ακόμα κι αν με ενοχλεί που λόγω του παιχνιδιού δεν μπορώ να κάνω ακριβώς αυτό που θέλω τις δύο μέρες που έχω ελεύθερες τη βδομάδα, προτιμώ χίλιες φορές να κάτσω κι εγώ να δω ποδόσφαιρο και να μην προσπαθήσω να επέμβω στις δυνάμεις του σύμπαντος.

Στην αντίθετη περίπτωση, μπαίνω στον κίνδυνο να αλλοιώσω βαθιά την ψυχοσύνθεση ενός άνδρα τραβώντας τον μακριά απο την τηλεόραση, τις πίτσες (ή τα σουβλάκια) και τις μπύρες, και ποτέ δεν ξέρεις που μπορούν να οδηγήσουν οι παρεμβάσεις σου στο αντρικό DNA και πόσο πολύ μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ μια τέτοια απόπειρα…