Δυο μηνύματα, τρία τα στοιχήματα για Ντούσκο
Όσο πιο γρήγορα το πάρουν χαμπάρι οι μέτοχοι πως υπάρχουν ακόμα αγωνιστικοί στόχοι για την ομάδα που πονάνε, αποφασίζουν και ματώνουν οικονομικά, τόσο το καλύτερο.
Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ έδειξε ξεκάθαρα δυο πράγματα. Πρώτον, ο κόσμος της ΑΕΚ είναι εδώ. Κοντά στην ομάδα. Σχεδόν είκοσι χιλιάδες εισιτήρια (δηλαδή κάτι παραπάνω από τα διαρκείας) μέσα σε τέτοια παγωνιά, με την ομάδα να είναι εκεί που είναι (πολύ πίσω από την κορυφή), με τόση απογοήτευση συσσωρευμένη, προσωπικά εμένα μου δείχνει κάτι. Ότι όσα χρόνια και να περάσουν, όσες πίκρες και να γευτούν, αυτή η δυναμική (του κόσμου) θα συνεχίζει να υπάρχει. Για να (υπεν)θυμίζει σε όλους, ότι όσα μπάτζετ κι αν πετσοκόψουν, όσα «πιστεύω» κι αν έχουν μερικοί για «εφήμερες χαρές» κι άλλες τέτοιες ανοησίες, η ΑΕΚ θα είναι ΑΕΚ. Θα έχει τη δυναμική, τον αέρα, τη στόφα της μεγάλης ομάδας. Για τα ελληνικά δεδομένα, πάντα, μόνο με την παρουσία του κόσμου. Για την Ευρώπη αφήστε το, δεν πρόλαβε μέσα σε τέσσερα χρόνια και κάτι ο Νικολαιδης να κάνει την ΑΕΚ ανταγωνιστική της Άρσεναλ.
Το δεύτερο μήνυμα έχει να κάνει με την ομάδα και τον Μπάγεβιτς. Δεν βγάζει μάτια, απέχει πολύ ακόμα από τα υψηλά ποιοτικά στάνταρ του παρελθόντος, αλλά δεν θυμίζει και «σκορποχώρι» όπως επί ημερών Δώνη. Υπάρχει ένα σχέδιο, μια οργάνωση μέσα στο παιχνίδι. Η κυκλοφορία της μπάλας δεν είναι αυτή που θα ‘θελε ο Μπάγεβιτς, αλλά γι αυτό το πράγματα απαιτούνται χρόνος και παίκτες που να έχουν, πρωτίστως, υψηλό δείκτη τεχνικής (σε συνδυασμό με την ταχύτητα). Η ΑΕΚ σαφώς πατάει πιο γερά και προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας (ασχέτως αν δεν το καταφέρνει σε ικανοποιητικό βαθμό και σε μεγάλη διάρκεια). Η ΑΕΚ τρέχει πιο πολύ, δεν βλέπεις παίκτες στατικούς. Έκανε πως περνούσε παίκτης του ΠΑΟΚ τη μεσαία γραμμή κι έπεφταν (στο α’ ημίχρονο) δυο και τρεις παίκτες της ΑΕΚ πάνω του. Πρέσινγκ παντού και ιδίως ψηλά. Όσο το αντέχουν, γιατί από ένα σημείο και μετά σκάνε και οι παίκτες, πέφτει προοδευτικά ο ρυθμός και φάνηκε αυτό στο 10λεπτο – τέταρτο που πήγε να πιέσει και να επιβληθεί ο ΠΑΟΚ.
Είναι επίσης σαφές ότι ο Μπάγεβιτς προσπαθεί να πάρει το μάξιμουμ από όλους τους ποδοσφαιριστές. Ούτε ευθέως, ούτε πλαγίως, ούτε με υπονοούμενα δεν έβγαλε κάτι κακό για ποδοσφαιριστή της ομάδας από την πρώτη μέρα που ξαναπάτησε το πόδι του στους Θρακομακεδόνες. Μπορεί να έβλεπε και να βλέπει και ο ίδιος τις αδυναμίες και «τρύπες» στο έμψυχο υλικό. Δεν το έκανε σημαία, δεν βγήκε να γκρινιάζει και να απαιτεί δημοσίως μετεγγραφές, αλλά απεναντίας όταν του δινόταν η ευκαιρία υποστήριζε με θέρμη το υλικό με το οποίο δουλεύει. «Έχουμε πολύ καλούς παίκτες» η μόνιμη ατάκα του.
Ειδικά από την στιγμή που κατάλαβε ότι τούτη η διοίκηση έγινε άφαντη όταν άρχισαν οι μετεγγραφές, ο Μπάγεβιτς είχε κατά νου μόνο ένα πράγμα. Πως θα βελτιώσει σε ατομικό επίπεδο τους παίκτες. Λάνσαρε τον Ενσαλίβα, ουσιαστικά μια νέα μετεγγραφή για την ΑΕΚ. Ο Εντίνιο σαφέστατα βελτιωμένος, είτε ως αλλαγή είτε από το ξεκίνημα, ασχέτως αν με τον ΠΑΟΚ έχασε την ευκαιρία της χρονιάς. Ο Τζιμπούρ υπάρχουν στιγμές που είναι το «τανκ» της επίθεσης. Σκέτος οδοστρωτήρας, που θα πρέπει μόνο στο σωστό τάιμινγκ να θυμάται σημαίνει ομαδικότητα. Ο Χουανφράν, αν εξαιρέσουμε το τραγικό παιχνίδι του στην πρεμιέρα του Μπάγεβιτς στο Ηράκλειο, στέκεται αξιοπρεπώς. Και ανασταλτικά (ιδίως με Παναθηναϊκό), αλλά και επιθετικά παίρνει πρωτοβουλίες. Ο Καφές αθόρυβος, αλλά συνάμα πολύτιμος, νομίζω πως είναι το χαφ που δεν θα αφήσει ποτέ εκτός 11άδας ο Μπάγεβιτς. Κι ας μην του ταιριάζει απόλυτα ο ρόλος του προωθημένου κεντρικού χαφ.
Τον Πελετιέρι κοντεύαμε να τον ξεχάσουμε, τον είδαμε και τον απολαύσαμε με τον ΠΑΟΚ. Τρέξιμο, πίεση στον αντίπαλο, τάκλιν, κοψίματα, γρήγορη σκέψη στην προώθηση της μπάλας. Αυτός ήταν ο ορισμός του μοντέρνου αμυντικού χαφ. Το ζήτημα και με τον Πελετιέρι είναι η σταθερότητα. Και το πιο σοβαρό έχει να κάνει με την οψιόν του. Όταν ο Μπάγεβιτς διαισθάνεται ότι δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική να σκάσουν το καλοκαίρι 2,5 εκατομμύρια για να τον αγοράσουν, τότε είναι λογικό να προτιμά να αξιοποιήσει περιουσιακά στοιχεία της ΑΕΚ. Τον Ενσαλίβα, τον Πλιάτσικα. Μακάρι αύριο και τον Γκέντζογλου.
Το στοίχημα για τον Μπάγεβιτς από δω και πέρα έχει να κάνει κυρίως με τον Σκόκο. Ο Αργεντινός ξέρει εκατό καντάρια μπάλα, αλλά καιρός είναι να το δείξει. Όχι μια δυο ντρίπλες – προσποιήσεις και μετά …αράζουμε. Ένα άλλο στοίχημα αφορά τον Μπασινά. Πως θα αναστήσει τον αρχηγό της Εθνικής, πως θα γίνει να τον αγαπήσουν οι οπαδοί της ΑΕΚ και ειδικά εκείνοι που τον βρίζουν. Ο Μπασινάς είναι 32 στα 33, πέρσι έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις (με την Μαγιόρκα) σε πρωτάθλημα σαν το ισπανικό και φυσικά δεν ξέχασε ξαφνικά την μπάλα. Στο χέρι του είναι να αποτινάξει τη στάμπα του περιπατητή και του τουρίστα. Υπάρχει και τρίτο στοίχημα. Ίσμαελ Μπλάνκο. Να μην πέσει κατακόρυφα η αγοραστική του αξία. Πέρσι χωρίς να χτυπά τα πέναλτι έβαλε 20 γκολ. Εφέτος μετράει επτά, με τρία πέναλτι.
Μένουν 13 αγωνιστικές, με ένα ντέρμπι ακόμη μπροστά της (τον Ολυμπιακό σε τρεις εβδομάδες) και με στόχο να κάνει τα διπλά που δεν έκανε στον πρώτο γύρο. Τούτη η φετινή τραγική ΑΕΚ που δεν έχασε από τους δευτερότριτους (κέρδισε μέσα Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ, πήρε έξω ισοπαλίες) χρειάζεται ένα σερί επιτυχιών για να βρεθεί σε ακόμα υψηλότερες θέσεις. Και επειγόντως κάποιος να εξηγήσει στους μετόχους ότι η δεύτερη θέση, μέσα από τη διαδικασία των πλέι οφ, είναι στόχος εφικτός. Και μπορεί η δεύτερη θέση να μην σε βάζει απευθείας σε όμιλο, ωστόσο η ΑΕΚ θα πρέπει να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες. Μπας και βρει το φθινόπωρο τα έσοδα που της λείπουν…
