Γκούμας: "Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ"

Αναλυτικά οι τοποθετήσεις του:

«Ήρθα στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών. Για τα πρώτα 3 χρόνια έπαιζα στους έφηβους και στους ερασιτέχνες. Ήταν πολύ δύσκολη εκείνη η περίοδος για μένα. Από ένα μικρό χωριό της Λάρισας, τον Αμπελώνα, όπου τους ήξερα όλους, βρέθηκα σε μια τεράστια πόλη, εντελώς μόνος μου.

Τους πρώτους 6 μήνες δεν σου κρύβω ότι ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω. Τι δύναμη, τι ψυχική αντοχή να έχει ένα παιδί 16 ετών απέναντι στη δυσκολία της μοναξιάς; Σκεφτόμουν όμως τότε, τα βράδια στον ξενώνα της Παιανίας, ότι δεν έπρεπε να γυρίσω πίσω σαν αποτυχημένος. Είχα βάλει στόχο να πετύχω και να κάνω περήφανους την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τον εαυτό μου.

Έσφιξα λοιπόν τα δόντια και αφοσιώθηκα στην σκληρή δουλειά. Στα 20 μου έγινα επαγγελματίας. Ήταν πολύ μεγάλη τιμή για μένα να ανήκω σε αυτή την ομάδα και να συναναστρέφομαι τέτοιους μεγάλους παίκτες. Έμαθα πάρα πολλά από εκείνους. Είχα την τύχη να ζήσω την μεγαλειώδη πορεία της ομάδας του ‘96 μέχρι τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Την έζησα από πολύ κοντά. Σε κάποια ματς ήμουν στην αποστολή, σε κάποια στον πάγκο. Πήρα θυμάμαι το βάπτισμα του πυρός μέσα στο χιόνι με τη Ναντ.

Βίωσα εμπειρίες που με βοήθησαν πολύ στην καριέρα μου. Σιγά σιγά μπήκα στην πρώτη ομάδα. Ήθελα και προσπαθούσα να είμαι σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, όλο και καλύτερος. Η ομάδα μου είχε δώσει την ευκαιρία και έπρεπε να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού. Αισίως έφτασα τα 10 χρόνια σαν επαγγελματίας. Ευχαριστώ πάνω από όλα τον Θεό που με βοήθησε να είμαι στον Παναθηναϊκό με όλες αυτές τις συνθήκες».

Τι θυμάσαι από το επαγγελματικό ντεμπούτο σου;

«Τα πάντα. Άλλωστε ήταν... πρόσφατο, αφού έγινε στην Λιβαδειά (η συνέντευξη έγινε λίγες μέρες μετά το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό). Στο 76' λεπτό ο Ρότσα μου έδωσε εντολή να μπω στο παιχνίδι. Κερδίσαμε 3-0, αλλά εγώ είχα τρομερό άγχος και τρακ. Σαν... να έδινα πανελλήνιες εξετάσεις. Τελείωσε το ματς και πήρα τηλέφωνο την οικογένεια μου και όλους τους φίλους μου να τους πω ότι είχα παίξει. Το βράδυ από την χαρά και την υπερένταση δεν κοιμήθηκα».

Αυτά τα χρόνια ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές;

«Καλύτερες στιγμές ήταν η πορεία του ‘96 στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και πολλές άλλες μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη. Αυτό που λένε οι οπαδοί μας «εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ». Η υπερηφάνεια του να είσαι Παναθηναϊκός. Το νταμπλ πρόπερσι επίσης μου έχει μείνει στο μυαλό. Μα πάνω από όλα η αίσθηση ότι ανήκω σε μια τόσο μεγάλη ομάδα, με τόσο κόσμο. Αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ευθύνης».

Και οι χειρότερες;

«Κατ' αρχήν ο τραυματισμός μου το καλοκαίρι του 2001 στο φιλικό με την Λάτσιο στο Μπολζάνο. Έσπασα το πόδι μου και άπειρος σε τέτοιες καταστάσεις, έκανα κακές σκέψεις. Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να παίξω ξανά. Πολύ άσχημη στιγμή ήταν και το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στην Ριζούπολη το 2003. Όχι μόνο γιατί χάσαμε τον τίτλο. Κυρίως γιατί ζήσαμε καταστάσεις πραγματικά ζούγκλας. Πολλοί φοβηθήκαμε για την σωματική μας ακεραιότητα. Δεν είναι δυνατόν να διεξάγονται αγώνες υπό αυτές τις συνθήκες».

«Ήμουν Παναθηναϊκός»

«Από παιδί αυτό που ονειρευόμουν ήταν να παίξω ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο. Όχι όμως σε διάφορες ομάδες. Ήθελα να ξεκινήσω και να τελειώσω την καριέρα μου σε μια ομάδα. Ήταν το όνειρο της ζωής μου. Και επειδή από παιδάκι ήμουν Παναθηναϊκός φαντάζεστε πως αισθάνομαι που το έχω εκπληρώσει με τον πλέον ιδανικό τρόπο. Ο Θεός με αξίωσε να παίξω και να αναδειχτώ στην ομάδα της καρδιάς μου. Και να μην φορέσω ποτέ άλλη φανέλα από αυτή που τόσο πολύ αγάπησα».

Ως αρχηγός και παλιότερος παίκτης έχεις και αυξημένες ευθύνες. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι ενωτικές ομιλίες προς τους συμπαίκτες σου;

«Στην αρχή της καριέρας μου ήμουν, όπως κάθε νέος ποδοσφαιριστής, ανέμελος. Δεν σκεφτόμουν τις ευθύνες που είχα απέναντι στην ομάδα μου. Τώρα πια έχω τεράστιες ευθύνες. Πρέπει να καθοδηγώ τους νεότερους συμπαίκτες μου, όπως παλαιότερα κάποιοι παίκτες καθοδήγησαν εμένα. Πρέπει να τους εξηγήσω που βρίσκονται και να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλες είναι οι απαιτήσεις στον Παναθηναϊκό. Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου. Ο Παναθηναϊκός έχει πάντα στόχο τους τίτλους. Όταν δεν κερδίζει ένα παιχνίδι είναι αποτυχία. Και είναι πραγματικά στο χέρι μας να είμαστε έλληνες και ξένοι μια οικογένεια και όχι χωρισμένοι ανάλογα με την εθνικότητα. Μα κυρίως έχουμε ευθύνη απέναντι στον κόσμο μας. Να τους δείχνουμε ότι καλώς έρχονται, όπου και αν παίζουμε και μας συμπαραστέκονται και να τους δίνουμε χαρά. Όταν είσαι αρχηγός σε μια τόσο μεγάλη ομάδα ή ακόμη και παλιός παίκτης πρέπει να είσαι υπεύθυνο άτομο και να μην σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου».

Μίλησες για Έλληνες και ξένους μια οικογένεια. Πως αντιμετωπίζεις τα σχόλια για την ύπαρξη πολλών αλλοδαπών στο ρόστερ της ομάδας;

«Παντού υπάρχουν ξένοι παίκτες. Σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα πρωταθλήματα. Δείτε για παράδειγμα την Τσέλσι. Δεν έχω δει κανέναν να ενοχλείται επειδή στην ενδεκάδα παίζουν μόνο δυο Άγγλοι. Απλά πιστεύω ότι οι ξένοι παίκτες πρέπει να κάνουν την διαφορά. Να μην παίρνει μια ομάδα ξένους αμφίβολης ποιότητας, που μπορεί να πάρουν θέσεις από Έλληνες χωρίς να είναι καλύτεροι».

«Μεγάλες προσδοκίες»

«Πραγματικά ξεκινήσαμε με μεγάλες προσδοκίες. Και εμείς και ο κόσμος. Ήρθαν στην ομάδα μεγάλα ονόματα και η ύπαρξη τόσων καλών παικτών δημιουργεί απαιτήσεις στους οπαδούς. Και έτσι πρέπει να είναι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Να έχουν από την ομάδα μας μεγάλες απαιτήσεις. Πρέπει όμως να σκεφτόμαστε ότι όταν γίνεται μια τόσο ριζική ανανέωση χρειάζεται, όπως είπε και ο προπονητής μας, χρόνος, ώστε να δέσει η ομάδα. Εγώ πάντως σας λέω ότι θα βρούμε τον δρόμο μας, θα βρούμε την αγωνιστική χημεία που χρειάζεται. Όταν θα βγει αυτό το τεύχος και στη συνέχεια θα δικαιωθώ».

Να είμαστε έτοιμοι για δυναμικό comeback δηλαδή;

«Ναι. Πιστεύουμε στους εαυτούς μας και στη δουλειά που έχουμε κάνει. Αυτή η πίστη θα μας βγει και στο γήπεδο».

Οι σχέσεις μεταξύ σας πως είναι;

«Κοίταξε. Όταν έχεις να κάνεις με 25 διαφορετικούς ανθρώπους δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους. Δεν μπορεί να έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις και αντιλήψεις. Αν όμως μπεις στα αποδυτήρια θα δεις ότι αυτό που σου είπα πριν περί οικογένειας δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε μύθος. Είναι πραγματικότητα. Απόδειξη ότι σε μια δύσκολη περίοδο για την ομάδα, με νεύρα τεντωμένα, και απογοήτευση, δεν έχει γίνει το παραμικρό επεισόδιο. Όλοι μαζί ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει και πως θα φτάσουμε την ομάδα εκεί που της αξίζει. Ο ένας βοηθάει τον άλλο».

Οι κριτικές και τα δημοσιεύματα σας πεισμώνουν;

«Θα σου πω κάτι: Τη γκρίνια την δημιουργούν τα αναληθή δημοσιεύματα. Αυτά που ακούγονται και γράφονται δεν βοηθάνε να ξεπεραστεί το όποιο πρόβλημα, αντίθετα δημιουργούν νέα. Εμείς κλείνουμε τα αφτιά μας και μένουμε αφοσιωμένοι στο στόχο μας. Αυτοί που λένε και γράφουν όλα αυτά για προβλήματα και γκρίνιες βλέπουν ότι είμαστε σε δυσμενή θέση και θέλουν να μας ρίξουν στο γκρεμό. Τόσα χρόνια πια στον Παναθηναϊκό όμως έχω καταλάβει τι γίνεται».

Η Ευρώπη είναι σημαντική για τον Παναθηναϊκό;

«Φυσικά. Είμαστε η πιο γνωστή ελληνική ομάδα στην ήπειρο μας. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι ξένοι ξέρουν μόνο τον Παναθηναϊκό. Αυτό οφείλεται φυσικά στην πορεία τόσων χρόνων αυτής της ομάδας, από τον τελικό του «Γουέμπλεϊ» μέχρι σήμερα. Οι επιτυχίες μας έκαναν γνωστούς. Και τώρα δεν έχει χαθεί τίποτα, είμαστε ακόμα στην αρχή. Πιστεύω ότι στο τέλος θα δικαιωθούν όσοι πιστεύουν σε εμάς και ενθουσιάστηκαν το καλοκαίρι από τις προοπτικές της νέας ομάδας».

Να κλείσουμε με τον κόσμο. Ήσουν ανέκαθεν από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας;

«Είναι αλήθεια πως με τον κόσμο είχα πάντα εξαιρετική σχέση. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού με στήριξαν από το ξεκίνημα μου και είναι δίπλα μου μια δεκαετία ολόκληρη. Και εγώ όμως ήμουν πάντα σωστός απέναντι τους και ποτέ δεν έδωσα δικαίωμα. Τους οπαδούς μας τους σεβόμαστε. Υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται από το εισόδημα τους για να έρθουν να μας υποστηρίξουν. Οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να τους ευχαριστούμε».