Η... αόρατη δύναμη "λύγισε" την γκαντεμιά

Ο Στέλιος Γρηγοριάδης χαρακτηρίζει σπουδαία παρακαταθήκη για το μέλλον την εμφάνιση της Εθνικής Ελλάδας και την "ατσάλινη" ψυχολογία των παικτών, που άντεξαν μετά από δύο αναγκαστικές αλλαγές και τρία δοκάρια.

FORTALEZA, BRAZIL - JUNE 24: (L-R) Konstantinos Manolas, Vasilis Torosidis and Panagiotis Glykos of Greece celebrate after defeating the Ivory Coast 2-1 during the 2014 FIFA World Cup Brazil Group C match between Greece and the Ivory Coast at Castelao on June 24, 2014 in Fortaleza, Brazil.  (Photo by Jamie McDonald/Getty Images)
FORTALEZA, BRAZIL - JUNE 24: (L-R) Konstantinos Manolas, Vasilis Torosidis and Panagiotis Glykos of Greece celebrate after defeating the Ivory Coast 2-1 during the 2014 FIFA World Cup Brazil Group C match between Greece and the Ivory Coast at Castelao on June 24, 2014 in Fortaleza, Brazil. (Photo by Jamie McDonald/Getty Images) GETTY IMAGES

Δύο αναγκαστικές αλλαγές στο πρώτο 25λεπτο! Να έχεις 11άδα τον Καραγκούνη, που είναι βέβαιο ότι δε θα "βγάλει" όλο το ματς, να ξέρεις ότι θα σε "σκάσουν" στα τρεξίματα τα ιβοριανάκια κι εσύ να μπορείς να αλλάξεις μόνο έναν παίκτη έως το 90’, με την πιθανότητα να σου τραυματιστεί κι άλλος...

Να σουτάρει ο Χολέβας με το δεξί κι η μπάλα να πηγαίνει στο οριζόντιο δοκάρι. Να σημαδεύει οριζόντιο και ο Καραγκούνης. Και μετά, τρίτο δοκάρι, σε σέντρα-σουτ του Τοροσίδη, που θα έπιανε στον ύπνο τον γκολκίπερ. Δεν γίνονται αυτά… Πού είναι το άστρο του Σάντος; Πού πήγε η ρέντα της Εθνικής Ελλάδας που κόλλησε δίπλα στο εθνόσημο από το Euro του 2004;

Και καλά, σου κάνουν δώρο με μια γκάφα και ο Σάμαρης το "καρφώνει". Μετά, όμως, μια φορά σε βρίσκουν "μπόσικο" στην άμυνα και σε ισοφαρίζουν. Μια ευκαιρία με καλό συνδυασμό, μια ολιγωρία και γίνεται το 1-1. Κι εσύ να θέλεις το δεύτερο γκολ και να τραντάζεις τα δοκάρια. Δηλαδή θα θυμόμαστε τη Βραζιλία και θα λέμε ότι πήγαμε εκεί για να παραδώσουμε μαθήματα γκαντεμιάς…

Τα έδωσαν όλα...

Όταν έδειξαν οι ρέφερι ότι θα έχουμε τρία λεπτά καθυστερήσεις, μου φάνηκαν λίγα. Παρά τρίχα είχαμε γλιτώσει το 2-1 πιο πριν και ζήτημα ήταν αν θα προλαβαίναμε να κάνουμε δυο – τρεις επιθέσεις. Οι μάγκες, όμως, τα έδιναν όλα. "Ξέχασαν" ότι είναι αργοί, ότι δεν έχουν φαντασία, ότι δεν μπορούν να κρατήσουν μπάλα, ότι δεν ξέρουν να αναπτυχθούν. Λες και έπαιζαν με το Λουξεμβούργο. Και ενώ συμπληρώναμε αισίως το 93’, ξέροντας κατά βάθος ότι το θαύμα δεν θα γίνει, εμφανίστηκε ο… θεός. Όχι αυτός που λέει ο Άγγελος ο Αναστασιάδης, γιατί προφανώς δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και να μεροληπτήσει υπέρ της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά ο θεός του ποδοσφαίρου. Μια… αόρατη δύναμη, που κάποτε – κάποτε επεμβαίνει για να αποτρέψει την αδικία. Μια δύναμη που έστησε την μπάλα στην άσπρη βούλα για να είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να ξαναβρούμε δοκάρι. Και για να μην έχει ο αντίπαλος απολύτως κανένα χρονικό περιθώριο να αντιδράσει.

"Δεν παίζεσαι ρε συ Σάντος", έλεγα από μέσα μου. "Ευλογήθηκε στην Πορτογαλία αυτή η ομάδα". Αλλά επειδή η μπάλα είναι αυτό που είπε ο Οσιμ, περίμενα να τη δω πρώτα στα δίχτυα για να βεβαιωθώ ότι δε θα γίνει ακόμη πιο τραγικός και άδοξος ο αποκλεισμός. Δε μας το χάλασε το χατίρι ο Σαμαράς. Απέδωσε δικαιοσύνη. Έδωσε στην Ελλάδα αυτό που της άξιζε. Αυτό που πάλεψε να κατακτήσει σε έναν αγώνα – ορόσημο. Έναν αγώνα που πρέπει να τον βλέπουμε κάθε μέρα για να διαπιστώσουμε τις πραγματικές ικανότητες των επίλεκτων Ελλήνων παικτών. Και μαζί με εμάς, πρέπει να τον μελετήσει ο επόμενος ομοσπονδιακός κόουτς, που, όπως όλοι μας, ήξερε ότι αναλαμβάνει μια ομάδα, η οποία, ελλείψει άλλων προσόντων, ειδικεύεται στο καταστροφικό ποδόσφαιρο και τον "ανταρτοπόλεμο". Αυτό το ματς παρουσιάζει μια άλλη αλήθεια…

Έδειξε χαρακτήρα...

Πέρα από την πρόκριση στους 16 του Μουντιάλ, που αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε επίπεδο εθνικών ομάδων, μετά την κατάκτηση του Euro το 2004, το πολύ σημαντικό κέρδος από αυτό το συγκλονιστικό παιχνίδι είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που παρουσίασε η ομάδα. Δεν ήταν αργοί οι παίκτες μας. Ηταν ταχείς. Και στην κίνηση, αλλά και στη σκέψη, που είναι το σπουδαιότερο και αποδεικνύει ότι έπαιξαν με καθαρό μυαλό και πίστη στις δυνατότητές τους.

Ο Χολέβας; Ασύλληπτος. Ο Τοροσίδης; Εξαιρετικός. Παπασταθόπουλος και Μανωλάς; Αψογοι. Δεν ξέρω αν πολλές εθνικές ομάδες έχουν τόσο ταχείς και τους τέσσερις της αμυντικής γραμμής τους.

Χριστοδουλόπουλος και Σαλπιγγίδης περίφημοι. Ειδικά ο Λάζαρος, αφηνίασε. Το ίδιο και ο Σαμαράς, που, πήγε με κρύο αίμα στο πέναλτι, αλλά και άλλαξε υποδειγματικά την μπάλα με τον Σάμαρη στη φάση του πρώτου γκολ. Και ο σκόρερ ενήργησε όπως ένας παίκτης παγκόσμιας κλάσης. Με ταχύτητα και δεξιοτεχνία. Ο Μανιάτης και Καραγκούνης; Μαραθωνοδρόμοι… σπρίντερ. Φοβερή δουλειά πίσω, μεγάλη βοήθεια μπροστά. Όλοι έδειξαν ότι η Ελλάδα ΜΠΟΡΕΙ να παίξει και καλό ποδόσφαιρο. Και ότι δεν πτοείται, ακόμη και όταν, ενώ είναι υποχρεωμένη να κερδίσει, τη σταματούν τα δοκάρια. Όχι μία φορά, αλλά τρεις. Χρειάζεται "ατσάλινη" ψυχολογία για να το αντέξεις αυτό…

Ο φίλος μου ο Σάντος, μέγας θεωρητικός του ποδοσφαίρου, ανεξάρτητα με τις ικανότητές του ως κόουτς, πήρε κι αυτός άριστα. Εγκατέλειψε τον συντηρητισμό που τον "δέρνει" και ακολούθησε το πνεύμα του αγώνα σε σχέση με την άμεση ανάγκη για την επίτευξη της νίκης. Μόνο με τρεις μπροστά, τους πιο ταχείς που διαθέτουμε, θα είχαμε τύχη. Το τόλμησε και δικαιώθηκε, όχι υποχρεωτικά από το αποτέλεσμα, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε η ομάδα. Ο συνδυασμός της πρόκρισης με το καλό ποδόσφαιρο που παίξαμε, χάνοντας περισσότερες και καλύτερες ευκαιρίες απέναντι σε κάποια από τα πιο γνωστά ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο και τη σημαντικότερη παρακαταθήκη για το μέλλον. Η πιο… βαρετή ομάδα του Μουντιάλ στις δύο πρώτες αγωνιστικές, πρόσφερε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ματς της φάσης των ομίλων. Αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός για την επόμενη μέρα. Να παίζουμε πάντα ποδόσφαιρο και όχι μόνο όταν είμαστε με την πλάτη στον τοίχο…

Και τώρα Κόστα Ρίκα...

Και τώρα, η Κόστα Ρίκα. Ωραία ομάδα, από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης. Αλλά δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στον αντίπαλο. Ποιος ασχολείται σήμερα με τον Ντρογκμπά, τον Γιάγια Τουρέ και τον Ζερβινιό; Αν η Ελλάδα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο, έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει τον άθλο της πρόκρισης στους 8. Και, ποιος ξέρει; Ισως αυτή τη φορά μας χαμογελάσει εγκαίρως η τύχη…

News 24/7

24MEDIA NETWORK