Η απουσία του Φαλκάο, ο Σέζαρ και η Χιλή

Το άστρο του Ροντρίγκες και του Πέκερμαν

Μπορεί να μην έχει φτάσει ακόμα τις 4 ασίστ, όπως είχε πιστέψει όλο το twitter το βράδυ του Σαββάτου, ωστόσο και οι δύο, σε συνδυασμό με τα 5 τέρματα, ειναι αρκετές να τον χρίζουν αδιαμφισβήτητο MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου μέχρι στιγμής. Ο Χάμες Ροντρίγκες (και όχι Τζέιμς, όπως έχει διαμηνύσει σε έντονο τόνο ο ίδιος) αποδεικνύει σε 4 παιχνίδια γιατί ο τραυματισμός του Ρανταμέλ Φαλκάο αποτελεί ευλογία για την Κολομβία.

Η παρουσία του συμπαίκτη του στη Μονακό προϋποθέτει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, με καθαρό οργανωτή ώστε να τροφοδοτεί έναν εκ των κορυφαίων φορ περιοχής τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου, ο Φαλκάο είναι διεθνής με την Κολομβία από το 2007, ωστόσο μόνο επί Χοσέ Πέκερμαν, από το 2011 κι έπειτα, έχει καταφέρει να αναπαραγάγει τη διασυλλογική απόδοσή του στην εθνική. Το σύστημα προσαρμόζεται πάνω του και ως εκ τούτου θυσιάζονται άλλοι ποδοσφαιριστές.

Σε αυτό το Μουντιάλ απουσιάζει και αποδεικνύεται ότι το "κάρο" δεν πρέπει να το τραβήξουν οι αντικαταστάτες του. Η Κολομβία, πλέον, δεν στηρίζεται στον φορ της, τον Τζάκσον Μαρτίνες ή τον Τεόφιλο Γκουτιέρες, αλλά στους μέσους της. Δύο ποδοσφαιριστές που μπορούν να αγωνιστούν σε πάμπολλές θέσεις και το έπραξαν και κόντρα στην Ουρουγουάη. Ο Ροντρίγκες άρχισεπίσω από τον έναν φορ, αλλά όταν ο Μαρτίνες πέρασε σε ρόλο φουνταριστού κι αυτός, ο Χουάν Κουαδράδο μεταφέρθηκε από τα άκρα δεξιά στη θέση του Ροντρίγκες, ο οποίος πέρασε δεξιά. Στο 2ο μέρος, ο Ροντρίγκες έπαιξε ρόλο περιφερειακού επιθετικού με την Κολομβία να προσπαθεί να κρατήσει το 2-0 και ο Κουαδράδο κατέβηκε μερικά μέτρα, χάρη στην ικανότητά του να παίζει από μπακ μέχρι επιθετικός, όπως έδειξε φέτος στη Φιορεντίνα.

Το εύπλαστο σχήμα του Πέκερμαν οφείλεται εν πολλοίς στη δυνατότητα των δύο ποδοσφαιριστών να αλλάζουν διαρκώς θέσεις και ρόλους στον αγωνιστικό χώρο, κάτι που δεν θα ήταν δυνατόν εάν υπήρχε το focal point της ενδεκάδας, ο Φαλκάο. Μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν για το κατά πόσο καλύτερη θα ήταν η λειτουργία της Κολομβίας εάν είχε στην ενδεκάδα τον καλύτερο επιθετικό της, ωστόσο δίχως αυτόν, έχει φέρει μέχρι στιγμής το καλύτερο αποτέλεσμα της ιστορίας της, πρόκριση στα προημιτελικά του Μουντιάλ που δεν πέτυχε ούτε η "χρυσή γενιά" του '90.

Η εξιλέωση του Ζούλιο Σέζαρ

Ήταν από τους MVP της Βραζιλίας στην πορεία προς το έκτο. Μέχρι που ένα λάθος που μοιράζονται από κοινού με τον Φελίπε Μέλο, έφερε το γκολ που έστειλε την Ολλανδία στην ημιτελική φάση. Ως είθισται στη Βραζιλία, αποδιοπομπαίος τράγος κατά βάση είναι ο τερματοφύλακας και από τη στιγμή που έκανε και λάθος, επωμίστηκε εξ ολοκλήρου τις κατηγορίες για τον αποκλεισμό της "σελεσάο".

Μέχρι εκείνο το σημείο, ήταν βασιλιάς χάρη σε μία εκπληκτική σεζόν με την Ίντερ που κατέληξε στο τρεμπλ. Έκτοτε, πάλευε με τις προσωπικές Ερινύες του, όντας πολύ ευαίσθητος ως άνθρωπος. Τα δάκρυα πριν και μετά από τη διαδικασία των πέναλτι απέναντι στη Χιλή είναι πολύ συνηθισμένα για έναν ποδοσφαιριστή που έχει κλάψει on camera αμέτρητες φορές στο παρελθόν, είτε σε επιτυχίες είτε σε αποτυχίες.

Αυτήν τη φορά είχε σοβαρό λόγο. Ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχε να εξιλεωθεί μπροστά στα μάτια των πρώτων επικριτών του, του βραζιλιάνικου κοινού. Των φιλάθλων που ζητούσαν το κεφάλι του επί πίνακι όλα αυτά τα χρόνια και που τα κατάφεραν. Μέχρι να επιστρέψει ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι, δεν ήταν πλέον ο βασικός κι αναντικατάστατος τερματοφύλακας, παρότι δεν υπήρχε άξιος διάδοχος. Η εκπληκτική σεζόν στην ΚΠΡ το 2012-2013 τον έχρισε μόλις 10 φορές βασικό στη Βραζιλία, ενώ το... αγροτικό στο Τορόντο διατήρησε το κλίμα αμφισβήτησης προς το πρόσωπό του, παρότι αναδείχθηκε κορυφαίος τερματοφύλακας του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών 2013 με επέμβαση σε πέναλτι του Ντιέγκο Φορλάν στα ημιτελικά.

Δύο νέες επεμβάσεις πέναλτι και μερικές ακόμα στα 120 λεπτά αγώνα με τη Χιλή μοιάζουν να οδηγούν στο αδιανόητο: ο Ζούλιο Σέζαρ ίσως γίνει ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία της Βραζιλίας που επανέρχεται από τη γενική κατακραυγή που "σκότωσε" ποδοσφαιρικά και τον Μοασίρ Μπαρμπόσα (1950) τον Βαλντίρ Πέρες (1982).

Το δίδαγμα της Χιλής

Η Χιλή ήταν η ομάδα που έκλεισε τη Βραζιλία στο γήπεδό της ανά διαστήματα στο 2ο ημίχρονο μέσα στο Μπέλο Οριζόντε. Η ομάδα που είχε το θράσσος να έχει την κατοχή της μπάλας μετά από 129 λεπτά αγώνα μέσα στο "Μινεϊράο". Η ομάδα που είχε δοκάρι στο τέλος της παράτασης και εάν έπαιρνε τη νίκη, κανείς δεν θα τολμούσε να μιλήσει για κλοπή. Η ομάδα που λύγισε στα πέναλτι, παρότι είχε χάσει τον κορυφαίο παίκτη της από το 90' (Αρτούρο Βιδάλ) και ο κορυφαίος αμυντικός της, ο οποίος είναι... μέσος (ο αμυντικός χαφ Γκάρι Μέδελ αγωνίζεται ως στόπερ με τη Χιλή λόγω έλλειψης καλών κεντρικών αμυντικών) , έπαιζε για 115 λεπτά (μέχρι που αντικαταστάθηκε τραυματίας) με ένα πόδι που θύμιζε... Ρόμποκοπ.

Μετά από 4 παιχνίδια στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το συγκρότημα του Χόρχε Σαμπαόλι έδειξε ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος ποδοσφαίρου, που στηρίζεται περισσότερο στην ομάδα παρά στους παίκτες, αλλά όχι μόνο στο ανασταλτικό κομμάτι. Το αμυντικό πλάνο είναι απολύτως αλληλένδετο με το επιθετικό, το οποίο αρχίζει και τελειώνει στην ένταση και στην πίεση στο γήπεδο του αντιπάλου.

Η απόλυτη εντολή του Μαρσέλο Μπιέλσα διατηρείται και στις οδηγίες του διαδόχου του (και φανατικό μπιελσίστα): εμείς θα κάνουμε παιχνίδι, όποιον αντίπαλο κι αν έχουμε απέναντί μας. Για να συμβεί αυτό απέναντι στη Βραζιλία, η Χιλή έπρεπε να τρέξει 10 χιλιόμετρα παραπάνω από τους γηπεδούχους, παρότι είχε στην κατοχή της μπάλα (51%-49%). Τα δύο λεπτά παραπάνω που η μπάλα έμεινε σε πόδια Χιλιανού μοιάζει πολύ μικρός χρόνος για να δικαιολογήσει αυτήν τη διαφορά στη διανυθείσα απόσταση, αλλά αποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο η Χιλή έμεινε "ζωντανή" μέχρι τέλους, απέναντι σε μία ομάδα με καλύτερες μονάδες σχεδόν σε κάθε θέση.

Το μυστικό της Χιλής είναι ότι οι παίκτες της δεν έχουν θέση. Έτρεχαν αριστερά, πήγαιναν μπροστά, γυρνούσαν πίσω και κάλυπταν μέτρα είτε με μπάλα είτε χωρίς, σε όλο το πλάτος και το μήκος του γηπέδου. Δεν περιορίζονταν σε συγκεκριμένους χώρους και μετέτρεπαν διαρκώς το σύστημα σε 5-3-2, σε 3-4-3, σε 3-6-1, σε οτιδήποτε απαιτούσε κάθε φάση. Έμειναν στο "κόλπο" της πρόκρισης λόγω της ικανότητας να βγάζουν παίκτη παραπάνω σε κάθε φάση, κάτι που τους προσέφερε αυτή η αδιάκοπη κίνηση. Τους έλειψε, βέβαια, η εκτέλεση. Κατέγραψαν 13 τελικές προσπάθειες έναντι 23 των Βραζιλιάνων. Αυτό το σύστημα δεν είναι πανάκεια και οι όποιες τελικές προσπάθειες βγουν, θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Λίγα εκατοστά πιο κάτω να ήταν το σουτ του Πινίγια, η αναγνώριση της επιτυχίας θα ήταν πολύ πιο εύκολη...

Διαβάστε ακόμη

Βραζιλία - Χιλή 3-2 πέν. (1-1 παρ., 1-1 κ.α.) (VIDEO)

Κολομβία - Ουρουγουάη 2-0 (VIDEO)