Η εκπαίδευση μια γενιάς πρωταθλητών

Από παλιά υπάρχει ένα σλόγκαν: «Ο νέος είναι ωραίος». Πάντα όμως, αν κάποιος το έλεγε, το ίδιο κλασική ήταν και η απάντηση:
«Όμως ο παλιός είναι αλλιώς». Μία από τις λίγες φορές που οι δύο αυτές ατάκες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και αναπτύσσονται είναι στην ΑΕΚ του
Λορέντσο Σέρα Φερέρ.

Αρκούσε μία ματιά στους πανηγυρισμούς τον «κιτρινόμαυρων» μετά το ντέρμπι για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Ο Κονέ αγκαλιαζόταν με τον Δέλλα. Ο Τόζερ έκανε χάι φάιβ με τον Ζήκο και λίγο πιο πέρα ο Καμπάνταης φιλούσε τον Λυμπερόπουλο και ο Μαντούκα τον Έμερσον. Ο Φερέρ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το ρίσκο που παίρνει προσπαθώντας ταυτόχρονα και να αναδείξει νέους παίκτες αλλά και να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά δείχνει να το απολαμβάνει.

Άλλωστε είναι ο ίδιος άνθρωπος που αναδείκνυε παίκτες από τα φυτώρια της Μπαρτσελόνα για να «μετακομίσει» εν μία νυκτί στην επαγγελματική ομάδα τους συλλόγου και να συνεργαστεί με ποδοσφαιριστές όπως ο Ριβάλντο, ο Γκουαρντιόλα, ο Λουΐς Ενρίκε και τόσοι άλλοι. Νομίζω ότι αυτή η νίκη ήταν το μήνυμα του Ισπανού ότι είναι δυνατόν να χωρέσουν στην ίδια μασχάλη τα καρπούζια της ανανέωσης και του πρωταθλητισμού συνθέτοντας τα δύο σλόγκαν και δημιουργώντας ένα νέο: «Ο νέος είναι ωραίος, αρκεί ο παλιός να είναι αλλιώς». Κατά την άποψή μου οι νεαροί παίκτες κάθε ομάδας είναι δυνατό να βγάλουν πολύ καλά στοιχεία στους αγώνες.

Έχουν ταλέντο, έχουν ενθουσιασμό, έχουν δυνάμεις. Οι παλιοί όμως είναι αυτοί που παίζουν καταλυτικό ρόλο. Για να μπορέσει ο Κονέ, ο Καμπάνταης, ο Τόζερ, ο Χετεμάι, ο Κυριακίδης, ο Παπασταθόπουλος να δείξουν την αξία τους και να ανέβουν επίπεδο, θα πρέπει να παίρνουν «μαθήματα» από τον Ζήκο, τον Έμερσον, τον Δέλλα, τον Λυμπερόπουλο, τον Γεωργέα. Και για να πάρουν αυτά τα μαθήματα θα πρέπει οι παλιοί να είναι διατεθειμένοι να ασχοληθούν με τους νέους και να πιστέψουν ότι η «δουλειά» να εκπαιδεύσεις κάποιον είναι πολύ σημαντική. Σημαντικότερη από ένα γκολ ή μία νίκη. Και οι έμπειροι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ θέλουν και παίζουν πολύ καλά αυτόν τον ρόλο.

Αρκεί μία δήλωση του Ζήκου, του μοναδικού Έλληνα που έχει παίξει σε τελικό Champions League, πριν από λίγο καιρό για να καταλάβει ότι είναι πολύ πιο σημαντικό να αφήσεις την ομάδα σε καλά χέρια –ή μάλλον πόδια- ακόμα κι από τη κατάκτηση του πρωταθλήματος: «Εγώ επέστρεψα στην Ελλάδα για να παίξω άλλα δύο χρόνια. Πιστεύω ότι η ΑΕΚ, αν όχι φέτος θα μπορέσει να πάρει το πρωτάθλημα στην επόμενη τριετία κι αυτό είναι πολύ σημαντικό». Αν βέβαια η ομάδα πάρει τίτλο σε τρία χρόνια ο Ζήκος δεν θα παίζει, αλλά θα μπορεί να είναι περήφανος ότι βοήθησε στην εκπαίδευση μίας ολόκληρης γενιάς πρωταθλητών.