Η τεχνική ανάλυση του Γερμανία-Ολλανδία

Η Γερμανία παρέμεινε στην πρώτη θέση του δευτέρου ομίλου του 14ου Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου επικρατώντας της Ολλανδίας σε ένα από τα πιο κλασικά ντέρμπι όλων των εποχών χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να αποδώσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων της. Ύστερα από ένα εξαιρετικού ρυθμού ματς και με το τακτικό ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στην προσπάθεια εκμετάλλευσης με κάθε τρόπο της υψηλά τοποθετημένης αμυντικής γραμμής του αντιπάλου, η λήξη της αναμέτρησης επιβεβαίωσε πανηγυρικά όσους θεωρούσαν τα “πάντσερ” το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.

Ολλανδία: Κάθετες μεταβιβάσεις και ταχύτητα στη μετάβαση από άμυνα σε επίθεση

Διατηρώντας τις ποδοσφαιρικές παραδόσεις προηγούμενων ετών οι “οράνιε” παρατάχθηκαν και σε αυτή την περίπτωση έχοντας ως σήμα κατατεθέν το ποδόσφαιρο κατοχής που τους χαρακτηρίζει, καθώς επίσης και το ασταμάτητο πρέσινγκ. Ειδικότερα, οι κληρονόμοι του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου της δεκαετίας του ’70 βασίστηκαν σε σύνθετη ανάπτυξη που περιελάμβανε τόσο παιχνίδι από τα πλάγια όσο και από τον άξονα. Πρωταγωνιστικό ρόλο και στις δύο αυτές περιπτώσεις ανέλαβαν αδιαμφισβήτητες για την αξία τους μονάδες όπως οι Arjen Robben και Ibrahim Afellay που επιχείρησαν να δώσουν το κάτι παραπάνω συγκλίνοντας από θέσεις έξω δεξιά και έξω αριστερά αντίστοιχα – μην έχοντας η αλήθεια είναι άξιους συμπαραστάτες τους πλάγιους οπισθοφύλακες- καθώς επίσης και οι Wesley Sneijder και Rafael van der Vaart (στο δεύτερο ημίχρονο) που είχαν επωμιστεί την άρτια τροφοδοσία ίσως του πληρέστερου επιθετικού στον πλανήτη Robin van Persie.

Παράλληλα, η αμυντική λειτουργία των φιναλίστ του Παγκοσμίου κυπέλλου της Αφρικής μόνο παθητική δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί, αφού περιελάμβανε εφαρμογή επιθετικής άμυνας που ξεκινούσε στο χώρο του κέντρου, ενώ όταν αυτό κρινόταν σκόπιμο μεταφερόταν και στην επιθετική ζώνη με σκοπό την γρήγορη επανάκτηση της μπάλας και τη διενέργεια επιθέσεων σε ανοργάνωτες άμυνες κατά τη φάση μετάβασης από άμυνα σε επίθεση.

Ωστόσο, κάτω από το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού η επονομαζόμενη και βασίλισσα χωρίς στέμμα Εθνική ομάδα της Ολλανδίας φάνηκε ασύνδετη στο επιθετικό κομμάτι μην πείθοντας κοινό και κριτικούς (δεν είναι τυχαίο ότι το γκολ προήλθε από ατομική προσπάθεια), ενώ προβλημάτισε και με την αμυντική της συμπεριφορά δημιουργώντας ερωτηματικά στους απανταχού λάτρεις του αθλήματος πως ίσως στο παρόν έμψυχο δυναμικό να είχε καλύτερη εφαρμογή το transition game που ακολουθήθηκε και το 2010 με έμφαση στην ταχυδύναμη.

Γερμανία: Κάθετες μεταβιβάσεις και προωθήσεις overlap

Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ο πολλά υποσχόμενος Γιόακιμ Λεβ δεν παρέκκλινε σημαντικά από τον τρόπο παιχνιδιού που μας είχε συστήσει στην πρεμιέρα των αγωνιστικών υποχρεώσεων του ομίλου απέναντι στην Πορτογαλία. Υιοθετώντας τους ίδιους τακτικούς προσανατολισμούς παρέταξε την ομάδα του και σε αυτή την περίπτωση με την αγαπημένη του διάταξη του 4-2-3-1 βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην επιθετική νοοτροπία και στα τρεξίματα overlap των πλάγιων οπισθοφυλάκων του Philip Lahm και Jerome Boateng. Συγχρόνως, η αδιαμφισβήτητης ποδοσφαιρικής ωριμότητας και ιδιοφυΐας αγωνιστική συμπεριφορά του Μεσούτ Οζίλ που σε ελεύθερο ρόλο προσέφερε πάντα τον παίκτη παραπάνω έκανε τη σύνθετη ανάπτυξη της γερμανικής ποδοσφαιρικής μηχανής να μοιάζει περισσότερο απρόβλεπτη από ποτέ.

Σχόλιο: Αναφαίρετα χαρακτηριστικά του παραπάνω τακτικού σχεδιασμού – όπως αυτά εκφράζονται μέσα από την σύγχρονη ποδοσφαιρική λογική και τις τάσεις που αυτή επιτάσσει- αποτελούν:

Συγχρονισμένη εφαρμογή πρέσινγκ στο χώρο του κέντρου αλλά και ορθή προσαρμογή αυτού όταν οι συνθήκες το απαιτούν στην επιθετική ζώνη με σκοπό τον περιορισμό του αντιπάλου.

Ταχύτητα ανάπτυξης του συνόλου κατά τη μετάβαση του παιχνιδιού από τη φάση άμυνας στη φάση επίθεσης.

Σύνθετο στυλ μεταβιβάσεων κοντινών και μακρινών εναλλαγών της μπάλας άρτια προσαρμοσμένο στον εκάστοτε αντίπαλο με χαρακτηριστικό γνώρισμα το ποδόσφαιρο μιας επαφής.

Συμπέρασμα

Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή επιβράβευσε την ομάδα που κατάφερε να εκθέσει στο μέγιστο τα αμυντικά κενά του αντιπάλου. Ο Bert van Marwijk αναμφίβολα δεν θα μπορούσε να έχει προχωρήσει ταχύτερα σε αλλαγές προσώπων η εικόνα της αναμέτρησης όμως πιθανότατα θα ήταν και πάλι αντιπροσωπευτική των περιορισμένων δυνατοτήτων της αμυντικής του γραμμής να αποδώσει τα αυτονόητα σε ματς τέτοιας σημασίας όντας τοποθετημένη ψηλά. Η μάχη των πάγκων μάλλον χάθηκε από τον άλλοτε αρχιτέκτονα της Feyenoord του Rotterdam παρά κατοχυρώθηκε από τον Γερμανό ομόλογο του αφού μονάδες της κλάσης και της δυναμικής του Mario Gomez υπεραπλουστεύουν ματς τέτοιων συνθηκών. Το μοναδικό ερώτημα που μένει πλέον να απαντηθεί είναι αν καλοδουλεμένη Γερμανική ποδοσφαιρική μηχανή μπορεί να πιάσει τα ίδια και υψηλότερα στάνταρ απόδοσης απέναντι σε αντιπάλους το ίδιο φορμαρισμένους με αυτή.