Η θυσία του Βαλβέρδε έδωσε τρόπαιο στη Ρεάλ

Ο τελικός μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Ατλέτικο Μαδρίτης στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας δεν ήταν άλλο από παγκόσμια πρωτοτυπία ή αλλιώς μία από τις πλέον ανερυθρίαστες εκδηλώσεις του ποδοσφαιρικού καπιταλισμού. Διότι δεν έχει ξαναγίνει τελικός Supercopa, όχι μόνο Ισπανίας αλλά παγκοσμίως, δίχως την πρωταθλήτρια και την κυπελλούχο της χώρας. Ζαμέ των ζαμών.

Ωστόσο, ό,τι έχει Ρεάλ και Ατλέτικο είναι ευπρόσδεκτο όσο και δύσπεπτο. Την εποχή του Ζινεντίν Ζιντάν, τόσο από τη στιγμή που ανέλαβε το 2015, μετά τη σύντομη θητεία του Ράφα Μπενίτεθ, όσο και τώρα, η Ρεάλ έχει αποφάσισει, τέτοια ματς, να τα παίζει πιάνοντας αγκαζέ τον τρομοκράτη αντίπαλό της. Δίχως Καρίμ Μπενζεμά στην επίθεση για τους 'μερένγκες' και με τους Ντιέγκο Κόστα και Κόκε να κοιτάζουν από την εξέδρα για τους 'ροχιμπλάνκος', το πεδίο δεν άλλαξε. Αν ο φίλαθλος θέλει να καταλάβει ακριβώς τι σημαίνει το μερικές φορές ψευδώς πεπεφρασμένο "δεν είναι δικαιολογία οι απουσίες", που έχει χρησιμοποιηθεί αφού έχουν παρατεθεί, αυτό το καστιγιάνικο ντέρμπι ήταν αξιόλογο δείγμα.

Στην ούγια, η ανάλυση στο πεδίο της μάχης πάει στα σκουπίδια. Είναι υποτιμητικό, ενώ ο Όμηρος έγραφε έπη, να επιχειρηθεί η δημοσιογραφική ανάλυση ενός ματς που ούτως ή άλλως κρίθηκε στο πεδίο της μάχης και όχι οπουδήποτε αλλού. Θυμίζοντας τον τελικό του Champions League 2016 περισσότερο από αυτόν του 2014, στον οποίο η Ρεάλ δεν μπορούσε να κρατήσει την αιμοβόρα Ατλέτικο και απλώς ήταν τυχερή στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας, ο Ζιντάν δεν έδειξε απλώς την οξύνοιά του, αλλά κυρίως ότι έχει ήδη βρει το δρόμο του, ώστε να λογίζεται πολύ καλός προπονητής.

Άλλωστε, η ομάδα που κατέκτησε ένα τρόπαιο, το πρώτο του 2020, είναι δική του και η έννοια σε αυτό είναι διττή: ο Λούκα Μόντριτς και ο Τόνι Κρόος, που έχουν περάσει τις δικές τους κρίσεις, αγωνιστικές τε και ταυτότητας, στη Μαδρίτη, έχουν βρεθεί πάλι στα επίπεδα απόδοσης της χρονιάς-έμβλημα για τους 'μερέγκες', το 2016-2017, ο Ίσκο αισθάνεται πολύ άνετα μπροστά τους και φυσικά ο Γάλλος τεχνικός δεν μπορούσε να αφήσει εκτός τον Φεντερίκο Βαλβέρδε, ο οποίος έπαιξε και αυτήν τη φορά στο δεξί άκρο. Όποιος μέσος μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ήταν διαθέσιμος. Έπαιξε με τύποις επιθετικό τον Λούκα Γιόβιτς, ο οποίος ήταν εξαιρετικά ενεργητικός. Με ένα σχήμα γεμάτο χαφ, η Ρεάλ δεν ήθελε απλώς να έχει τον έλεγχο του κέντρου, αλλά να δημιουργήσει ανάχωμα σε ό,τι αφορά την επιθετική δημιουργία της Ατλέτικο. Το κατάφερε περίφημα, αφού η πρώτη τελική της ομάδας του Ντιέγκο Σιμεόνε στην εστία έγινε στο 80', με το πλασέ του Άλβαρο Μοράτα που έβγαλε ο Τιμπό Κουρτουά στην κλειστή γωνία του.

Την Ατλέτικο το θεαθήναι ελάχιστα τη νοιάζει. Το δικό της κέντρο ξόδεψε περισσότερη ενέργεια και πήρε τον έλεγχο στην υποψία ότι η Ρεάλ θα είχε επιθετική τάση χωρίς να προσέχει τα μετόπισθεν. Από τη στιγμή που μπήκε ο Ροντρίγκο στη θέση του Ίσκο, οι 'λευκοί' της Μαδρίτης έχασαν τον έλεγχο. Αρκούσε μόνο η κατοχή, ένα 70%-30% στο ημίχρονο που στη λήξη της κανονικής διάρκειας ήταν 60%-40%, για του λόγου το ασφαλές.

Οι 'ροχιμπλάνκος' ήταν αρκετά τρελοί (και φυσικά πεπεισμένοι ότι το σχέδιο του 'Τσόλο' και του 'Μόνο' Μπούργος θα δούλευε στην εντέλεια, όπως έγινε την Παρασκευή στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα που έβαλε ξανά σε μεγεθυντικό φακό την υπαρξιακή κρίση των 'μπλαουγκράνα'), ώστε να προσπαθήσουν να πάρουν το ματς σε 10 λεπτά, έχοντας ξοδέψει τόνους ενέργειας απέναντι στο συγκρότημα του Ερνέστο Βαλβέρδε. Μέχρι και την τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας, με την εκτέλεση φάουλ του Τόμας Πάρτεϊ, δεν παράτησαν τη νίκη, άπαξ και ξεκίνησαν να τη διεκδικούν ορθολογικά, έχοντας δώσει το δικό τους κλασικό στίγμα.

Ένας συνεπώνυμος του προπονητή της Μπαρτσελόνα (;), όμως, ήταν ο πρωταγωνιστής αυτού του Supercopa. Ο Βαλβέρδε έκανε τη δεξιά πλευρά την ισχυρή της Ρεάλ. Ώσπου να μπουν ο Ροντρίγκο και στην παράταση, στη θέση του Κρόος, ο Βινίσιους, η επιθετική λειτουργία είχε τη μονοτονία στη διάσταση του πού πήγαινε η μπάλα. Οι καταστάσεις αντεπίθεσης δεν ήταν αμελητέες, κυρίως λόγω του Γιόβιτς που όσο έπαιζε προκαλούσε φθορά, όμως επειδή κατά κανόνα η μπάλα ήταν στα πόδια των παικτών της Ρεάλ, η δεξιά πλευρά ήταν εκείνη που είχε την τιμητική της. Σε τέτοιο βαθμό κυριάρχησε σε αυτό το άκρο ο Βαλβέρδε και τόση εμπιστοσύνη του επέδειξε ο Ζιντάν, που ο Ντάνι Καρβαχάλ είχε την άνεση ακόμα και να βγαίνει ως δεύτερος κυνηγός για να τελειώσει φάσεις. Δεν έγινε, προφανώς, αλλά το σχέδιο λειτούργησε στο βαθμό που η Ρεάλ ένιωθε ήσυχη, ότι δεν γινόταν να απειληθεί. Ο θεμέλιος λίθος, δηλαδή, στην ομάδα που με το συγκεκριμένο προπονητή στον πάγκο ξέρει να παίζει καλύτερα από κάθε άλλη τελικούς και ματς ειδικών συνθηκών στη σειρά, είχε μπει. Το μόνο που απέμενε ήταν να έρθει το τρόπαιο.

Η θυσία του Ουρουγουανού, έντονη υπενθύμιση της αντίστοιχης του Λουίς Σουάρες στον προημιτελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2010, με το χέρι πάνω στη γραμμή στο 119' του ματς με την Γκάνα, ήταν εκείνη στην οποία μπαίνει εθνική σφραγίδα γνησιότητας. Είναι η εικόνα-επιτομή της απόδοσής του, αν και είναι σπάνιο να αναφέρεται έτσι η φάση μίας αποβολής. Ο νεαρός Νοτιοαμερικανός δεν είχε δισταγμό, όταν μετά τη χλιαρή αντιμετώπιση του Καρβαχάλ στην μπάλα (ίσως λόγω της τάσης να προσπαθήσει να την κάνει ξανά κυκλοφορίσιμη υπέρ της ομάδας του), να ανατρέψει τον Μοράτα στο 115', μόλις ο διεθνής Ισπανός έτρεξε προς τον Κουρτουά έτοιμος να πλασάρει και να ξαναγίνει νέμεση επί της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε, όπως το 2015 στον δεύτερο ημιτελικό του Champions League με τη Γιουβέντους.

Και δεν ενείχε κομψότητα, λεπτότητα ή υποκρισία το μαρκάρισμά του. Ήταν η απώτατη αίσθηση καθήκοντος, αν και μάλλον δεν υπήρχε τρόπος να γίνει αλλιώς. Για να σιγουρευτεί ότι το τάκλιν στο πόδι θα έριχνε τον Μοράτα κάτω, ο Βαλβέρδε έβαλε και το δεξί του, επιχειρώντας το περίφημο 'ψαλίδι' στα πόδια του επιθετικού. Οι παίκτες της Ατλέτικο πήγαν να του την 'πουν', ένα μπούγιο παικτών (μία επίσης εικονική μεταφορά του κληροδοτήματος του Σιμεόνε, όταν πει το "αντίο") μαζεύτηκε, αλλά η ποινή ήταν η μεγαλύτερη δυνατή και οι 'ροχιμπλάνκος' αμείφθηκαν με ένα φάουλ σε καλή θέση έξω από την περιοχή. Δηλαδή... τίποτα.

Με το ματς να φτάνει στη διαδικασία των πέναλτι, η Ατλέτικο είχε ισχυρή αίσθηση του χιούμορ. Τέτοια, που ο μόνος ποδοσφαιριστής από τους τρεις που σούταραν πέναλτι για την Ατλέτικο και ευστόχησε ήταν Άγγλος! Μόνο ο Κίραν Τρίπιερ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, αλλά ήταν αργά. Πρώτα ο Σαούλ την έστειλε στο δοκάρι, ενώ είχε ευστοχήσει ο Καρβαχάλ, έπειτα ο Κουρτουά έπιασε το σουτ του Πάρτεϊ, αλλά έπειτα από τις εύστοχες εκτελέσεις των Ροντρίγκο και Μόντριτς, απέμενε μόνο να βάλει το πέναλτι ο παίκτης που είναι ντροπή να λείπει από οποιαδήποτε συζήτηση για τους μεγαλύτερους στην ιστορία της Ρεάλ: ο πολυμήχανος Σέρχιο Ράμος την έστειλε αργά στα δίχτυα, ενδεχομένως για να παρατείνει την απόλαυση, ο 27χρονος Γιαν Όμπλακ πάλι δεν λάβωσε σωστά γωνία και ο 33χρονος αμυντικός έγινε ο πρώτος που σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο.

Και που, εξαρχής, κάνει τη Ρεάλ Μαδρίτης, μέσω του déjà vu των παρουσιών της στους τελικούς την όχι μακρινή εποχή της κυριαρχίας της, αληθινή σφετερίστρια των πιο σημαντικών τίτλων τη σεζόν 2019-2020.