Και οι “τελειωμένοι” έχουν ψυχή

Η Νάπολι ξεχύνεται στην αντεπίθεση, ο Μάρεκ Χάμσικ τραβά σχεδόν όλη την άμυνα πάνω του, πασάρει στον αμαρκάριστο Κρίστιαν Μάτζιο, που μέσα από τη μικρή περιοχή σουτάρει σε μία εστία δίχως τερματοφύλακα. Ο… Βεζούβιος του “Σαν Πάολο” εκρήγνυται, πανηγυρίζοντας το 4-1 των “παρτενοπέι”. Ελάχιστοι έχουν δει τον Άσλεϊ Κόουλ που βρίσκεται μέσα στο τέρμα κι εκτινάσσεται προς τα έξω, πάνω στη γραμμή, ώστε να αποσοβήσει τη συντριβή. Ήταν η στιγμή κατά την οποία άρχισε να κυλάει η άμμος στην κλεψύδρα θανάτου για την αγελάδα που (κατά δήλωσή του) θα έσφαζε ο πατέρας του Τζον Όμπι Μίκελ, σε περίπτωση που η Τσέλσι κατακτούσε το Champions League. Τρεις μήνες παρά 2 ημέρες αργότερα, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά θυμάται εκείνη την επέμβαση. “Η χρονιά μας άλλαξε από το διώξιμο του Άσλεϊ Κόουλ”. Τι μεσολάβησε;

Σε αυτό το χρονικό διάστημα συνέβησαν πράγματα που σε όποιον παίκτη της Τσέλσι και να τα διηγούμασταν τότε, θα πίστευε ότι είμαστε τρελοί. Από το παρ’ ολίγον καταδικαστικό 4-1, ποιος θα πίστευε ότι οι “μπλε” θα άλλαζαν προπονητή, δεν θα διαλύονταν, θα έπαιζαν με τον Πάουλο Φερέιρα, θα προκρίνονταν επί της Νάπολι στην παράταση, θα υπερπηδούσαν σχετικά εύκολα το εμπόδιο της Μπενφίκα, θα κέρδιζαν την Μπαρτσελόνα στο Λονδίνο, θα ανέτρεπαν σκορ αποκλεισμού μέσα στο “Καμπ Νου” απέναντι στην καλύτερη ομάδα του πλανήτη τα τελευταία 4 χρόνια και μάλιστα με 10 παίκτες, έχοντας χάσει τα 2 στόπερ τους, θα έφευγαν από την έδρα των πρωταθλητών Ισπανίας, Ευρώπης και κόσμου με την ισοπαλία-πρόκριση 2-2 και μάλιστα με γκολ του Φερνάντο Τόρες, θα έπαιζαν τελικό στο Μόναχο απέναντι στην Μπάγερν με απουσίες 4 βασικών ποδοσφαιριστών, θα βρίσκονταν πίσω στο σκορ στο 88ο λεπτό αλλά δεν θα έχαναν, το ματς θα πήγαινε σε παράταση, όπου μία γερμανική ομάδα θα αστοχούσε σε πέναλτι, από εκεί το ματς θα πήγαινε στα πέναλτι τα οποία θα εκτελούνταν στην εστία μπροστά από τους φανατικούς Βαυαρούς οπαδούς, οι οποίοι θα έπαιρναν προβάδισμα, αλλά στο τέλος νικητές θα ήταν οι Λονδρέζοι; Βαθιά ανάσα…

Όλη αυτή η παράγραφος μεσολάβησε από τις 21 Φεβρουαρίου και το 81ο λεπτό της συνάντησης του “Σαν Πάολο”, από το τάκλιν του Κόουλ που άλλαξε τη μοίρα της Τσέλσι, της Μπάγερν Μονάχου, της, Μπαρτσελόνα, της Ρεάλ Μαδρίτης (εμμέσως), της Μπενφίκα και φυσικά της Νάπολι. Ένα τάκλιν που σαν ντόμινο, οδήγησε σε αυτήν την δυσνόητη αλληλουχία απίθανων ανατροπών. Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ένα: η Τσέλσι δεν ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, αλλά είχε την καλύτερη διοργάνωση και αυτό το συντακτικό παιχνίδι των λέξεων κάνει όλη τη διαφορά.

Τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία καμιά φορά

Όταν την άνοιξη του 2003 ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς ερωτεύθηκε το άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο, παρακολουθώντας το Ρονάλντο να σημειώνει χατ-τρικ μέσα στο “Ολντ Τράφορντ” στον επαναληπτικό προημιτελικό του Champions League μεταξύ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ρεάλ Μαδρίτης (4-3 ήττα-πρόκριση για “μερέγκες”), αποφάσισε να επενδύσει μέρος της περιουσίας που του είχε “χαρίσει” ο Μπόρις Γέλτσιν κι ο Βλάντιμιρ Πούτιν σε μία αγγλική ομάδα. Αγόρασε την Τσέλσι, δαπάνησε γι’ αυτήν από τότε μέχρι σήμερα περίπου 1.250.000.000 ευρώ με ένα (εκπεφρασμένο) όνειρο: να δει τους “μπλε” να κατακτούν εκείνη τη διοργάνωση που τον έκανε να λατρέψει το “βασιλιά των σπορ”.

Τα πιο καλοξοδεμένα χρήματα αποδείχθηκαν τα 50.000.000 ευρώ που πέρασαν τα γαλλικά σύνορα και δόθηκαν σε Ρεν και Μαρσέιγ για τις υπηρεσίες των Πετρ Τσεχ και Ντιντιέ Ντρογκμπά. Οι 2 ποδοσφαιριστές της Τσέλσι αποτελούν τους πραγματικούς ηγέτες της ομάδας εδώ και 8 χρόνια, χωρίς αβάντες από τον σοβινιστικό αγγλικό Τύπο που εκθείαζε τους Φρανκ Λάμπαρντ και Τζον Τέρι ακόμα κι όταν δεν το άξιζαν.

Στη φετινή διοργάνωση, ο αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας στη φάση των ομίλων του Euro 2012 δεν έχασε λεπτό από την πορεία προς την κατάκτηση του τροπαίου και σε όλα τα παιχνίδια της φάσης των νοκ άουτ (ακόμα και στην ήττα από τη Νάπολι), συγκαταλεγόταν στους διακριθέντες των “μπλε”. Στα παιχνίδια απέναντι στην Μπαρτσελόνα έδωσε και την ψυχή του, ενώ στον τελικό, πέραν των “σωτήριων” επεμβάσεων, έπεσε σωστά και στα 6 πέναλτι, αποκρούοντας τα 2 εξ αυτών. Εγνωσμένης αξίας τερματοφύλακας, με διακρίσεις προσωπικές και ομαδικές που θα ζήλευε κάθε συνάδελφός του κι όμως ακόμα και τώρα εξασκείται σκληρά για να βελτιωθεί. Μοχθεί, μεταξύ άλλων, μπροστά σε μία τεράστια γιγαντοοθόνη που χρησιμοποιείται από τους οδηγούς της Formula 1, με 500 φωτάκια τα οποία ανάβουν σε άτακτα χρονικά σημεία, με τον Τσεχ να πρέπει πρέπει να χρησιμοποιήσει την περιφερειακή όρασή και τα αντανακλαστικά του για να τα αντιληφθεί και να τα χτυπήσει γρήγορα ώστε να σβήσουν. Στην ηλικία των 29 ετών δεν επαναπαύεται κι οι κόποι του δικαιώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο, με την κατάκτηση του μοναδικού σημαντικού διασυλλογικού τροπαίου που έλειπε από το συλλογή του.

Αν ο Τσεχ κρατάει το ένα “αυτί” της κούπας των 7,5 κιλών, ο Ντρογκμπά κρατάει το άλλο. Διότι από ξεχασμένος επιθετικός στη σκιά του ακριβοπληρωμένου Φερνάντο Τόρες, έγινε ξανά η “μηχανή του γκολ” που έχει αφήσει βαθιά χαραγμένο το στίγμα της στο “Στάμφορντ Μπριτζ”. Με τις προσωπικές ενέργειές σε ημιτελικά και τελικό, είτε αυτές περιλαμβάνουν “θέατρα” και πέναλτι σε αντίπαλο (τόσο ο Λιονέλ Μέσι, όσο κι ο Άριεν Ρόμπεν τα έχασαν), είτε γκολ και αμυντικές επεμβάσεις, συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να σωθεί μία κατά τα άλλα χαμένη χρονιά για την ομάδα του. Μία χαμένη χρονιά με την οποία θα αποχαιρετούσε το Λονδίνο, αφού το καλοκαίρι μένει ελεύθερος. Ο 34χρονος ρωτήθηκε σχετικά μετά τον τελικό, αλλά απέφυγε να δώσει σαφή απάντηση: “Δεν είναι ώρα γι’ αυτό, είναι ώρα για πανηγυρισμούς”. Όποια κι αν είναι η τύχη του, ο σπουδαιότερος επιθετικός στην ιστορία του συλλόγου είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο “αντίο” με το 9ο τέρμα του σε 9 τελικούς για το σύλλογο.

Τρεις σημειώσεις πριν περάσουμε στη γωνιά του ηττημένου. Για τα περί κατενάτσιο, τα σχολιάσαμε μετά τον επαναληπτικό ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Δεν άλλαξε κάτι. Κεντρική ιδέα: κι η άμυνα είναι ποδόσφαιρο, παρότι λογικό είναι (αφού δεν είμαστε τεχνικοί, αλλά απλοί προπονητές της εξέδρας) να μην την απολαμβάνουμε όσο την επίθεση. Ο Ρομπέρτο ντι Ματέο έγραψε ιδανικό επίλογο σε μία ιδανική χρονιά, όπου έκλεψε την παράταση από Πεπ Γκουαρδιόλα, Ζοζέ Μουρίνιο, Άλεξ Φέργκιουσον, Γίργκεν Κλοπ και Ρενέ Ζιράρ κι έδειξε με τις ενδεκάδες που παρέτασσε και τα σχήματα που άλλαζε κατά τη διάρκεια του αγώνα ότι διαθέτει ένα προσόν που δεν θα το αποκτήσουν ποτέ, όσες δεκαετίες κι αν παραμείνουν στο χώρο, συνάδελφοί του όπως ο Κάρλο Αντσελότι ή ο Φρανκ Ράικαρντ: γνωρίζει τη δουλειά του προπονητή, πέρα από αυτήν του ψυχολόγου.

Τέλος, ο Τέρι από το 2010 που σταμάτησε το ποδόσφαιρο κι εντεύθεν, αποτελεί την ντροπή του αγγλικού ποδοσφαίρου κι όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους. Με τη στάση του πριν την απονομή, επιβεβαίωσε και με τα παραπάνω αυτήν την άποψη. Γιατί; Μέσα σε 2 λεπτά από το τελευταίο πέναλτι του Ντρογκμπά, έσπευσε στα αποδυτήρια, άλλαξε το κοστούμι που φορούσε ως τιμωρημένος κι έβαλε την εμφάνιση της Τσέλσι για να παραλάβει το μετάλλιο του νικητή. Μόνο όταν επέστρεψε πιο νωρίς ο Γουέιν Μπριτζ στο σπίτι του, ντύθηκε τόσο γρήγορα στο παρελθόν ο αρχηγός της Τσέλσι, αναφέρει το σχετικό ανέκδοτο του Twitter (για όσους δεν γνωρίζετε, ο Τέρι διατηρούσε “παράνομο” δεσμό με τη σύντροφο του πρώην συμπαίκτη του). Απλά να θυμίσουμε τη στάση του Ρόι Κιν το 1999, όταν ως αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε απουσιάσει από τον τελικό (συμπτωματικά η αγγλική ομάδα νίκησε ξανά με ανατροπή στο τέλος την Μπάγερν Μονάχου) του Champions League και δίσταζε να κρεμάσει το μετάλλιο του νικητή στο στήθος, αφού δεν θεωρούσε ότι εκείνος κέρδισε το τρόπαιο. Δεκατρία χρόνια μετά, ο Τέρι έτρεχε να σηκώσει την κούπα, αν και “κρέμασε” την ομάδα του στα 2 πιο σημαντικά παιχνίδια της σεζόν, στον επαναληπτικό με την Μπαρτσελόνα και στον τελικό. Και δεν αγγίζουμε καν τα της εθνικής Αγγλίας και τα του Άντον Φέρντιναντ…

Η φιναλίστ των πάντων

Όταν μιλάμε για Μπάγερν Μονάχου από τις αρχές Απριλίου κι ύστερα, εννοούμε βασικά ένα όνομα: Άριεν Ρόμπεν. Από τη στιγμή που στις 2 του μήνα ο Γιουπ Χάινκες ανακοίνωνε την επέκταση του συμβολαίου του Ολλανδού μέχρι και το βράδυ της 19ης Μαΐου, ο βασικός εκφραστής της βαυαρικής εικόνας, είναι ο Ολλανδός μεσοεπιθετικός. Το γιατί, το γράψαμε στην προαναγγελία του τελικού του Champions League. Μετά τα 120 λεπτά του τελικού, μας απάντησε στην ερώτηση για το πως θα τον κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος: loser.

Όσο ταλέντο του περισσεύει, τόσο υστερεί σε προσωπικότητα, με συνέπεια να βρίσκεται στα “μαχαίρια” με τους συμπαίκτες του, να αστοχεί στις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται στα πιο κρίσιμα ματς των ομάδων του (2 χαμένα τετ-α-τετ στους τελικούς Champions League και Μουντιάλ το 2010, 2 χαμένα πέναλτι στους τελικούς… πρωταθλήματος και Champions League φέτος) και να αποκτά πια την ψυχοσύνθεση του δεύτερου, με την Μπάγερν να είναι φέτος φιναλίστ του πρωταθλήματος, του κυπέλλου Γερμανίας και του Champions League. Δεν ξανακούστηκε πουθενά ο βασικός εκτελεστής πέναλτι μιας ομάδας να μην περιλαμβάνεται στην πρώτη πεντάδα εκτελεστών στη σχετική διαδικασία και μάλιστα σε 2 σερί αγώνες. Ο Ρόμπεν εκτέλεσε πέναλτι κόντρα στη Ρεάλ στην κανονική διάρκεια, αλλά όχι μετά το τέλος της παράτασης και το ίδιο συνέβη και τώρα, με το Χάινκες να εμπιστεύεται πιο πολύ τον τερματοφύλακα Μάνουελ Νόιερ από το μεγαλύτερο “αστέρι” του ρόστερ του. Οι καταστάσεις μιλούν από μόνες τους…

Από εκεί και πέρα, ο 66χρονος προπονητής δεν είναι άμοιρος ευθυνών, αφού δεν διδάχθηκε από το πάθημα της Μπαρτσελόνα. Επέμεινε σε χαμηλό παιχνίδι επί 120 λεπτά αγώνα και μόνο στα 20 κόρνερ που κέρδισαν οι παίκτες του “τόλμησαν” να σηκώσουν ψηλά την μπάλα. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις αποτέλεσε η σέντρα του Φρανκ Ριμπερί στο 83ο λεπτό, η οποία κατέληξε στο γκολ του Τόμας Μίλερ. Από εκεί και πέρα, οι αριθμοί μπορούν να διαβαστούν με πολλούς τρόπους: 35 σουτ η Μπάγερν, 9 η Τσέλσι, 20 κόρνερ η Μπάγερν, 1 η Τσέλσι, 64% κατοχή η Μπάγερν, 36% η Τσέλσι, 65 επιθέσεις η Μπάγερν, 28 η Τσέλσι, 0 Champions League το θέαμα, 1 το… πούλμαν στον τελικό…

Σε μία πιο γενική ανάλυση, ο “στιγματισμός” του οικονομικού ντόπινγκ έχει αλλοιώσει το βαθμό αντίληψης από τον κόσμο της αποτελεσματικότητας που διέπει την εφαρμογή του συγκεκριμένου μοντέλου λειτουργίας σε ένα ποδοσφαιρικό σωματείο. Τα ρούβλια του Αμπράμοβιτς ή οι πετρελαιοπηγές του πρίγκηπα Μανσούρ της Μάντσεστερ Σίτι αντιμετωπίζονται σαν “εξώγαμα” του Σατανά από τους σχολιαστές του ποδοσφαίρου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ικανά να φέρουν επιτυχίες. Εν έτει 2012, οι ομάδες φτιάχνονται με πολλούς τρόπους κι ένας εξ αυτών πια είναι και τα χρήματα. Στην προκειμένη περίπτωση, είχαμε κατά σειρά τη νίκη του “πορτοφολιού” απέναντι στο σκάουτινγκ της Νάπολι, στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα και στην ομάδα λαϊκής βάσης (μέχρις ενός βαθμούς, φυσικά, όταν μιλάμε για την “FC Holywood”) της Μπάγερν, η οποία εδώ και χρόνια αρνείται πεισματικά να δαπανήσει χρήματα για να ενισχύσει πραγματικά την άμυνά της και το πλήρωσε με το μοναδικό κόρνερ της Τσέλσι στον τελικό. Και πήρε στο λαιμό της και το… λαιμό μιας αγελάδας!

Διαβάστε ακόμα

Μπάγερν Μονάχου-Τσέλσι 3-4 πέν. (1-1 παρ, 1-1 κ.α.)

Η “χρυσή Βίβλος” του Champions League

Ντι Ματέο: “Υπεράνθρωπη προσπάθεια”

Χάινκες: “Χάσαμε ευκαιρίες και τιμωρηθήκαμε”

Κόντρα Επίθεση: Ανασκεύασε ο Λίνεκερ

Paparazzi: Επαναδιαπραγμάτευση του Champions League