"Καλός και έξυπνος ο Μαρκαριάν, αλλά δεν είχε το υλικό"

Με τον Σέρχιο Μαρκαριάν να προβάλει ως βασικός υποψήφιος για τον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας, το Contra.gr επικοινώνησε με τον Περουβιανό δημοσιογράφο Βίκτορ Σάφερσον Μεντόσα, ώστε να δώσει το στίγμα της πιο πρόσφατης και επιτυχημένης δουλειάς του Ουρουγουανού προπονητή.

20 ΙΑΝ 2015

Ο αθλητικός συντάκτης της ιστοσελίδας Dechalaca.com αρθρογραφεί για τις επιτυχίες του Μαρκαριάν ως ομοσπονδιακός τεχνικός του Περού, το ζενίθ του Κόπα Αμέρικα 2011, το σύστημα που ακολούθησε και τις τακτικές που εφάρμοσε, τον σεβασμό στο εγχώριο στυλ αλλά και τις απαιτήσεις από τους ποδοσφαιριστές του, καθώς και τις αιτίες που τον οδήγησαν στην έξοδο τον Δεκέμβριο του 2013.

"Ο Σέρχιο Μαρκαριάν πρωτοήρθε στο Περού το 1993 για λογαριασμό της Ουνιβερσιτάριο και ακολούθησε η Σπόρτινγκ Κριστάλ, με την οποία έφτασε στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1997, όπου ηττήθηκε από τη βραζιλιάνικη Κρουζέιρο.

Η σπουδαία καριέρα και η φήμη που απέκτησε τόσο εντός του Περού όσο και εκτός, οδήγησαν το 2010 τον τότε πρόεδρο της ομοσπονδίας, τον δικηγόρο Μανουέλ Μπούργκα, να προσλάβει τον Ουρουγουανό στη θέση του εκλέκτορα της χώρας.

Η απόφαση αυτή ήταν καθολικά αποδεκτή και η μεγάλη δικαίωση ήρθε στο Κόπα Αμέρικα του 2011, όταν το Περού τερμάτισε στην 3η θέση της διοργάνωσης, την καλύτερη μετά από το 1983 (ξανά 3η).

Για να φτάσει σε αυτήν την επιτυχία, ο Μαρκαριάν δούλεψε πολύ και αποδείχθηκε αρκετά έξυπνος στο κοουτσάρισμά του. Το στυλ του μου άρεσε αρκετά, έστω κι αν δεν βρήκε τον χρόνο ή τις συνθήκες να εφαρμόσει ακριβώς αυτά που ήθελε.

Η τακτική του Μαρκαριάν

Ο Ουρουγουανός προώθησε ένα σύστημα 4-4-2 και σεβάστηκε απόλυτα το στυλ της χώρας, με πάσες από το κέντρο προς τα άκρα. Στα δεξιά χρησιμοποίησε τον Τζέφερσον Φαρφάν και στα αριστερά τον Χουάν Βάργκας, ενώ ο Κλαούντιο Πισάρο χρησιμοποιήθηκε αρκετά ως δεύτερος επιθετικός και ανά περιπτώσεις ως οργανωτικός μέσος. Πιο μπροστά από όλους αγωνιζόταν κυρίως ο Πάολο Γκερέρο, με συνέπεια το σχήμα αρκετές φορές να μετατρέπεται σε 4-2-3-1.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της παρουσίας του στο Περού ήταν η διαρκής αναζήτηση για το κάτι παραπάνω. "Θαυμάζω το στυλ του Περού, αλλά θέλω να προσθέσω σε αυτό με δουλειά χωρίς την μπάλα", δήλωνε στις συνεντεύξεις Τύπου. Αυτό ήταν και το βασικό "αγκάθι" που εντόπισε στο έμψυχο δυναμικό που είχε στη διάθεσή του και το καταδείκνυε με κάθε ευκαιρία: "Οι ποδοσφαιριστές του Περού είναι δημιουργικοί, έξυπνοι με την μπάλα στα πόδια, αλλά υποφέρουν χωρίς αυτή. Οι παίκτες πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στη φυσική, πνευματική και τακτική κατάστασή τους".

Από την πλευρά του, δεν επαναπαυόταν στο υλικό που είχε και έψαχνε για νέους ποδοσφαιριστές, λιγότερο προβεβλημένους, που θα μπορούσαν να χωρέσουν στην αποστολή της χώρας και να καλύψουν τα κενά των (πολλών) τραυματιών.

Διοργάνωνε training camps μερικές φορές και μία φορά τον μήνα, για να ανακαλύψει "φυντάνια" από διάφορες πόλεις ή χωριά του Περού και με αυτόν τον τρόπο μπήκε στο ραντάρ του ο Έντβιν Ρεταμόσο (τότε) της Ρεάλ Γκαρσιλάσο. Στα 4 τελευταία παιχνίδια της θητείας του, μάλιστα, κάλεσε στην αποστολή τον 20χρονο Γιόρντι Ρέινα και τον 19χρονο Κριστιάν Μπεναβέντε.

Οι τραυματισμοί που προκάλεσαν την καταστροφή

Το 2011 εξελίχθηκε στο αδιαμφισβήτητο ζενίθ του Μαρκαριάν, ωστόσο η κατηφόρα ήταν αναπόφευκτη στη συνέχεια. Ο έμπειρος τεχνικός δεν ήταν σε θέση να βρει μία σταθερή ενδεκάδα, αφού έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλά και σοβαρά προβλήματα τραυματισμών και τιμωριών.

Φαρφάν, Γκερέρο και Πισάρο απουσίασαν από πολλά παιχνίδια, ο Βάργκας περνούσε πολύ χρόνο στον πάγκο της Φιορεντίνα και έχασε τον αγωνιστικό ρυθμό του και ο Μαρκαριάν αναζητούσε εναγωνίως παίκτες σε ανταγωνιστικό στάδιο, από το χαμηλοτέρου επιπέδου πρωτάθλημα της χώρας.

Τα αποτελέσματα στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 αποτύπωναν την κατάσταση. Το Περού απέτυχε να σημειώσει εκτός έδρας νίκη, έχασε εντός έδρας κρίσιμα παιχνίδια όπως κόντρα στην Κολομβία και η ήττα από την πατρίδα του προπονητή της στη Λίμα το 2013 έφερε τον Μαρκαριάν σε δεινή θέση. "Εάν δεν προκριθούμε στην τελική φάση, θα παραιτηθώ", γνωστοποίησε στη συνέντευξη Τύπου μετά από το παιχνίδι.

Το τέλος της... τελευταίας δουλειάς του

Ο αποκλεισμός ήρθε σαν φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Δύο χρόνια μετά από την επιτυχία του Κόπα Αμέρικα στην Αργεντινή, το κλίμα είχε αντιστραφεί πλήρως για τον Μαρκαριάν.

Η φήμη του είχε δεχθεί ισχυρό πλήγμα και τον Δεκέμβριο του 2013, μετά από την αποχώρησή του, ο Μαρκαριάν ουσιαστικά απάντησε στις απαιτήσεις των φιλάθλων του Περού που περιορίζονται μόνο σε νίκες: "Το Περού πρέπει να δουλέψει σοβαρά για 8-10 χρόνια ώστε να παλεύει για μία θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο". Ο Ουρουγουανός επέστρεψε στην πατρίδα του και τη θέση του στον πάγκο πήρε ο πρώην βοηθός του, Πάμπλο Μπενγκοετσέα, ο οποίος μέχρι τώρα έχει δοκιμαστεί σε φιλικά παιχνίδια.

Συνολικά, ο Μαρκαριάν θεωρώ ότι έκανε καλή δουλειά, αλλά το Περού χρειάζεται να μάχεται με περισσότερους παίκτες υψηλού επιπέδου. Μόλις 4 ποδοσφαιριστές (Φαρφάν στη Σάλκε, Βάργκας στη Φιορεντίνα, Πισάρο στην Μπάγερν, Γκερέρο στην Κορίνθιανς) αγωνίζονται σε σημαντικά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα και αυτό δεν είναι αρκετό για τη χώρα. Η εγχώρια λίγκα βρίσκεται σε πολύ χαμηλό επίπεδο από πλευράς ταλέντου και από τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές βγάζουν αρκετά καλά χρήματα, δεν υπάρχει φιλοδοξία για το κάτι παραπάνω.

Τι θα κάνει στην Ελλάδα

Αυτά είναι ορισμένα δεδομένα που θα πρέπει να διαχειριστεί ο Μαρκαριάν στην Ελλάδα. Εάν προσληφθεί στην Εθνική ομάδα θα χρειαστεί σίγουρα κάποιον χρόνο και υποστήριξη από τους ανθρώπους της ομοσπονδίας.

Σίγουρα οι διεθνείς ποδοσφαιριστές θα πρέπει να αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο με τις ομάδες τους, αφού ένας προπονητής και δη ομοσπονδιακός εξαρτάται απολύτως από τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του.

Εάν, μάλιστα, η Ελλάδα εστιάσει αρκετά και δουλέψει πάνω στους νεαρούς ποδοσφαιριστές που έχει, τότε νομίζω ότι η επιστροφή στα καλά αποτελέσματα θα έρθει σύντομα".