Κατσουράνης: “Δεν τέθηκε ποτέ θέμα να πάω στον Ολυμπιακό”

– Πώς θα ήθελες να είναι στο ιδανικό σενάριο τα επαγγελματικά σου τους επόμενους μήνες;

“Να τελειώσουμε τη σεζόν πρωταθλητές Πορτογαλίας. Και ύστερα να καθίσω με την ομάδα να δούμε τι θα κάνουμε. Το ξέρουν στην Μπενφίκα, το έχω πει και στον Τύπο εδώ, ότι το μοναδικό ζήτημα είναι η οικογενειακή ταλαιπωρία μας με τα αεροπλάνα, πήγαιν’-έλα. Ολα τ’ άλλα είναι τέλεια. Αλλά θα ήθελα να βρω κάτι που να ‘χει απευθείας σύνδεση με την Αθήνα. Ξεκάθαρα η οικογένεια είναι για μένα πάνω από την καριέρα. Δεν μπαίνει καν δίλημμα. Για την οικογένεια βγαίνω και στο μεροκάματο. Σερβιτόρος σε εστιατόριο”!

– Ακούγεται παράξενο να ‘ναι αυτό, οι διπλές πτήσεις, όλη κι όλη η φασαρία…

“Συμφωνώ, αν δεν το ζεις όπως η οικογένειά μου καμιά εικοσαριά φορές τον χρόνο. Αλλά, πίστεψέ με, μόνο αυτό είναι. Εδώ μ’ έχουν αποδεχτεί και ως άνθρωπο και ως ποδοσφαιριστή, παίρνω εκτίμηση, γνωρίζουν την επιθυμία μου να φύγω κι όμως επιμένουν να χτίσουν επάνω μου, ο κόσμος με σέβεται, το δείχνει με κάθε τρόπο. Και μόνο που μου έκαναν την τιμή να έχω υπάρξει αρχηγός σ’ αυτό το κλαμπ, σε έστω ένα παιχνίδι, φτάνει”.

– Τρίτη χρονιά στην Μπενφίκα, οι προϋποθέσεις για τη μάχη κορυφής είναι σε καλύτερες βάσεις απ’ ό,τι την προηγούμενη διετία;

“Φαίνεται αυτό. Η Μπενφίκα είχε κάπου… χίλιες τριακόσιες ημέρες να βρεθεί στην κορυφή της βαθμολογίας! Τη διαφορά την κάνει ότι, με το που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, αμέσως ανέλαβε τα ηνία της ομάδας η φυσιογνωμία Ρούι Κόστα. Ξέρεις είμαι ο παίκτης που πήρε την τελευταία ασίστ της καριέρας του πέρσι στο τελευταίο μας ματς! Λοιπόν ο Ρούι έχει φοβερές παραστάσεις, φοβερές γνώσεις, αντιλαμβάνεται τι είναι το ποδόσφαιρο, αντιλαμβάνεται τι είναι η Μπενφίκα, δύσκολη ομάδα, με πίεση. Εκανε εξαιρετική επιλογή, όχι στον προπονητή, σε όλο το τιμ. Δουλεύουμε σε πολύ υψηλό επίπεδο, οργάνωση, ποιότητα προπόνησης, όλοι είναι δίπλα σε μας και για μας, από το τι θα φάμε ώς το πιο πολύπλοκο, ζω πράγματα που δεν τα ‘χω ζήσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ‘σαι επαγγελματίας. Να δουλεύεις σ’ αυτό το περιβάλλον. Ο γυμναστής, π.χ., είναι ό,τι καλύτερο έχω συναντήσει. Δούλευε σε Βαλένθια και Λίβερπουλ με τον Ράφα Μπενίτεθ, τώρα είναι μαζί μας, σε διδάσκει, σου αναλύει τι σε ωφελεί η κάθε άσκηση, καταλαβαίνεις το όφελος απ’ το πώς νιώθεις. Αν τον είχα συναντήσει στα 20, και όχι στα 29, κι εγώ δεν ξέρω πού θα ‘παιζα τώρα”!

– Ισχύει ότι φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, διαιτητές επιφυλάσσουν στους ντόπιους καλύτερη αντιμετώπιση απ’ ό,τι σε σας τους ξένους;

“Ναι, είναι πιο ανεκτικοί και πολύ καλά κάνουν. Εμένα δεν με συμφέρει, αλλά αυτοί πρώτα θα βάλουν την προστασία και την προβολή του δικού τους προϊόντος. Γι αυτό και κάνουν τόσες πωλήσεις στο εξωτερικό. Οχι μόνο οι μεγάλοι. Ο Μάρκος Αντόνιο από δω πήγε στη Γαλλία πριν από τον ΠΑΟΚ. Η Μπελενένσες έδωσε τον αριστερό μπακ στη Βόλφσμπουργκ. Ο Εντίνιο. Ο Ν’Ντόι. Μικροί και μεγάλοι ξέρουν να διαχειριστούν τους παίκτες τους. Και φυσικά πρώτα να τους δημιουργήσουν. Με ακαδημίες, με προπονητήρια, με πολυάριθμους κόουτς, με τακτική από δώδεκα χρόνων. Φτιάχνουν παίκτες, τους εξελίσσουν”.

– Μπρούνο Αλβες

“Αυτό λέμε. Τρομακτική εξέλιξη. Αυτονόητο ότι δεν θα μπορούσε να την έχει στην Ελλάδα. Για μένα, έτσι όπως έχει γίνει, τόσο ολοκληρωμένος, παίζει σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Οπως πήγε ο Πέπε στη Ρεάλ ή ο Ρικάρντο Καρβάλιο στην Τσέλσι. Για εκεί είναι αυτός”.

– Τι έχουν λύσει που εμείς, ενδεχομένως, ακόμη το ψάχνουμε;

“Εχουν λύσει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι πόλεμος. Μετά, οι καλύτεροι αγωνιστικοί χώροι. Η πιο εξειδικευμένη προπόνηση. Αρα διαπλάθουν καλύτερο μυϊκό σύστημα. Αρα παθαίνουν λιγότερους τραυματισμούς. Υστερα, η τακτική παιδεία. Ο καθένας μαθαίνει να παίζει τη θέση του από μικρή ηλικία. Κι όλοι πάνε παντού για να νικήσουν, στα ίσα, δεν κλείνονται. Εννοείται ότι έχουν άπειρους και φτηνούς Λατινοαμερικανούς, ο κόσμος νοιάζεται να βλέπει την μπάλα να τρέχει, όχι καθυστερήσεις, όχι διαιτητές να σφυρίζουν συνεχώς, τους ενθουσιάζει το παιχνίδι να ‘χει ροή, η μουρμούρα αρχίζει όταν δεν παίζεις γρήγορα. Δεν έχει εφτάωρες εκπομπές για διαιτησία, δεν έχει νεκρές ζώνες, όλοι πηγαίνουν σε όλα τα γήπεδα και κάθονται μαζί. Και ναι, οι πρόεδροι των μεγάλων ομάδων δεν είναι και φίλοι, αλλά ώς εκεί. Φτάνουν αυτά;”

– Η εικόνα της Μπενφίκα στην Ελλάδα είναι το 1-5 από τον Ολυμπιακό. Μ’ αυτή την εικόνα υπάρχει η αντικειμενική δυσκολία να γίνεις πιστευτός.

“Συμφωνώ. Αλλά ήταν μόνο ένα παιχνίδι. Κάθε λογικός άνθρωπος θα είδε ότι δεν ήταν για 5-1. Εγινε όμως. Δεν αναιρεί πόσο καλή ομάδα φτιάχνει η Μπενφίκα. Απλώς είναι στη φάση που ακόμη τη φτιάχνει. Είναι καινούργια· για να φτάσω να είμαι εγώ απ’ τους πιο παλιούς στα δυόμισι χρόνια και να ‘χω φορέσει το περιβραχιόνιο, καταλαβαίνεις. Είναι άπειρη ομάδα, επηρεάστηκε από την ιδιαιτερότητα της δυνατής ελληνικής έδρας, καμιά σχέση με Ντραγκάο ή με Αλβαλάντε. Στην Πόρτο ή τη Σπόρτινγκ οι πιο φανατικοί είναι σαν αυτούς που στην Ελλάδα κάθονται στην απέναντι κεντρική κερκίδα”.

– Πώς ήταν οι αντιδράσεις μετά;

“Οχι κάτι δραματικό. Μίλησε ο προπονητής στην ομάδα, ανέλυσε τα λάθη, έγινε κριτική, μας είπε πως ήταν κακή η νοοτροπία μας, συνεχίζουμε παρακάτω, τελεία. Εδώ, πέρσι, σε πρωτάθλημα τριών μεγάλων βγήκαμε… τέταρτοι και δεν έγινε το παραμικρό”!

– Τον Βαλβέρδε τον θυμάσαι από τους προημιτελικούς Μπενφίκα-Εσπανιόλ το 2007 στο UEFA;

“Οπωσδήποτε. Τότε ήμουν τιμωρημένος στο πρώτο ματς, και στη ρεβάνς έπαιξα μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αλλά απ’ έξω φαινόταν ακόμη πιο καθαρά πόσο δουλεμένη ήταν η ομάδα του, τι αυτοματισμούς έβγαζε, πόσο είχε διαβάσει το μάθημά της, τους κρατούσε όλους ζεστούς με το rotation, ανά πάσα στιγμή είχαν έτοιμες τις απαντήσεις ό,τι κι αν δοκιμάζαμε. Μοιάζουν πολύ ο Βαλβέρδε κι ο δικός μας ο Κίκε εδώ στην Μπενφίκα. Ολοι οι ισπανοί σαραντάρηδες μοιάζουν”.

– Δεν… αποθεώθηκες κιόλας εκείνη τη νύχτα στο Φάληρο. Ηταν σαν διαδήλωση ότι είσαι ανεπιθύμητος;

“Ανεπιθύμητος για ποιο πράγμα; Δεν νομίζω ότι τέθηκε ποτέ θέμα να πάω στον Ολυμπιακό, ούτε βλέπω να τίθεται ποτέ στο μέλλον από την πλευρά μου. Οπότε είναι φυσικό να μη με απασχολεί αν είμαι επιθυμητός ή ανεπιθύμητος. Εγώ, από λόγους αρχής, ουδέποτε στη ζωή μου έχω προκαλέσει αντίπαλο”.

– Ισως ισχύει ότι όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας.

“Ελα τώρα. Αυτά τα ‘λεγε… ο Μπους! Νομίζω ότι έτσι πάει γενικώς στην Ελλάδα. Γυρίζεις να παίξεις στην πατρίδα σου, η λογική είναι να σε σέβονται, Εθνική, Ευρωπαϊκό κ.λπ. Αντε ν’ ακούσεις και μια γιούχα. Ως εκεί. Η ελληνική λογική είναι αυτό που έγινε. Πετούσαν μπουκάλια ακόμη και μετά το ματς. Οταν βγήκαμε να κάνουμε γύρους για αποθεραπεία”.

– Το καλοκαίρι θα ‘σαι 30 ετών και με ακόμη ένα χρόνο στο συμβόλαιό σου. Ακριβώς στην ίδια συγκυρία 30 και με ένα χρόνο, επίσης για λόγους οικογενειακής προτεραιότητας, επαναπατρίστηκε ο Καραγκούνης.

“Εγώ δεν μιλάω για επιστροφή στην Ελλάδα. Μόνο για άλλη χώρα, στο εξωτερικό. Με τον όρο του αεροπλάνου που είπαμε. Η Ελλάδα είναι λύση έσχατης ανάγκης. Ισως έλθει έπειτα από χρόνια. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να μην έρθει και καθόλου”!

– Οποιος νέος παίκτης ξεπετιέται στο ελληνικό προσκήνιο, π.χ. Παπασταθόπουλος, είσαι του… να φεύγει έξω;

“Με την πρώτη πτήση που θα βρει μπροστά του! Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι θα εξελιχτεί ως ποδοσφαιριστής. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο που δεν θα χρειάζεται να βγεις έξω για να προοδεύσεις. Να έχουμε τις υποδομές και τους σωστούς ανθρώπους σ’ αυτές. Ως τότε όμως; Εγώ με την καρδιά σού λέω ότι η διετία 2004-06 στην ΑΕΚ ήταν το πρότυπο για το πώς οφείλει να λειτουργεί πάντα η ΑΕΚ. Την πρώτη σεζόν ήμασταν πιο ομάδα απ’ όλους και δικαιούμασταν τουλάχιστον έναν τίτλο. Τη δεύτερη βγήκαμε Τσάμπιονς Λιγκ και φτάσαμε τελικό Κυπέλλου. Αλλά με το μυαλό, όποτε το σκέφτομαι, μουντζώνω τον εαυτό μου που δεν έφυγα αμέσως έξω μετά το Ευρωπαϊκό το 2004”.

– Ηταν, το 2004-06, η διετία Φερνάντο Σάντος.

“Πάλι καλά που τον συνάντησα αυτόν τον άνθρωπο. Μ’ έμαθε τα βασικά, να παίζω τη θέση μου, μ’ έμαθε τακτική, μ’ έκανε κανονικό ποδοσφαιριστή. Ν’ αντιλαμβάνομαι το αντικείμενο. Πριν από τον Φερνάντο Σάντος έπαιζα με το ταλέντο μου και με ό,τι είχα πάρει από τους προηγούμενους προπονητές”.

– Επικοινωνείτε; Παρακολουθείς ΠΑΟΚ;

“Πώς όχι; Αφού έχω συνεργαστεί με όλους, που λέει ο λόγος, εκεί μέσα. Με τον Φερνάντο Σάντος και το επιτελείο του, ακόμη και με τον διερμηνέα του. Με Ζαγοράκη, με Βρύζα, με Γεωργιάδη. Με τον Χαλκιά. Εξυπακούεται ότι έχω συμπάθεια γι’ αυτό που κάνουν. Και πίστη ότι το κάνουν καλά και θα το κάνουν ακόμη καλύτερα. Δεν σταματάει αυτό. Ετσι θα συνεχίσει. Θα κάνουν καλές επιλογές, θα ενισχυθούν, θα προχωρήσουν”.

– Παναθηναϊκός; Στους `16` του Τσάμπιονς Λιγκ με τόσους Ελληνες στην πρώτη γραμμή…

“Η απόδοση και το αποτέλεσμα δείχνουν βήματα προς τα εμπρός. Καλός κόουτς και καλός Ελληνας ο Αναστασίου δίπλα στον κόουτς. Για μένα τεράστια υπόθεση κι ο Καραγκούνης. Εχει αντίληψη, ξέρει τι είναι το ποδόσφαιρο, βοηθάει. Δεν γίνεται, λέω για τους προπονητές, με το πρώτο να τους βγάζουμε σκάρτους. Αυτός ο άνθρωπος, ο Τεν Κάτε, είναι φανερό ότι στην αρχή δεν ήξερε την ομάδα. Αλλο τα DVD, άλλο η καθημερινότητα στο προπονητήριο. Με τους Ελληνες παίκτες ο Παναθηναϊκός έχει παράδοση ετών. Το παν είναι, όπως λέγαμε και για εδώ με τους Πορτογάλους, να τους στηρίζεις στα λάθη τους, να τους προβάλλεις, να τους γεμίζεις αυτοπεποίθηση. Και σίγουρα να μην ξανακάνουν ό,τι κακό έκαναν στην προηγούμενη φουρνιά τους, που ήταν και πιο ποιοτική από τη σημερινή. Πριν από τον Τεν Κάτε οι σημερινοί έρχονταν στην Εθνική, και μονίμως έπαιζαν καλύτερα απ’ ό,τι στον Παναθηναϊκό. Πώς γινόταν αυτό;”

– Είναι ο Παναθηναϊκός μια πιθανότητα για το μέλλον σου;

“Αν κάποτε, ναι, θα είναι μία από τις πιθανότητες”.