Κομπάρσοι της γιορτής
Είμαστε οι κομπάρσοι της Ευρώπης και κάποια στιγμή θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να μην περιμένουμε νίκες «εκεί όπου τολμούν οι αετοί», ούτε... «γαλλικές επαναστάσεις» και «γαλλικά κλειδιά». Γιατί οι ομάδες δεν φτιάχνονται με τα ωραία λόγια, όπως και οι νίκες δεν έρχονται ούτε με τις ευχές των εφημερίδων «Αεκάρα μπορείς» - «γερά για νίκη - πρόκριση», ούτε με τα... βουντού των φιλάθλων... Οι επιτυχίες χτίζονται τούβλο - τούβλο στο γήπεδο.
Λιλ, μια μικρομεσαία ομάδα της γαλλικής επαρχίας, αφού απέκλεισε την Πάρμα στα προκριματικά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο πάρτι των πρωταθλητών. Στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί πανηγύρισε την πρώτη νίκη της όταν για τη δεύτερη αγωνιστική αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό, τον οποίο στο τέλος άφησε στην τέταρτη θέση του ομίλου.
Πέρυσι επέστρεψε στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και βελτίωσε όχι την επίδοσή της, αφού πάλι έξι βαθμούς συγκέντρωσε, ούτε τη θέση της, αφού πάλι τρίτη τερμάτισε, αλλά την ομάδα που νίκησε και τελικά άφησε στην τέταρτη θέση και εκτός Ευρώπης, η οποία ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Εφέτος έχοντας μπει και πάλι απ’ ευθείας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ η Λιλ κυνηγάει το επόμενο και απολύτως λογικό βήμα, δηλαδή την πρόκρισή της στη συνέχεια της διοργάνωσης.
Αν βλέπει κάποιος το παιχνίδι από την καθαρά ελληνική σκοπιά, μπορεί να μιλήσει και πάλι για ατυχία και να ανασύρει όλες τις δικαιολογίες που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί ως κάλυμμα της πραγματικότητας. Μια ουδέτερη ματιά θα μας προσγειώσει ανώμαλα, αφού η αντιμετώπιση που έχουν οι ελληνικές ομάδες από τις αντιπάλους τους, είναι περίπου η ίδια με αυτήν που έχουν οι κομπάρσοι στις κινηματογραφικές ταινίες: υπάρχουν για να συμπληρώνουν το σκηνικό.
Τη στιγμή που η ΑΕΚ ψάχνει ακόμη την πρώτη νίκη της στο Τσάμπιονς Λιγκ, η μικρή και ταπεινή Λιλ ονειρεύεται με χειροπιαστά αποτελέσματα την πρόκρισή της στους «16».
Στην Ελλάδα περιμένουμε την… «γαλλική επανάσταση», όπως προανήγγειλε μια αθλητική εφημερίδα, την οποία θα ξεκινούσε η ΑΕΚ «εκεί όπου τολμούν οι Αετοί», όπως περιέγραφε την ήσυχη πόλη του Λανς μια άλλη εφημερίδα. Και πως θα το πετύχαινε η ΑΕΚ; «Με γαλλικό κλειδί» φυσικά.
Στον ρόλο του ποδοσφαιρικού υδραυλικού, ο Λυμπερόπουλος, ο οποίος επιβεβαίωσε εν μέρει τις φοβίες του τεχνικού της Λιλ Κλοντ Πιέλ, όταν τέσσερα λεπτά μετά το πρώτο γκολ της Λιλ έστρωσε τη μπάλα ιδανικά στον Ιβιτς που έφερε το ματς στα ίσια. Απλά όπως συμβαίνει ανησυχητικά συχνά τα τελευταία χρόνια, όταν χρειάστηκε η αντίπαλος της ελληνικής ομάδας πάτησε το γκάζι και πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε.
Το μόνο ευχάριστο για την ΑΕΚ ήταν ότι η Μίλαν έκανε τη δουλειά της στις Βρυξέλλες μολονότι έπαιζε με 10 παίκτες και νίκησε την Αντερλεχτ, με την οποία ρεαλιστικά θα παλέψει η ΑΕΚ για την τρίτη θέση του ομίλου. Το μοναδικό παράθυρο πρόκρισης της ΑΕΚ στην επόμενη φάση της διοργάνωσης το κρατάει εν μέρει ανοιχτό η ίδια, καθώς θα πρέπει να κερδίσει τη Λιλ στην Αθήνα και στη συνέχεια να ελπίζει ότι θα υποδεχτεί μια αδιάφορη (και σίγουρα πρώτη του ομίλου) Μίλαν, προτού πάει στις Βρυξέλλες για το τελευταίο ματς της φάσης των ομίλων με την Αντερλεχτ.
Αλλά είπαμε, ακόμη δεν έχει πετύχει νίκη η ΑΕΚ στη διοργάνωση, θα πετύχει δύο (ή τρεις) μαζεμένες; Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Είμαστε οι κομπάρσοι της Ευρώπης και κάποια στιγμή θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να μην περιμένουμε νίκες «εκεί όπου τολμούν οι αετοί», ούτε… «γαλλικές επαναστάσεις» και «γαλλικά κλειδιά». Γιατί οι ομάδες δεν φτιάχνονται με τα ωραία λόγια, όπως και οι νίκες δεν έρχονται ούτε με τις ευχές των εφημερίδων «Αεκάρα μπορείς» – «γερά για νίκη – πρόκριση», ούτε με τα… βουντού των φιλάθλων… Οι επιτυχίες χτίζονται τούβλο – τούβλο στο γήπεδο.
