Ο σκληροπυρηνικός ναζί που έγινε ο 'καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία της Σίτι'

Στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1956, ο τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτι έκανε μια βουτιά στα πόδια του επιθετικού της Μπέρμιγχαμ Πίτερ Μέρφι. Κατάφερε με αυτοθυσία να μπλοκάρει τη μπάλα. Άλλες δυο φορές επιχείρησε ηρωικές εξόδους, δίνοντας τελικά τη νίκη στην ομάδα το με 3-1.

Μερικές μέρες αργότερα, ενώ είχαν κοπάσει οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του Κυπέλλου, γινόταν γνωστό ότι ο Τράουτμαν έπαιζε εκείνο το βράδυ με σπασμένο σβέρκο. Ο Γερμανός τερματοφύλακας κατάφερε να αναρρώσει σε χρόνο ρεκόρ και να παίξει 545 ματς, ως το 1964. Και να γίνει ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία της Μάντσεστερ.

(24/6/56, ο Τράουτμαν φορώντας κολάρο, δέχεται χειραψία από τον Πέκο Μπάουενς, πρόεδρο της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας)

Η ιστορία του Μπερτ δεν αρχίζει και τελειώνει στον σπασμένο του σβέρκο. ο Τράουτμαν ξεκίνησε να παίζει στη Σίτι το 1949. Ο Γερμανός αθλητής έγινε σύμβολο της ομάδας και της πόλης ολόκληρης. Στο πρόσωπο του ενσαρκώθηκε η γενναιότητα, η αυτοθυσία, η αντοχή στις δυσκολίες, ήταν "ο δικός μας Μπέρτ" για κάθε παιδί που μεγάλωνε στις ριμαγμένες από τον Β`Παγκόσμιο πόλεμο, φτωχογειτονιές του Μάντσεστερ. Δεν ήταν από εκείνος τους Γερμανούς που ήθελαν να εξαφανίσουν από προσώπου γης τους Εβραίους και τους Σλάβους. Ήταν ο καλός Γερμανός.

Στην πραγματικότητα αυτός ο 'Καλός Γερμανός', υπήρξε ναζιστής, πλήρως αφοσιωμένος οπαδός του Χίτλερ, βραβευμένος με τον Γερμανικό σταυρό Α`τάξης και στρατιώτης της Γερμανικής μεραρχίας που πολέμησε ενάντια στη Ρωσία.

Οι ήρωες πολλές φορές χρειάζεται πρώτα να παλέψουν ενάντια στον χειρότερο τους εαυτό. Ο Μπερτ, χρόνια πριν το ξέσπασμα του πολέμου, αγαπούσε τον αθλητισμό, τον έβλεπε σαν διέξοδο από τις βραδιές που καλούνταν να αντικρίσει τον αλκοολικό πατέρα του. Σε ένα διαλυμένο σπίτι, ο νεαρός Γερμανός βρήκε αποκούμπι σε κάτι που φαινόταν εκείνη την εποχή ριζοσπαστικό και προχωρημένο και κινητήριος δύναμη για την αθλητική του ζωή: Ασπάστηκε το δόγμα του Φύρερ και κατατάχθηκε εθελοντής στο γερμανικό στρατό.

Ήταν το υπόδειγμα Γερμανού στρατιώτη: Βραχύσωμος, ξανθός, οξύθυμος, ένας τύπος που στα διαλείμματα των στρατιωτικών ασκήσεων, διασκέδαζε ξυλοφορτώνοντας Ιταλούς στρατιώτες, για να τους κλέψει τα τσιγάρα.

Ο πόλεμος τον βρήκε στην μεραρχία του αίματος, σε μάχες ενάντια στον Ρώσικο στρατό που φάνταζε - και αποδείχθηκε τελικά- ακατάβλητος. Το 1944 βρέθηκε στο μετερίζι των βομβαρδισμών της Δρέσδης, όταν ο συμμαχικός στρατός διέλυσε τη σαξωνική πόλη και επέζησε. Στη συνέχεια συνελήφθη και αιχμαλωτίστηκε δυο φορές, μια από τους Ρώσους και άλλη μια από τους Γάλλους. Αφέθηκε ελεύθερος ως 'μη επικίνδυνος' και ύστερα κρύφτηκε κάτω από το έδαφος, μέσα σε αχυρώνες, οπουδήποτε μπορούσε να περάσει απαρατήρητος μέχρι να γυρίσει στη Βρέμη. Στο περιβόητο περιστατικό του αχυρώνα, ομάδα Βρετανών στρατιωτών τον ανακάλυψε, με τον έναν, σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή, να του λέει "Τι νέα φίλε; Θέλεις να πιούμε ένα τσάι μαζί;"

Ο Τράουτμαν δεν ήπιε ακριβώς τσάι με τους Βρετανούς στρατιώτες, αλλά μεταφέρθηκε σε φυλακή αιχμαλώτων πολέμου, στην περιοχή Αστον-Ιν-Μεηκερφιλντ κοντά στην πόλη Γουίγκαν. Εκεί έμεινε μέχρι το 1948. Ήταν ένας από τους 90 επιζώντες, σε μια μεραρχία 1000 στρατιωτών. Μέσα στη φυλακή, ο Τράουτμαν βρήκε παρηγοριά σε αυτό που τον διασκέδαζε περισσότερο, στο ποδόσφαιρο. Στην αρχή δοκιμάστηκε ως σέντερ μπακ, αλλά ένας τραυματισμός στα χέρια, τον οδήγησε ανάμεσα στα γκολπόστ, όπου και στη συνέχεια καθιερώθηκε.

Ένας σκληροπυρηνικός ναζί, αυτό ήταν ο Τράουτμαν στα 22 του χρόνια και κάτι τέτοιο δεν ήταν φήμη, αλλά επίσημη καταγραφή των ανωτάτων αρχών της φυλακής. Ο Μπερτ συγκαταλεγόταν στο 10% των κρατουμένων που είχαν την περιγραφή 'αμετανόητοι ναζί' και πλαισίωναν τους 'αντί-Ναζί' και 'μη ξεκάθαρης ιδεολογίας' κρατουμένους. Όμως ενώ τα χρόνια περνούσαν, το δηλητήριο του μίσους 'έσπαγε' από μέσα του και γινόταν ένα με την καμένη γη του πολέμου.

Ο Τράουτμαν ζούσε μέσα στη φυλακή πιο ελεύθερος από ποτέ. Και ανυπομονούσε να ζήσει και έξω από αυτή, σαν ελεύθερος, δημοκρατικός άνθρωπος, που αγαπά το ποδόσφαιρο.

Η αποφυλάκιση του ήταν το πρώτο κεφάλαιο αυτής της νέας ζωής. Δεν μπορούσε να μιλήσει για όσα είχε ζήσει και είχε δει. Δεν μπορούσε να πει κάτι παραπάνω από 'συγνώμη' για όσα είχε κάνει πριν τη φυλακή. Δεν είχε το θάρρος να εκφράσει με λόγια αυτό το στίγμα. Κατάφερε όμως να βρει λύτρωση στο ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος αρχικά στην ερασιτεχνική St.Helen`s Town, με τη βοήθεια του Τζάκ Φράιαρ, του ανθρώπου που έγινε ο πνευματικός του πατέρας. Εκεί αντιμετωπίστηκε από τους συμπαίκτες του σαν ένα κτήνος του Πολέμου. Αλλά άφησε τη μπάλα να μιλήσει. Τελικά η Μάντσεστερ Σίτι άκουσε ότι υπήρχε ένας πιτσιρικάς Γερμανός με ταλέντο. Τον εντόπισε και τον υπέγραψε.

Στον πρώτο του αγώνα με την Σίτι, οι περισσότεροι φίλαθλοι ζητούσαν ή να καεί ζωντανός ή να τους δοθεί το κεφάλι του επί πινάκι. Ο Τράουτμαν ήταν ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος σε μια αγγλική βιομηχανική πόλη που μόλις ξεπερνούσε τον εφιάλτη του Β`Παγκοσμίου Πολέμου.

"Αν ετούτος ο ποδοσφαιριστής είναι άνθρωπος αξιοπρεπής, δεν αξίζει να πληρώσει τις αμαρτίες και τα βάσανα που μας προξένησε ο γερμανικός στρατός. Η κάθε περίπτωση ανθρώπου ας κριθεί ξεχωριστά", είχε γράψει ο Ραβίνος Αλεξάντερ Αλτμάν στην εφημερίδα Manchester Evening Chronicle. Αυτό το μήνυμα λειτούργησε τελικά, κατευναστικά στους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι, που με το πέρασμα του χρόνου κατάφεραν όχι μόνο να αποδεχθούν τον Τράουτμαν, αλλά και να τον αποθεώσουν τελικά, ως κινητήρια δύναμη στην γλυκιά και γεμάτη σπουδαίες νίκες, μετέπειτα πορεία της ομάδας τους.

Η ιστορία του Τράουτμαν απέκτησε μια δεύτερη ζωή και στο σινεμά, ως το δεκαετίες, πανάκριβο βιογραφικό project του σκηνοθέτη Μπερνάρ Ροζενμιούλερ, με τον ηθοποιό Ντέιβιντ Κρος στο ρόλο του Γερμανού πορτιέρο, με τον ίδιο τον Μπερτ να βοηθάει στην παραγωγή μέχρι και τον θάνατο του, το 2013. Τουλάχιστον πρόλαβε να πει 'συγνώμη. Τουλάχιστον πρόλαβε να γίνει ήρωας, εκτός πολέμου.

Η ταινία The Keeper αναμένεται να κάνει πρεμιέρα μέσα στον επόμενο μήνα.

(Φωτογραφίες: AP/Heinrich Sanden Jr.)