Μολδαβία-Ελλάδα

Εχει αυτή η ομάδα ακόμη το… eye of the tiger και το πνεύμα του νικητή που την απογείωσε από φτωχό συγγενή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στην κορυφή της Ευρώπης. Μπορεί να ξαναπαρουσιάσει την ανίκητη άμυνα και το ομαδικό πνεύμα «ένας για όλους και όλοι για τη νίκη» – σήμα κατατεθέν και της μπασκετικής Εθνικής – που την έβαλαν στις καρδιές μας ή το τέλος εποχής έχει φτάσει προ πολλού και ο ασθενής διατηρείται μάταια στη ζωή με μηχανική υποστήριξη; Απαντήσεις απόψε στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Η αλήθεια είναι πως η ποδοσφαιρική ομάδα έχει πολλά πράγματα να ζηλέψει από την αντίστοιχη του μπάσκετ. Πρώτα από όλα τη φρεσκάδα που αποπνέει και είναι σχεδόν αυτονόητη για μια ομάδα με τόσο χαμηλό μέσο όρο ηλικίας. Η ομάδα του ποδοσφαίρου μοιάζει αργή και κουρασμένη, αν και στο ρόστερ της υπάρχουν παίκτες που θα μπορούσαν να της δώσουν ταχύτητα και ενθουσιασμό.

Μετά είναι η σταθερότητα. Η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη καθιερώνεται στη συνείδηση του κόσμου ως παγκόσμια υπερδύναμη με δύο συνεχείς παρουσίες σε τελικούς μεγάλων διοργανώσεων και αίσθηση υπεροχής σε όλα της τα παιχνίδια, την ώρα που η ομάδα του Οτο Ρεχάγκελ, ακόμη και ως πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν απέκτησε ποτέ τον άερα του ισχυρού και δεν απέβαλε ποτέ τη λογική του «κλεφτοπόλεμου».

Για να μην αδικούμε πάντως την παρέα του Ζαγοράκη, το δικό της κατόρθωμα δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με… 5 παγκόσμια πρωταθλήματα και ολυμπιακά μετάλλια στο μπάσκετ. Γιατί στο ένα άθλημα η χώρα μας βρίσκεται σταθερά μέσα στις 10 κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου για 20 χρόνια και νομοτελειακά κάποια στιγμή θα ερχόταν η φουρνιά που θα έκανε το βήμα παραπάνω, έχοντας όχι μόνο παράδοση αλλά και υποδομή πια, ενώ στο ποδόσφαιρο μια εντελώς αποτυχημένη – ως τότε – ομάδα πήγε μετά από 24 χρόνια σε μια τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ως συμπλήρωμα στον όμιλό της και γύρισε με το κύπελλο, ολοκληρώνοντας ίσως τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού και όχι μόνο του ποδοσφαίρου.

Τηρουμένων των αναλογιών ήταν σαν να κέρδιζε το… Κατάρ το Μουντομπάσκετ. Επίσης δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να μην ασχολείται σοβαρά με το ποδόσφαιρο (γεγονός που αυξάνει τον ανταγωνισμό και τον συντελεστή δυσκολίας), την στιγμή που – με εξαίρεση καμιά 20αριά χώρες – το μπάσκετ απασχολεί μιά χούφτα ανθρώπους σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο στις περισσότερες, αφού δεν περιλαμβάνεται καν στα 10 δημοφιλέστερα σπορ. Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ ελαφρώς άσκοπες τις συγκρίσεις και τον ανίερο «πόλεμο» που έχει ξεσπάσει μεταξύ «μπασκετικών» και «ποδοσφαιρικών» φιλάθλων και δημοσιογράφων.

Αφού τα ξεκαθαρίσαμε, ας δούμε τι μας περιμένει απόψε: Μας περιμένει μια άγνωστη ομάδα με διάθεση να ακουστεί στην Ευρώπη ως αυτή που νίκησε την κάτοχο του τίτλου και μάλιστα χωρίς φόβο, αφού γνωρίζει πως η δική μας ομάδα έχει προβλήματα και δεν είναι ανίκητη. Το επίπεδο των παικτών της Μολδαβίας δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό και δεν υπάρχουν καθόλου παίκτες-σταρ που να κάνουν σπουδαία καριέρα εκτός συνόρων (όπως π.χ η Αλβανία ή η Γεωργία) αλλά εδώ που έχει φτάσει η ελληνική ομάδα δεν δικαιούται να θεωρεί κανένα παιχνίδι εύκολο. Μήπως ξεχάσαμε το Καζαχστάν; Οι Μολδαβοί έχουν δύο απουσίες βασικών παικτών: του τερματοφύλακα Χμάρουτς και του αμυντικού Κατίνσους, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να εκτιμήσει πόσο μπορεί να επηρεάσουν τους γηπεδούχους αυτές οι απώλειες.

Στην ελληνική ομάδα τα προβλήματα είναι γνωστά: Εκτός από τον τραυματισμό του Γιαννακόπουλου, τις ενοχλήσεις του Ζαγοράκη και τον αινιγματικό αποκλεισμό του Σαμαρά από την αποστολή, τα δεδομένα προβλήματα που αντιμετωπίζει εδώ και καιρό η Εθνική είναι η αστάθεια στην άμυνα και φυσικά η δυσκολία στο γκολ.

Σε αυτή την κατεύθυνση ο Ρεχάγκελ σκοπεύει να θωρακίσει την άμυνα με δύο αμυντικά χαφ μπρστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο που θα αποτελείται εκτός απροόπτου από τους Δέλλα-Κυργιάκο. Ο Σεϊταρίδης και ο Φύσσας είναι δεδομένες παρουσίες στα άκρα της άμυνας, οι Μπασινάς-Κατσουράνης θα είναι οι δύο ανασταλτικοί χαφ που λέγαμε παραπάνω, ο Καραγκούνης αυτός που θα αναλάβει το δύσκολο έργο της οργάνωσης του παιχνιδιού και ο Χαριστέας σίγουρα ο ένας από τους τρεις επιθετικούς στο 4-3-3 που θα παρατάξει ο Χερ Οτο. Για τις άλλες δύο θέσεις ερίζουν οι Σαλπιγγίδης, Αμανατίδης και Λυμπερόπουλος (με αυτή τη σειρά προτεραιότητας) καθώς ο Παπαδόπουλος δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στο φιλικό στην Αγγλία και μάλλον δεν έχει κερδίσει ακόμη την εμπιστοσύνη του Γερμανού.

Λογικά ο Ζαγοράκης δεν θα είναι στην αρχική εντεκάδα, αφού πάγια θέση του προπονητή είναι πως πρέπει να παίζουν μόνο όσοι είναι 100% έτοιμοι. Η μοναδική έκπληξη που μπορεί να μας επιφυλάσει ο Ρεχάγκελ θα είναι η χρησιμοποίηση του Λαγού στο αριστερό άκρο της επίθεσης, καθώς τον πιστεύει πολύ παρόλο που δεν συνηθίζει να ρίχνει νέους παίκτες στα βαθιά πριν «ψηθούν» λίγο στον πάγκο της Εθνικής. Αν έχουμε και λίγη από την τύχη του Euro, που τόσο μας έλειψε στη συνέχεια, ακόμη καλύτερα…