Μουντιάλ σημαίνει...

Για απωθημένο μιλάει ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Απωθημένο. Θέλω να το ζήσω δημοσιογραφικά (εννοώ επιτόπου, εκεί που συμβαίνει, όχι ως ομάδα υποδοχής στο γραφείο), δεν τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής, αλλά που θα πάει, θα συμβεί. Ταυτόχρονα το Μουντιάλ είναι παίκτες άγνωστοι που γίνονται οι αγαπημένοι σου για δεκαπέντε μέρες, είναι παρέα και φίλοι και τηλεόραση και καλοκαίρι, είναι ο Ροζέ Μιλά, είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα, είναι το κουτουλίδι του «Ζιζού» , είναι το πέναλτι του Μπάτζιο στα περιστέρια, είναι όλα αυτά μαζί και είναι και όλες οι ομάδες που πήγαν σε παγκόσμιο κύπελλο, δεν πήραν νίκη αλλά έφυγαν ευτυχισμένες. Είναι η επιτομή του ποδοσφαίρου. Το Μουντιάλ, περισσότερο από το Τσάμπιονς Λιγκ, περισσότερο από Euro, περισσότερο από οποιαδήποτε διοργάνωση στον κόσμο, μου υπενθυμίζει γιατί αγαπάω τόσο πολύ αυτό το άθλημα και πόση, αγνή, σχεδόν παιδική χαρά μπορεί ακόμα να μου προσφέρει.

Αποθεώση της λατρείας για τον Τόλη Χορτάτο

Ως φίλαθλος, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι για μένα ο λόγος που αποκτά νόημα ο Ιούνιος (και τα μισά του Ιουλίου) κάθε τέσσερα χρόνια. Μια ευχάριστη εισαγωγή για το καλοκαίρι. Επαγγελματικά μιλώντας, το Μουντιάλ είναι ο ιδανικός επίλογος μίας ακόμη χρονιάς (μόνο ο Κώστας Μπράτσος πιστεύω ότι έχει διαφορετική άποψη) πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές. Γεγονός είναι, και ισχύει πιστεύω για κάθε ποδοσφαιρόφιλο σε κάθε γωνιά της γης, ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν μπορεί παρά να αποτελεί την αποθέωση της λατρείας του για την ασπρόμαυρη Θεά. Ποιο Champions League τώρα; Έτσι μόνο εξηγείται ότι ακόμη και σε παιχνίδια μεταξύ της Ονδούρας και της Νοτίου Κορέας υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί παθιασμένα, σαν να επρόκειτο για σημαντικό παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας. Αν συμμετέχει και η Εθνική, η δίψα για Μουντιάλ, όπως είναι λογικό, μεγαλώνει. Πέρα από όλα αυτά, είναι οι μικρές καθημερινές συνήθειες. Από τη συλλογή με χαρτάκια της Panini μέχρι και την ιεροτελεστία που ακολουθεί ο καθένας πριν από κάθε ματς (βλέπε πίτσα, σουβλάκια, μπύρες κτλ). Στις περιπτώσεις που η διοργάνωση διεξάγεται σε άλλη ζώνη ώρας, είναι τα ξενύχτια (βλέπε ΗΠΑ το 1994) ή το πρωινό ξύπνημα (βλέπε Ιαπωνία/Κορέα το 2002) για να μη χάσεις λεπτό από τα ματς σε ενδιαφέρουν.

Το απρόβλεπτο κρατάει ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Το Μουντιάλ και για μένα -όπως και για τους περισσότερους φαντάζομαι- είναι η αθλητική διοργάνωση που απλά κόβει την ανάσα. Οι κορυφαίοι παίκτες και οι καλύτερες ομάδες του πλανήτη παραδίδουν μαθήματα ποδοσφαίρου, ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και τα συναισθήματα εναλλάσσονται αστραπιαία. Μέσα από αυτές τις διοργανώσεις, άλλωστε, πέρα από τους τοπ ποδοσφαιριστές του πλανήτη, σχεδόν πάντα εμφανίζεται ένα… αουτσάιντερ που θα στρέψει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Ποιος θα ξεχάσει για παράδειγμα τον εκπληκτικό Ροζέ Μιλά του Καμερούν, ο οποίος στα 38 του παρακαλώ προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμό με 4 υπέροχα γκολ σε πέντε αγώνες στο Μουντιάλ της Ιταλίας; Το στοιχείο του απρόβλεπτου ακόμη και σε μια διοργάνωση που πάντα έχει μεγάλα φαβορί, είναι εκείνο που μένει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και σε όλες τις διοργανώσεις. Από πού να ξεκινήσει και πού να καταλήξει κανείς. Σε όλα τα μεγάλα ραντεβού, πάντα υπήρχε μια ομάδα ή ένας ποδοσφαιριστής να έρθει από το πουθενά και να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης. Αυτό είναι και το μεγαλείο του Μουντιάλ. Όταν, μάλιστα, διεξάγεται στη Βραζιλία παρακαλάς το όνειρο να μην τελειώσει ποτέ…

Πίτσες, μπύρες και πλαστικό τραπέζι για το Νίκο Γιαννόπουλο

Στιγμές, αναμνήσεις, εικόνες, χρώματα, μεγάλο κομμάτι της παιδικής ηλικίας και μίας αθωότητας που δεν θα επιστρέψει ποτέ. Μόλις περιγράψαμε τι είναι σε γενικές γραμμές το Μουντιάλ, η παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου αλλά και της ψυχής μας αν το καλοσκεφτεί κανείς. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα παιδικά χρόνια μας χαρακτηρίστηκαν από τα Μουντιάλ. Γυρνάς πίσω το χρόνο και σκέφτεσαι ότι το 1986 ήμουν στο τάδε μέρος και είδα τον Μαραντόνα να περνά τη μισή ομάδα της Αγγλίας και να σκοράρει. Η το 1990 παρακολούθησα τον Μπάτζιο να εκθέτει την άμυνα της Αυστρίας από μία πιτσαρία στην Ηλιούπολη, Σάββατο βράδυ γαρ. Θυμάσαι ότι τον τελικό του 1998 τον είδες αισθμαίνοντας στο Παγκράτι βρίσκονται τραπέζι σε καφετέρια την τελευταία στιγμή. Και επίσης θυμάσαι ότι ο τελικός του 2002, μεσημέρι Κυριακής, σε βρήκε να τρως μπροστά στην τηλεόραση. Επίσης, η εικόνα της βεράντας και των γειτόνων να πανηγυρίζουν τα γκολ κατά το δοκούν και σύμφωνα με τη δική τους προτίμησης που είχε σχεδόν πάντα λατινοαμερικάνικο χρώμα. Οι πίτσες και οι μπύρες πάνω στο πλαστικό τραπέζι. Οι ατελείωτες νύχτες στη δουλειά για την κάλυψη του πράγματος. Οι αναλύσεις, πάντα καφενειακού επιπέδου, στην παρέα. Και φυσικά οι φωνές. Του Διακογιάννη, του Μαυρομάτη, του Θεοφιλόπουλου, του Κατσαρού και όλων των άλλων που μεγαλώσαμε μαζί τους μέσα από τη μαγεία του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι γυναίκες για τον Σταύρο Καραϊνδρο

Το τελευταίο Μουντιάλ που είδα ως φίλαθλος ήταν αυτό του 1998. Από το 2002 έως και το 2010 τα Μουντιάλ συνδυάστηκαν με εργασία. Οπότε, κάθε μεγάλη διοργάνωση -όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο- συνδυάζεται πρώτα με τον όγκο εργασίας και ωρών δουλειάς που έχεις να αντιμετωπίσεις και στη συνέχεια με τη χαρά που προσφέρει. Το Μουντιάλ είναι αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι γυναίκες μέσα στο κατακαλόκαιρο και αυτό που περιμένουν με χαρά οι άνδρες. Αποτελεί το καλύτερο άλλοθι για μπύρες και junk food και η μεγαλύτερη δικαιολογία είναι η τετραετία. Φανταστείτε αυτό να γινόταν κάθε χρόνο... Το Μουντιάλ είναι όλα τα κλισέ -"η χαρά του ποδοσφαίρου"- αλλά και όλα τα εξωποδοσφαιρικά που βγάζει. Φέτος, το Μουντιάλ θα είναι των social media. Γιατί είναι η πρώτη φορά που θα συνοδευτεί με τη χρήση facebook και twitter. Τέσσερα χρόνια μετά, ελάχιστοι έχουν μείνει πλέον αυτοί που δεν έχουν τίποτε από τα δύο και ακόμα λιγότεροι αυτοί που έχουν και δεν τα χρησιμοποιούν έστω και λίγο...

"Ηλιοθεραπεία" στο... σπίτι για τον Μάνο Ανδρουλάκη

Έχω την εντύπωση ότι οι 99 στους 100 Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους θα απαντήσουν τα ίδια με μένα. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να κάθομαι στο σαλόνι ντάλα μεσημέρι, σχεδόν να κάνω... ηλιοθεραπεία από τον καύσωνα και να παρακολουθώ αγώνες. Η δεύτερη είναι να βρίσκομαι σε βεράντα κάποιου φιλικού σπιτιού, βράδυ, με την τηλεόραση να έχει αυξημένο volume. Ορισμένες από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου είναι να κάθομαι στην κεντρική (μία είναι η κεντρική στην Ηλιούπολη) ή σε κάποιο στέκι της περιοχής και να συζητάω μέχρι πρωίας με φίλους για τη διοργάνωση. Μουντιάλ επίσης είναι οι Λατινο-αφρικανοί στις εξέδρες, ο Ντιέγκο, οι περίεργοι πανηγυρισμοί, οι αναμετρήσεις Αργεντινή-Αγγλία που πάντα γίνεται αναφορά στα νησιά Φόκλαντ, ο Ντιέγκο, το σύστημα 4-4-2 της Εθνικής στις ΗΠΑ, ο Ντιέγκο, οι ομοιόμορφοι Ολλανδοί, τα σουτ του Ρομπέρτο Κάρλος. "Τι σας ζητάω, κάντε σουτ", που έλεγε και ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας. Ξένοιαστες εποχές. Τώρα θα με τρέχει ο Βλαχόπουλος, ο Καραΐνδρος κι ο Καίσαρης.

Άβολο το γραφείο για τον Κώστα Μπράτσο

Το ποδόσφαιρο. Τόσο απλά. Καμία άλλη διοργάνωση δεν συγκρίνεται με το Παγκόσμιο Κύπελλο, το τουρνουά όπου σμίγουν οι κορυφαίες χώρες του κόσμου. Λαμβάνοντας ως αξίωμα τόσα χρόνια ότι κανένας σύλλογος δεν είναι ανώτερος από εθνικές ομάδες, δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσω το Μουντιάλ ως κάτι λιγότερο. Πλέον τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί και ένας αγώνας μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ισπανίας ή Μπάγερν Μονάχου και Γερμανίας να έχει αποτέλεσμα που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πριν από λίγα χρόνια. Σε οικονομικό επίπεδο, μάλιστα, το Champions League έχει προσπεράσει εδώ και καιρό το μέγεθος του Μουντιάλ, εάν το επιμερίσουμε σε 4 χρόνια. Και φυσικά, υπάρχει και η δουλειά. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ξέρεις ότι όλοι οι φίλοι σου βλέπουν τους αγώνες μαζεμένοι σε σπίτια, με φαγητό και ποτό, χυμένοι σε καναπέδες και πολυθρόνες, την ώρα που εσύ βλέπεις το ίδιο παιχνίδι δουλεύοντας στο άβολο γραφείο σου και δίχως περιθώριο χαλάρωσης, αφού το διαδίκτυο απαιτεί αμεσότητα σε επίπεδο δευτερολέπτου. Οδεύοντας προς το 3ο Μουντιάλ ως δημοσιογράφος, τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως το πρώτο που θυμάμαι, εκείνο του 1994.

Παραλληρεί για όλα Ηλίας Αναστασιάδης

Το πέναλτι του Μπρέμε (μην τα ξαναλέμε). Το logo του Italia 90. Τα αυτοκόλλητα Panini που μύριζαν αλλιώς πριν 20 χρόνια. Ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι. Η Εθνική του Αλκέτα. Το γκολ του Μαχλά με τη Ρωσία στο ΟΑΚΑ. Οι περιγραφές του Μαυρομμάτη, του Σεφτελή, του Καπάνταη, του Θεοφιλόπουλου. Το μάτι του Ντιέγκο που γυάλιζε μετά το γκολ επί της εθνικής το '94. Ο Μηνάς Χατζίδης και ο Αντώνης Μήνου στην Αμερική. Ο Λοράν Μπλαν και το γκολ στην παράταση με την Παραγουάη. Τα στάνταρ τετράγωνα δίχτυα των γηπέδων της Γαλλίας. Οι κεφαλιές του Ζιντάν στον τελικό του Σεν Ντενί. Η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Οι λοξές ώρες που γίνονταν τα ματς στο Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Κορέας. Το κούρεμα του Ρονάλντο στο ίδιο Μουντιάλ. Το σπρώξιμο της Κορέας που περιγράφηκε τέλεια σε εξώφυλλο αθλητικής εφημερίδας του τότε με τον τίτλο 'Άι Σιχτίρ'. Η πρώτη νίκη της εθνικής σε Μουντιάλ το 2010. Τα over 44,5 πλάγια που είχα ποντάρει στον τελικό του 2006. Η χαρά που θα δω ένα Μουντιάλ χωρίς να ποντάρω τίποτα. Πρώτα και πάνω απ' όλα όμως, το τραγούδι της Εθνικής με το οποίο πήγαμε στις Η.Π.Α. Γεια σου Ελλάδα, ποιος Θεός δεν ζήλεψε τα θαυματά σου.

Γιορτή, μυσταγωγία και δίαιτα για τον Δημήτρη Κριτή

Το Μουντιάλ είναι για μένα, αυτό που θα έπρεπε να είναι κάθε ποδοσφαιρικός αγώνας, ακόμη και αυτοί της Super(τρομάρα μας!)league. Μία ιεροτελεστία που αρχίζει δύο ώρες πριν την έναρξη του παιχνιδιού με εξονυχιστική προετοιμασία και ολοκληρώνεται δύο ώρες μετά το τέλος του, με διεξοδική ανάλυση.

Μια μακρά τελετή που απαιτεί δίαιτα δύο μήνες νωρίτερα, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τα 3-4 κιλά που εκ του ασφαλούς θα έρθουν στη διάρκειά της και δίαιτα δύο μήνες αργότερα, γιατί τελικά ήρθαν 5-6.

Μία γιορτή την οποία θα χαρώ, ανεξαρτήτως εάν έχω στην οθόνη της τηλεόρασης την αγαπημένη μου Ιταλία ή την αντιπαθητική Γερμανία, το αιώνιο φαβορί Βραζιλία ή γραφικά αουτσάιντερ τύπου Καμερούν του Ροζέ Μιλά.

Μια μυσταγωγία που τελικά ελάχιστα έζησα μέχρι σήμερα όπως θα ήθελα, αφού πάντα με βρίσκει μπροστά από έναν υπολογιστή λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, χωρίς όμως γινάτι, αφού έκανα το χόμπι μου, επάγγελμα.

Δεκάδες αναμνήσεις για τον Γιάννη Ζωιτό

Μουντιάλ. Μια λέξη οκτώ γραμμάτων που περικλείει χιλιάδες εικόνες και αναμνήσεις. Μουντιάλ είναι τελικός του ’86 στο «Αζτέκα», το πρώτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι που θυμάμαι να βλέπω χωρίς να καταβαίνω πολλά-πολλά. Μουντιάλ είναι το λάθος του Ρενέ Χιγκίτα, το γκολ και ο πανηγυρισμός του Ροζέ Μιλά στο Κολομβία-Καμερούν του ’90, ματς για το οποίο είχα απαρνηθεί το απογευματινό παιχνίδι στο δρόμο. Μουντιάλ είναι η προσμονή για το πρώτο παιχνίδι της Ελλάδας σε Παγκόσμιο Κύπελλο και η πίκρα για το 4-0 από την Αργεντινή. Μουντιάλ είναι να γιορτάζεις γενέθλια αλλά να είσαι κολλημένος στην TV βλέποντας Βραζιλία-Χιλή το ’98. Μουντιάλ είναι να ξυπνάς πρωί Σαββάτου και με κλειστά τα ρολά ακόμα να παρακολουθείς Καμερούν-Ιρλανδία το ’02. Μουντιάλ είναι να «καλύπτεις» τους αγώνες του ‘06 ως συντάκτης στο Contra.gr. Μουντιάλ είναι τα πανηγύρια σ’ έναν ολόκληρο όμιλο για τα γκολ των Σαλπιγγίδη-Τοροσόδη με τη Νιγηρία. Μουντιάλ είναι το τρομερό σόλο του Σαουδάραβα Οβαϊράν ή το αντίστοιχο του (who is) Μάικλ Όουεν. Μουντιάλ είναι η κουτουλιά του Ζιντάν, το κλάμα του Μαραντόνα, το μυστήριο με τον Ρονάλντο, το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο. Μουντιάλ είναι ο Όλαφ Τον, ο Τοτό Σκιλάτσι, ο Τόνι Μέολα, Πίτερ Ρουφάι, ο Τόμας Σκούχραβι, ο Γκαστόν Τάουμεντ, ο Σέζαρ Σαμπάιο, ο Όλεγκ Σαλένκο, ο Φάμπιο Γκρόσο. Το Μουντιάλ είναι πάνω απ’ όλα τ’ άλλα «αρρώστια».

Ευλογημένος ο Γιάννης Ντάλλας

Είναι τρέλα, είναι έρωτας, είναι χαρά, είναι απόλαυση, είναι η μεγαλύτερη αγάπη των παιδικών μου καλοκαιριών και η μεγαλύτερη πρόκληση της επαγγελματικής μου καριέρας. Νιώθω ευλογημένος που όσα έβλεπα πιτσιρικάς από την τηλεόραση στο χωριό και στις κατασκηνώσεις, έφτασα να τα ζω από κοντά και να τα μεταδίδω. Το 2010 για την ΕΡΤ και για το 2014 για το Contra.

Η εμφάνιση του Κάμπος και τα σάλια του Ντιέγκο για τον Άκη Γεωργίου

Μουντιάλ είναι το τέλος των συλλογικών διοργανώσεων, η αιτία που η μπάλα παραμένει στη ζωή μας μέσα από ένα πολύχρωμο φεστιβάλ μέσα στο κατακαλόκαιρο παρέα με ένα παγωτό, η πολύχρωμη εμφάνιση του Μεξικανού τερματοφύλακα Κάμπος, η γρήγορη επιστροφή από το μπάνιο για να προλάβεις τη σέντρα, η χαρά του να παρακολουθείς σαν ουδέτερος ένα υψηλού επιπέδου αγώνα και τα …σάλια του Μαραντόνα στην κάμερα μετά την επίτευξη του γκολ κόντρα στην Εθνική το ’94.

Απόλυτη ποδοσφαιρική γιορτή για τον Άρη Ασβεστά

«Το ποδόσφαιρο είναι μπρίο, χρώματα και φαντασία», είχε γράψει κάποτε ο αείμνηστος Λάζαρος Μουρκάκος. Και η φράση αυτή βρίσκει απόλυτο αντίκρισμα στο Μουντιάλ. Για μένα είναι η πιο διασκεδαστική –με την καλή έννοια- ποδοσφαιρική διοργάνωση. Η πιο ψυχαγωγική (διότι ψυχαγωγία είναι το ποδόσφαιρο, τίποτε άλλο!). Η πιο θεαματική. Η πιο πολύχρωμη. Καμία ποδοσφαιρική διοργάνωση δεν απολαμβάνω περισσότερο από αυτή. Είναι η μοναδική που δεν βαριέμαι τα παιχνίδια της: μπορώ να τα δω όλα, χωρίς διάκριση. Επ ουδενί δεν τη συγκρίνω με το Τσάμπιονς Λιγκ. Ούτε καν με το Euro! Είναι μια διοργάνωση με εκπλήξεις: πάντα κάποια απίθανη εθνική ομάδα από την Αφρική ή την Ασία θα διακριθεί, θα συγκεντρώσει το ενδιαφέρον. Είναι μια διοργάνωση με φανταστική κερκίδα, σε όποια χώρα και αν γίνεται το Μουντιάλ: φιλήσυχοι άνθρωποι συνήθως, κατακλύζουν τα γήπεδα προερχόμενοι από τα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, με τις φορεσιές τους, με βαμμένο το πρόσωπό τους στα χρώματα της χώρας τους, τις βουβουζέλες τους και άλλα… ευγενή αξεσουάρ. Δεν βλέπεις επεισόδια και ασχήμιες, παρά μόνο όμορφες ποδοσφαιρικές εικόνες. Για μένα το Μουντιάλ είναι η απόλυτη ποδοσφαιρική γιορτή! Τίποτα λιγότερο, αλλά φυσικά και τίποτα περισσότερο…

Προσωπικό ημερολόγιο για τον Θέμη Καίσαρη

Μικρός έλεγα πως οι άντρες μετράνε τη ζωή τους με τα Μουντιάλ. Υπερβολή μεγάλη. Η αλήθεια είναι πως μετράνε τη ζωή τους με όλες τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Ο πιο απλός τρόπος για να θυμηθείς πότε ήσουν με κάποια ή πιο καλοκαίρι είχες πάει διακοπές στο τάδε νησί είναι να σκεφτείς ποια διοργάνωση παρακολούθησες. Τα Μουντιάλ είναι σημεία αναφοράς, σταθερές στις οποίες πάντα επιστρέφεις.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να καταλάβεις πως και πόσο αλλάζεις μεγαλώνοντας. Γιατί όσο πιο πίσω πας στις μουντιαλικές σου αναμνήσεις, τόσο σου φαίνεται πως μιλάς για άλλον άνθρωπο. Θυμάσαι αντιδράσεις σου, συμπεριφορές σου και σκέφτεσαι “σήμερα δεν θα το έκανα αυτό, τώρα πια δεν το βλέπω έτσι”.

Μεγαλώνεις μαζί με τους παίκτες, που τους θυμάσαι πρωτοεμφανιζόμενους, μετά τους βλέπεις να αποχωρούν ως βετεράνοι και ξαφνικά κάθονται στον πάγκο ως προπονητές ή φοράνε κουστούμι και σχολιάζουν τους αγώνες στα ξένα δίκτυα.

Μουντιάλ για μένα δεν είναι μόνο γκολ, αποκρούσεις, πέναλτι, ευκαιρίες, νίκες και ήττες. Πάνω απ'όλα είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο, που μπορεί να ανανεώνεται μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά δεν σταματάει ποτέ. Με τα χρόνια ξεχνάς το 90% των αγώνων του κάθε Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αλλά όταν γυρίζεις προς τα πίσω, αυτό το 10% που μένει είναι στην ουσία η βασική ανάμνηση απ'τον ίδιο σου τον εαυτό.