Ο αγώνας ζωής του Σπύρου Μαραγκού είναι πιο διδακτικός απ' την καριέρα του

Παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1994, συνολικά 26 συμμετοχές με την Εθνική Ελλάδας, πάνω από 200 αγώνες με τον Παναθηναϊκό και 4 πρωταθλήματα, η καριέρα του Σπύρου Μαραγκού αν μη τι άλλο είναι αξιοζήλευτη. Ο Λευκαδίτης παλαίμαχος πέρασε 16 χρόνια στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο ως παίκτης και από το 2002, όταν κρέμασε τα 'παπούτσια' του, συνέχισε να βρίσκεται στο σπορ από διάφορα προπονητικά μετερίζια. Κι όμως, σχεδόν 3,5 δεκαετίες στον χώρο, δεν κατάφερε να στείλει τόσο δυνατό μήνυμα, όσο αυτό που έστειλε με μια δήλωσή του το πρωί του Σαββάτου, που σόκαρε τον ελληνικό αθλητικό κόσμο και όχι μόνο.

"Σκεφτείτε πως κι εμείς είμαστε απλοί και ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι. Έχουμε οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, γονείς και δεν αξίζουμε όλο αυτό τον οχετό λάσπης που μας εκτοξεύετε. Κάνουμε ένα επάγγελμα που έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα άγνωστη και πολλές φορές σύντομη". Αρκετοί ποδοσφαιριστές έχουν εκστομίσει μια τέτοια φράση, ωστόσο κανείς δεν κατάφερε να περάσει το μήνυμα που ήθελε στους φιλάθλους. Ίσως τον 52χρονο Μαραγκό να τον προσέξουν λίγο παραπάνω. Όχι επειδή είναι βετεράνος, όχι επειδή είχε σπουδαία καριέρα, αλλά επειδή όλοι αντιλαμβάνονται πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που εννοεί και την παραμικρή συλλαβή αυτής της φράσης και καταλαβαίνει τη βαρύτητά της, γιατί βρίσκεται σε μια απάνθρωπη θέση.

Ο παλαίμαχος μέσος γνωστοποίησε το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια, δίνοντας το μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του, αυτόν της επιβίωσης. Αντιμετωπίζει μια σπάνια και οδυνηρή εκφυλιστική νόσο που και όπως είπε "τρία χρόνια τώρα ζω την κάθε μέρα με θυμό, θλίψη, ψυχικό πόνο, φόβο και αναπάντητα γιατί". Αν και δεν αποκάλυψε την ταυτότητα της πάθησης του, γνωστοποίησε τους λόγους που τον έκαναν να βγει μπροστά και να δημοσιοποιήσει το πρόβλημά του. Μέσα από μία μακροσκελή επιστολή, ο Μαραγκός αναφέρθηκε σε θέματα που προβληματίζουν κάθε πολίτη που το όνομά του δεν έχει συζητηθεί σε αθλητικές εκπομπές και δεν έχει γίνει πηχυαίος τίτλος σε κάποια εφημερίδα: οι κακές επενδύσεις που του προξένησαν οικονομικά θέματα, οι ελλείψεις του ΕΟΠΥΥ που αποτρέπουν τις απρόσκοπτες θεραπείες και φυσικά η ψυχολογική πίεση και το άγχος της καθημερινότητας που καθηλώνει ακόμα και τα πιο γυμνασμένα σώματα, αυτά των επαγγελματιών αθλητών.

Η επιστολή του πρώην παίκτη του Πανιωνίου (1986-1989), του Παναθηναϊκού (1989-1996), του ΠΑΟΚ (1996-1998, 1999-2000), της Ομόνοιας (1998-1999) και του ΑΠΟΕΛ (2000-2002) με όλες τις διδαχές της θα πρέπει να προστεθεί κι αυτή ως αυτούσιο κεφάλαιο στη 'λευκή βίβλο' του ποδοσφαίρου, ένα ευαγγέλιο για κάθε φίλαθλο που θέλει να παρακολουθεί τον 'βασιλιά των σπορ'. Εξαιτίας της αναγνωρισιμότητάς του, δε, τα μηνύματά του διαπερνούν την αθλητική σφαίρα και αφορούν τους πάντες, πάσχοντες και μη.

Η επιστολή του Σπύρου Μαραγκού

"Ξέρετε πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και πάντα προσπαθούσα να μιλώ μέσα στα γήπεδα με την απόδοσή μου. Όμως η ζωή τα έφερε έτσι, και με επέλεξε να δώσω το μεγαλύτερο αγώνα απ’ όλους μέχρι σήμερα.

Ήταν Ιούλιος του 2016, όταν οι γιατροί με ενημέρωσαν πως πάσχω από μία εξαιρετικά σπάνια και οδυνηρή –για μένα και την οικογένειά μου- εκφυλιστική νόσο. Τρία χρόνια τώρα ζω την κάθε μέρα με θυμό, θλίψη, ψυχικό πόνο, φόβο και αναπάντητα γιατί.

Γιατί εγώ, αφού προσπάθησα πάντα να είμαι ένας καλός άνθρωπος; Γιατί και αυτό στη δική μου οικογένεια που δοκιμάζεται συνεχώς; Μα δεν παίρνω ποτέ καμία απάντηση. Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου, όπως ακριβώς πριν από κάθε ματς, και ζητώ από το Θεό να μου δίνει δύναμη και υπομονή για να αντέξω και αυτή τη δοκιμασία.

Οι λόγοι που αποφάσισα να κοινοποιήσω δημόσια το πρόβλημά υγείας μου είναι τρεις.

Πρώτον γιατί θέλω να απευθυνθώ σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μου που βιώνουν το ίδιο ή και παρόμοιο πρόβλημα με μένα. Επειδή οι γιατροί μου είπαν πως μεγάλη ευθύνη στην εμφάνιση αυτών των ασθενειών παίζει το άγχος και η κακή ψυχολογία.

Δεν αξίζει κανείς να στενοχωριέται για υλικές απώλειες. Ζούμε σε δύσκολες εποχές, και πληρώνουμε τώρα, λάθη του παρελθόντος. Εγώ μετά το ποδόσφαιρο και φορτωμένος με το άγχος του να συντηρήσω την οικογένειά μου, έκανα τραγικές επιλογές στα επαγγελματικά μου.

Επένδυσα σε λάθος συνεργασίες, εμπιστεύθηκα λάθος ανθρώπους, έχασα τους κόπους μιας ζωής.

Έμαθα πια με τον πιο βίαιο τρόπο, πως το πιο ακριβό αγαθό στη ζωή μας, και το μόνο που έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε να ζούμε είναι η Υγεία. Αυτή και μόνο!

Ο δεύτερος λόγος που αποφάσισα να μιλήσω για την ασθένειά μου, είναι γιατί θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου στον αδυσώπητο αγώνα που δίνω καθημερινά.

Πρώτα απ’ όλους τον Πρόεδρο και Άνθρωπο πάνω απ’ όλα κ. Γιάννη Αλαφούζο, που με στηρίζει και δεν μου στέρησε ποτέ το δικαίωμα να νιώθω μέλος αυτής της σπουδαίας Οικογένειας που λέγεται Παναθηναϊκός. Όλους τους ανθρώπους της ΠΑΕ που βρίσκονται δίπλα μου σε οτιδήποτε χρειαστώ.

Όλους τους συμπαίκτες μου που βρίσκονται στο τιμόνι της ομάδας τα τελευταία χρόνια και γνωρίζουν όσα περνώ.

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στο Νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ και το προσωπικό στο σύνολό του, που σαν χορηγός του Παναθηναικού, μου προσφέρει απλόχερα την ιατρική κάλυψη που τόσο πολύ έχω ανάγκη.

• Τον νευρολόγο μου κ. Κωνσταντίνο Σπέγγο και τη βοηθό του Χρύσα Μπροκαλακη
• Τον πνευμονολόγο μου κ. Σωτήρη Γουγουλάκη και όλο το ιατρικό του επιτελείο
• Τον παθολόγο κ. Ηλία Πολιτάκη. Δεν φαντάζομαι τι θα έκανα χωρίς όλους αυτούς

Τελευταία άφησα την Οικογένειά μου. Είναι εκείνοι με τους οποίους μοιράζομαι την καθημερινότητά μου, τη σύζυγο και τα παιδιά μου. Αυτοί που κάνουν το αδύνατο να μοιάζει δυνατό και με σηκώνουν κάθε φορά που πέφτω στα πλοκάμια του φόβου και της απελπισίας. Τώρα πια ξέρω, πως το μόνο που μπορώ να τους στερήσω στη ζωή, είναι εμένα τον ίδιο, και τίποτε άλλο, και γι αυτούς θα δώσω τον υπέρ πάντων αγώνα.Επίσης οφείλω να επισημάνω κάτι σημαντικό, που ίσως εκφράζει όλους όσους βιώνουν παρόμοια με μένα σπάνια νοσήματα. Τα δύο πρώτα χρόνια της ασθένειας μου με βοήθησαν πάρα πολύ οι θεραπείες με ανοσοσφαιρίνες , φάρμακα τα οποία μου χορηγούσε ο ΕΟΠΥΥ μέσω των δικών του εθνικών φαρμακείων. Τον τελευταίο χρόνο με ενημέρωσαν πως υπάρχει έλλειψη και δεν είναι δυνατόν να τα προμηθευτώ, ώστε να συνεχίσω τις θεραπείες που τόσο με βοηθούσαν, με αποτέλεσμα η νόσος να εξελίσσεται διαρκώς.

Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ στους οπαδούς, όποιο χρώμα φανέλας κι αν υποστηρίζουν. Όταν πάτε στο γήπεδο για να δείτε την αγαπημένη σας ομάδα, πολλές φορές βρίζετε με ακατανόμαστες εκφράσεις και εκτοξεύετε ασύλληπτες κατάρες σε εμάς τους αθλητές και προπονητές.

Σκεφτείτε πως κι εμείς είμαστε απλοί και ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι. Έχουμε οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, γονείς και δεν αξίζουμε όλο αυτό τον οχετό λάσπης που μας εκτοξεύετε. Κάνουμε ένα επάγγελμα που έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα άγνωστη και πολλές φορές σύντομη.

Μοιραζόμαστε μαζί σας τα όνειρα και την αγάπη σας για την ομάδα, και δεν αξίζουμε τέτοιες συμπεριφορές. Έχω δει πολλές φορές που συμβαίνει κάτι τραγικό σε κάποιον, να δηλώνετε τη στήριξή σας και να λέτε «εδώ δεν χωρούν οπαδικά». Θα ήθελα να σας πω, πως αυτού του είδους τα 'οπαδικά' δεν χωρούν γενικότερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά.

Αυτός ο αγώνας είναι ο πιο δύσκολος της ζωής μου όλης, ο πιο σημαντικός. Και θέλω να πω σε όλους, πως όπως σε κάθε αγώνα που έχω δώσει, δεν σκέφτομαι κανένα άλλο αποτέλεσμα εκτός από τη νίκη…".

Είναι σωστή η τιμωρία στον Όγκνιεν Βράνιες; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: