Ο Φαν'τ Σιπ δεν βοηθά να λιώσει η καραμέλα με τον (κάθε) Σιόβα

Το πρόβλημα της Εθνικής είναι ότι ουδείς ασχολείται με το τώρα, αλλά με το χθες. Όταν μετά από κάθε αποτέλεσμα, ειδικά όταν αυτό ερμηνεύεται ως γκέλα (όπως καλή ώρα κόντρα στο Κόσοβο που είναι γκέλα) ασχολούμαστε με τον Σιόβα, τον Μανωλά, τον Παπασταθόπουλο και τον Φορτούνη τότε το αρρωστημένο κλίμα που επικρατεί γιγαντώνει τα προβλήματα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος

Κάποιοι θυμήθηκαν τον Φετφατζίδη, ακόμα και τον Μήτρογλου. Στην κουβέντα μπήκε και ο Τάσος Δώνης. Αύριο-μεθαύριο μπορεί να νοσταλγήσουμε και τον Κλάους Αθανασιάδη. Πάντα, σε κάθε ομάδα, αυτοί που δεν παίζουν είναι καλύτεροι από αυτούς που παίζουν. Πόσο μάλλον στην Εθνική που μπαίνει το οπαδικό συναίσθημα στη μέση και το πράγμα περιπλέκεται.

Ο Φαν'τ Σιπ προσελήφθη για να φτιάξει τη νέα Εθνική με τα υλικά που ο ίδιος πιστεύει ότι είναι τα καταλληλότερα. Όπως έχει δείξει έως τώρα θα ζήσει και θα πεθάνει με τις ιδέες του και δεν πρόκειται να πάει στη λογική του πλήθους και των δημοσιογράφων. Η αλήθεια είναι το σύστημα το έχει βρει, πάσχει στο να βρει τους παίκτες που θα τους 'δέσει' για να λειτουργήσει όλο αυτό. Με το Κόσοβο για παράδειγμα, όταν πέρασαν στο ματς Φούντας, Φορτούνης και Πέλκας το σχήμα λειτούργησε πιο ορθολογικά, αλλά ο χρόνος είχε κυλήσει εναντίον μας και το χαμένο πέναλτι του Μπακασέτα έμοιαζε σαν γκρίζο σύννεφο πάνω από το ΟΑΚΑ.

Αλήθεια, όμως, ποιος ασχολείται με την γκέλα αυτή καθ' αυτή της Εθνικής απέναντι στο Κόσοβο; Ουδείς. Το θέμα συζήτησης παραμένει σε οπαδικό πλαίσιο, κατά κύριο λόγο 'ερυθρόλευκου' χρωματισμού και σε συνδυασμό με την έτσι κι αλλιώς νωθρή εικόνα, σε σημείο βαρεμάρας, της ελληνικής ομάδας δημιουργούν μια βαριά κι ασήκωτη ατμόσφαιρα.

Κάθε φορά που παίζει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα η σημασία επικεντρώνεται στο ποιους θα βάζει ο Φαν'τ Σιπ και όχι τι ακριβώς θέλουμε από το Nations League. Εξάλλου, 10 ανθρώπους να ρωτήσεις, οι 8 αμφιβάλλω αν θα απαντήσουν σωστά για τον τρόπο διεξαγωγής της συγκκριμένης διοργάνωσης. Ο Βενγκέρ καλά τα είπε, αλλά ποιος θα τον ακούσει.

Η Ελλάδα, λοιπόν, είναι μία αρρωστημένη κατάσταση όσο τα στεγανά της παραμένουν ορθάνοιχτα να 'υποδεχθούν' τα νερά για τη βύθιση. Από το 2014 και έπειτα το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Εδώ σε ολόκληρο Παγκόσμιο Κύπελλο λίγο έλειψε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα λόγω όσων άφησε πίσω του εκείνος ο περιβόητος ημιτελικός του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, στα υπόλοιπα θα κολλήσουμε;

Το μειονέκτημα για την Εθνική είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και οι συνθήκες 'κραυγάζουν' για αποτελέσματα. Καμία περίοδο χάριτος, καμία υπομονή. Οι ίδιοι που μπορεί να ζητούν πίστωση χρόνου από τις ομάδες τους, βγάζουν άναρθρες κραυγές στις γκέλες της ελληνικής ομάδας. Τα αίτια είναι απλά, η Εθνική ποτέ δεν είχε κόσμο ούτε θα αποκτήσει. Δεν το έκανε μετά το 2004, δεν θα το κάνει ποτέ. Είναι μία ομάδα με ημερομηνία λήξης ως προς το ενδιαφέρον και τη (δήθεν) αγάπη του κόσμου. Κάτι σαν τα ριάλιτι ένα πράγμα. Πέφτουν όλοι πάνω στα πρώτα επεισόδια, ξεφουσκώνει το όλο θέμα στη συνέχεια. Εκτός αν δώσεις στο 'λαό' κάτι να ασχολείται. 'Αίμα' στην προκειμένη περίπτωση.

Ο Φαν'τ Σιπ θα έρθει η ώρα που θα πληρώσει τις επιλογές του όχι λόγω των αποτελεσμάτων και της όποιας εικόνας της Εθνικής, αλλά λόγω του κλίματος που έχει δημιουργηθεί. Ας είναι. Έχουμε διώξει για πολλούς λόγους (ορθούς ή μη) προπονητές από την Εθνική. Το πολύ-πολύ να προσθέσουμε ακόμη ένα. Το ότι απέκλεισε τον Σιόβα και δεν βάζει βασικό τον Φορτούνη θα είναι το επόμενο 'κεφάλαιο' μίας άρρωστης ομάδας που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό που είχε καταφέρει ο Ρεχάγκελ και μνημονεύεται ακόμα. Το πλησίασε και ο Σάντος, αλλά ηττήθηκε στις λεπτομέρειες...