Ο Κομπανί επαναστάτησε κατά της κερκίδας της Άντερλεχτ γιατί αυτός είναι

Όταν το καλοκαίρι ο Βενσάν Κομπανί αποφάσιζε ν' αφήσει τη Μάντσεστερ Σίτι για να επαναστατήσει και γίνει παίκτης-προπονητής της Άντερλεχτ, ο Πεπ Γκουαρδιόλα κινούσε γη και ουρανό για να του αλλάξει τη γνώμη. "Προσπάθησα να τον πείσω να μείνει για άλλον ένα χρόνο. 'Όχι, όχι, όχι. Δεν θα με αφήσεις' του έλεγα. Αλλά έφυγε. Όταν αυτοί οι άνθρωποι έχουν λάβει μια απόφαση, είναι τελειωμένο", ομολογούσε στα πριν από λίγες εβδομάδες ο Καταλανός προπονητής, κάνοντας τον απολογισμό του πρώτου 6μηνου χωρίς τον Βέλγο στόπερ είτε στο γήπεδο είτε στ' αποδυτήρια των 'πολιτών'.

Τόσο πολύτιμος ήταν για την καθημερινότητα του αγγλικού κλαμπ ο Κομπανί. Όχι μόνο ως μια σπουδαία ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που συνέδεσε το όνομά του με τις επιτυχίες των προηγούμενων ετών, αλλά ως ένας χαρακτήρας "με εκπληκτικό πνεύμα. Καθένας έχεις τις ικανότητές του, αλλά ο Βενσάν είναι ξεχωριστός. Θα μας λείψει πολύ". Όπως συμπλήρωνε ο Γκουαρδιόλα, ξενίζοντας ίσως ως ένα βαθμό με τη βαθιά εκτίμηση που είχε σ' έναν ποδοσφαιριστή που μέσα στη σεζόν θα έκλεινε τα 34, βρισκόταν δηλαδή στη δύση της καριέρας του, και έλειπε συχνά εξαιτίας τραυματισμών.

Στις Βρυξέλλες τότε τον υποδέχονταν ως βασιλιά.

Ο Κομπανί, βέβαια, δεν πέτυχε γι' αρχή αυτό που ήθελε. Ούτε στο ελάχιστο. Σήμερα είναι μόνο ο αρχηγός (και όχι προπονητής) της Άντερλεχτ, καθώς ύστερα από τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα είχε κρίνει σώφρον να παραχωρήσει τη θέση του στον Ουαλό Σάιμον Ντέιβις (που ο ίδιος τον είχε επιλέξει ως άμεσο συνεργάτη). Προτού αυτός με τη σειρά του δώσει τη σκυτάλη στον Φράνκι Βερκότερεν (και υποβιβαστεί ξανά σε βοηθό τη στιγμή που ο Φρανκ Άρνεσεν απολυόταν), με αφορμή ένα 0-0 απέναντι στην Μπέβερεν. Υπό τον έμπειρο κόουτς η Άντερλεχτ βρήκε έναν 'άλφα' ρυθμό και μάζεψε περισσότερους βαθμούς. Δίχως πάντως ν' αποφύγει το χειρότερο ξεκίνημα των τελευταίων 22 ετών, ούσα πριν από τη δεύτερη συνάντησή της με την Μπριζ στην 9η θέση και στο -22 από την κορυφή, με μόλις μια νίκη (2-0 την Γκενκ) στα τελευταία επτά ματς.

Το 1-2 της Κυριακής στο "Lotto Park" από τα γκολ του Βανάκεν, παρά το 1-0 από Κολασέν στο 21', χειροτέρεψε την κατάσταση και εξαγρίωσε το απαιτητικό κοινό στην κερκίδα. Ένα μέρος της οποίας αντέδρασε εκτός ορίων ξεσπώντας στον Σιμόν Μινιολέ, τον γκολκίπερ της Μπριζ. Τη στιγμή που ο Βέλγος γκολκίπερ επιχειρούσε να εκτελέσει το βολέ, μια κροτίδα έσκασε σε μικρή απόσταση από τα πόδια του και σπέρνοντας τον πανικό. Ενδεχομένως σε κάποιο άλλο γήπεδο η συμπεριφορά του κόσμου να ήταν αποδεκτή και να έβρισκε άλλοθι στην 'προκλητική συμπεριφορά' του πρώην γκολκίπερ της Λίβερπουλ, ο οποίος καθυστερούσε. Για τον Κομπανί ωστόσο η εκτόξευση του φονικού όπλου στον αγωνιστικό χώρο, με στόχο να πλήξει έναν ποδοσφαιριστή, συμπαίκτη ή αντίπαλο δεν είχε σημασία, έγινε ανοικτού διαλόγου αιτία πολέμου με την κερκίδα.

Βλέποντας το περιστατικό με τον άλλοτε συνοδοιπόρο του στην εθνική ομάδα στάθηκε μπροστά από το πέταλο κι άρχισε να φωνάζει δείχνοντας επιδεικτικά το σήμα της Άντερλεχτ. Στη συνέχεια πήγε προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα, τού έδωσε το χέρι, ζητώντας του με τον αρχοντικό τρόπο του συγγνώμη, τον αγκάλιασε και τον οδήγησε στη θέση του, ξεκαθαρίζοντας άλλη μια φορά προς τους σκληροπυρηνικούς της εξέδρας ότι 'αυτόν τον προστατεύω εγώ'.

Η δραστική επέμβαση του Κομπανί έβαλε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και ο αγώνας ολοκληρώθηκε χωρίς έκτροπα. Αν είχε τα κότσια οποιοσδήποτε εξ όσων σημάδευαν τον Μινιολέ, ας έκανε αλλιώς. Διότι μπορεί στο σώμα του Κομπανί να κυλά "αυθεντικό μωβ χρώμα", φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο αθλητικός διευθυντής της Άντερλεχτ για να τον περιγράψει, παρόλα αυτά ούτε δικαιολογεί καταστάσεις ούτε βάζει νερό στο κρασί των κανόνων ηθικής που τον διέπουν ούτε αλλάζει πρόσωπο προς τέρψιν των φανατικών.

Ούτως ή άλλως τα σημάδια από το ρατσισμό αγνώστων ενόσω μεγάλωνε σε μια σκληρή κοινωνία τον δίδαξαν όσα έπρεπε. Παιδί Κογκολέζου πατέρα (του πρώτου μαύρου δήμαρχου στο Βελγίου) ήταν στοχοποιημένος. "Η ομάδα μας είχε παίκτες με ρίζες από την Αφρική, την Τουρκία και την Ιταλία. Όποτε παίζαμε εκτός Βρυξελλών μας κακομεταχειρίζονταν σαν σκυλιά. Αγόρια 11 ή 12 ετών τ' ακολούσαν βρωμερούς νέκρους. Ο ρατσισμός και η ανισότητα με μετέτρεψαν σε επαναστάτη".

Εντός ή εκτός γηπέδων.