Ο Μαντί Καμαρά είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το βρώμικο χώμα της νιότης του

Το καλοκαίρι του 2016 ο Μαντί Καμαρά άφησε την Σαντομπά της Γουινέας και μετακόμισε στην Ευρώπη, σε ηλικία 19 ετών. Η γαλλική Αζαξιό ήταν που του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το άλμα. Δύο χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτηση ενός 21χρονου Αφρικανού και λίγοι -αν όχι κανείς- περίμεναν την εξέλιξη αυτής της μεταγραφής.

Ο Καμαρά είχε την άμεση στήριξη/αποδοχή του Πέδρο Μαρτίνς και πραγματοποίησε μια πρώτη σεζόν πέραν του αναμενόμενου. Η συνέχεια ήταν ανάλογη, όχι μόνο για την συμμετοχή του στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής με την εθνική Γουινέας, αλλά γιατί πρωταγωνίστησε με τα 'ερυθρόλευκα' στο 'τρομακτικό' φετινό δίμηνο Γενάρη - Φλεβάρη, που έφερε τον Ολυμπιακό κυρίαρχο στην Ελλάδα και με μια μυθική πρόκριση επί της Άρσεναλ στους 32 του Europa League.

Στα 23 του χρόνια, ο Καμαρά έχει στρώσει τον δρόμο για μια άνετη, χλιδάτη ζωή. Είτε μείνει στον Πειραιά λίγο ακόμη, είτε αποχωρήσει για ένα ανώτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ο Αφρικανός κατάφερε να ξεφύγει από την μοίρα που συνοδεύει την συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών του. Η ζωή στις υποβαθμισμένες χώρες της Αφρικής μόνο εύκολη δεν είναι... Φτώχεια, ανέχεια, καθημερινή και ανελέητη μάχη για τα προς το ζην, ανύπαρκτο σύστημα υγείας.

Ωστόσο ο Καμαρά δεν είναι από εκείνους που γυρίζουν την πλάτη στο παρελθόν τους. Δεν ξεχνά, ούτε πετά από πάνω του, τον τόπο και τον τρόπο που μεγάλωσε. Στο χώμα που ονειρεύτηκε μικρός με τους φίλους του επιστρέφει, γιατί αισθάνεται ότι από αυτό το χώμα ξεκίνησαν όλα. Τι κι αν είναι βρώμικο, λασπώδες, γεμάτο λακκούβες. Ήταν η πηγή της έμπνευσης που τον έφερε στον αφρό του σήμερα.

Ο Καμαρά ανέβασε ένα βίντεο, όπου φοράει τα προπονητικά ρούχα του Ολυμπιακού και παίζει με τους φίλους του σε μια κακοτράχαλη αλάνα της παλιάς γειτονιάς του. Δεν σνομπάρει, ούτε φοβάται το σκληρό τοπίο γύρω του. Είναι ένα με αυτό. Νιώθει ευγνωμοσύνη που μπορεί να γυρίσει εκεί που ξεκίνησαν όλα. Σε έναν στρωμένο από εκατομμύρια και ανέσεις δρόμο, ο Καμαρά ξέρει πως ότι οφείλει να αποδίδει τιμή σε εκείνο το κομμάτι της νιότης του, που τον μεγάλωσε για να φτάσει μέχρι εδώ...