Ο Ματίας Αλμέιδα στο SPORT24: "Σεβασμός είναι να δείχνεις στον αντίπαλο ότι θέλεις να τον πατήσεις μέσα στο γήπεδο"

Ο Ματίας Αλμέιδα δεν γνώρισε ποτέ ως ποδοσφαιριστής έναν προπονητή όπως είναι ο ίδιος σήμερα.

Ομολογώ ότι κι εγώ, ουδέποτε είχα συζητήσει στο πλαίσιο συνέντευξης που περισσότερο μοιάζει με μάθημα ζωής, αξιών και διδαχής, με έναν προπονητή -ή άνθρωπο του ποδοσφαίρου ειδικότερα- που να σκέφτεται και να μιλάει όπως αυτός.

Συναντηθήκαμε πριν υπογράψει την επέκταση της συνεργασίας του με την ΑΕΚ έως το 2028 κι εκεί διαπίστωσα τη φλόγα του να συνεχίσει σε αυτήν για χρόνια, όσα περισσότερα γίνεται.

Την έχει αγαπήσει την Ένωση και δεν την αλλάζει, μοιάζει σπάνιο και υπερβολικό, όχι όμως αν είσαι δίπλα του όταν στο λέει.

Άλλωστε, είναι ο ίδιος σπάνιος ως ύπαρξη, όχι όμως μοναδικός ή καλύτερος από άλλους γιατί αν τολμήσω να μεταφέρω ότι είναι τέτοιος, τότε μέσα από την οθόνη θα εμφανιστεί μια γροθιά, δική του γροθιά, να μου ρίξει μία γερή στο πρόσωπο.

Και καλά θα μου κάνει, διότι θα τον έχω προσβάλει.

Διότι εκείνος προσπαθεί να διδάξει ακριβώς το αντίθετο, ότι όλοι είμαστε ίσοι στη ζωή, αρκεί να καταλάβουμε γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό.

Πέρασε ως νέος πολλά, έβαλε τον εαυτό του σε επίπονες διαδικασίες, αντιλήφθηκε ότι έφερε σε δύσκολη θέση ανθρώπους που αγαπά.

Όμως ήταν παρών για να σώσει τον Ματίας, να μην του επιτρέψει να κατρακυλήσει, να αποδεχθεί ότι χρειαζόταν βοήθεια και να φωνάξει δυνατά προς όλους να πράξουν το ίδιο.

Μιλώντας ανοιχτά για την κατάθλιψη, το τσιγάρο, το αλκοόλ, τις καταχρήσεις, τη δύναμη της ψυχής αλλά πρώτα απ' όλα με τόση αγάπη και πάθος, για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί ώστε να βοηθήσει τους νέους ποδοσφαιριστές, κυριολεκτώ με το να πω ότι με καθήλωσε.

Αν είχα τη δυνατότητα κι εκείνος το χρόνο, θα καθόμουν δίπλα του κάθε μέρα για να μαθαίνω και κάτι. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, τις διατάξεις, το repress, την ένταση ψηλά, τις αλλαγές κατευθύνσεις, αλλά για την ίδια τη ζωή.

Να ακούσω περισσότερες ιστορίες για τον Ντιέγκο Μαραντόνα και να τον κοιτάζω ξανά, να ταξιδεύει με βλέμμα χαμένο κάπου στο παρελθόν και με ζωγραφισμένη τη θλίψη στα μάτια του να εκφράζει την οδύνη του όχι επειδή απλά έχασε έναν καλό, διάσημο φίλο, αλλά γιατί εκείνος έφυγε δυστυχισμένος.

Στο χαμό του Μαραντόνα, ο Αλμέιδα θρηνούσε τη ζωή που ο Ντιέγκο δεν έζησε, μια ζωή που τόσο θα ήθελε, με πιο πολλή ελευθερία και περισσότερη αγάπη και ειλικρίνεια γύρω του.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο SPORT24.