Ο Πίτερ Στόρεϊ ήταν ένας θρύλος της μπάλας με δικό του οίκο ανοχής

Ο Γιώργος Περπερίδης ασχολήθηκε με το θέμα του Νίκολα Μάλμπασα και όπως αναζητούσε με τον Βαγγέλη Αρναούτογλου ιστορικό επαγγελματιών αθλητών που κατηγορήθηκαν για δολοφονίες, έπεσαν πάνω στην περίπτωση που λέγεται Πίτερ Στόρεϊ. Εν περιλήψει, επρόκειτο για τύπο που κατάφερε να ζήσει το παιδικό του όνειρο (να παίξει ποδόσφαιρο στην Άρσεναλ), με την ομάδα στην ομάδα πήγε στα 16. Στα 12 χρόνια που έμεινε στους Gunners (13 στην Premier League), έπαιξε περίπου 400 φορές, ενώ έγινε και διεθνής. Έχει πει στους Times πως το ντεμπούτο του με τη φανέλα της εθνικής, στο Euro1971, εναντίον της Ελλάδας είναι η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας του. "Ήμουν 25 και έως τότε δεν είχα επιλεγεί. Δεν είχα προσδοκίες. Η ευκαιρία ήλθε από το πουθενά. Δεν περίμενα πως θα παίξω, αλλά μπήκα στο ματς και νικήσαμε 3-0".

Ήταν από τους λόγους που η Άρσεναλ πήρε το European Fairs Cup και το νταμπλ, το 1971. Αν σε βοηθάει, οι αντίπαλοι του έλεγαν πως δεν είχαν αντιμετωπίσει πιο σκληρούς/δυνατούς παίκτες. Το παρατσούκλι του ήταν 'ξυλοκόπος'. Στα μέσα του '70 και ενώ ήταν ακόμα ενεργός παίκτης, αποφάσισε να επενδύσει μέρος των χρημάτων του σε μια παμπ. Έγινε 'στόχος' θρυλικών κακοποιών του Λονδίνου, μετά επιδόθηκε ο ίδιος σε διάφορα κακουργήματα (κλοπή αυτοκινήτου, πλαστογράφηση, λαθρεμπόριο πορνογραφικών ταινιών κλπ), μπήκε περισσότερες από μια φορές στη φυλακή και όλα όσα έζησε τα έκανε βιβλίο με τίτλο Τrue Storey: My Life and Crimes as a Football Hatchet Man.

Να τα δούμε όλα αυτά με λίγες περισσότερες λεπτομέρειες.

Το 'bastard's bastard' ήταν παρατσούκλι που του έδωσε ο 'Chooper' Χάρις, εκ των πιο σκληρών αμυντικών της εποχής του. Δηλαδή, ήταν τίτλος τιμής. Δεν ήταν το μόνο nickname. Είχε πολλά. Χαρακτηριστικά είναι τα boot boy, bully, destructive, dirty, ruthless, thug. Υπήρξεμέλος του 'drinking club' της Άρσεναλ, όπως το 'χε περιγράψει ο Πίτερ Μαρινέλο -παίκτης που λογιζόταν ως ο επόμενος Τζορτζ Μπεστ, αλλά τα διέλυσε όλα μόνος του γιατί ήθελε κατ' αρχάς να ζήσει τη ζωή του. Ο ίδιος έχει πει 'είμαι ο τύπος που έγραψε το manual για το τι δεν πρέπει να κάνει, όποιος θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής'. Όπως ο Στόρεϊ επένδυσε και αυτός στις pubs (αγόρασε δύο) και καταστράφηκε οικονομικά, γιατί του τα πήρε όλα αυτός που είχε επιλέξει για συνεργάτης.

Το 'assasin' ήταν ψευδώνυμο που του έδωσαν οι συμπαίκτες του, ένεκα του βίαιου τρόπου που επενέβαινε στις φάσεις, γιατί αυτό απαιτούσε η ομάδα του από εκείνον (όλοι οι άλλοι ήταν βιρτουόζοι, επειδή τους το επέτρεπε ο Στόρεϊ). Μετά το κράτησε και για το βίαιο τρόπο που αντιδρούσε στις προκλήσεις γκάγκστερ. Γενικά, προπονητές έχουν πει πως "αν αφήσουμε τη φήμη του στην άκρη, ήταν εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις της άμυνας ή του κέντρου. Υπήρξε υποτιμημένος, λόγω του εφιαλτικού του τάκλιν. Στο γήπεδο ήταν ψυχρός και συγκεντρωμένος. Αισθανόταν τον κίνδυνο και δεν 'ένιωθε' από πίεση. Ένα τον ένοιαζε: να πάρει την κατοχή και να περάσει την μπάλα εκεί όπου έπρεπε. Εκτός γηπέδου ήταν ντροπαλός και ευγενικός”.

Γεννήθηκε στις 7/9 του 1945, στο Φάρναμ -μια πόλη 56 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Λονδίνου, με 40.000 κατοίκους. Ο Peter Edwin Storey αγάπησε το ποδόσφαιρο κατά τις επισκέψεις που έκανε με τον (ξυλουργό και χτίστη) πατέρα του, Έντουϊν στο Recreation Ground, για τα παιχνίδια της Aldershort. Σύντομα γνώρισε την Άρσεναλ. Και τη λάτρεψε. Στα 11 έγινε μέλος της ομάδας της γειτονιάς (η Άλντερσορτ που λέγαμε). Στα 12 άρχισε να τον παρακολουθεί η Άρσεναλ. Τον πήρε στα 16, για 7 λίρες την εβδομάδα -όταν ολοκλήρωσε με το σχολείο. Τον είχαν ζητήσει κι άλλοι. Αλλά είχαν προλάβει οι 'κανονιέρηδες'. Σημείωσε πως έως τότε δεν ήθελε να ακούει για οτιδήποτε άλλο, πέραν του ποδοσφαίρου. Δηλαδή, δεν έβγαινε με τους φίλους του σε clubs ή όπου αλλού. Το Σεπτέμβριο του 1962 οι Gunners του έδωσαν το πρώτο του συμβόλαιο. Τη σεζόν 1962-63 παρουσιάστηκε στην τρίτη ομάδα.

Στις 30/10 του 1965 έκανε ντεμπούτο με την πρώτη, ως αλλαγή του Μπίλι ΜακΚάλαχ, αριστερά στο κέντρο, στην ήττα από τη Λέστερ (1-3). Η Daily Telegraph είχε γράψει πως ήταν θετικός, απέναντι σε δύσκολο αντίπαλο. Μάλλον το ίδιο πίστεψαν και οι της ομάδας (με πρώτο τον κόουτς Μπίλι Ράιτ) και του έδωσαν μια θέση στα υπόλοιπα 29 ματς της σεζόν. Ο Ράιτ απολύθηκε, μετά τον παροπλισμό του πρώτου σκόρερ της ομάδας και το χαμό που ακολούθησε στα αποδυτήρια -συν τον τερματισμό μια ανάσα από τη ζώνη του υποβιβασμού. Προσελήφθη ο Μπέρτι Μπι, φυσικοθεραπευτής στο επάγγελμα, ο οποίος είχε ζητήσει 12 μήνες για να αποδείξει (και να συνειδητοποιήσει) αν μπορούσε να κάνει τη δουλειά. Εμπιστεύτηκε τους νέους, πήγε την ομάδα δυο φορές στον τελικό του League Cup (1968, 1969) και στην τρίτη διεκδίκηση έδωσε στο σύλλογο το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο -και το πρώτο γενικά, σε 17 χρόνια, μετά τη νίκη επί της Άντερλεχτ στο Inter Cities Fairs Cup.

O Στόρεϊ έγινε για πρώτη φορά τίτλος, στις αρχές της σεζόν 1966-67 όταν 'κλάδεψε' τον Μάικ Σάμερμπι -της Μάντσεστερ Σίτι-, με τρόπο που τον τραυμάτισε. Παρένθεση: ο προπονητής του, του είχε ζητήσει να μην αποβληθεί. Είχε προηγηθεί καβγάς του στο ματς Κυπέλλου με την Γκίλινγκχαμ. Η άμυνα της Άρσεναλ βελτιώθηκε γενικά, επί Μπι και ειδικότερα χάριν του Στόρεϊ, που ήταν βασικός. Όταν πήρε ο Μπομπ ΜακΝαμπ τη δουλειά του αριστερού μπακ, το 1967, ο Στόρεϊ πήγε στα δεξιά. Παρ' όλα αυτά, συνέχισε να αναλαμβάνει τους πιο δημιουργικούς και επικίνδυνους παίκτες της αντιπάλου ομάδος.

Δεν ξέρω αν ξέρεις, αλλά εκείνη την εποχή στην Αγγλία γενικά υπήρχε επιθετικός τρόπος παιχνιδιού, με τις ομάδες -λέει- να 'χουν τουλάχιστον ένα δυνατό παίκτη με τη διάθεση να κάνει ό,τι χρειαστεί, ώστε και να προστατέψει τους συμπαίκτες του. Το να ξεχωρίζεις ως 'δυνατός στα τάκλιν' ενώ παντού υπήρχαν τέτοιοι, δεν ήταν λίγο. Επίσης, μπορείς να φανταστείς που το είχε φτάσει το θέμα. Στο βιβλίο του ανέφερε πως ήταν ο πρωτοπόρος των 'reducers'. “Το τρικ είναι να μπεις όσο πιο νωρίς γίνεται στη φάση, να χτυπήσεις δυνατά, να τους δώσεις ένα καλό κλάδεμα και να τους κάνεις να νιώσουν σαν να τους χτύπησε αυτοκίνητο ή έπεσαν σε τοίχο. Με τον καιρό, έγινα πολύ υπερήφανος για αυτό που κατάφερε η ομάδα, το 1971. Αψηφούσα διαρκώς τις πιθανότητες και ερχόμουν από πίσω. Ήμουν αδίστακτος. Δεν ξέραμε ποτέ πότε χάναμε. Οι ικανότητες μας στο comeback ήταν τεράστιες”.

Το μόνο που άκουγε από τον προπονητή του ήταν η φράση 'ξέρεις τι να κάνεις'. Αποβλήθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβρη του 1967, στο ματς με την Μπέρνλεϊ, όχι για δολοφονικό τάκλιν -που είχε κάνει-, αλλά γιατί έβρισε. Τη σεζόν 1968-69 η Άρσεναλ τερμάτισε τέταρτη. Είχε δεχθεί μόνο 27 γκολ. Προκρίθηκε στο Inter-Cities Fairs Play, το οποίο όπως είδες πιο πάνω, πήρε. Την ίδια χρονιά, στην Αγγλία ήταν 12η. Το 1971 ήταν πρώτη. Έκανε δική της την κορυφή, στην τελευταία αγωνιστική, με το 1-0 επί των Σπερς.

Ο Στόρεϊ ήταν εκτός, λόγω τραύματος στον αστράγαλο. Το αυτό συνέβη και στον τελικό Κυπέλλου με τη Λίβερπουλ. Για χρόνια επέμενε πως δεν τον υπολόγιζε ο Μι, ο οποίος τον υπέβαλε σε διαδικασία πολύ δυνατού τεστ, για να δει αν είναι υγιής. ”Ήθελε να αποτύχω. Είχα νιώσει σαν να είχα περάσει αιώνες, κάνοντας έρωτα στην πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, για να με πετάξει από το κρεβάτι πέντε λεπτά πριν την ολοκλήρωση”. Έπαιξε στον τελικό Κυπέλλου και σκόραρε, με την Άρσεναλ να πανηγυρίζει το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του -και το μόνο έως το 1998.

Προφανώς και ήταν σημείο αναφοράς και την αγωνιστική περίοδο που ακολούθησε, έως τον τραυματισμό στους προσαγωγούς που τον άφησε εκτός λίγες εβδομάδες. Το Δεκέμβρη εμφανίστηκε, ως μεταγραφή ο Άλαν Μπολ -της Έβερτον- και ο Μι του έδωσε τη θέση του Στόρεϊ. Με το που 'μπήκε' το 1972, οι παίκτες έμαθαν πως ο Μπολ έπαιρνε τα διπλάσια χρήματα από όλους και επαναστάτησαν. Τρεις εκτός έδρας ήττες τον Μάρτιο εξαφάνισαν τις ελπίδες των 'κανονιέρηδων' για back to back τίτλους, με τον άνθρωπο μας να παραμένει εκτός από το European Cup και το FA Cup. Το status του δεν άλλαξε έως το 'αντίο' του Μι (το 1976) και την άφιξη του Τέρι Νιλ στον πάγκο. Ήταν συμπαίκτης του Στόρεϊ, όταν ο τελευταίος έκανε ντεμπούτο. Ο φίλος του άνοιξε την πόρτα για την ενδεκάδα. Μετά όμως, πήρε τον Άλαν Χάντσον στη θέση του, αρνήθηκε να κάνει παίξει με τη δεύτερη ομάδα, ζήτησε να φύγει και αυτό έγινε το Μάρτιο του 1977. Πήγε στη Φούλαμ, από όπου έκανε την έξοδο του από το ποδόσφαιρο το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου.

Οι συλλήψεις

Από την επομένη ήταν μόνο ιδιοκτήτης του Jolly Farmers, pub που 'χε αποκτήσει -με συμφωνία τριών χρόνων-, το 1975. Ήταν ένας από τους πολλούς ποδοσφαιριστές που 'χαν κάνει σχετική επένδυση. Από τον πρώτο καιρό είχε γνωρίσει τους τοπικούς γκάγκστερ. Έγινε χορηγός των Barry brothers, στους οποίους παραχώρησε και δωμάτιο της pub για να κρύβουν ό,τι αποκτούσαν παρανόμως και για να κάνουν πλαστογράφηση χρημάτων. Αυτή η δραστηριότητα δεν κράτησε για πολύ και συνελήφθησαν, όλοι.

Ενώ ο Στόρεϊ ήταν έξω, με εγγύηση, έψαχνε να βρει έναν τρόπο να 'βγάλει' λεφτά και να εξαφανιστεί στην Ισπανία. Μαζί με τρεις φίλους δημιούργησαν το Calypso Massage Parlour. Επρόκειτο για οίκο ανοχής που ήταν παράνομος και συνελήφθη -ξανά. Πλήρωσε πρόστιμο 1000 ευρώ και του αφαίρεσαν την άδεια για έξι μήνες. Συνελήφθη για τρίτη φορά το Δεκέμβρη του 1979, γιατί δεν εμφανίστηκε στις δίκες που αφορούσαν την αίτηση του για πτώχευση.

Το Σεπτέμβρη του 1980 το δικαστήριο τον καταδίκασε σε τρία χρόνια φυλάκισης, για την πλαστογράφηση χρημάτων. Τον Απρίλιο του 1982 επέστρεψε πίσω από τα σίδερα, γιατί είχε κλέψει δυο αυτοκίνητα -ενώ 'έτρεχε' επιχείρηση με ταξί που απέτυχε. Ενώ ήταν στον -ας πούμε- ΟΑΕΔ απέκτησε πάγκο σε αγορά. Το 1990 συνέβη πάλι αυτό που διάβασες πολλάκις έως εδώ, όταν τον έπιασαν να 'βάζει' παράνομα στην Αγγλία πορνογραφικό υλικό -το 'χε κρύψει στη ρεζέρβα του αυτοκινήτου. Καταδικάστηκε σε 28 μέρες. Αφότου τις εξέτισε και αυτές, δούλεψε ως οδηγός ταξί. Το 1995 έγινε σοφέρ του Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ Θάνι (της βασιλικής οικογενείας του Κατάρ και Εμίρης από το 1995 έως το 2013) στην Κωνσταντινούπολη. Το 2004 μετακόμισε σε χωριό κοντά στην Τουλούζ της Γαλλίας. Ενώ τα έκανε όλα αυτά, παντρεύτηκε και 4 φορές.

Τα διαζύγια

Ο πρώτος γάμος (1969) με τη Σούζαν έληξε σε έξι μήνες γιατί έπινε και ζούσε σαν ελεύθερος. Έχει πει πως άρχισε να εξαρτάται από το αλκοόλ, από την ημέρα που τελείωσε η καριέρα του. Γνώρισε τη δεύτερη σύζυγο του, στο Playboy Club του Μέιφερ. O λόγος που τον χώρισε η Κάθι, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, ήταν γιατί είχε αποκτήσει ήδη την pub και ξεχνούσε να γυρίσει σπίτι του.

Ακολούθησε η Γκιλ, με την οποία έχουν τρία αγόρια -γεννήθηκαν σε έξι χρόνια. Κάποια στιγμή της είπε πως δεν ήταν έτοιμος να σοβαρευτεί και να 'αράξει', πήρε διαζύγιο και παντρεύτηκε τη Ντανιέλ, εκ Γαλλίας. Τότε συνειδητοποίησε πως τελικά ήθελε τη Γκιλ. Όταν αυτή τον δέχθηκε πίσω, αποφάσισε ότι μάλλον ήθελε την Ντανιέλ. Μετακόμισαν νότια της Γαλλίας. Είναι ακόμα μαζί. Ή τουλάχιστον, δεν έχουν πάρει διαζύγιο.