Ο συμπαίκτης του Πογκμπά που δεν φοβήθηκε ν' αφήσει το ποδόσφαιρο για να 'σωθεί'

Ξέχνα την τωρινή Γουλβς. Έχε υπ' όψιν σου την ομάδα που τη σεζόν 2011-12 έφτανε με το ζόρι τις πέντε νίκες στην Premier League και υποβιβαζόταν ως ουραγός. Εννέα αγωνιστικές πριν από το πέσιμο της αυλαίας οι 'λύκοι' έπαιζαν στο 'Κάροου Ρόουντ' και στο 89' του αγώνα με τη Νόριτς ο Τέρι Κόνορ υποχρεωνόταν ν' αντικαταστήσει τον Μάικλ Κάιτλι. Την εντολή να μπει στο γήπεδο λάμβανε τότε ο νεαρός εξτρέμ Τζόνι Γκόρμαν, μήπως και ανατραπεί το 2-1 των γηπεδούχων.

Στα λεπτά των καθυστερήσεων δεν σημειώθηκε κάποια δραστική μεταβολή. Η Γουλβς υπέστη μία από τις 10 ήττες της στα τελευταία 14 παιχνίδια άνευ νίκης στο πρωτάθλημα και δεν εξάντλησε καν τις μαθηματικές πιθανότητες που είχε να προλάβει την ΚΠΡ ή την Άστον Βίλα, πέφτοντας στην Championship παρέα με τις Μπόλτον και Μπλάκμπερν.

Βέβαια για τον 19χρονο Βορειοϊρλανδό εκείνη η ολιγόλεπτη συμμετοχή ήταν η μία και μοναδική του σε αγώνα της πρώτης κατηγορίας. Ήταν η πρώτη επαγγελματική σεζόν της καριέρας του και η τελευταία στη Γουλβς, προτού φύγει δανεικός στην Πλίμουθ, στη Μάκλσφιλντ, στην Κέμπριτζ (κατά την επόμενη χρονιά) και συνεχίσει την περιηγήσή του σε ομάδες που γνωρίζεις κυρίως από το κουπόνι του στοιχήματος, όπως η Λέιτον Όριεντ, η Σάουθπορτ και η Μπάροου. Τις επόμενες, την Τέλφορντ ή την Κόλγουιν, την Άστον Γιουνάιτεντ ή την Άθερτον και την Φρόουμ Τάουν, δεν τις έχεις καν ακούσει.

Υποτίθεται ότι ο Γκόρμαν συγκέντρωνε τα στοιχεία να εξελιχθεί ποδοσφαιρικά και να έχει μόνιμη θέση σε καλές ομάδες. Ξεκινώντας από τις ακαδημίες τις Μάντσεστερ Σίτι και μένοντας για 6 χρόνια σ' αυτές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με συμπαίκτες τον Πολ Πογκμπά και τον Τζέσε Λίνγκαρντ, ο εξτρέμ από το Σέφιλντ υπήρξε διεθνής σ' όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων της χώρας καταγωγής του. Μάλιστα στην ανδρών είχε κάνει ντεμπούτο 5 μήνες προτού καν αποκτήσει δικαίωμα ψήφου! O Νάιτζελ Γουόρθινγκτον τού είχε δώσει 66 λεπτά στο φιλικό 2-0 από την Τουρκία κι έκτοτε ο Γκόρμαν μέτρησε άλλες 8 διεθνείς συμμετοχής, με την παρουσία του για 78 λεπτά στον εκτός έδρας αγώνα με τους Ιταλούς για τα προκριματικά του EURO 2012 ν' αποτελεί την κορύφωση της παρουσίας του στο εθνικό συγκρότημα.

Μαζί και το απότομο φινάλε της, αφού έκτοτε άλλαξε επίπεδο ως παίκτης και δεν επανακλήθηκε. Ήταν τότε που χάζευε την απλότητα του Αντρέα Πίρλο, ομολογώντας πως "ήταν απίστευτος", παρόλο που "δεν έφυγε ποτέ από τον κύκλο της σέντρας, ούτε έσταξε μια στάλα ιδρώτα από πάνω του". Ήταν τότε που έπεφτε συνεχώς πάνω στον Ντανιέλε ντε Ρόσι, ο οποίος "μιλούσε τέλεια αγγλικά, με προφορά, κάτι που ήταν σουρεαλιστικό" και στο φινάλε του αγώνα "ανταλλάξαμε εμφανίσεις".

Είναι όσα έχουν αποθηκευτεί στη μνήμη του και ανασύρθηκαν με αφορμή τη συνέντευξή του στον Guardian. Κάθε άλλος στη θέση του θα φούσκωνε από περηφάνια. Ο Γκόρμαν όχι όσο θα περίμενε κάποιος. "Το να παίζεις για τη Β.Ιρλανδία σε τόσο μικρή ηλικία ήταν υπέροχο, αλλά προκαλούσε πίεση".

Εξήγησε αμέσως τι ακριβώς εννοούσε. "Σε κάθε ομάδα που πήγα δανεικός περίμεναν από μένα να είμαι αυτός που θ' άλλαζε τον κόσμο. Υπήρχε μια παραμόρφωση των ικανοτήτων μου. Χρειαζόμουν χρόνο για να αναπτυχθώ ως ποδοσφαιριστής, κάτι που δεν μου το επέτρεψαν στην πραγματικότητα. Είναι δύσκολο για κάθε ένα ποδοσφαιριστή, όταν η μοναδική υποστήριξη που λαμβάνεις είναι από τον ατζέντη σου. Δεν υπάρχει το κατάλληλο πλαίσιο γύρω σου".

Δεν ήταν όλα αγγελικά πλασμένα. Ο Γκόρμαν ένιωθε την πλάκα να τον πιέζει στο στήθος και βαριανάσαινε. Η ευκαιρία για καριέρα χανόταν, το έδαφος τρεμόπαιζε και η πιθανότητα η φήμη του να ξεφτίσει αυξανόταν μέρα με τη μέρα. "Έφτασα στο τελευταίο εμπόδιο, αλλά δεν τα κατάφερα στο επαγγελματικό επίπεδο. Είναι εξαιρετικά δύσκολο έκτοτε. Δύσκολο να το επεξεργαστείς ή να το αποδεχθείς. Δεν είσαι πια ποδοσφαιριστής. Το τηλέφωνο σταματάει να χτυπάει όσο πριν. Αν ήσουν σ' αυτή τη φούσκα από τα οκτώ και δεν είχες τα προσόντα, μετά τι; Τόσοι πολλοί παίκτες που αποδεσμεύονται, κυρίως σε νεαρή ηλικία, νιώθουν ντροπή. Ολάκερη η ζωή τους είναι το ποδόσφαιρο και όταν αυτό φεύγει το έδαφος είναι πολύ γόνιμο για κατάθλιψη. Συνδυασικά με τους φίλους και την οικογένεια που είχαν όλες αυτές τις προσδοκίες, οι παίκτες αρχίζουν να εισέρχονται σ' ένα σπιράλ που τους τραβάει προς τα κάτω. Είναι όλα ή τίποτα".

Μεταξύ αυτών ο Βορειοϊρλανδός. Τουλάχιστον αντιμετώπισε την πραγματικότητα που διαμορφωνόταν μπροστά του με ειλικρίνεια και θάρρος. Παρατηρώντας ότι "το ποδόσφαιρο απέχει από την αποδοχή ενός ψυχολόγου ως κομμάτι της υποστήριξης ενός ποδοσφαιριστή", επανεκκίνησε την πυξίδα του, έθεσε σε νέες βάσεις τις προτεραιότητές του και συμπέρανε πως "θέλω να είμαι εκεί για να βοηθήσω" όσους ποδοσφαιριστές θέλουν να μοιραστούν τις αμφιβολίες και τα συναισθήματά τους.

Ο Γκόρμαν είχε από πιτσιρικάς μια ροπή προς τη μάθηση. Του άρεσε να διαβάζει λογοτεχνία και να παρακολουθεί τέχνη. Απεγκλωβιζόταν από την εμμονή για το ποδόσφαιρο, ήταν καταπραϋντικό. "Ο δάσκαλος των καλλιτεχνικών μού έδινε τα κλειδιά της αίθουσας και συχνά έμενα ως τις 11 το βράδυ μελετώντας διάφορα". Ευτύχησε να έχει δύο γονείς "που ήξεραν πόσο σημαντική ήταν η εκπαίδευση". Αμφότεροι λέκτορες σε πανεπιστήμια είχαν σπεύσει ν' αναλύσουν στον γιο τους την κατάσταση. "Οι σύλλογοι θέλουν τα πάντα αμέσως και ως αποτέλεσμα η μπάλα λειτουργεί εις βάρος της μάθησης. Ήξερα ότι όλο αυτό μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή. Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πιο αυστηρά τα πράγματα. Ήξερα το ποσοστό που τα καταφέρνει επαγγελματικά στο ποδόσφαιρο και ήθελα να συνεχίσω την εκπαίδευση. Στη Γουλβς ευτυχώς στήριξαν απόλυτα την επιθυμία μου για το σχολείο, παράλληλα με την προπόνηση. Ήθελαν να δουν πώς θα δουλέψει όλο αυτό".

Για καλό δικό του. Για καλό των άλλων. Σήμερα ο Γκόρμαν, στα 27 του πια, τελειώνει το δεύτερο έτος των σπουδών του στο τμήμα ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Μπαθ, στο Σόμερσετ. Παίζει ποδόσφαιρο με τους συμφοιτητές του και ετοιμάζει τον εαυτό του για μια διαφορετική πορεία απ' αυτήν που υπολόγιζε πριν από 10 χρόνια που είχε απέναντί του τον Αλτιντόπ, τον Σαχίν ή τον Σανλί. Σκοπεύει να γίνει αυτός που θ' ανοίγει εναλλακτικούς δρόμους σε ποδοσφαιριστές με ανάγκη από στήριξη, ενθάρρυνση, έναν ειδικό να μιλήσουν ανοικτά.