Ο Βράνιες τιμώρησε την ΑΕΚ για την εξάρτησή της από εκείνον

Στα απόνερα του άδοξου τέλους στη συνεργασία του Όγκνιεν Βράνιες με την ΑΕΚ ήταν κάπου λογικό να δοθεί περισσότερη έμφαση και βαρύτητα στο πειθαρχικό παράπτωμα που επί της ουσίας αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τον Βόσνιο, παρά στην ουσία της υπόθεσης. Σήμερα δεν θα έπρεπε να συζητάμε το γιατί ο ποδοσφαιριστής άφησε την ομάδα σύξυλη, φεύγοντας για την πατρίδα του εν μέσω κρίσιμων αγώνων, αλλά το πως είναι δυνατόν ο ίδιος ο οργανισμός να εκπλήσσεται από τη συμπεριφορά του. Το αναμενόμενο συνέβη!

Για πολλοστή φορά, ο Βράνιες τιμώρησε την ΑΕΚ. Όχι για την εμπιστοσύνη της προς το πρόσωπό του παρά τα τόσα και τόσα που είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά για τη δεδομένη εξάρτησή της από εκείνον. Από τον ομφάλιο λώρο της οποίας, μη γελιέστε, ίσως και να μην έχει υπάρξει οριστική αποκοπή, ασχέτως με την αγανάκτηση που σήμερα νιώθουν και εκφράζουν εντός της ομάδας, επειδή για ακόμα μία φορά, αισθάνονται προδομένοι. Αλήθεια, ποιος βάζει την παλάμη του, σε ότι πιστεύει τέλος πάντων, παίρνοντας όρκο ότι δεν θα εμφανιστεί ξανά στα ρεπορτάζ του επόμενου μήνα; Μα αυτή την παθογένεια, η ίδια η ΑΕΚ την έχει δημιουργήσει.

Αν όντως φτάσαμε στο 'έως εδώ και μη παρέκει', αυτό το πάθημα ίσως και να είναι το τελευταίο. Ίσως να συνιστά την αφετηρία μιας νέας στάσης απέναντι σε εκείνους που δεν αξίζουν τις δεύτερες (εν προκειμένω και δεύτερες και... δέκατες) ευκαιρίες, όταν άλλοι που αληθινά δίνονται στην ομάδα και στον επαγγελματισμό τους, αντιμετωπίζονται ως ποδοσφαιριστές άλλης, υποδεέστερης κατηγορίας. Να μην πιάσουμε τώρα την ιστορία με τον Λαμπρόπουλο, ούτε το πως και πόσο αποδομήθηκε ο Μπακασέτας, πριν λάβει την απόφαση να ψάξει τη φυγή του, βάσει συμπεριφορών μιλώντας πάντα. Καλά είναι λοιπόν τα τρελάδικα και οι ψυχίατροι, αλλά κάπου... ώπα με τον (κάθε) Βράνιες.

Και τώρα τι; Η απουσία του αγωνιστικά, δεδομένα θα πληγώσει την ομάδα. Αν είχε ένα καλό ποσοστό επιτυχίας στη διπλή προσπάθειά της να τερματίσει στη δεύτερη θέση των πλέι οφς και να κατακτήσει το Κύπελλο, αυτό πλέον ψαλιδίστηκε σημαντικά. Δεν θρυμματίστηκε, αλλά σίγουρα υπάρχουν ρωγμές, για τις οποίες αμφιβάλω προσωπικά ότι μπορούν να βρουν τη λύση οι υπάρχοντες κεντρικοί αμυντικοί, σε όποια δυάδα κι αν επιλεγεί από τον προπονητή.

Σύμφωνοι, με τα δεδομένα που υπήρχαν, ο Βράνιες λογικά θα αποχωρούσε στο τέλος του μήνα, καθώς η Αντερλεχτ δεν έδειχνε διατεθειμένη να υποχωρήσει στο αίτημα παραμονής του ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα και τον Ιούλιο. Έως τότε όμως, η ΑΕΚ θα είχε διανύσει τα μισά της ανηφόρας. Θα είχε δώσει τα δύο ματς με τον Άρη για πρωτάθλημα και Κύπελλο, επίσης θα είχε βγάλει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Επιπροσθέτως, θα είχε το χρόνο για μια επιπλέον προσπάθεια, περιμένοντας και τις τελικές οδηγίες της FIFA, μήπως και γινόταν το χατίρι της από τους Βέλγους. Ο Βόσνιος ωστόσο, επέλεξε να βάλει μπουρλότο σε αυτήν την προσπάθεια. Βρήκε και τα έκανε...

Αν προκύπτει κάτι ενθαρρυντικό από αυτή τη ιστορία, είναι ότι ίσως επιτέλους η ΑΕΚ δει καθαρά τι της συνέβη και γυρίσει οριστικά τη σελίδα, δίχως να ξοδέψει όλο το καλοκαίρι της περιμένοντας τον Βράνιες. Επιτέλους, δεν χάθηκαν οι κεντρικοί αμυντικοί, δεν είναι ο τελευταίος στον πλανήτη. Μετά από χρόνια, η ομάδα διαθέτει ικανότατο τεχνικό διευθυντή, ας τον ακούσει, ας τον εμπιστευτεί και ας τον αφήσει να κάνει αυτό για το οποίο τον έφερε στην ομάδα. Δηλαδή να επιλέγει ποδοσφαιριστές που δεν σχετίζονται με το παρελθόν. Είναι καιρός για την ΑΕΚ να γυρίσει τη σελίδα και να αποδράσει από το ξαναζεσταμένο φαγητό της.